႐ြက္ဝါေတြ ေႂကြက်ေနတဲ့ လမ္းဆံုေပၚမွာ ေျခအစံုကိုရပ္မိေတာ့ သတိရ လြမ္းဆြတ္စိတ္တို႔က ရင္ဝဆီတိုးေဝွ႔ ဝင္ေရာက္ လာၾကတယ္..။ လမ္းမႀကီးတစ္ခုလံုး ႐ြက္ဝါေတြ ခင္းထားလိုက္တာမ်ား ညိဳဝါဝါပ်ိဳးခင္းႀကီး တစ္ခုလိုပါပဲ...။ အက္ကြဲကြဲ ရွတတ အရသာ တစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွာ ႐ြက္ေျခာက္ေတြနဲ႔ ဖံုးအုပ္ေနတဲ့ ခံုတန္းလ်ားတစ္ခု... လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ ပန္းခ်ီကားေလး တစ္ခ်ပ္အတိုင္း အထီးက်န္စြာ လွပလိုက္ေနရဲ႕..။
ကားေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မရွိတဲ့ ဒီလမ္းဆံုေလးက ဟိုး... အရင္တစ္ခ်ိန္တုန္းကလို မေျပာင္းလဲ..။ ေျခာက္ေသြ႕ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ဆဲ..။ ေႏြဦးရဲ႕ေလ႐ူးေတြက ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌအျဖဴလြလြေလးကို ေဆာ့ကစား ၾကည္စယ္ေနတာကေရာ ရာသီ အေျပာင္းရဲ႕ ပံုေသကားခ်ပ္တစ္ခုကို အဓိပၸါယ္ လွစ္ဟျပေနသလိုမ််ိး...။
တစ္ျဖဴးျဖဴး ေလသံေတြကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ဖတ္ခ်င္လာမိျပန္ၿပီ..။ ကၽြန္မ လက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းရဲ႕ ပါဝါကို ပိတ္လိုက္ တယ္..။ ေလတိုးသံေတြကလြဲလို႔ တျခားအသံတစ္ခုရဲ႕ ေႏွာက္ယွက္မႈမ်ိဳး မလိုလားမိတာ အမွန္ပါ..။ ဒီလမ္းဆံုမွာ အထပ္ထပ္ ခ်ဖူးတဲ့ ေျခရာေလးေတြအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္တယ္..။ လမ္းဆံုမွာ ဘဝမဆံုခဲ့တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ကေရာ... ဘဝကိုယ္ဆီကို ဘယ္လိုအေနအထားေတြနဲ႔ ဘယ္လိုလမ္းေတြ ေပၚမွာမ်ား ေလွ်ာက္လို႔ေနၾကၿပီလဲ..!!
ေသခ်ာတာ ကေတာ့ အဲ့ဒီလူသားႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္- ဒီလမ္းဆံုေပၚမွာ အခု... လက္ရွိရပ္ေနမိျခင္းပဲ မဟုတ္ လား..။ ရင့္က်က္ လာသလိုနဲ႔ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ စိတ္ကို သတိျပဳမိခ်ိန္မွာ ကေလးမငယ္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္လို ကၽြန္မ ကိုယ္ တိုင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ခ်င္လာျပန္ေရာ...။ ဆည္းဆာရဲ႕ ေတာက္ပေနတဲ့ ေနျခည္က ညိဳဝါဝါ ႐ြက္ေဟာင္းခင္း ကို ေရႊေရာင္တင္ေပး လိုက္သလို ဝင္းဝါလို႔ လွပလြန္းလိုက္တာ..။
အခုလို ရာသီေရာက္တိုင္း ရာသီစာ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ဖို႔ လာခဲ့ဖူးတဲ့ ႏွစ္ေတြ ေတာင္ ထပ္တိုးလို႔ လာခဲ့ေပါ့...။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒီေနရာေလး အေရာက္ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ပိုၿပီး ထူးျခား လို႔ ေနခဲ့တာပါ။ ကဗ်ာ ဖတ္ရင္း စာေရးခ်င္ လာတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ မြတ္သိပ္ လို႔ ေနလိုက္တာ မ်ား...။ အေတြးေတြ ထဲမွာပဲ စာနိဒါန္းကို အစပ်ိဳး လိုက္ခဲ့မိ..။ ကၽြန္မ ဆံႏြယ္ေတြ လိုပဲ စကားလံုး ေတြက ဖ႐ိုဖရဲ နဲ႔ လူးလြန္႔တက္ လာခဲ့ေပါ့..။ လွပ ေသသပ္ တဲ့ စာ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖို႔ အထိေတာ့ ကၽြန္မ ပိပိရိရိ ေရးႏိုင္ လိမ့္မယ္ မထင္..။
ဒီလိုနဲ႔ပါပဲ ေတြးရင္း၊ ေငးရင္း၊ လြမ္းဆြတ္ ရင္း၊ မ်က္လံုးေတြ က ဘာမွ ထင္က်န္မေနတဲ့ ေျခရာေတြ ေနာက္- ထပ္ခ်ပ္မခြာ လိုက္ရင္း၊ ေလ႐ူးေတြ ေဆာ့ျမဴးေန တာကို ၾကည္ႏူးရင္း၊ သူတို႔ေတြ ေပးဖတ္တဲ့ ကဗ်ာ ေတြကို တစ္႐ြက္ၿပီး တစ္႐ြက္ လွန္ရင္း ပါပဲ..။ ကၽြန္မ အေတြးထဲမွာ စေရးထားတဲ့ နိဒါန္းေတြက ႐ုတ္တရက္နဲ႔ အေငြ႕ပ်ံ ထြက္ေျပး သြားၾက တယ္..။ သူတို႔ေလးေတြ ေငြ႕ရည္ ဖြဲ႕ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတာကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဆီကိုပါပဲ..။ ေနဝင္ ဆည္းဆာရဲ႕ ရီေဝေဝ ပံုရိပ္က မ်က္ရည္ၾကည္ေတြနဲ႔ လဲ့ၿပီး ပိုလို႔ လွပ ျပည့္စံု လာသလို...။
ကၽြန္မ ၿငိမ္သက္ျခင္း နဲ႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အသက္ရႈေနမိရဲ႕..။ ရြက္ေျခာက္ ေတြေပၚကို ညင္ညင္သာသာ နင္းေလွ်ာက္ရင္း ခံုတန္းေလးဆီကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕။ ခံုတန္းေထာင့္ေလး ေပၚက သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလး ကို လက္ေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ဖယ္ထုတ္ရင္း ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ထိုင္ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ဝန္းက်င္တစ္ခု လံုး ေလတိုး သံေတြက လြဲလို႔ အရာရာဟာ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းလို႔ေပါ႔..။ အေငြ႕ပ်ံသြားတဲ့ နိဒါန္းကို စာျပန္စီရင္း ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကို ထပ္စေတာ့... ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ရယ္သံေလး တစ္ခ်ိဳ႕က ေႏြေလညွင္းနဲ႔အတူ ကၽြန္မနားဝဆီ တိုးဝင္ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ပါတယ္..။
ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ......။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ခိုးခိုး ခစ္ခစ္ေလး ရယ္ေမာလို႔.. ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ကလည္း ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ကေလး ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္..။ ေကာင္ေလးရဲ႕ နဖူးေပၚမွာ ဆံႏြယ္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြက ေဝ႔ေဝ႔ ဝဲဝဲေလး...။ ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းကိုေတာ့ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြ ဖံုးအုပ္ထားတယ္။ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖံုးအုပ္ေန တဲ့ ဆံပင္ ႐ွည္ေတြ ကို ေကာင္ေလးက သပ္တင္ေပးေတာ့ ေကာင္မေလးက ေခါင္းကိုရမ္းခါလို႔ ဆံႏြယ္ေတြကို ပို ႐ႈပ္သြားေအာင္ လုပ္ရင္း ၾကည္စယ္ စေနာက္လို႔ေနပါတယ္..။
