~ လူးလြန္႔ျခင္းတို႔၏ အလြန္၌ ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ သက္ဝင္၏ ~

• • ~ လူးလြန္႔ျခင္းတို႔၏ အလြန္၌ ~

  အခ်ိန္တန္ လွ်င္ ေရာက္လာ ပါလိမ့္မည္။ ႐ြက္ေႂကြေတာ မွာ နင္းေလွ်ာက္ ေနေသာ ေျခလွမ္းေလး မ်ားလည္း စိုစြတ္ လာပါဦးမည္..။  

  
  

  တစ္ေျဖာက္ ~ ႏွစ္ေျဖာက္ ~ အသံႏွင့္ အတူ ရနံ႔ေလးပါ ထံုသင္း လာဦးမည္မွာ အေသအခ်ာ..။ တစ္ခုတည္း ေသာ အေရာင္ေလး လည္း ရွိေနသည္။ လက္ - ကနဲ ဝဲျဖာ ေရာက္လာမည့္ ထို အလင္းေရာင္ ေလး ၏ လားရာ ကို မ်က္လံုး တစ္စံု မွိတ္ကာ ၾကည့္၍ သိျမင္နိုင္ ေသး၏..။  

  
  

  ထံုးစံ အတိုင္း သိေနျခင္း မ်ားႏွင့္ သိရျပန္သည္။ ရွိေနျခင္း တစ္ခဏ ျဖင့္ မရွိ ေတာ့ေသာ ယၡဳ ကို ျဖတ္ေက်ာ္ မိ၏။ ဖြင့္ထားေသာ တံခါး ႏွင့္ ပိတ္ထားေသာ တံခါးေလး တစ္ခ်ပ္ သည္ ထပ္တူ ရွိေန၏..။ လက္ေခ်ာင္းေလး မ်ားႏွင့္ ထို တံခါး ကို တြန္းဖြင့္ ဝင္ရန္ မလို။ ျပန္ေစ့ လိုက္ဖို႔ လည္း မလို။ ဟိုမွာဘက္ ဆီ၌ သက္တန္႔ေလး တစ္ကံုး ခမ္းခမ္းနားနား ႏွင့္ ေမႊးထံုစြာ ရွိေန ပါလိမ့္မည္..။  

  
  

  ရင္ဘတ္ ထဲကို ငံု႔ကာ ၾကည့္ျပန္ သည္..။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရွိေနေသာ လ - တစ္စင္း ႏွင့္ မွန္ကေလး တစ္ခ်ပ္ ကို ျမင္ ရ၏..။ သန္႔စင္ လွပစြာ ရွိေနပါ၍ ဖုန္ထုတ္ သုတ္ရန္ မလိုအပ္ ေတာ့။ လက္ဖဝါး တစ္စံု ထဲမွာ အေရာင္ေလး တစ္ခ်ိဳ႕ ကပ္ပါ လာခဲ့သည္။ ကၽြန္မ ၿပံဳးမိ၏..။ အၿပံဳး သည္ အဝါေရာင္ သန္းေန ႏိုင္သည္။ ကဗ်ာ ဆန္ ပါသလား..!! ဟင့္အင္း ~ ကၽြန္မ ေတြးဖို႔ မလိုအပ္..။  

  
  

  ကၽြန္မ ကိုယ္ ကၽြန္မ ျပန္ျမင္ ၾကည့္ႏိုင္ ပါေသးသည္။ ဆံႏြယ္ တစ္ခ်ိဳ႕ ေလမွာ လြင့္၏။ လ- အရိပ္ မွာ ေရျပင္ သည္ ၿငိမ္သက္ ေန၏..။ ေလအေဝွ႕ မွာ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလး ဖြဖြ လြန္႔၏။ ၾကည္ႏူးျခင္း ဆီ၌ တုံ႔ကာ ရပ္တန္႔ သြားသည္။ တိုး၍ တပ္မက္ျခင္း အား တိကနဲ ျဖတ္အခ် မွာ ပန္းေလး တစ္ခက္ ျပဳတ္က် လာခဲ့သည္..။  

  
  

  စိတ္ သည္ ပန္းကေလး ႏွင့္ အတူ လွလွပပ ျပဳတ္- ျပဳတ္ က်ျပန္၏။ စိတ္ကူး သက္သက္ မဟုတ္။ လက္ ႏွင့္ ဆုပ္၏။ ေလေပြ တစ္ခ်ိဳ႕ ျမဴးေပ်ာ္ ေနပါသလား..!! ခပ္သြဲ႕သြဲ႕ ႏွင့္ ေတး တစ္ပုဒ္ ဆိုညည္း၏။ ႏြဲ႕ေႏွာင္းေႏွာင္း ကဗ်ာ အံသံ ကို ၾကားရသည္..။ စိတ္သည္ ေလေပြထံ ကူး၏..။   ရြက္ဝါ ေလတိုးသံသည္ ၿမိဳင္ဆိုင္ လွသည္။ နရီ က်သည္..။

  
  

