Monday, May 14, 2012

ေစရာ ~

“လ” ေလးက ခပ္ေကြးေကြး... တိမ္ေတြက တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ ေျပးေဆာ့လို႔... ဒီည ေကာင္းကင္က ျပာမေနပါဘူး။ ခပ္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔... ၾကယ္ေလးေတြ တစ္လံုး.. ႏွစ္လံုး.. သံုးလံုး.... ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ရွိေန တာ ေသခ်ာ ေရၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အားလံုး တစ္ဆယ့္ သံုးလံုး တိတိ..။ လင္းတစ္ခါ မွိန္တစ္လွည့္နဲ႔ မွိတ္ တုတ္တုတ္..။ 

ေဆာင္း ရဲ႕ေလက ေအးစက္စက္.. ေလအေသာ့မွာ ညိဳေထြးေထြး ဆံႏြယ္ေတြကေဝ့ဝဲ... ပါးျပင္ေတြက တင္း ခနဲ... စိတ္ေတြက ေလးလံ လြန္းေနဆဲ...။ 

တစ္စံုတရာေပၚမွာ စီးေမ်ာေနတဲ့ တစ္စံုတရာဟာ နဂါးေငြ႕တန္းေတြလို ရစ္သိုင္းလို႔... မႈတ္ထုတ္မိတဲ့ သက္ျပင္း ဟာ ဘာ အေရာင္ ရွိေနလဲ ကၽြန္မ မသိ...။ နားလည္ရခက္တဲ့ အေရာင္ေတြကို နံမည္ တတ္ရ ေလာက္ေအာင္ အထိ ကၽြန္မဟာ စိတ္ရွည္သူ မဟုတ္..။ လ နဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ ၾကယ္ တစ္ပြြင့္ ကို ေငးေမာေနဖို႔ေတာ့ ကမၻာမွာ စိတ္အရွည္ဆံုး မိန္းမ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ ပါလိမ့္ မယ္...။ 


ကၽြန္မေဘး မွာ သီခ်င္းတစ္ပုိဒ္ ရွိခ်င္ရွိမယ္... တစ္ပိုင္းတစ္စ ကဗ်ာ ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္လည္း ရွိေနႏိုင္ တယ္.... ဒါမွမဟုတ္.... ရနံ႔ေလး တစ္ခု...!! ခ်ိဳအီအီအနံ႔ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္... ခါးသက္သက္ အနံ႔ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မေဝခြဲႏိုင္ဘူး... ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အေတြးေတြ ခါးသက္သက္ ျဖစ္လို႔ေနတာေတာ့ အမွန္..။

အာေခါင္ေတြက ေျခာက္ကပ္ကပ္.. မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္မွာေတာ့ စိုစြတ္စြတ္...။ ေလ နဲ႔ အတူ ယိမ္းေနတဲ့ ဆံပင္ေတြက အ႐ိုင္းဆန္လာသလို... ေငးၾကည့္ေနမိတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ရဲ႕ အလင္း က စူးစူးလို႔ လာေနေပါ့...။ စိတ္ေတြ ကို စိတ္နဲ႔ကုစားဖို႔ စိတ္ေတြဟာ အဆိပ္သင့္ေနခဲ့ၿပီးသား..!! အမွတ္တရ ဆိုတာေတြကို အမွတ္ ရေနဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ တစ္ခုနဲ႔ သိပ္ကိုအမွတ္တရ ရွိေနျပန္ေရာ..။ 

တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကို ခူးဆြတ္ ဖို႔ ႐ူးေနတဲ့ အရာဟာ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေင့ါ ပဲ မဟုတ္လား..!! ေသခ်ာတယ္... တိတ္ဆိတ္ တဲ့ ညနဲ႔ လေကြးေကြး ဟာ ကၽြန္မကိုကယ္ဖို႔ သူရဲေကာင္းမဟုတ္... ၾကယ္ ကို တလို႔ ရသ တစ္ပုိဒ္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရွိတာ လည္း အမွန္ တရားေပါ့။ ဒါဟာ... အသက္ မဲ့တဲ့ တမ္းခ်င္းေသတစ္ပိုဒ္...။ 

အဓိပၸါယ္ ရွိဖို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ ဥာဏ္နဲ႔စဥ္းစားမွေတာ့ အခ်ီးအႏွီးေတြသာ လက္ထဲျပဳတ္က်လို႔ ကခုန္ေနၾက ...။ အဲ့ဒီ ၾကယ္ေပါ့.... ကၽြန္မ ကို ေငးေစ ခဲ့တာ... မွင္တက္ေအာင္ျပဳစားလို႔... ေဟာ... ၾကည့္..!! ခုေတာ့ စူး ရွရွ အလင္းေတြ နဲ႔ ရသ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ သိမ္းသြင္း ဖန္တီး လို႔ ေနျပန္တာ...။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္... ကၽြန္မ ဆက္ေငးေန မိဆဲ... ေတြးေန မိဆဲ... ေမ်ာလြင့္ေနၿမဲ...။ 

အမုန္း တရားေတြ နဲ႔ နာက်င္စြာ ပိုင္ႏိုင္စြာ မ်က္လံုး ေတြ ပိတ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ဒါဟာ.. အလကား....!! 

ေသြးေတာင့္ လာတဲ့ နာရီေတြေတာင္ ေလးပင္လို႔ ပ်င္းရိၿငီးတြားရင္း ရပ္တန္႔ကုန္ၾကေပါ့....!!

ေကာင္းကင္ ရယ္.. လေကြးေကြးရယ္.. ၾကယ္တစ္ပြင့္ရယ္.. မိန္းမတစ္ေယာက္ရယ္..။ ေငးေနတုန္း “ဝုန္း” ကနဲ ၾကယ္ကေၾကြ က်... မိန္းမ တစ္ေယာက္လည္း ႏြမ္းလ်စြာ ဒူးေထာက္ေျမခ...။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခါမိတဲ့ ေခါင္း နဲ႔ ေယာင္ယမ္းလို႔ မ်က္ဝန္းအမွိတ္မွာ စီးေၾကာင္း တစ္ခုက ပါးျပင္ေပၚမွာ ေႏြးခနဲ...!! 

လက္သြား တဲ့ ပုလဲပြင့္ေတြက လအေရာင္မွာ ဝင္းကနဲ..........................။

(ခင္ေလးငယ္)
 

No comments: