လမ္း ...

လမ္း....

ညဥ့္နက္နက္ မွာ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ လမ္းတစ္လမ္း...!!! သူ႕ခႏၶာေပၚမွာ မိုးစက္ေတြ အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ မည္းနက္ေျပာင္ လက္လို႔...။ လမ္းေဘး ဓါတ္တိုင္ ရဲ႕ ခပ္မွိန္မွိန္မီးလံုးေရာင္ေတာင္ လင္းလြန္းေနသေယာင္ သူ႔အေပၚ ဝဲျဖာက်ေနတယ္...။ ကိုယ္ေငးေနမိခဲ့တာ နာ႐ီလက္တံေတြေတာင္ အေတာ္လြင့္သြားေနၿပီ...။ မထင္မွတ္ပဲ  လူးလြန္႔ထလာတဲ့ လမ္းဟာ စို႐ႊဲမည္းနက္ေနတဲ့ သူ႔ဆံႏႊယ္႐ွည္ေတြကို ခပ္သဲ့သဲ့ လႈပ္ခါ လိုက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုႏႈတ္ဆက္တယ္... “ဟိုင္း...” တဲ့။ ျဖတ္ကနဲ အသက္႐ႈေတြ ခဏရပ္သြားခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကို စကား တစ္ခြန္း သူေျပာတယ္..။  

“မင္း လမ္းေတြကို သေဘာက်လား...!!”

ျပာႏွမ္းႏွမ္းႏိုင္ေန တဲ့  သူ႔ႏႈတ္ခမ္း က  ထြက္က် လာတဲ့ အသံ တစ္စဟာ တိုးေဖ်ာ့ ကြဲအက္ လြန္းေန ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေန ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ အသက္ ႐ႈသံေတြ တဟုန္ထိုး ျမန္ လာျပန္တယ္ ..။  နာက်င္က်င္ အရသာ တစ္မ်ိဳး က   ရင္ခုန္သံေတြ နဲ႔ အတူ ကိုယ့္ ရင္ တံခါးဝ ကို ေဆာင့္ၿပီး လာ အကပ္ မွာ ကိုယ္ ဟာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ က် လို႔ ေဝဝါးဝါး အၿပံဳး တစ္စ ကို ႏႈတ္ခမ္း မွာ တပ္လိုက္ မိတယ္ ထင္တယ္..။ 

အဲ့ဒီ စကၠန္႔ေလး အတြင္းမွာပဲ ဘာ စကား မွ မေျပာပဲ ေခါင္းငံု႔ ခ်လိုက္တဲ့ ကိုယ္ရယ္... စကားေျပာတဲ့ လမ္း ရယ္.. မိတ္ေဆြ စျဖစ္ သြားခဲ့တာ ျဖစ္မယ္..။ တစံုတရာ ကို နာက်ည္း ေနတဲ့ လမ္းဟာ သူ႔ေၾကကြဲမႈေတြ ကို ညည္းတြားရင္း စကားလံုးေတြ အျဖစ္နဲ႔ တဟုန္ထိုး ေဖာက္ခြဲ ထုတ္ပစ္လို ပံုရတယ္.. လမ္းဟာ စကားေျပာဖို႔ အေဖာ္ ေစာင့္ေနခဲ့သူ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ တယ္..။  ေပါက္ကြဲ ထြက္လာမဲ့ သူ႔ စကားကို နားေထာင္ေပးဖို႔ တစံုတေယာက္ ကို  စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နဲ႔ ထိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ ခဲ့ ပံုလည္း ေပၚတယ္..။ 

လမ္း ဟာ ခပ္စင္းစင္း ဝပ္တြားေန တဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္ လို ေယာက္ယက္ ခပ္မႈ ကင္းကင္း နဲ႔ ေပေတေနခဲ့သူ လည္း ျဖစ္ေန ခဲ့ပါလိမ့္မယ္..။ လမ္းဟာ လမ္းနဲ႔ မတူေအာင္ မာနေတြ လည္း ႐ွိေနျပန္တယ္..။ လမ္းဟာ မဲ့ၿပံဳးကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ၿပံဳးျပႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ တစ္ေယာက္ထက္ အမ်ားႀကီး သာေနတယ္..။ ၿပီးေတာ့.. လမ္းဟာ သိပ္ကို ၾကင္နာတတ္လြန္းတဲ့ မာသာထရီဆာလို အမူအက်င့္ ႐ွိသူ လည္း ျဖစ္မယ္..။ လမ္းဟာ အားငယ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ေနတဲ့ ျဖဴစင္လြန္းတဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ လိုလည္း ျဖစ္တယ္..။ 

