Saturday, February 28, 2015

˙·••● ေရးခဲ့ဖူးေသာ Untitled_# မ်ား ●••·˙


          ■■■■■■■   Untitled_1  ::: ★彡

● နိဒါန္း
.
တကယ့္တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ေျခနဲ႔ ကိုယ္ေလွ်ာက္မွ “မဂၢ” ဆိုတဲ့ “လမ္း” ေပါက္တယ္လို႔ သိေနပါလ်က္ သူ ဘာသိဘာသာ ျပဳထားခဲ့မိတာ။ ရိုးသားမႈဟာ စကား ခြန္းေရ အနည္းအမ်ားထက္ မ်က္ႏွာအေရးအေၾကာင္းေတြေပၚမွာ အထင္အရွား ကြယ္ဖံုးလို႔ မရခဲ့ဘူး။ ယိုယြင္းေနတဲ့ အထိတ္တလန္႔ပါးပါးေတြက မ်က္အိမ္အတြင္းေထာင့္မွာ အရိပ္ကေလးတစ္ခုအျဖစ္ လွစ္ကနဲ ျဖတ္အေျပးနဲ႔တင္ ေၾကးမံုျပင္မွာ အထင္အရွား ဟပ္ေတာ့တာ မဟုတ္လား။
.
.
● စာကိုယ္
.
အိမ့္အျပင္မွာ တိုက္ေနတဲ့ ေဆာင္းေလမွာ ဧကရာဇ္ပန္းရနံ႔ေတြ ပါမေနဘူး။ မွန္တံခါးေတြ ေစ့ပိတ္ထားပါလ်က္ လည္တိုင္ဆီ တစ္ဟုန္ထိုး ဦးတည္ၿပီး လာဖ်စ္ညွစ္ေတာ့ မေယာင္။ ေယာင္ယမ္းၿပီး ဆတ္ကနဲ မ်က္လႊာတစ္ခ်က္ ခတ္လိုက္ဖို႔ထက္ ခပ္မတ္မတ္ ခႏၶာနဲ႔ တအံ့တၾသ ရွိေနခဲ့တာ။ ရွတတ ယိုဖိတ္လာမႈက ႏွလံုးအတြင္း တစ္ေနရာကို နင့္ကနဲ ေထြးဆုပ္လိုက္ သလိုမ်ိဳး။ မ်က္ဝန္းမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ မလဲ့ပါဘဲ သူ႔ အတြင္းမွာ ရိႈက္ေနတယ္။
.
သူ႕ႏွလံုးအိမ္အထြာနဲ႔သူ အေကာင္းဆံုး ျပည့္သိပ္ေအာင္ ရွိခဲ့တာ.. တဲ့။ သူ႔ဘာသာ အသံတိတ္ ထပ္ကာထပ္ကာ ရြတ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီညက ေရွးနန္းတြင္းၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး တစ္ေနရာမွာ ခ်စ္သူ႔လက္ကို တြဲဆုပ္ထားပါလ်က္ အျမန္ရထား လက္မွတ္တစ္ေစာင္ ေပ်ာက္လို႔ လိုက္ရွာတယ္လို႔ ခပ္ဆန္းဆန္း သူ အိပ္မက္ မက္ခဲ့ေသးေပါ့။ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ပြင့္ေနတဲ့ ၾကာေရအိုင္ႀကီး နံေဘးအေရာက္မွာ တစ္ခမ္းတစ္နား ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ အဲ့ဒီ ရထားလက္မွတ္ကို သူ ျပန္ေတြ႕ခဲ့တာ။
.
ကေလးအရြယ္တည္းက နားရည္ဝေနတဲ့ အရပ္စကားတစ္ခြန္း အေျပးေလး သတိရမိျပန္တယ္။ ေဆာင္းမွာမက္တဲ့ အိပ္မက္ ကေယာက္ကယက္ ႏိုင္မွာပဲေပါ့.. လို႔ သူ ေဖာ့ေတြး ေတြးလိုက္ေသးရဲ႕။ သူ႕မ်က္လႊာအစံု ဖြင့္ဟလိုက္ခ်ိန္ထိ ညရဲ႕ အရိပ္ေတြသာ ႀကီးစိုးေနေသးတာ။ အိမ့္အျပင္က ေဆာင္းေလဟာ ၾကမ္းရွရွ ႏိုင္လြန္းပါလ်က္ ည-ကို သယ္ယူ ေခၚေဆာင္သြားႏိုင္ႏႈန္း သိပ္ေႏွးတာပဲ။
.
သူကိုယ္တိုင္ဟာ သူ႔စိတ္ေျခနဲ႔သူ ေလွ်ာက္ေနပါရဲ႕လား..! လို႔ အေမးျပဳစရာ ျဖစ္တည္လာခဲ့ၿပီ။
.
.
● နိဂုံး
.
ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႕ မဂၢဟာ ေဆာင္းညတစ္ေနရာမွာ တစ္ဆစ္ဆစ္ တုန္ရီၿပီး ေဝ့ေနတုန္း..။။
.
( 2014/ 12/ 09 )

          ■■■■■■■   Untitled_2  ::: ★彡

● နိဒါန္း
.
သူ႔အဖို႔ အျဖဴနဲ႔ အမည္းဟာ စကၡဳအာ႐ံုတစ္ခု အတြက္သာ ကြဲျပားတာ-- လို႔ ဖြဖြေျပာတယ္။
.
.
● စာကိုယ္
.
မိမိကိုယ္ကိုယ္ ပိတ္ျခင္း/ဖြင့္ျခင္း၊ ျမွင့္္ျခင္း/ႏွိမ့္ခ်ျခင္း ထိုထို အမည္နာမ တစ္ခုခုရဲ႕ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုေအာက္ တိုးလွ်ိဳး ငံု႔ဝင္ခ်လိုက္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ သူဟာ စိတ္ဝင္စားသူမ်ိုး မဟုတ္ဘူး။ သူ ေနတတ္သလို ေနတယ္။ ေနခ်င္သလို ေနတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရွိေနတယ္။ သူ႔ ခဏတိုင္းဟာ အဲ့ဒါ အကုန္ပဲ။
.
ဒီအျဖစ္ ကိုယ္၌က ဆန္းျပားလြန္းေနေတာ့တာလား။ ဒါကိုပဲ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုေအာက္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဆြဲခ်ထိုးထည့္ ၾကဦးမွာလား။ တစ္စံုတစ္ရာ လြဲေခ်ာ္ေနသလိုပဲ။ ရယ္စရာ နည္းနည္း ေကာင္းေပမယ့္ ၿပံဳး႐ံုကလြဲလို႔ ဘာျဖစ္စရာ သူ႔အတြက္ လိုအပ္ဦးမွာလဲ-- တဲ့။ သူဟာ ၿပံဳးရင္းနဲ႔ပဲ ဆိုတယ္။
.
နားလည္ပါ၊ နားလည္ေပးၾကပါရယ္လို႔ (လက္ေလးေခ်ာင္း မျပည့္တဲ့ လူသား အခ်ိဳ႔ကလြဲလို႔) ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူ ေတာင္းဆိုေလ့မရွိဘူး။ ခဏတိုင္းမွာ အရွိအတိုင္း သူ ေနေနတယ္။ ေဟာ.. အခုပဲ ႏွင္းပြင့္ေတြ တိုးဖြဖြ သက္ဆင္းလာၿပီး လက္ဖဝါးနဲ႔ အထိ- အဲ့ဒီ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ႏွင္းဆိုတာ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့ၿပီးသြားၿပီ။ ရယ္ေမာရင္းပဲ သူ႔လက္ဖဝါး ျဖန္႔ျပခဲ့ေသးရဲ႕။
.