  အဝါေရာင္ ေတးသြား၌ တေမ့တေမာ ခံုမင္ျပန္၏။ ကၽြန္မ ျဖတ္- မခ် မိေတာ့။ လူးလြန္႔ျခင္း တို႔၌ အလိုက္သင့္ လိုက္ပါ လြင့္ေမ်ာ ပါဦးမည္..။ ည ~ သည္ လွပ လြန္း၏..။ ထို႔ေနာက္ ၿငိမ္သက္ သြားသည္။ လ- အေရာင္ျဖင့္ မွန္ကေလး ထဲတြင္ ပိေတာက္တစ္ခက္ ပံုရိပ္ ထင္ သည္။ အဝါ ကို အဝါ- အဆင့္မွာ တင့္တယ္ လြန္းလွ၏..။။

  
  

  ( ခင္ေလးငယ္ ) 

  ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
  • ~ ၿငိမ္သက္ျခင္းသည္ သက္ဝင္၏ ~ 

  ေလေပြ ႏွင့္ အတူ လြင့္ေမ်ာ လာေသာ သူ႕ ေျခလွမ္းေလးမ်ားကို က်ေနာ္ ျမင္ေတြ႕ ေနရပါ သည္။ ႏူးညံ့သည္။ သိမ္ေမြ႕သည္။ သြက္လက္သည္။ ေပါ့ပါးသည္။ ကဗ်ာဆန္သည္။

  
  

  သို႔ေသာ္ အနည္းငယ္ ေၾကာက္လန္႔ တုန္ရီ ေနဟန္ ရွိသည္။ ယင္း အျဖစ္ ကို သူ အတတ္ႏိုင္ ဆံုး ဖံုးဝွက္ ထားပါ သည္။ သို႔ေသာ္ ပကတိ ရိုးစင္းေသာ သူ႕မ်က္ႏွာျပင္ တြင္ နီ ေဆြးေဆြး အေရာင္ သန္း ေနသည္ ကို ျမင္ရ၏ ။

  
  

  အတိုင္းသား ကူးယွက္ ေနသည့္ အေၾကာမ်ွင္ စိမ္းျမျမေလး မ်ားက လေရာင္ေအာက္ တြင္ လား..!! နီယြန္မီး ၏ ေရာင္ျပန္ ေအာက္တြင္လား ...!! ဆိုသည္မွာ မကြဲျပားလွ။

  
  

  သူ႕ စိတ္ တစ္ခဏ လူးလြန္႔ ျပဳတ္က်သြားျခင္း ဆိုသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ အၾကြင္းမဲ့ လက္ခံ သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူ႕ကို ၾကည့္မိေသာ က်ေနာ့ ျမင္ကြင္း တစ္ ခဏ တို႔ သည္ လည္း ျပဳတ္က် သြားရျခင္း ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

  
  

  သူ႔ ဆံႏြယ္ အလြင့္တြင္ က်ေနာ့ ဝိၪာဥ္ခႏၶာ သည္လည္း လြင့္ဝဲလ်က္ ရွိ၏။ လ- အရိပ္ ႏွင့္ အတူ သူ ေတြေတြ ေငးေငး ျငိမ္ဝပ္ ေနေသာ ထို ခဏတိုင္း တြင္ က်ေနာ့ ႏွလံုးအိမ္ သည္ လည္း လႈပ္ရွားမႈ မဲ့ လ်က္ ရွိ၏။ ျငိမ္သက္ လ်က္ ရွိ၏။ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း ၌ အထီးတည္း တည္ ကာ ကိန္းဝပ္ ေန၏။

  
  

  သူ႕ ကို က်ေနာ္ ၾကည့္ေနမိ သည္မွ ဟုတ္ပါေလစ..!! သူႏွင့္ သီးျခား ရွင္သန္ေန သည္မွ ဟုတ္ပါေလစ ...!!

  
  

  စင္စစ္ သံသယ အလ်င္း မျဖစ္မိ။ ေတြေဝ စိတ္ ျဖင့္လည္း အေမး ပုစၦာ မျပဳမိ။ "ထပ္တူ ရွိေန ၏" ~ ဤ တစ္ခု တည္း ေသာ အသိသာ ျပက္ျပက္ ထင္ထင္ ကူးခတ္ လ်က္ ရွိ၏။ တကူး တက လုပ္ယူ ထားျခင္း မဟုတ္။ ပကတိ ၾကည္စင္စြာ တည္သည္။ အေမးျပဳျခင္း၊ အေျဖ ေမ်ွာ္လင့္ျခင္း တို႔ တစ္ျပိဳင္နက္ တည္းတြင္ ပ်က္သုဥ္းသည္။ အေမး မလို အေျဖ မရွိ။

  
  

  ျငိမ္ဝပ္ ေသာ တစ္ခဏခ်င္း ကိုသာ အကုန္အစင္ ေသာက္သံုး ၍ က်ေနာ္သည္ "သူ" အားျဖင့္ အသက္ ရွင္ ရွဴရွိဳက္ လ်က္ ရွိပါ၏။ ~ သို႔မဟုတ္ - မရွိ ~ ။

  
  ( Zay Ya )