ကိုယ္စီ မ်က္ဝန္းေလးေတြထဲမွာ ႏုနယ္ ျဖဴစင္႐ွင္းသန္႔ျခင္းေတြက အတိုင္းသား...။ သူတို႔ ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ႏူးႏူးည့ံညံ့ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးလာခဲ့ေပါ့...။ ေကာင္မေလး ပုခံုးေပၚက ေလွ်ာက်လု လြယ္အိပ္ေလးကို ေကာင္ေလးက ျပန္တင္ေပးရင္း.. နဖူးေလးကို ငံု႔အနမ္း.. ေခါင္းငံု႔ တိမ္းေ႐ွာင္ လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ေကာင္ေလးက စိုက္ၾကည့္ရယ္ေမာလို႔..။ အနမ္းေလးအစား နဖူးကို လက္သီးဆုပ္ေလး နဲ႔ ဖြဖြေလးတို႔ထိရင္း ၾကည္စယ္ေနျပန္ေသး႐ဲ႕...။ ေကာင္မေလးက ေျခဖ်ားေလးကို ေထာက္- ေခါင္းေလး ကို ေမာ့ရင္း ေကာင္ေလးရဲ႕ နားတစ္ဘက္ အနားကပ္ၿပီး တစ္စံုတစ္ရာ အေျပာမွာ... ေကာင္ေလးက ရယ္သံကိုျဖတ္ခ်တယ္...။
အဲ့ဒီေနာက္ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးေလး ႐ြတ္ျပ ေနေပါ့..။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြမွာ သြက္လက္ ျဖဴစင္မႈေတြ နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာ..။ ေကာင္ေလးရဲ႕ ကဗ်ာ႐ြတ္သံကို နားေထာင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက မ်က္လံုးေလးေတြကို ဖြဖြေလး မွိတ္ထားတယ္..။ ကဗ်ာေလး ႐ြတ္အၿပီး ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ဖဝါးေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ေတာ့ ေကာင္မေလးက လက္ကေလး ကို႐ုန္းရင္း.....
ေကာင္ေလးက ခ်စ္စႏိုးမူဟန္နဲ႔ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ရင္း ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာနားကို ေဝ့က်လာတဲ့ ရြက္ဝါေလးတစ္ရြက္ကို လွမ္းဖမ္း လိုက္တယ္..။ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကေလးကို တယုတယျဖည္ခ်ရင္း ႐ြက္ဝါေလးကို ေကာင္မေလးလက္ထဲ ထည့္ေပး လိုက္ျပန္ တယ္..။ ေကာင္မေလးရဲ႕ တိုးဖြဖြ အသံ ခ်ိဳခ်ိဳေလးတစ္သံ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြဆီက ခုန္ ထြက္က် လာတယ္..။
အိုး... ဒီအသံေတြ နဲ႔ ဒီပံုရိပ္ေလးေတြကို ကၽြန္မရင္းႏွီး ေနလိုက္တာ..။ အာ႐ံု ထပ္စိုက္ရင္း ေသခ်ာနားေထာင္မိေတာ့...
ကၽြန္မ..!! ဟုတ္တယ္.. ဒါကၽြန္မရဲ႕ ရယ္သံေတြ..။ ေသခ်ာပါတယ္ ဒါဟာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ရယ္သံေတြနဲ႔ ကၽြန္မပါပဲ..။ လြယ္အိပ္ေလး ကေရာ ကၽြန္မရဲ႕ လြယ္အိပ္ကေလး..!! ေကာင္မေလး႐ဲ႕ ဆံႏႊယ္ေတြ..!! အို.. ကၽြန္မဆံႏြယ္ေတြပဲ မဟုတ္လား...!!
ဟင္..!! ဒါ... ဒါဟာလည္း... သူ... သူ႔အသံ..!! သူ႔အသံေလး..!! ေႏြးေထြးႏူးညံ့ ခ်ိဳသာလိုက္တာ..။ သူ႔လက္ေခ်ာင္း ႐ွည္ သြယ္သြယ္ေလး ေတြ... သူ႔ဆံပင္ ေပ်ာ့ေခြေခြေလးေတြပဲ မဟုတ္လားကြယ္..။
ကၽြန္မနားအစံု ကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဖိအုပ္ၿပီးေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ရမ္းခါလိုက္ေပမဲ့.. သူတို႔ အသံေလးေတြကို ၾကားေန ရဆဲ...။ ကၽြန္မကို ျငင္းပယ္ခြင့္ျပဳၾကပါ..။ ကၽြန္မ လက္မခံ ပါရေစနဲ႔..။ ဟင့္အင္း.... ကၽြန္မ ေဘးနားက ထြက္ခြာ သြားၾကပါ..။ အသံေလး ေတြရယ္.. ကၽြန္မဆီ မလာၾကပါနဲ႔..။
"ဒီလမ္းဆံုေလးေပၚမွာ ဖိုးဖိုးဖြားဖြားေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ ေမာင့္... လက္ကိုတြဲရင္း ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္မွာေပါ့..."
ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းေတြ ကို တင္းေနေအာင္ပိတ္ရင္း.. ေခါင္းငံု႔ၿပီး ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုအခ်မွာ- ဆည္းဆာကို အေမွာင္ေတြက ဝါးမ်ိဳ လို႔...။ ခပ္ရင့္ရင့္ ေႏြေလ႐ူးက ကၽြန္မ ႐ိႈက္သံေတြကို သူနဲ႔အတူ ဆြဲေခၚသြားျပန္ေတာ့ ေရာ္႐ြက္ဝါေတြက လြမ္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဟစ္ေအာ္ သီက်ဴးရင္း ကခုန္ၾကတယ္...။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ေကာင္းခ်ီးေပးသံလား..!! ႏွလံုးခုန္သံေတြကို တစိမ့္စိမ့္ ရက္ရက္စက္စက္ ဆြဲထုတ္ ျပစ္လိုက္သံေတြ မ်ားလား..!!
အိုးး ဘာဆို ဘာမွ မသိလိုေတာ့တာပါ..။ ထားခဲ့ၾကပါ..။ သြားၾကပါ..။ ကၽြန္မကို ထားသြားၾက ပါေတာ့..။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ေနေနပါရေစေနာ္..။ အသံေတြ အားလံုး ဆိတ္ၿငိမ္သြားခဲ့ပါၿပီ...။ ကၽြန္မ ေက်နပ္သြားပါသလား..!! ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ဘာမွ မသိလိုက္..။ ဘယ္လို အသံမ်ိဳး မွ မရွိေတာ့ခ်ိန္ဟာ ကၽြန္မရင္အစံု၊ နားဝတစ္စံုထံကို အက်ယ္ေလာင္ဆံုး အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ရွိလာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ မသိခဲ့ျခင္း ပါပဲ...။ တကယ္ေတာ့... တိတ္ဆိတ္သြားမႈနဲ႔ ဒြန္တြဲကပ္ပါလာတဲ့ ပံုရိပ္ေလးေတြက အခုမွ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ တရိပ္ရိပ္ ထပ္မံ တိုးေဝွ႕လို႔ လာေနေပါ့...။
႐ြက္ဝါေႂကြေတြနဲ႔ အလွဆင္ ခင္းက်င္းဖြဲ႔သီထားတဲ့ ဒီလမ္းဆံုမွာ ရစ္ဝဲေနတတ္တဲ့ ဝိၪာဥ္ေတြ အေၾကာင္းကို ဆည္းဆာကေတာင္ ရိပ္မိႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး...။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ- ႐ြက္ဝါေႂကြေလးေတြ တစ္ဖတ္ၿပီး တစ္ဖတ္၊ တစ္ထပ္ၿပီး တစ္ထပ္ပဲေပါ့..။ ထိုင္သူ မဲ့တဲ့ ခံုတန္း႐ွည္ေပၚက ႐ြက္ဝါေလးေတြက ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေဟာင္းႏြမ္းလြန္းလွၿပီ..။
ဒီလိုပါပဲ.. ကၽြန္မရင္ထဲက မဖြဲ႕ျဖစ္လိုက္တဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကလည္း အစဥ္အၿမဲ လတ္ဆတ္ျခင္းေတြနဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔ ေဆြးျမည့္ လို႔...။
ကားေတြ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မရွိတဲ့ ဒီလမ္းဆံုေလးက ဟိုး... အရင္တစ္ခ်ိန္တုန္းကလို မေျပာင္းလဲ..။ ေျခာက္ေသြ႕ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ဆဲ..။ ေႏြဦးရဲ႕ေလ႐ူးေတြက ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌအျဖဴလြလြေလးကို ေဆာ့ကစား ၾကည္စယ္ေနတာကေရာ ရာသီ အေျပာင္းရဲ႕ ပံုေသကားခ်ပ္တစ္ခုကို အဓိပၸါယ္ လွစ္ဟျပေနသလိုမ််ိး...။