ရိုးရွင္းမႈ သက္သက္ဟာ စိတၱဇနာမ္ အခ်ိဳ႕အတြက္ ေအးျမျခင္းျဖစ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီ ရိုးရွင္းျခင္း အမႈဟာပဲ အျခား စိတၱဇနာမ္ေတြအတြက္ ဆန္းျပားေနျပန္ေကာ။ ညည္းတြားမႈ ျပဳရင္း ေခါင္းခါရမ္းလိုက္ဖို႔အထိ အားအင္သံုးရမွာ ႏွေျမာစရာ မဟုတ္လား-- လို႔ အၿငိမ္သား သူေျပာတယ္..။
.
ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာကိုမွ ခ်ီးေျမွာက္စရာ မလိုဘူး။ ႏွိမ္ခ် စရာလည္း ရွိမေနဘူး။ ကိုယ္လည္း မလုပ္ဘူး။ (မိမိသေဘာအရ) ကိုယ့္ကိုလုပ္ရင္လည္း မႀကိဳက္ဘူး-- လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ သူ ေျပာတယ္။
.
တကယ္ေတာ့ အရာတိုင္း၊ ျဖစ္အင္တိုင္းမွာ “အင္း..” လို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ “ဟင့္အင္း..” ဆိုတာ တစ္ထပ္တည္း လိုက္ပါၿပီးသား။ “ဟုတ္တယ္..” လို႔ ေထာက္ခံ႐ံုေလးနဲ႔တင္ ”မဟုတ္ဘူး..” ဆိုတဲ့ ကန္႔ကြက္မႈက တခ်ိန္တည္းမွာ ထပ္တူျပဳ ၿပီးသားရယ္ ရွင့္-- တဲ့။
.
ဘာဆိုဘာမွ သူ႔မွာ ရွိမေနဘူး..။ အဲ့အတိုင္းပဲ သူ ေနေနတာ။ သူ႔ဆီမွာ ရွိေယာင္ဖန္ဆင္းတာဟာ ရွင့္အေတြး၊ ရွင့္အျမင္၊ ရွင့္အထင္ သက္သက္ပဲ မဟုတ္လား။ ရွင့္မွာရွိေနတဲ့ အဲ့ဒီအရာေတြကို ရွင္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အသိ၊ သတိကလြဲရင္ ဘယ္နတ္ဘုရား၊ ဘယ္လို ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ိဳးကမွ တားဆီးပိတ္ပင္လို႔ မရဘူး-- ဆိုတာပဲ။
.
.
● နိဂုံး
.
ႏွင္းေတြ တစ္ဖြဲဖြဲ ဆက္က်ေနတယ္။ ႏွင္းမႈန္ေတြေအာက္ ဟိုး အေဝးကို ပံုမွန္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ပဲ သူ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ လိုက္တယ္။ စကားသံ အခ်ိဳ႕ေတာ့ ႏွင္းပြင့္ အေဟာင္းေတြထဲ တျဖည္းျဖည္း မႈန္ဝါးပ်ယ္လြင့္ က်န္ခဲ့ေပမေပါ့..။။
.
( 2014/ 12/ 16 )

