တစ္ခဏေလးမ်ားဆီသို႔ . . .

ပံုမွန္ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ေတြထဲမွာပါပဲ.။ ျဖစ္ တယ္.. ပ်က္ တယ္..။ ဒီလို ျဖစ္စဥ္ ပ်က္စဥ္ေလး မွ်သာလည္း မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ ေထြေထြထူးထူး လုပ္မယူလိုက္တာလည္း အေသအခ်ာပါ။ ႀကိဳတင္ၿပီးလည္း မေတြးခဲ့မိပါဘူး။ ထံုးစံေတြထဲက ထံုးစံေလး တစ္ခုမွ်သာျဖစ္တဲ့ အိပ္ရာမဝင္ခင္ ေရခ်ိဳးျခင္း ဆိုတဲ့ ခႏၶာသန္႔စင္ျခင္း အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္းမွာပဲ ျဖစ္တည္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။

ပထမအဦးဆံုး ေရပိုက္က ေရက်လာသံေလးကို ၾကားရတယ္။ ေႏြးေနတဲ့ ေရမႈန္ေလးေတြ မ်က္ႏွာေပၚ လာထိတယ္။ မ်က္ႏွာ တစ္ျပင္လံုး ေႏြးသြားတယ္။  ေရမႈန္ေလးေတြရဲ႕ အသံေနာက္ကြယ္ ကို ခဏလိုက္ လိုက္ပါေသးတယ္။ ခဏေလးပါပဲ... ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြား တယ္။ မ်က္လံုးေတြကို ဆက္ၿပီး မွိတ္ထား လိုက္ပါတယ္။

ေရက်ေနသံ၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေရစိုခံနာရီေလးဆီက လြင့္လြင့္ လာေလ့ ရွိတဲ့ တီးတိုးတိုး တစ္ခ်က္ခ်က္ အသံ.. ဘာသံမွ မရွိေတာ့ မၾကားေတာ့ ပါဘူး..။ ရွိလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ခႏၶာ႐ုပ္ဟာ ပကတိ “တိတ္ဆိတ္”  “ၿငိမ္သက္”။ စိတ္နာမ္ကေလး ေျပးေနတယ္..။ ဟိုဟို ဒီဒီ..။ အလိုက္သင့္ေလး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး နဲ႔ပါဘဲ.. လိုက္သြား လိုက္ပါတယ္။    

သူ.. ေျပးေနတာကို ကၽြန္မကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴေလး ရွိေနတယ္။ ေက်နပ္ပါတယ္။ အနီးကပ္ဆံုး အဲ့ဒီေန႔ ေန႔လယ္ခင္းေလးဆီကို သူ စိပ္စိပ္ေလး ေျခစလွမ္းတယ္။ လိုက္သြားတယ္။ သူ႔ ေျခလွမ္းေလး နည္းနည္း ထပ္က်ဲလာတယ္။ ခ်ဲ႕လာတယ္။  ဒါကို ကၽြန္မ သိလိုက္တယ္..။ သတိထား သိေနေပး လိုက္တယ္။

ဒီကေန႔ ဆီသို႔..> မေန႔ကဆီသို႔..> ျဖတ္သန္းၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပါတ္ဆီသို႔..> တစ္လခန္႔ဆီသို႔..> သူ သြားေနပါတယ္။ တစ္ဖဝါးမွမခြာ သူ႔ေနာက္ကို ကၽြန္မ ထပ္လိုက္ေနမိဆဲပဲ။ သူ႔ အေျပးႏႈန္း ျမန္မျမန္ ကၽြန္မေဝခြဲဖို႔ မလိုအပ္ပါဘူး။ သူ႔ ေျခလွမ္း အကူးအေျပာင္းမွာ ခ်က္က်က် အခ်ိတ္အဆက္ မိေန မေန ဆိုတာမ်ိဳး လည္း ကၽြန္မေတြးစရာ မလိုပါဘူး။

သူ႔ေနာက္ ကို လိုက္ေနခဲ့တယ္ လို႔ ကၽြန္မ ေျပာခဲ့ပါတယ္။..ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ဝိညာဥ္ကေလး ပထမေတာ့ သူက ေရွ႕မွာပါ။ နည္းနည္းေလး ထပ္ၾကာလာေတာ့ သူ႔ေနာက္ကေန ကၽြန္မ မလိုက္ျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး။ သူသြားေနတဲ့ အဟုန္အရွိန္နဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် (တစ္နည္းအားျဖင့္) သူေျခလွမ္းလိုက္ျခင္း အားလံုး ထဲမွာ ကၽြန္မအသားက်သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အတူတူသြားေနၾကပါတယ္။ ျဖစ္ခဲ့ ပ်က္ခဲ့  ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ခဏေလး ခဏေလးေတြဆီကို သြားၾကတယ္။