တစ္ျဖဴးျဖဴး ေလသံေတြကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို ဖတ္ခ်င္လာမိျပန္ၿပီ..။ ကၽြန္မ လက္ထဲမွာရွိေနတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းရဲ႕ ပါဝါကို ပိတ္လိုက္ တယ္..။ ေလတိုးသံေတြကလြဲလို႔ တျခားအသံတစ္ခုရဲ႕ ေႏွာက္ယွက္မႈမ်ိဳး မလိုလားမိတာ အမွန္ပါ..။ ဒီလမ္းဆံုမွာ အထပ္ထပ္ ခ်ဖူးတဲ့ ေျခရာေလးေတြအေၾကာင္း ေခါင္းထဲေရာက္လာျပန္တယ္..။ လမ္းဆံုမွာ ဘဝမဆံုခဲ့တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ကေရာ... ဘဝကိုယ္ဆီကို ဘယ္လိုအေနအထားေတြနဲ႔ ဘယ္လိုလမ္းေတြ ေပၚမွာမ်ား ေလွ်ာက္လို႔ေနၾကၿပီလဲ..!!
ေသခ်ာတာ ကေတာ့ အဲ့ဒီလူသားႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္- ဒီလမ္းဆံုေပၚမွာ အခု... လက္ရွိရပ္ေနမိျခင္းပဲ မဟုတ္ လား..။ ရင့္က်က္ လာသလိုနဲ႔ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ စိတ္ကို သတိျပဳမိခ်ိန္မွာ ကေလးမငယ္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္လို ကၽြန္မ ကိုယ္ တိုင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ခ်င္လာျပန္ေရာ...။ ဆည္းဆာရဲ႕ ေတာက္ပေနတဲ့ ေနျခည္က ညိဳဝါဝါ ႐ြက္ေဟာင္းခင္း ကို ေရႊေရာင္တင္ေပး လိုက္သလို ဝင္းဝါလို႔ လွပလြန္းလိုက္တာ..။
အခုလို ရာသီေရာက္တိုင္း ရာသီစာ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ဖို႔ လာခဲ့ဖူးတဲ့ ႏွစ္ေတြ ေတာင္ ထပ္တိုးလို႔ လာခဲ့ေပါ့...။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ဒီေနရာေလး အေရာက္ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ပိုၿပီး ထူးျခား လို႔ ေနခဲ့တာပါ။ ကဗ်ာ ဖတ္ရင္း စာေရးခ်င္ လာတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ မြတ္သိပ္ လို႔ ေနလိုက္တာ မ်ား...။ အေတြးေတြ ထဲမွာပဲ စာနိဒါန္းကို အစပ်ိဳး လိုက္ခဲ့မိ..။ ကၽြန္မ ဆံႏြယ္ေတြ လိုပဲ စကားလံုး ေတြက ဖ႐ိုဖရဲ နဲ႔ လူးလြန္႔တက္ လာခဲ့ေပါ့..။ လွပ ေသသပ္ တဲ့ စာ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာဖို႔ အထိေတာ့ ကၽြန္မ ပိပိရိရိ ေရးႏိုင္ လိမ့္မယ္ မထင္..။
ဒီလိုနဲ႔ပါပဲ ေတြးရင္း၊ ေငးရင္း၊ လြမ္းဆြတ္ ရင္း၊ မ်က္လံုးေတြ က ဘာမွ ထင္က်န္မေနတဲ့ ေျခရာေတြ ေနာက္- ထပ္ခ်ပ္မခြာ လိုက္ရင္း၊ ေလ႐ူးေတြ ေဆာ့ျမဴးေန တာကို ၾကည္ႏူးရင္း၊ သူတို႔ေတြ ေပးဖတ္တဲ့ ကဗ်ာ ေတြကို တစ္႐ြက္ၿပီး တစ္႐ြက္ လွန္ရင္း ပါပဲ..။ ကၽြန္မ အေတြးထဲမွာ စေရးထားတဲ့ နိဒါန္းေတြက ႐ုတ္တရက္နဲ႔ အေငြ႕ပ်ံ ထြက္ေျပး သြားၾက တယ္..။ သူတို႔ေလးေတြ ေငြ႕ရည္ ဖြဲ႕ၿပီး ျပန္ေရာက္လာတာကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ဝန္းေတြဆီကိုပါပဲ..။ ေနဝင္ ဆည္းဆာရဲ႕ ရီေဝေဝ ပံုရိပ္က မ်က္ရည္ၾကည္ေတြနဲ႔ လဲ့ၿပီး ပိုလို႔ လွပ ျပည့္စံု လာသလို...။