          ■■■■■■■    Untitled_3  ::: ★彡

● နိဒါန္း

ေလာကမွာ ျဖစ္နဲ႔ပ်က္ၾကား ေပါ့ပါးစိတ္နဲ႔ ေျခတစ္လွမ္းစာ ျငင္ျငင္သာသာ ခုန္ကူးတတ္ဖို႔ သူ႔ ဘဝအခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးယူၿပီး သင္ယူခဲ့ရတာ-- တဲ့။ သူ႔နံမည္ပါတဲ့ ဖဲတစ္ခ်ပ္ဟာ ကုလားဖန္ထိုး ကၽြမ္းက်င္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြၾကား ရင္တစ္လွပ္လွပ္နဲ႔ တိမ္းကပါး ယိမ္းကပါး ရွိခဲ့ဖူးေသးတာေပါ့။
.
.
● စာကိုယ္
.
တိုက္ေနတဲ့ ေဆာင္းေလဟာ သြဲ႕သြဲ႕ညွင္းညွင္းရွိရင္း ေနေရာင္နဲ႔ သဟဇာတ တင့္ေနတာ သူျမင္တယ္။ ေနျခည္တိုက္ရိုက္ က်ေနတဲ့ ဝရံတာမွာ ထြက္ရပ္ေန ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အသာတၾကည္ရွိတဲ့ ေန႔ေလးပဲ။ ေက်းဇူးတင္စိတ္က သူ႔ရင္တစ္ခြင္ကို တိတိပပ ပက္ဖ်န္းထားတယ္။
.
ဟိုးအေဝးက မိုးထိတိုက္ႀကီးေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း သူနဲ႔ သက္ဆိုင္ဖူးတဲ့ ရုပ္ဝတၱဳပစၥည္းေတြအေၾကာင္း အေတြးေရာက္တယ္။ “ငါ” ဆိုတဲ့ နာမ္စားဟာ ပူးတံုခြာတံု သူ႔ထံမွာ ခုထိရွိေနဆဲလို႔ ဆင္ျခင္မိပါမွ အေၾကာက္တရားတစ္စဟာ ခႏၶာကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုးဝင္ေဆာင့္လိုက္သလိုမ်ိဳး။ အရာအားလံုးကို အသာတၾကည္ တိတ္တဆိတ္ ျပန္ၾကည့္တတ္ဖို႔ သူ႔မွာ တာဝန္ရွိလာခဲ့ၿပီ။
.
ေနထိုင္ရွင္သန္ျခင္း အႏွစ္ရသာ စစ္စစ္ဟာ ရုပ္ဝတၱဳေတြအေပၚ မွီတြယ္မေနဘူးလို႔ သိျမင္ႏိုင္တာ ႏွစ္အခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိလာခဲ့ၿပီေပါ့။ အလံုးစံု ကင္းပသြားတဲ့အထိ စြန္႔ပစ္တတ္ဖို႔ လိုအပ္ေနေသးေပမယ့္ အထိုက္အေလ်ာက္ သူ စြန္႔ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အရသာကို ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေလး ျမည္းစမ္းဖူးၿပီး ႏွစ္သက္ တြယ္ၿငိသြားသူဟာ သူ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
.
လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္ကို ျဖန္႔ခ်ရင္း ငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ ထင္ရွား သိသာေနတဲ့ အေရးအေၾကာင္း ငယ္ေလးေတြဟာ သူ႔ေန႔ရက္ေတြမွာ အေရးပါခဲ့ေလသလား။ ေအးေအးဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ဖြဖြေလး ဖ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။ တစ္ခဏတာေတာ့ ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဗလာျပင္ျဖစ္ေနတဲ့ လက္ဖဝါးေပၚမွာ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ပဲ ေလး၊ ငါးေၾကာင္း သူ ေကာက္ျခစ္လိုက္တယ္။
.
စိမ့္ကနဲေအးတဲ့ ေလတစ္စ သူ႔ဆီအေျပးလာကပ္တယ္။ ဆံႏြယ္႐ွည္ေတြ ဖြာကနဲ လြင့္သြားတယ္။ ျပံဳးစစ လက္ဝါးျပင္ႏွစ္ဘက္က သူ႔မ်က္ဝန္းေတြထဲ ေမာ့ကာစိုက္ၾကည့္လို႔။ သူေပ်ာ္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚက မျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာလႊာေတြ ေျပေလ်ာ့သြားတဲ့ ခ်မ္းေျမ့ျခင္းမ်ိဳးကို သူ သိပ္ခ်စ္တာ မဟုတ္လား။ သူ႔ ျမတ္ႏိုးျခင္းကို သူျပန္သိရင္း ၾကည္ႏူးမႈအရွိန္ေၾကာင့္ ေအးေနပါလ်က္ သူေႏြးလာခဲ့တယ္။
.
ဘာဆိုဘာမွ ရွိမေနခ်ိန္ေတြတိုင္းဟာ ခ်ိဳျမၿမဲျဖစ္တယ္။ ခ်ိဳျမျခင္းအဟုန္ဟာ ခ်မ္းေျမ့မႈအျဖစ္ ကူးေျပာင္းတယ္။ ေျမ့ေနတဲ့ ေအးျမမႈဟာလည္း ခႏၶာတစ္ကိုယ္လံုးကို အေႏြးေထြးဆံုး လႊမ္းၿခံဳထားႏိုင္တယ္။ သူ႔ကို ေပြ႕ေထြးထားတဲ့ အဲ့ဒီ အဲ့ဒီအရာေတြဟာ တစ္ခဏေလးအတြင္း တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ လင္းလက္ေနၾကတယ္။
.
.
● နိဂုံး
.
အေၾကာက္တရားကင္းကင္းနဲ႔ ထုထည္ခိုင္မာတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို သိမ္းပိုက္ဖို႔-- တဲ့။ အဲ့သလို တီးတိုးဆိုရင္း လြတ္လပ္ေနတဲ့ သူ႔စိတ္ကို အသာတၾကည္ အေတာင္ပံ တပ္ေပးလိုက္တယ္။
.
အသိပါေသာ ထိုထို ခဏေပါင္းမ်ားစြာတို႔ သိန္းသန္းခ်ီကာ ဝဲပ်ံ လြတ္ေျမာက္ပါေစသား...။ ။
.
( 2014/ 12/ 26 )

