Sunday, August 3, 2014

အရာရာ ☆彡



ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေကာင္းကင္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ တိမ္တိုက္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ၾကယ္ကေလး~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး သစ္ပင္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေနျခည္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ၿခံဳေစာင္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ျပတင္းေပါက္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အဘိဓာန္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ျမတ္ႏိုးရာ~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေလေျပ~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ မိုးစက္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ လေရာင္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ပင္မ ေသြးေၾကာ~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေန႔~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ည~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အလင္းေရာင္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အေတာင္ပံတစ္စံု~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အသိ ဥာဏ္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္လံုးတစ္စံု~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဂစ္တာႀကိဳး ေျခာက္ေခ်ာင္း~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အၿပံဳးေလး~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဆံႏြယ္~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ၃၆၅~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ကဗ်ာ~
 
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ကမၻာ~
ေဖေဖဟာ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားထဲက အနမ္းတစ္ပြင့္ ။ ။

ခင္ေလးငယ္ 2013/ 07/ 16 

ေဖေဖ မရွိေတာ့ေသာ တစ္ဆယ့္ခြန္ႏွစ္ႏွစ္ေျမာက္ေန႔ သို႔ ေရးဖြဲ႕ပါသည္..။

Saturday, August 2, 2014

˙·••● လူသား မိုးစက္ ●••·˙


တကယ္ဆို ကိုယ္ဟာ မိုးစက္ေလးေတြရဲ႕ တီးတိုးစကားဝိုင္းေလးကိုေတာင္ မပ်က္ေစခ်င္ခဲ့ သူရယ္..။ အဲ့ဒီလို သူတို႔ေနလာရင္း မိုးေရကြက္ကေလးအျဖစ္ အဆံုးသတ္ျခင္းဟာ သူတို႔ေတြရဲ႕ နိဗၺာန္ဘံုေလးလို႔ ေတြးေကာင္း ေတြးေနႏိုင္ၾကတယ္ မဟုတ္လား..!

ရုတ္ကနဲ ေလဟာ ပရမ္းပတာ တစ္ဟုန္တိုး ၾကမ္းရွလာခဲ့..။

လားရာ မတူမယ့္ ေနရာႏွစ္ခုဆီ လြင့္သြားႏိုင္တဲ့ မိုးစက္ေလး ႏွစ္စက္ဟာ အခ်င္းခ်င္း နႈတ္ဆက္ခြင့္မွ ရလိုက္ၾကပါ့မလား..! “ဟင့္အင္း.. မလုပ္ပါနဲ႔ သူတို႔ စကားဝိုင္းေလး မၿပီးျပတ္ေသးဘူးေလ..”

ညည္းတြားစကားေတာင္ မဆိုလိုက္ႏိုင္ခင္ လြင့္စင္ထြက္သြားၾကေပါ့..။
 

ဆိုးလိုက္တာ..! လို႔ ေကာင္းေကာင္းစြတ္စြဲႏိုင္ခြင့္ ရွိေပမယ့္ ရပ္တန္႔ဖို႔အထိ ကိုယ္ဟာ တားျမစ္ႏိုင္စြမ္းမွ မရွိခဲ့ပဲကြယ္..။ အရာတိုင္းဟာ သူ႔သေဘာသူ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခပ္ေမြ႕ေမြ႕ေဆာင္လို႔..။

● ရပ္ေပးၾကပါ ေအာ္လို႔ မရဘူး..။
● မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ ဆြဲထားခြင့္ မရွိဘူး..။
● ကိုယ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ နားခ်ခြင့္ မသာဘူး..။

လာခဲ့ၾကျခင္းဟာ ျပန္ထြက္သြားဖို႔ သက္သက္ပဲ...။ ထြက္ခြာသြားျခင္း ဟာလည္း ၿပီးေျမာက္သြားျခင္း မဟုတ္ဘူး..။ ျပန္လာရျခင္းဟာ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ ရွိေနဦးမွာ..။

ကိုယ့္လိုပဲေပါ့..!! သူတို႔လည္း ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕တည္ရျခင္းမွာ ေႏွာင္တြယ္ခ်င္ၾကဦးမွာပဲ..။ မိုးစက္ေတြ အျဖစ္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရြာခ်င္ဦးမွာပဲ..။ ဆိုက္ပရာ့စ္ ပင္ျဖားထက္က မိုးေပါက္ေလး အျဖစ္လည္း တြယ္ဖက္ ခိုကပ္ေနခ်င္ေသးရဲ႕ မဟုတ္လား..။