လိုက္ျခင္း.. အတူတူသြားျခင္းေတြကို သိေနတဲ့ အသိေလး ႐ုတ္ကနဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အခုတ္တရ ျပန္ေခၚယူ ဖို႔ လုပ္ေဆာင္လိုက္ဖို႔ ဘာမွ မေတြးမိပါဘူး။ အရွိအတိုင္းေလး ကၽြန္မေနလိုက္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြ ကေတာ့ ဆက္သြားေနတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ကၽြန္မဟာ သူတို႔ကို ထိုင္ၾကည့္ေနယံု သက္သက္ျဖစ္ သြားျပန္တယ္..။ မ်က္လံုးေတြကို ဆက္မွိတ္ထားတယ္။ ပံုမွန္ ႐ႈျခင္း ႐ိႈက္ျခင္း မႈတ္ထုတ္ လိုက္ျခင္းေတြ ထဲမွာ က်ဥ္လည္ေနပါတယ္။

မ်က္လံုးေတြ မဖြင့္ပဲ သူတို႔ကို ကၽြန္မ ျမင္လာတယ္..။ ျမင္ၾကည့္ေနသူ သက္သက္မွ်သာျဖစ္သြားတယ္။ ဆက္ၾကည့္ေန လိုက္ပါတယ္။ ၾကည့္ေနတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္မ သိေနပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး လား..!! ဟင့္အင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ပံုမွန္ ေရခ်ိဳးခ်ိန္ေလး အဲ့ဒီ တစ္ခဏေလး အတြင္းမွာပဲ တကယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အစစ္အမွန္ေလး တစ္ခုကို ကၽြန္မ ရရွိလိုက္တာ အတိအက်ပါ။

တစ္ခု ဝန္ခံခ်င္ပါတယ္..။ ပုထုဇဥ္မွ်သာ ျဖစ္တည္ေနေသးတဲ့ ကၽြန္မ.. ဟုတ္ကဲ့.. “ေလာဘ” လို႔ေျပာရ မလား ပါဘဲ။ အဲ့ဒီလိုစိတ္ေလး ကပ္ၿငိသြားပါတယ္။ အဲ့လို တစ္ခဏ တစ္ခဏေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို ပိုမို မက္ေမာတပ္မက္စြာ ေတာင့္တလာပါတယ္။ လိုခ်င္လာပါတယ္။ ခဏေလး ခဏေလးတိုင္းကို သိေနတဲ့ အသိစိတ္ေလးကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ သိလိုစိတ္ အာသီသ သိပ္ကို ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ဒီေလာဘေဇာဟာ ကၽြန္မအတြက္ (သို႔မဟုတ္) အျခားအျခားေသာ သူေတြအတြက္ အက်ည္းတန္မယ္ မထင္ပါဘူး။ အဆိပ္အေတာက္လည္း ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ေသခ်ာပါတယ္ အဲ့ဒီလို ခဏေလး ခဏေလးေတြ ကို အထူးတလည္ ေဖြရွာစရာ မလိုပဲ ကၽြန္မရဲ႕ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ သြားျခင္းလာျခင္း၊ စားျခင္းေသာက္ျခင္း၊ ၿပံဳးျခင္းရယ္ျခင္းေတြ အားလံုးထဲမွာပါ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္မိပါတယ္။

ခ်မ္းေျမ့ လြတ္ေျမာက္ျခင္း အစစ္အမွန္ဆီသို႔ ေနာက္ေျခတစ္လွမ္း ထပ္လွမ္းႏိုင္ဖို႔ကိုသာ အားသန္ လြန္းလွ ပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ဒီေန႔ေလးဟာ အမွတ္စဥ္ အရေျပာရရင္ ေန႔ အမွတ္ (၅)ပါ။ ဒီစာစုေလးကို မေရးခင္ေလး ခုဏကပဲ ခ်ေရးလိုက္မိပါေသးတယ္။  ရိုးရိုးေလးရယ္ပါ။ ( Day - 5 ) ။ ဒါေလးပါပဲ။

ကၽြန္မ ရရွိခဲ့တဲ့ တစ္ခဏတာခ်မ္းေျမ့မႈေလးေတြထဲက တစ္ခုကို အရိုးသားဆံုး ေဝမွ်လိုျခင္း သက္သက္ မွ်သာပါ။

                                              

  

                             (ခင္ေလးငယ္)