          ■■■■■■■   Untitled_4  ::: ★彡

● နိဒါန္း
.
သူ ရွိေနတယ္- မၿမဲျခင္းတရား ဆိုတာႀကီးေအာက္မွာ ခုတိုင္ထိေတာ့ ရွိၿမဲရွိေနေသးတာ.. တဲ့။
.
.
● စာကိုယ္
.
ဂဏန္း အမွတ္စဥ္ေတြ ေျပာင္းသြားတယ္။ လူသား မ်ိဳးဆက္ေတြ ေျပာင္း သြားတယ္။ ေခတ္အခါႀကီးရဲ႕ ေရစီးေၾကာင္းေတြ တစ္လိမ့္လိမ့္ ေျပာင္းသြားတယ္။ ရုပ္ဝတၱဳပစၥည္းေတြ ခန္႔ျငား ထည္ဝါလာသေယာင္ ေျပာင္းသြားတယ္။ ခႏၶာသဏၭာန္ မတူတဲ့ သတၱဝါေတြ ေသဆံုးျခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေသသြားၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ေတြ နာမ္တူ၊ ရုပ္ကြဲ ျဖစ္စဥ္ေတြနဲ႔ ျပန္ျဖစ္ လာတတ္ၾကေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အေျပာအရ ေျပာရရင္ “ဂ်ာေအး သူ႔အေမရိုက္၊ မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္ႀကီး ေပါ့ဗ်ာ--” တဲ့။
.
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အတိုင္းပဲ။ ပူျပင္းလာခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ “ေႏြ” တဲ့။ ရႊဲရႊဲစို စိုစြတ္လာခ်ိန္က် ကၽြန္ေတာ့္ “မိုး” တဲ့။ အဲ-- ေဖြးေဖြးျဖဴ ႏွင္းေတြက်ျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ “ေဆာင္း” ဆိုပဲ။ ရာသီေတြ ခြဲခ်၊ စကားလံုးေတြ ေျပာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကင္ပြန္းတပ္ၾကတာ ခင္ဗ်ားတို႔ မဟုတ္လား..! တကယ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ကၽြန္ေတာ္ ရွိေနတာမဟုတ္လားဗ်ာ--- တဲ့။ ေျပာေျပာဆိုဆို အသံဝါႀကီးနဲ႔ တဟဲဟဲ သူ ရယ္ခ်တယ္။
.
အေဝးႀကီး မၾကည့္စမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ.. ဟိုရက္ေလးေတြကတင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္၊သုည၊တစ္၊ေလး ဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ႀကီးေအာက္ ထိုးထည့္ခဲ့ၿပီး.. ေဟာ ခုက် ႏွစ္၊သုည၊တစ္၊ငါး အသစ္-- အသစ္စက္စက္ႀကီး-- ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ ဆိုၾကျပန္ေရာ။ ရယ္ၿပီးရင္း ရယ္ရရင္း ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ႀကီး ျပန္မေစ့ႏိုင္ေတာ့တာသာ ၾကည့္--- တဲ့။
.
သူ႔ပံုစံ ၾကည့္ရတာ ခပ္ဘြင္းဘြင္းနဲ႔ အရွိအတိုင္း ေျပာခ်တတ္တဲ့ ေတာသားႀကီးတစ္ေယာက္လို ခ်စ္စရာႀကီးရယ္။ ကၽြန္မ သူ႔ကို အေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ စကားေတြ စေျပာကာစက သူ႔မ်က္ႏွာကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားပမ္းစား လိုက္ဖတ္ခဲ့ရသူကၽြန္မ.. အခု သူ စကားရပ္သြားမွာ စိုးထိတ္ေနမိျပန္ေသးတယ္။ သူ႔ စကားသံေတြ မေမာတမ္း ထပ္နားေထာင္ခ်င္ေသးတာ။
.
ေနပါဦးရွင္-- လို႔ ကၽြန္မ ႏႈတ္က ထြက္မတားလိုက္ခင္မွာပဲ ကၽြန္မအေရွ႕မွာ သူရွိမေနေတာ့ဘူး။ သူ႔ ရယ္ေမာသံေတြေတာ့ ခုထိ ၾကားေနရဆဲပဲ။
.
“လိုက္ရွာမေနနဲ႔ ခေလးမ.. မင္းဟာ ငါ့ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနၿပီးသားရယ္ကြ..” --- တဲ့။
.
.
● နိဂုံး
.
တဟားဟား သူ႔ရယ္သံေတြေအာက္မွာ ရင္ခုန္သံေတြ တစ္လွပ္လွပ္နဲ႔ ကၽြန္မျမဴးေပ်ာ္သြားမိတယ္..။။
.
( 2015/ 01/ 02 )