ကၽြန္မ ၿငိမ္သက္ျခင္း နဲ႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ အသက္ရႈေနမိရဲ႕..။ ရြက္ေျခာက္ ေတြေပၚကို ညင္ညင္သာသာ နင္းေလွ်ာက္ရင္း ခံုတန္းေလးဆီကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕။ ခံုတန္းေထာင့္ေလး ေပၚက သစ္ကိုင္းေျခာက္ေလး ကို လက္ေလးတစ္ဖက္နဲ႔ ဖယ္ထုတ္ရင္း ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ထိုင္ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ဝန္းက်င္တစ္ခု လံုး ေလတိုး သံေတြက လြဲလို႔ အရာရာဟာ ပကတိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ လဲေလ်ာင္းလို႔ေပါ႔..။ အေငြ႕ပ်ံသြားတဲ့ နိဒါန္းကို စာျပန္စီရင္း ေနာက္တစ္ေၾကာင္းကို ထပ္စေတာ့... ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ရယ္သံေလး တစ္ခ်ိဳ႕က ေႏြေလညွင္းနဲ႔အတူ ကၽြန္မနားဝဆီ တိုးဝင္ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ပါတယ္..။
ကၽြန္မ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ......။ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ခိုးခိုး ခစ္ခစ္ေလး ရယ္ေမာလို႔.. ေကာင္ကေလး တစ္ေယာက္ကလည္း ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ကေလး ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္..။ ေကာင္ေလးရဲ႕ နဖူးေပၚမွာ ဆံႏြယ္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြက ေဝ႔ေဝ႔ ဝဲဝဲေလး...။ ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာ တစ္ျခမ္းကိုေတာ့ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြ ဖံုးအုပ္ထားတယ္။ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဖံုးအုပ္ေန တဲ့ ဆံပင္ ႐ွည္ေတြ ကို ေကာင္ေလးက သပ္တင္ေပးေတာ့ ေကာင္မေလးက ေခါင္းကိုရမ္းခါလို႔ ဆံႏြယ္ေတြကို ပို ႐ႈပ္သြားေအာင္ လုပ္ရင္း ၾကည္စယ္ စေနာက္လို႔ေနပါတယ္..။
ကိုယ္စီ မ်က္ဝန္းေလးေတြထဲမွာ ႏုနယ္ ျဖဴစင္႐ွင္းသန္႔ျခင္းေတြက အတိုင္းသား...။ သူတို႔ ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ကၽြန္မ ႏူးႏူးည့ံညံ့ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးလာခဲ့ေပါ့...။ ေကာင္မေလး ပုခံုးေပၚက ေလွ်ာက်လု လြယ္အိပ္ေလးကို ေကာင္ေလးက ျပန္တင္ေပးရင္း.. နဖူးေလးကို ငံု႔အနမ္း.. ေခါင္းငံု႔ တိမ္းေ႐ွာင္ လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ေကာင္ေလးက စိုက္ၾကည့္ရယ္ေမာလို႔..။ အနမ္းေလးအစား နဖူးကို လက္သီးဆုပ္ေလး နဲ႔ ဖြဖြေလးတို႔ထိရင္း ၾကည္စယ္ေနျပန္ေသး႐ဲ႕...။ ေကာင္မေလးက ေျခဖ်ားေလးကို ေထာက္- ေခါင္းေလး ကို ေမာ့ရင္း ေကာင္ေလးရဲ႕ နားတစ္ဘက္ အနားကပ္ၿပီး တစ္စံုတစ္ရာ အေျပာမွာ... ေကာင္ေလးက ရယ္သံကိုျဖတ္ခ်တယ္...။
အဲ့ဒီေနာက္ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ကို တိုးတိုးေလး ႐ြတ္ျပ ေနေပါ့..။ သူတို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြမွာ သြက္လက္ ျဖဴစင္မႈေတြ နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာ..။ ေကာင္ေလးရဲ႕ ကဗ်ာ႐ြတ္သံကို နားေထာင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက မ်က္လံုးေလးေတြကို ဖြဖြေလး မွိတ္ထားတယ္..။ ကဗ်ာေလး ႐ြတ္အၿပီး ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ဖဝါးေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ေတာ့ ေကာင္မေလးက လက္ကေလး ကို႐ုန္းရင္း.....
"ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္႐ြတ္ျပ.."
"သိပ္ခ်စ္တာပဲ..."
ကၽြန္မ..!! ဟုတ္တယ္.. ဒါကၽြန္မရဲ႕ ရယ္သံေတြ..။ ေသခ်ာပါတယ္ ဒါဟာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ရယ္သံေတြနဲ႔ ကၽြန္မပါပဲ..။ လြယ္အိပ္ေလး ကေရာ ကၽြန္မရဲ႕ လြယ္အိပ္ကေလး..!! ေကာင္မေလး႐ဲ႕ ဆံႏႊယ္ေတြ..!! အို.. ကၽြန္မဆံႏြယ္ေတြပဲ မဟုတ္လား...!!
"ေမာင္က အမ်ားႀကီး ပိုပါတယ္..."
"ေမာင္တို႔ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မခြဲၾကဘူးေနာ္.."
ကၽြန္မနားအစံု ကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဖိအုပ္ၿပီးေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ရမ္းခါလိုက္ေပမဲ့.. သူတို႔ အသံေလးေတြကို ၾကားေန ရဆဲ...။ ကၽြန္မကို ျငင္းပယ္ခြင့္ျပဳၾကပါ..။ ကၽြန္မ လက္မခံ ပါရေစနဲ႔..။ ဟင့္အင္း.... ကၽြန္မ ေဘးနားက ထြက္ခြာ သြားၾကပါ..။ အသံေလး ေတြရယ္.. ကၽြန္မဆီ မလာၾကပါနဲ႔..။
"ဒီလမ္းဆံုေလးေပၚမွာ ဖိုးဖိုးဖြားဖြားေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ ေမာင့္... လက္ကိုတြဲရင္း ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္မွာေပါ့..."
ကၽြန္မ မ်က္ဝန္းေတြ ကို တင္းေနေအာင္ပိတ္ရင္း.. ေခါင္းငံု႔ၿပီး ႐ိႈက္ႀကီးတငင္ ငိုအခ်မွာ- ဆည္းဆာကို အေမွာင္ေတြက ဝါးမ်ိဳ လို႔...။ ခပ္ရင့္ရင့္ ေႏြေလ႐ူးက ကၽြန္မ ႐ိႈက္သံေတြကို သူနဲ႔အတူ ဆြဲေခၚသြားျပန္ေတာ့ ေရာ္႐ြက္ဝါေတြက လြမ္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဟစ္ေအာ္ သီက်ဴးရင္း ကခုန္ၾကတယ္...။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ေကာင္းခ်ီးေပးသံလား..!! ႏွလံုးခုန္သံေတြကို တစိမ့္စိမ့္ ရက္ရက္စက္စက္ ဆြဲထုတ္ ျပစ္လိုက္သံေတြ မ်ားလား..!!
