“ပိေတာက္၊ က်ီးကန္း၊ ခ်ယ္ရီ၊ ပန္းႏုေရာင္၊ ဝိဉာဥ္၊ နာရီ၊ ေကာ္ဖီ၊ ၿငိမ္ဆိတ္ျခင္း..”

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ နာရီသံခ်ပ္ခ်ပ္ေအာက္က ညမွာ

တိတ္တဆိတ္ ငါ့ကို ေသာက္ဖို႔ အေရာက္လာခဲ့သတဲ့..။

ငါ့လိပ္ျပာက တခမ္းတနား ျပင္ဆင္တုန္း

အိပ္မက္မွာ ဝိဉာဥ္ေခၚသံ သဲ့သဲ့ လႈပ္တယ္..။

မျဖစ္စေလာက္ ပန္းႏုေရာင္သန္းယံုေလးသန္းတဲ့ ခ်ယ္ရီပြင့္လႊာေတြထက္ 

ဖြဖြနင္းခ်လိုက္ဖို႔ အားငယ္ေနတုန္းလား မာရီယာ..?

မင္းလည္း “မင္း” မဟုတ္ဘူး ေဆြးမေနနဲ႔ေတာ့ မာရီယာ
ငါလည္း “ငါ” မဟုတ္ခဲ့တာ ရွင္းျပဖို႔ နည္းနည္းခက္ဦးမယ္..။

အားလံုးဟာ အတူပါမလာတဲ့ နာမ္စားေတြနဲ႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြ သက္သက္
ေဟာ....
ငါတို႔ လက္ေတြမွာ ဗလာ
ဒါ လြမ္းစရာမွ မဟုတ္တာ..။

ေနပါဦးကြယ္..!!
မၾကာခင္ပဲ က်ီးေတြ အာေတာ့မယ္..
ပိေတာက္ေတြလည္း ေႂကြဦးမယ္..

ဒီလိုနဲ႔~~~
သံသရာေတြ အထပ္ထပ္လည္ခဲ့ၾကတယ္..။

ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 04/ 16 ::

တစ္ဖန္ ~

ရေတာင့္ရခဲ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကို ကၽြန္မကပဲ သံသယေတြနဲ႔ ရွိေနတာလား..! ျဖစ္ႏိုင္ေခ်နည္းၿပီး လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပမရတဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြကပဲ တေစၦေကာင္ေတြကို မိုးလံုးျပည့္ ေမြးခ်လိုက္တာလား -