          ■■■■■■■   Untitled_5  ::: ★彡

● နိဒါန္း
.
ဘာမွ မလိုခ်င္တာ ကိုယ္၌က အလွ်ံပယ္ ရေနျခင္းသာျဖစ္တယ္.. လို႔ ခပ္ဆဆ သူေျပာလိမ့္ဥိးမယ္။
.
.
● စာကိုယ္
.
ဒီခုံတန္းလ်ားရွည္ေပၚ ထိုင္ေနမိတာ နာရီအခ်ိဳ႕လြင့္ေမ်ာသြားခဲ့ေၾကာင္း သူ သတိမမူမိခဲ့ဘူး။ ေတာက္ပေနတဲ့ ေနေရာင္ေတြ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား ညိဳ႕မိႈင္းလာပါမွ ျဖတ္ကနဲ သူ႔အေတြးထဲ ေရာက္လာေတာ့တာ။ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ဖြင့္လိုက္တာလည္း အဲ့ဒီအခ်ိန္မွပဲေပါ့။
.
ခပ္လွမ္းလွမ္း ဆိုက္ပရပ့္စ္ပင္ႀကီးထက္က ငွက္ငယ္တစ္သိုက္ ရုတ္ခ်ည္း ထ- ပ်ံသြားၾကတယ္။ ဘယ္ကိုလဲ..! လို႔ တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ၾကည့္ရင္း သူ႔ဘာသာ တီးတိုး ေျဖမိျပန္ရဲ႕။ အေျဖဟာ အျခားသူေတြအတြက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္ေနမွာ သူ သိတယ္.. ဆိုပဲ။
.
ပ်ံသြားျခင္းဟာ ျပန္သြားျခင္း မဟုတ္သလို အတူတူလည္း ျဖစ္ျပန္တယ္.. တဲ့။ ရာသီ၊ ကာလ၊ အခ်ိန္၊ နာရီ၊ ေတာက္ပျခင္း၊ မိႈင္းညိဳ႕လာျခင္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္ထိုးၾကျခင္းေတြသာ။ ျပန္တယ္၊ သြားတယ္၊ လာတယ္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ၾကတာ ယဥ္ပါးမႈနဲ႔ အစျပဳလာတဲ့ေခတ္ အေဟာင္းအေဆြးႀကီးတည္းက မဟုတ္လား။ တစ္စံုတစ္ေယာက္သာ သူ႔ကို ေငးေမာၾကည့္ေနခဲ့ပါရင္ မခ်ိဳမခ်ဥ္ ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကိုပဲ ေတြ႕ရလိမ့္မေပါ့။
.
သူေကာ..! ထ ပ်ံရမွာလား။ ထ ျပန္ရဦးမွာလား။ ပ်ံခ်င္လည္း ျဖစ္တယ္။ ျပန္ခ်င္လည္း ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အမွားႀကီးကို ေပကပ္ကပ္သူ ဆက္ေတြးၾကည့္ခ်င္ေနေသးေပါ့။ ႏိုး.. မဟုတ္ေသးဘူး။ တကယ္က ျပန္တာမွ ဟုတ္မေနဘဲ။ သြားေနတုန္း- ဆက္ သြားေနတုန္းရယ္လို႔ ေတြးရင္း သူ႕မ်က္လံုးေတြ ေမွးစင္းသြားခဲ့တယ္။
.
ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ေလထုက သူ႕ပါးျပင္နွစ္ဘက္ကို အားမနာလွ်ာမက်ိဳး ၾကည္စယ္တယ္။ စိုစြတ္စြတ္ ရြက္ေဟာင္းတခ်ိဳ႕လည္း သူ႕ေဘးနား ေနရာလြတ္က ခုံတန္းေပၚ ျပဳတ္က်သြားေပါ့။ ေလးငါးရြက္သာ အိုမင္းေနေပမယ့္ က်န္အရြက္ေတြက စိမ္းလန္း လတ္ဆတ္ေနတုန္း။ အနီးဆံုး သစ္တစ္ရြက္ကို ထိကိုင္ဖို႔ လက္အလွမ္းမွာပဲ သူ ၿငိမ္ဝပ္က်သြားခဲ့တယ္။
.
.
● နိဂုံး
.
ပ်ံတယ္ဆိုမွေတာ့ ေရာက္မွျဖစ္ေတာ့မယ္။ ျပန္တယ္ဆိုတာလည္း ေရာက္ဖို႔ပဲ။ ဒါဆို ဆိုက္ေရာက္ဖို႔ဆိုတဲ့ တမ္းေမွ်ာ္မႈေတြ ကပ္ပါေနဦးေတာ့ မေပါ့။ တကယ္က ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ ထိုင္ေနရင္း ပ်ံျခင္းနဲ႔ ျပန္ျခင္းကို တၿပိဳင္တည္း ရွဴ ရိႈက္ၿပီး သြားေနတာလို႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွ သူ မေျပာဘဲ ခ်န္ထားတာျဖစ္တယ္။
.
ဘာမွ မလိုခ်င္တာ ကိုယ္၌က အလွ်ံပယ္ ရေနျခင္းျဖစ္တယ္.. လို႔ တစ္ကိုယ္စာ ၾကားရံု ခပ္ဆဆ သူရြတ္ဆိုပါလိမ့္ဥိးမယ္..။
.
.
( 2015/ 02/ 05 )

ခင္ေလးငယ္