လမ္းဟာ ပညာေတြ အမ်ားႀကီးတတ္ၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ ေပါင္း မ်ားစြာ နဲ႔ ရင့္က်က္ လြန္းေနတဲ့ ပေရာ္ဖက္ဆာႀကီး တစ္ဦး လိုလည္း ျဖစ္ျပန္တယ္..။ လမ္းဟာ က်က္သေရ ရွိရွိ အိေႁႏၵ ရလြန္းတဲ့ ေကာက္ေၾကာင္းလွလွ အမ်ိဳးသမီး လိုလည္း ျဖစ္တယ္..။ တာဝန္ ကို သိတတ္လြန္းတဲ့ အိမ္ေထာင္ ဦးစီး တစ္ဦး လည္း ျဖစ္တယ္..။  လမ္းဟာ ေကာက္က်စ္မႈ ကင္းတယ္.. လမ္းဟာ မတရားမႈ ကို မုန္းတီး သလို.. ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကုိ ေတာင့္တျမတ္ႏိုးသူျဖစ္တယ္..။ အေသခ်ာဆံုး ကေတာ့ လမ္းဟာ  လမ္းျဖစ္ၿပီး လူသား တခ်ိဳ႕ထက္ လူသားဆန္ေန ပါတယ္...။

စကားေတြ ေျပာေနတဲ့ လမ္း႐ဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာ တခါတခါ တျဖတ္ျဖတ္ လက္ေနတယ္.... တခါတခါ ညိႇဳးငယ္ လြန္းစြာ နဲ႔ မ်က္လႊာ ကို ပါးပါးေလး ခ်တတ္ျပန္တယ္..။ လမ္းဟာ ေသြးကိုမုန္းတီး စက္ဆုတ္သူ ျဖစ္တယ္..။ ယမ္းနံ႔ေတြ ကို ခါးသီး လြန္းသူျဖစ္တယ္... စစ္ကို မုန္းတယ္.. စစ္ဖိနပ္ေတြ ႐ဲ႕ တက္ႂကြတဲ့ ခ်ီသံေတြကို ေအာ့ႏွလံုးနာသူျဖစ္တယ္..။ ညႇပ္ဖိနပ္ျပတ္ေလး တစ္ဖက္ကို သူ႔ရင္ခြင္ မွာ အလွ ဆင္ထားခ်င္ သူလည္း ျဖစ္တယ္..။ တိုးၾကပ္ျပည့္သိပ္ေနတဲ့ ဘတ္(စ္)ကားေတြကို ခ်စ္ၿပီး... ဖေနာင့္ ပါးေန တဲ့ ညႇပ္ ဖိနပ္ေလးေတြ ဆီက ရတတ္တဲ့ ဖိနပ္သံကို သီခ်င္းစပ္ခ်င္သူ ျဖစ္တယ္..။ 

လမ္းဟာ တေဝါေဝါ နဲ႔ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းျဖတ္ သြားတတ္ တဲ့ မွန္လံုကားေတြကို ႐ြံ႐ွာသူျဖစ္တယ္..။ ပုဆိုး တိုတိုဝတ္ ေလ်ာ့႐ြဲ႐ြဲ ထီးကိုေစာင္းၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္တတ္တဲ့ လူေတြ ဆီ က ဖိတ္စင္ က်လာတဲ့ ေခၽြးစက္ေတြကို တန္ဖိုး ထားသူ ျဖစ္တယ္..။ လမ္းဟာ စုတ္တသတ္သတ္ ညည္းတြားရင္း ေခါင္းကိုအတြင္တြင္ ရမ္းခါတတ္တယ္... လမ္းဟာ သူ႔ စိတ္ လြတ္သြား ခ်ိန္မွာ ကိုယ္တိုင္ ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္းမဲ့သူလို ခပ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔ “ေတာက္..” ေခါက္ တတ္ျပန္ေသး တယ္...။ 

လမ္းဟာ အတၱႀကီးၿပီး ေမာဟတရားေတြ ထန္လြန္းေနတဲ့ လူေတြကို ကဲ့ရဲ႕ ႐ႈံ႕ခ်တယ္...။ ဖိနပ္ မပါတဲ့ ကေလးတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔  ဆာေလာင္စြာ ငိုေကၽြးေနမႈကို ကဗ်ာ စပ္သူ ကဗ်ာဆရာ လည္း ျဖစ္တယ္..။ တစ္ေထာင့္တစ္ည ထက္ ပိုဆန္းက်ယ္တဲ့  သ႐ုပ္မွန္ ပံုျပင္ေတြကို ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ ျမင္ေယာင္ လာေအာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့ အင္မတန္  ပံုေျပာေကာင္းသူ ျဖစ္တယ္..။ လူေတြ ပစ္ခ် လိုက္တဲ့ စီးကရက္ထက္ ဖက္ၾကမ္းတို တစ္လိပ္ကို ခံုမင္စြာေကာက္ယူရင္းနဲ႔ စာေရးခ်င္တဲ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္တယ္..။ 

လမ္းမွာ ခိုင္မာတဲ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ  ႐ွိေနတယ္.. လမ္းဟာ တခါတခါ အားအင္ခ်ိနဲ႔စြာ မႈန္ဝါးဝါးႏိုင္ သြားသလို တခါ တခါေတာ့ ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ အနီေရာင္ အလံတစ္လက္လို ဝံ့ဝံ့ၾကြားၾကြား ခန္႔ျငား လြန္းလာတယ္..။ လမ္းဟာ မလိုအပ္တဲ့ ေဘာင္ေတြ ကို ေအာ္ဂလီဆန္ေနတယ္.. ဘယ္သူမွ မလိုက္နာ ခ်င္တဲ့ စည္းမ်ဥ္းေတြကို အရက္ျဖဴနဲ႔ျမည္းၿပီး လက္ထိုးအန္္ခ်င္တဲ့ ခပ္႐ြတ္႐ြတ္ေကာင္ လည္း ျဖစ္တယ္..။ သူရဲေကာင္း တို႔႐ဲ႕ ဝိညာဥ္ေတြ ကို နတ္ဆရာ တစ္ေယာက္လို အစည္းအေဝး ေခၚ ၿပီး ေလးစားမႈ ေတြ နဲ႔ တပည့္ခံ ခ်င္သူ ျဖစ္တယ္..။ 

လမ္းဟာ အတိတ္ အိပ္မက္ေတြ ျပန္ မက္မက္ ေန ရတာ ကို တေစၧတစ္ေကာင္  ျမင္ရတာ ထက္ ေၾကာက္လန္႔တတ္သူ ျဖစ္တယ္..။ လမ္းဟာ သူမ တက္ဖူးတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို လြမ္းေနသူျဖစ္တယ္..။ လမ္း ဟာ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီး ႐ွိရာကို အေျပး သြားခ်င္သူ လူငယ္ေလး ျဖစ္တယ္..။ လမ္း ဟာ စြယ္ေတာ္ပင္ေတြေအာက္က ခုန္တန္း႐ွည္ေပၚ မွာ မခို႔တ႐ို႕ ထိုင္ ရင္း ခ်စ္သူ႔ေဘးမွာ တီတာ ခၽြဲႏြဲ႔ ေနခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးျဖစ္တယ္..။ 

သူ႕စကားေတြ ကို မွင္တက္ေငးေမာေနရင္း ဘာမွျပန္မေျပာတဲ့ ကိုယ့္ကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္ၾကည့္ သူ ျဖစ္တယ္..။ ေခါင္း ကို အတြင္တြင္ ငံု႔ထား ရင္း မ်က္ရည္ခိုးသုတ္တဲ့ ကိုယ့္ကို သနားေနပံုလည္း ရတယ္..။ လမ္း ဟာ စာတစ္ပုဒ္ ဖတ္သလို ကိုယ့္အေတြးေတြကို သိသိ သာသာ ဝင္ဖတ္ခ်င္သူျဖစ္တယ္..။ မိုးေရေတြေအာက္ မွာ ေခါင္းမာမာ နဲ႔ သူ႕အနားမွာ ရွိေနေပးျခင္းကို အားနာေနပံုရတယ္..။ 