ေသခ်ာတာက မေရမရာနဲ႔ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနခဲ့ၿပီ..။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္မ တအံ့တၾသ ခ်စ္တယ္..။

~~~~~~~~~~~~~~~~

ေဟာဟို ကမ္းစပ္မွာ လိႈင္းပုတ္သံေတြ ေတာေျခာက္ေနတယ္..။

“တေစၦညေတြ ေရာက္လာျပန္ၿပီ..”

ဟိုမွာသဲ့သဲ့ ဒီမွာယဲ့ယဲ့နဲ႔ တဆစ္ဆစ္ ႀကီးထြားလာလိုက္တာမ်ား- ရြက္ဝါေၾကြေတြေတာင္ ခိုနားရာမဲ့..။ လက္ပြန္းတတီး ရွိေနခဲ့ဖူးသူဟာ ကၽြန္မပဲ..။ သူတို႔ရဲ႕ တြန္႔လိပ္ေကြးေကာက္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး သဏၭာန္ေတြက ကၽြန္မ မ်က္လႊာေတြအၾကား ေျပေျပျပစ္ျပစ္ တိုးဝင္ေပါ့..။

ရုတ္ရုတ္သဲသဲ တေစၦေတြရဲ႕ပြဲမွာ ေကာင္းကင္ယံက ၾကယ္ပြင့္ေလးအခ်ိဳ႕ တုန္ရီစြာ စိုးရြံ႕ၾကရဲ႕..။ ၾကယ္ေလးေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ခႏၶာကိုေခၽြေတာ့ ပင္လယ္တစ္ျပင္လံုးဟာ ၾကယ္ေတြနဲ႔ ေဝရ..။ ဒီလိုနဲ႔ တရိပ္ရိပ္ဆိုသလို တေစၧညဟာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ကဗ်ာဆန္လာ ေတာ့တာရယ္..။

သူတို႔အားလံုးဟာ အျဖဴေရာင္ျဖစ္တယ္..။ အနီေရာင္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေၾကာင္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ခဲ့ၿပီးသား..။ စိမ့္ကနဲ႔ တိုးဝင္စီးေမ်ာလာတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ေပါ့ပါးမႈကို ကၽြန္မ ေသြးေၾကာေတြကလည္း အလိုက္တသင့္ လက္ခံလို႔္.. လို႔ ဆိုရမလို..။

တေစၦေတြဆီမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ သင္ၾကားစရာေတြ မရွိဘူးလို႔ ဘယ္အရာနဲ႔ တိုင္းထြာ ေကာက္ခ်က္ခ်မလဲ..! ေတြးၾကည့္ယံုေလးနဲ႔ ညစ္က်ယ္မယ္လို႔ ထင္ျမင္လိုက္တာဟာ တစ္ဖက္သတ္ဆန္တာ မဟုတ္လားလို႔ ကၽြန္မဘာသာ နားခ်ေနသံ ျပန္ၾကားတယ္..။

ဘာလို႔မ်ား ထိတ္လန္႔ေနၾကမွာလဲ..!! သူတို႔ ေရြ႕လ်ားမႈဟာ ရႈပ္ေထြးေနသေယာင္ ရွိေပမယ့္ မာန္အဟုန္ မပါဘူး..။ မာနကင္းတယ္..။ အလ်ားလိုက္- ေဒါင္လိုက္- အဝိုက္လိုက္- ထက္ေအာက္- အို~~ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖဴလႊလႊေလးေတြရယ္..။

ရွိၾကပါေစ.. ေရြ႕လ်ားေနၾကပါေစ.. ကခုန္ေနၾကပါေစ.. အဲ့ဒီအရာ အားလံုးဟာ ကိုယ္စီကိုယ္စီရဲ႕ ေၾကကြဲမႈကို သရုပ္ေဖာ္ေနျခင္း သက္သက္ပဲ..။ သူတို႔မွာ အသံတိတ္ေတးသြား လွလွေတြရွိရဲ႕..။ အဆိပ္အေတာက္ ကင္းတဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း ရွိရဲ႕..။

သူတို႔ ~ ငံ့လင့္ေနၾကတယ္..။ ေစာင့္စားေနၾကတယ္..။ မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ ဆာေလာင္ေနၾကတယ္..။ ေတာင့္တေနၾကတယ္..။ အဲ့ဒီအရာ အားလံုးရဲ႕ ဦးတည္မႈက တစ္ခုတည္းေသာ ေမတၱာတရားထံပဲ ျဖစ္တယ္..။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရိုးသားလဲ..! ဂ႐ုဏာသက္စရာ ေကာင္းလိုက္လဲကြယ္..!

မညီညာတဲ့့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ လက္ကေလးေတြ ကမ္းလင့္ေနတာ အႏၱရာယ္ ျပဳဖို႔ မဟုတ္ဘူး..။ ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းလို႔ ဘယ္လို လက္နက္မ်ိဳးကိုမွ ထိကိုင္ႏိုင္စြမ္း မရွိသူဟာ သူတို႔ပဲ မဟုတ္လား..။

~~~~~~~~~~~~~~~~

ဒါဆိုရင္.. ကၽြန္မ..! အိုးးး.. ဒါဟာ ရွက္ရြံ႕စရာ အျဖစ္ပဲ..!!

ငံ့လင့္မႈကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္တယ္..။ ေစာင့္စားမႈကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္တယ္..။ ဆာေလာင္မႈကို ျဖည့္တင္းႏိုင္တယ္..။ ေတာင့္တမႈကို သိစိတ္နဲ႔ ျမင္ၾကည့္ႏိုင္တယ္..။ ၾကည္ၾကည္စင္စင္ ေမတၱာေတြကို ေဝငွႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား..။

အားငယ္စိုးရြံ႕အထီးက်န္စိတ္နဲ႔ ေတြေဝေငးေမာသူ- အသိနဲ႔ သတိ လစ္ဟာမႈမွာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ျပဳတ္ျပဳတ္က်တတ္သူ- ကၽြန္မဟာ.. တကယ္တမ္း ဆိုရင္ လွလွပပ မေယာင္ရာ ဆီလူးသူ သက္သက္ရယ္ေပါ့..။

ဒီလိုနဲ႔ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ အက္ကြဲသံ မွိန္မွိန္ေလးေတြအၾကား ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ျပန္ေတြ႕တယ္..။ စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီေတြ သိန္း- သန္းခ်ီ ကာလေရြ႕လ်ားလို႔ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ခဲ့တဲ့ သက္ရွိ အရာဝတၱဳတစ္ခုဟာ ကၽြန္မ ျဖစ္ခဲ့တယ္..။