မၿမဲျခင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ ၿငိတြယ္ေနေနေသးသမွ် မၿမဲျခင္းသာ အၿမဲတည္ဆံုးတရား ရယ္လို႔ ကိုယ္ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လို ေျပာျပႏိုင္မွာလဲ..! ဒီသံသရာထဲ တစ္ဝဲလည္လည္နဲ႔ ဂ်ပ္ေအး သူ႔အေမရိုက္..။ ရိုက္လည္း ရိုက္ရိုက္ပဲေပါ့..။

ကိုယ္တို႔ေတြဟာ အျပန္အလွန္ ခ်ီးမြမ္းေထာပနာ ျပဳၾက လို႔-- ေျဖသိမ့္ၾက၊ ႏွစ္သိမ့္ၾက လို႔ရယ္--

“သိပ္ေတာ္တာပဲ..”
“အရမ္း လိုက္ဖက္လွပတာ..”
“ဝမ္းနည္း မေနပါနဲ႔ေတာ့ကြယ္္..”
“အားငယ္စရာ ဟုတ္မေနဘူးေလ..”
“ဒါေတြ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားလို႔ရတာေပါ့...
 
ေၾကကြဲစရာေတာ့ အေတာ့္ကို ေကာင္းတယ္ရယ္..။ ေျဖသိမ့္ျခင္းဟာ ေႏြးေထြးမႈ ဆိုေပမယ့္.. ေျဖသိမ့္ျခင္းဟာ အေျဖမွန္ မဟုတ္ေသးဘူးပဲ...။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ဟာ သိေယာင္ေဆာင္ရင္း ေဝး..။ မိုးစက္ေလးေတြလည္း သိဟန္ေဆာင္ရင္း ေဝး..။ “တေဟးေဟး” နဲ႔ ေဝးသထက္ ေဝးေနၾကေတာ့တာ..။

ဒီမ်က္လံုးေတြနဲ႔ သာမန္ေလး ျမင္ႏိုင္ေနျခင္း ေတာထူထူေတြထဲ......
ႏြံထေနလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး“မွား”- ဗြက္ေပါက္ေနလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး“လား”- လို႔ပဲ မဟုတ္လား..!

ကိုယ္ဟာ ေျဖေတြးေလးနဲ႔ ခုထက္ထိ ေတာင္းဆုျပဳ ၾကည့္ ေနျပန္ေသးတာရယ္..။ မဟာ့ မဟာအမွားႀကီးကို အေထြးလိုက္ အၿပံဳလိုက္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ခပ္တည္တည္ ဆုပ္ကိုင္ရင္းေပါ့...

သိမ္ေမြ႕စြာပဲ ျဖစ္တည္ ေနေနပါရေစဦး ~
သိမ္ေမြ႕စြာပဲ တစ္ဖန္ ျဖစ္တည္ လာပါရေစဦး ~ ရယ္လို႔

ေနာက္ထပ္--- ေနာက္ထပ္---- ေနာက္ထပ္ေပါင္း မ်ားစြာဆီ------

သနားစရာ သိပ္ေကာင္းေနၿပီ မဟုတ္လား..။ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ တပ္အပ္မသိ- မျမင္ႏိုင္သ၍- ဒီဆုေတာင္းပဲ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ပဲ့တင္ထပ္ ရေတာ့တာ..။

ဒီ ႏြံေတာထဲမွာ...
ဒီ နိစၥဓူဝေတြထဲမွာ...
ဒီ ဒြႏၵယာႀကီးထဲမွာ.....

အို... ရွက္စရာ... ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာကြယ္..!

သူရူးတစ္ေယာက္လို ခါးခါးသီးသီး ဟားတိုက္ ရယ္ေမာခ် ပစ္လိုက္ခ်ိန္အထိ.. သိမ္ေမြ႕စြာ“ ကို ကိုယ္ဟာ ဖက္တြယ္ထားဖို႔ ေပ်ာ္ေနလိုက္ေသး သတဲ့..။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ရွက္တယ္” ရွက္တယ္” ညည္းတြားရင္း-
အရပ္ေလးမ်က္နွာမွာ ရွက္တယ္” ရွက္တယ္” အသံေကာင္း ဟစ္ေအာ္ရင္း-

သံသရာကို ဆြဲဆန္႔ေနသူ---------- ရွက္တယ္” လို႔ လိမ္ညာသူ
-------------

စစ္စစ္မွန္မွန္ မရွက္တတ္ေသးသူ မိုးတစ္ေပါက္သာ..။ ။

ခင္ေလးငယ္