လမ္းဟာ သူ႔ရင္အစံုက ကြဲ႐ွလြင့္စင္လာတဲ့ အက်ိဳးအပဲ့ေတြကို သိမ္းထားေပးမွာ သိေနတဲ့ ကိုယ့္ကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုတတ္ေသးတယ္။ ကိုယ့္ႏႈတ္က ထြက္က်လာမဲ့ စကားတစ္ခြန္းခြန္းကို ေမွ်ာ္လင့္ေနပံုရတယ္..။ အားမလို အားမရ ျဖစ္ျခင္းေတြ နဲ႔ ကိုယ့္ကို အပစ္တင္ခ်င္ ပံုရတယ္..။ လမ္းဟာကိုယ့္ကို အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ကေန ႐ႈ႕ေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေလ့လာသူလည္း ျဖစ္တယ္..။ 

ကိုယ့္ မ်က္ႏွာ ကို ေမာ့လိုက္ရင္း သူ႕မ်က္လံုးေတြ ထဲကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ လို႔ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ဆတ္ျပ လိုက္တယ္..။  ဒါဟာ ကိုယ္ လမ္းကို ႏႈတ္ဆက္ လိုက္ျခင္းပဲ ဆိုတာ သူသိသြားၿပီ...။ လမ္းက လက္ တစ္ဖက္ ကမ္းရင္း ကိုယ့္ကို ၿပံဳးအျပမွာ ကိုယ့္ မ်က္ရည္ေတြကို သူျမင္သြားၿပီ..။ လမ္းဟာ ပထမ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ တယ္.. အဲ့ဒီေနာက္ ေခါင္းကို ေလးတြဲ႕တြဲ႕ခါရင္း ေနာက္ဆံုး စကား အရွည္ႀကီး တစ္ခြန္း ကို သူေျပာတယ္..  

“မင္းဟာ စကားမေျပာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာ ငါသိသြားၿပီ... ငါ့အန္ဖတ္ေတြကို မင္းသယ္မသြားပါနဲ႔... ငါ့ပံုျပင္ေတြကို မင္းရင္ထဲက ထုတ္ၿပီး ဒီေနရာမွာပဲထားခဲ့ပါ.. မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္ေတာ့.. မင္းေလွ်ာက္မဲ့ လမ္းေတြ လွပၿပီး ဒဏ္ရာေတြ နည္းပါေစကြာ.. ကဲ.. မင္းသြားေတာ့”  ... တဲ့...။ 

ေျပာေျပာ ဆိုဆို လမ္းဟာ ၿငိမ္သက္သြားတယ္... လမ္းဟာ လမ္းျဖစ္သြားတယ္...။ 

ဘယ္လို ခံစားမႈမ်ိဳးမွန္း မသိပဲ ကိုယ့္ရင္ေတြ တစ္ဆို႔ဝမ္းနည္းလာၿပီ...။ စူးၿပီး ေအာင့္တက္လာတဲ့ရင္ကို လက္ တစ္ဖက္ နဲ႔ ကိုယ္ ဖိလိုက္ရင္း ေနာက္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ မိုးေတြ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနတဲ့ ကိုယ့္ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္ လိုက္ တယ္..။  ကိုယ္ဟာ ေျခေထာက္ တစ္ဖက္ ကို ခပ္ဖြဖြ စႂကြလိုက္တယ္..။ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္ ဖို႔ အားယူ ရင္း ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္း ဆီက သူမေမွ်ာ္လင့္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း လြတ္ထြက္ က်သြားတယ္..။ 

“ငါကိုယ္တိုင္ လည္း လူမွမဟုတ္တာ...  အရာအားလံုး နာက်င္ေၾကကြဲမႈအားလံုးဟာ မင္းနဲ႔ထပ္တူ ထပ္မွ် ခံစားဖူး တဲ့ လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ လမ္းတစ္လမ္းမို႔ပါပဲ... ငါမင္းကို ႏႈတ္ဆက္ပါခဲ့တယ္ လမ္းေရ....”  ။။

ညဥ့္နက္နက္ တစ္ညမွာ မိုးေရေတြေအာက္က လမ္းတစ္လမ္းဟာ တုတ္တုတ္မွမလႈပ္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ လြန္းစြာ လဲေလ်ာင္း လို႔ ေနပါတယ္...။

                                                         (ခင္ေလးငယ္)