အလိမ့္အလိမ့္ အေခါက္ေခါက္နဲ႔ အထပ္ထပ္ခါခါ က်ိဳးက်ဖူးတဲ့ ေျခေထာက္ေတြ ခိုင္မာေနေအာင္ ျပန္လည္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ တေစၧေတြဆီက ရွာေတြ႕တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပရ အခက္သား..။

ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေန ႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား..! ကၽြန္မမွာ အဲ့လိုညေတြ ခဏခဏရွိတယ္..။ ဘယ္လိုျဖစ္ေစ မၾကာမၾကာ ဆိုသလို အလည္ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ကၽြန္မ တေစၦညေတြကို ကၽြန္မ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာပဲ...။

ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 01/ 18 ::

လြမ္းရင့္ေရာ္ေႂကြ

ျမတ္ႏိုးစံုစြာ
ပန္းေမြ႕ယာ၌
ေပ်ာ္ကာအိပ္စက္
ေမ်ွာ္ရခက္..။

ေမာင့္လက္တူယွဥ္
စြဲယူစဥ္က
ၾကင္နာအိပ္မက္
တြယ္ရခက္..။

သက္လ်ာမယ့္ကို
ခြန္းတံု႔ဆို၍
ညင္သာေပြ႕ဖက္
ဖယ္ရခက္..။


ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 03/ 18 ::

“ If we know how to breath, no one will steal our peace.”

အသိျခင္း ေပါင္းစပ္

တရံမလပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရွိခိုက္

တစ္ယူဇနာ မျခားေစ

အခ်ိန္နာရီ မသိေစ

ကာရံတံတိုင္းလည္း မခံေစ..။

တရံတစ္ခါမယ္

မုန္တိုင္းရယ္ ထန္ ဒီေရက မာန္ႂကြ

ဟိုေနရာ တို႔တို႔ ဒီေနရာ ထိထိ

ကလိတိတိ ျမားမိုးတို႔ သည္းရြာေတာ့

ကြယ္~~ လာစမ္းဟဲ့..!! တဲ့

ေမာင္က ရင္ေကာ့ ကၽြန္မ ေခါင္းေမာ့လို႔

ၾကည္သာေမြ႕ေမြ႕ တိုးေဝွ႕ေလွ်ာက္ခိုက္

လမ္းဟာ ၾကမ္းခ်င္တိုင္းလည္း ၾကမ္းခဲ့တယ္..။

အဲ့ဒီ လမ္းထက္

ေဟာသည္ ႏွလံုးအစံုရဲ႕

ဝင္သက္ ထြက္သက္တိုင္း

ဟန္ခ်က္ညီညီ ကာရန္လည္းက်

မရိုင္းမယဥ္ေပါ့ပါးေသာ ေမတၱာအားႏွင့္

တစ္ေယာက္အရိပ္ တစ္ေယာက္

ေကာက္ယူေပြ႕ေထြး ေႏြးေအးေစလ်က္

ေျခတစ္လွမ္းခ်င္း သတိပန္း ခ်ခင္း

ခဏတိုင္းမွာ ဖြဖြနင္းရင္း ဆက္ေလွ်ာက္တယ္..။

ဒီလိုနဲ႔

လြတ္္လပ္ျခင္းေတး သံၿပိဳင္ေႂကြးလို႔...

ၾကည္လင္စိတ္နဲ႔ မ်က္လႊာတို႔ မိွတ္လို႔...

ျမားအစင္းစင္းကို ရင္ဆိုင္ၿဖိဳခြင္း

အလင္းထံစူးစိုက္ ျမတ္ႏိုးစြာ ဦးခိုက္ရင္းပဲ

(ကၽြန္မတို႔)

တိတ္တဆိတ္ လွမ္းေလွ်ာက္ ေနၾကဆဲ..။

ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 03/ 06 :: 

with my Beloved Husband..!! ♥♥

13 ~

:::::::::::::::: (၁) ::::::::::::::::

အခန္း နံပါတ္ တစ္ဆယ့္သံုး..!! ေစ့ယံုေလး ေစ့ထားတဲ့ တံခါးကို ဖြဖြတြန္း ဝင္လိုက္တယ္..။ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ လက္ကနဲ ထေတာက္သြားတာ မွန္တစ္ခ်ပ္မွာ ျမင္လိုက္ရသလိုပဲ..။ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၿပီးကာမွ မွန္ခ်ပ္ထဲကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး..။ အဝိုင္းလိုက္ ရွိေနတဲ့ ရွတတ မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႔ ပိပိရိရိ အနားသပ္သြားတဲ့ “ဟက္..” ဆိုတဲ့ ရယ္သံတစ္စ အဲ့ဒီမွန္မွာ ေတြ႕တယ္..။ တကယ့္ ခဏေလးပဲ..။ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္..။