အိုးး ဘာဆို ဘာမွ မသိလိုေတာ့တာပါ..။ ထားခဲ့ၾကပါ..။ သြားၾကပါ..။ ကၽြန္မကို ထားသြားၾက ပါေတာ့..။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ေနေနပါရေစေနာ္..။ အသံေတြ အားလံုး ဆိတ္ၿငိမ္သြားခဲ့ပါၿပီ...။ ကၽြန္မ ေက်နပ္သြားပါသလား..!! ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ဘာမွ မသိလိုက္..။ ဘယ္လို အသံမ်ိဳး မွ မရွိေတာ့ခ်ိန္ဟာ ကၽြန္မရင္အစံု၊ နားဝတစ္စံုထံကို အက်ယ္ေလာင္ဆံုး အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္ရွိလာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ မသိခဲ့ျခင္း ပါပဲ...။ တကယ္ေတာ့... တိတ္ဆိတ္သြားမႈနဲ႔ ဒြန္တြဲကပ္ပါလာတဲ့ ပံုရိပ္ေလးေတြက အခုမွ အရွိန္အဟုန္ ျပင္းျပင္းနဲ႔ တရိပ္ရိပ္ ထပ္မံ တိုးေဝွ႕လို႔ လာေနေပါ့...။
႐ြက္ဝါေႂကြေတြနဲ႔ အလွဆင္ ခင္းက်င္းဖြဲ႔သီထားတဲ့ ဒီလမ္းဆံုမွာ ရစ္ဝဲေနတတ္တဲ့ ဝိၪာဥ္ေတြ အေၾကာင္းကို ဆည္းဆာကေတာင္ ရိပ္မိႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး...။ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ- ႐ြက္ဝါေႂကြေလးေတြ တစ္ဖတ္ၿပီး တစ္ဖတ္၊ တစ္ထပ္ၿပီး တစ္ထပ္ပဲေပါ့..။ ထိုင္သူ မဲ့တဲ့ ခံုတန္း႐ွည္ေပၚက ႐ြက္ဝါေလးေတြက ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေဟာင္းႏြမ္းလြန္းလွၿပီ..။
ဒီလိုပါပဲ.. ကၽြန္မရင္ထဲက မဖြဲ႕ျဖစ္လိုက္တဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ကလည္း အစဥ္အၿမဲ လတ္ဆတ္ျခင္းေတြနဲ႔ ေျခာက္ေသြ႔ ေဆြးျမည့္ လို႔...။
(ခင္ေလးငယ္)
2 comments:
တင္ထားတဲ႕ပံုေလးကိုျမတ္နိုးတယ္။အမည္မသိခံစားမူတရပ္ရင္ထဲမွာေနွာင္ဖြဲ႕လာခဲ႔ျပီးတဲ႕ေနာက္..ဒီေနရာ..ဒီခံုကေလး...မွာ...အတူထိုင္ခဲ႕တဲ႕လက္တြဲေဖၚဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲလို႕ ေတြးေနမိျပီ။
အျပစ္ရွိလို႕ထားခဲ႔တာလား..အျပစ္ရွာလို႕ထားခဲ႔တာလား...ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္...ထားခဲ႕လဲ..သူသတိရေနမွာပါ..။။
တင္ထားတဲ႕ပံုေလးကို...နွလံုးသားထဲက..တရွဴိက္မက္မက္..ခံစားတြယ္တာမိတယ္..။ဒီခံုေလးေပၚမွာ..ခ်စ္သူကို
( တကၠသိုလ္ေက်ာင္းကေငြလမင္း)သီခ်င္းကိုဆိုျပခဲ႔ဘူးတယ္..။သိေနတာက...မဆံုနိုင္ဘူးဆိုတာကိုပါဘဲ...
ခ်စ္ျခ်င္းတရားမွာ ဆံုနိုင္ျခင္း/မဆံုျဖစ္နိုင္ျခင္းက အဓိကမဟုတ္ဘဲ..နွလံုးသားခ်င္းထပ္တူသိေနဘို႕အဓိကျဖစ္ေျကာင္းခံစားမိတယ္။ဒီမိုးေျမေအာက္မွာ အတူရွိေန
သေရြ႕........သူသတိရေနမယ္ဆိုတာယံုျကည္တယ္..။ဒါေလးနဲ႕ဘဲေက်နပ္ပါတယ္...။
ခုခ်ိန္ထိ..သတိရေနလ်က္ပါဘဲ...။
Post a Comment