:::::::::::::::: (၂) ::::::::::::::::

ကဗ်ာမဆန္လိုက္တာကြယ္..! ေလတိုးသံသဲ့သဲ့က သြဲ႕သြဲ႕ညင္သာ ေဝ့ဝဲေနပါလ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္း လွမ္းေခၚသံက ေစာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ႏိုင္တယ္..။ “ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ တစ္ဆယ့္သံုး..” တဲ့..။ အလံုပိတ္ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ မဟုတ္ဘူး..။ အရိုင္းဆန္ဆန္ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေတာအုပ္ပဲ..။ သူ႔သေဘာသူေဆာင္တဲ့ အစိမ္းရင့္ရင့္ေတြက ေဝ..။ အနားဖ်ားေတြ ေကာ့လိပ္တြန္႔ေၾကေနတဲ့ မညီမညာ ညိဳဝါဝါေတြလည္း ေႂကြလို႔..။

စိမ္းလဲ့ျခင္းနဲ႔ ညိဳေျခာက္ျခင္းတို႔ရဲ႕ ၾကားခံဟာ ပါးပါးလြလြ ခဏေလးပဲ မဟုတ္လား..။ မီးခိုးရိပ္ ေကာင္းကင္ဟာ နီက်င္က်င္ႏိုင္ လာတယ္..။ ေတာေတာင္ထဲမွာ ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္ ေထာင္ထားတာ ျမင္ရတယ္..။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ မွန္က်ယ္ႀကီး တစ္ခ်ပ္ရွိေနတာ သဘာဝ မက်ဘူးလို႔ ရွင္တို႔ ထင္သလား..! မယံု မရွိၾကစမ္းပါနဲ႔..။

ခပ္မတ္မတ္ ခႏၶာနဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေမွးစင္းထားတဲ့ သႏၲာန္..။ ဒီလို မူဟန္ကို ပိုင္ဆိုင္သူ ဘယ္သူမို႔လဲ..? ပိုင္ရွင္ မရွိဘူး..။ ကိုယ္တိုင္လည္း မပိုင္ ဘယ္သူမွလည္း ပိုင္ဆိုင္မႈ ျပဳလို႔မရ..။ ဒါကိုမ်ား တစ္ဆယ့္သံုး အေရွ႕မွာ “ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္..” တဲ့..။ ဘယ္ေလာက္ အေပါစားဆန္သလဲ..! ဘယ္ရင္အံုထဲ ဆစ္ကနဲ တစ္ခ်က္ ေအာင့္ထင္ရဲ႕..။

မွန္ခ်ပ္ထဲကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ခ်င္လာတယ္..။ စိတ္ (ဒါမွမဟုတ္) ခႏၶာအင္အား ဘယ္ေလာက္ သံုးရမွာပါလိမ့္..!

“စိတ္..”..?
“ခႏၶာအင္အား..”..?

ႏွစ္ခုလံုး ထည့္ေတြးဖို႔ လိုမလို ဘယ္သူမွ ျပဌာန္းမထားဘူး မဟုတ္လား- လို႔ ခပ္ရြတ္ရြတ္ေတြးတယ္..။ ကြဲကြဲျပားျပား ရွိေနပါလ်က္ သဲကြဲဖို႔ ေဝဝါးေနတာ ရွက္ဖို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ..။

:::::::::::::::: (၃) ::::::::::::::::

“ဟယ္လို..” ဆိုတဲ့ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အသံတစ္စသာ မွန္ထဲမွာ ျဖတ္ေျပးသြားတာ ျမင္ရမယ္..။ ခဏေလးနဲ႔ ရိပ္ကနဲ ေပ်ာက္သြားတာလည္း ေတြ႕ရမယ္..။ မယံု မရွိစမ္းပါနဲ႔..။ က်န္တဲ့အရာေတြ ဘာမွ မရွိဘူး..။ တစ္ဆယ့္သံုး ဆိုတာလည္း ရွိမေနဘူး..။ မွန္တစ္ခ်ပ္ပဲ တစ္ကယ္ရွိတယ္..။ သဘာဝလည္း က်တယ္ ဆိုတာပဲ..။

:::::::::::::::: (၄) ::::::::::::::::

ယံု..။။

ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 03/ 08 ::