Monday, November 5, 2012

““ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း အခန္းထဲကို တိတ္တိတ္ကေလး တိုးဝင္လိုက္တဲ့ အခါ””



“ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္း အခန္းထဲကို တိတ္တိတ္ကေလး တိုးဝင္လိုက္တဲ့ အခါ...”

ေနလည္း သာတယ္
မိုးလည္း ႐ြာတယ္ 
ႏွင္းလည္း ေဝတယ္
စကားတစ္ပြင့္ နဲ႔ အနမ္းတစ္စလည္း 
ဖြဖြေလး ေႂကြ --

ကမၻာေျမ ျဖစ္တည္တယ္..။


(ခင္ေလးငယ္)

Tuesday, October 9, 2012

~ Tranquility ~



ပုခံုး ႏွစ္ဖက္ တြင္ တြယ္ခ်ိပ္ သယ္ေဆာင္လာသည့္ ေက်ာပိုးအိပ္ ကို ကုတင္ေပၚ တင္လိုက္ခ်ိန္မွာ မိုးသံေတြ က ဝုန္းကနဲ နားထဲ တိုးဝင္ လာခဲ့သည္..။ အိမ္ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ႏွင့္ ကြက္တိ ရြာခ်လိုက္ေသာ မိုးကို ဘာမွန္းမသိ ဦးညႊတ္မိ သလိုလို..။ အိမ္အျပန္ လမ္းမႀကီး လက္ယာေဘးဘီမွ အံု႔မိႈင္းမိႈင္း ျမင္ကြင္းေတြ အခ်ိဳ႕က မဆီမဆိုင္ ေခါင္းထဲ ေရာက္လာခဲ့၏..။

“မိုးပဲ ရြာမွာေပါ့..” 

သူမ တီးတိုး ေရရြတ္ကာ ဆံပင္ေတြကို ခါယမ္းရင္း ၿပံဳးလိုက္မိသည္ ထင္၏..။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနသည့္ လမ္းမမ်ားကို သူမ ခ်စ္သည္..။ အသက္ အရြယ္ တစ္ခု မရရွိမီ အထိေတာ့ ဆူညံမႈတိုင္းကို ခါးသက္သက္ ရွိတတ္ ခဲ့၏။ အသိတိုင္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ၾကည့္တတ္လာခ်ိန္မွ စ၍ ဆူညံ႐ႈပ္ေထြးေသာ လမ္းမမ်ားသည္ သူမထံ အေရာက္မွာ ၿငိမ္ဝပ္သြား ေတာ့သည္..။

“ဆူညံ ပြက္ေလာ ႐ိုက္ေနသည္”
“သပြတ္အူထက္ပင္္ ႐ႈပ္ေထြး ေပြလီလွ၏”
“လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ဘဝ အေထြေထြ ႏွင့္ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း ေပါင္းစံုသည္ လမ္းမမ်ားေပၚ၌ ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္”

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ထို လမ္းမ်ားစြာ တို႔သည္ ပကတိ သန္႔စင္စြာ သူမထံ လွလွပပ ေရာက္လာ ႏိုင္ခဲ့ၿပီ..။ လမ္းမက်ယ္ေပၚရွိ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ ေျပးလႊားေနေသာ ကားႀကီး ကားငယ္ အေထြေထြ သည္ သူမ အတြက္ ေရာ္ရြက္ေျခာက္ေလးမ်ား ေဝ့ဝဲ ေႂကြဆင္းလာသံ တမွ်သာ ျဖစ္ေတာ့၏။ ယိုင္တိ ယိုင္ထိုးႏွင့္ သိုင္းကြက္ နင္းကာ ဆူညံေနေသာ လူငယ္ တစ္္စု သည္ သူမ ျမင္ကြင္း ထဲသို႔ လႈပ္လွီ လႈပ္လွဲ႕ တြဲခိုေနေသာ ႏွင္းရည္စက္ေလး တစ္ေပါက္ အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္း ေရာက္ခဲ့ၿပီ..။

“သူမသည္ ဗလာသက္သက္သာ ျဖစ္၏..။
ရပ္ကြက္ အလယ္ေခါင္ နာရီစင္ႀကီး ဆီမွ နာရီ အခ်က္ေပး တီးလံုးသံကို မိုးသံေတြ အၾကားမွ ၾကားရ၏..။ မ်က္လႊာကို ပိတ္ကာ အာ႐ံုစူးစိုက္၍ နာရီသံကို ထိုနာရီႀကီးႏွင့္ အတူ လိုက္လံ ေရတြက္မိသည္..။ တီးလံုးသံ တစ္ခ်က္ၿပီးတိုင္း ဝါယာႀကိဳးမ်ား ေရွာ့့ခ္ျဖစ္သလို တိုးဖြဖြ တဂ်စ္ဂ်စ္ ျမည္တတ္သည့္ အသံေလး အထိ မိုးသံေတြ ေအာက္မွာပင္ သူမ ၾကားပါသည္..။

“ထို တဂ်စ္ဂ်စ္ အသံသည္ ေျခာက္ခါ တိတိ”

ေဆာင္းဦးဆီ လွမ္းေလွ်ာက္ကာစ ျပဳေသာ ေႏြေႏွာင္းရာသီသည္ တစ္ရံတစ္ခါမ်ိဳးတြင္ မထင္မွတ္ပဲ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ႏိုင္တတ္သည္..။ သဘာဝလြန္ ေဖာက္ျပန္မႈမ်ိဳးႏွင့္ သူမကို ကလိတိတိ ျပဳမူ၏..။ စိတ္ႏွလံုးကို ထိုးဆြ တတ္၏..။ သူမ လႈပ္ရွားလွ်င္ ပီတိျဖစ္မည္ေလာ..!! အမွန္တကယ္ေတာ့ ယခုေလာက္ အေတြးျဖန္႔က်က္ ေနမိျခင္းကိုပင္ သူမ လိုအပ္မေနလွ..။ စိတ္အလိုအတိုင္း အေတြး လိုက္သြားျခင္းတိုင္းကို ၿငိမ္သက္စြာ ကိုယ္တိုင္ ျပန္ၾကည့္ လာတတ္စ ျပဳၿပီ..။

ဥတုရာသီ သေဘာ သည္ ေဖာက္ျပန္ တတ္၏..။ နားမခံႏိုင္ေသာ အရာတိုင္းသည္လည္း ျမင္တတ္ပါလ်င္ အပ္က်သံကိုမွ် မၾကား ရေတာ့ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ပါ၏..။ တစ္သီး တစ္ျခားစီ ရွိေနသည္..။ ဗဟိုတည့္တည့္တြင္ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရွိေနသည္သာ..။ အရာမ်ား သည္ ျဖစ္တည္ေနသည္..။ အရာ အခ်ိဳ႕သည္ ေသြဖယ္ ေနဆဲ ျဖစ္၏..။ 

သူမ နင္းေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္းမ မ်ားသည္ ရွည္လ်ား က်ယ္ေျပာပါသည္..။ ဆူညံကာ ရႈပ္ေထြး ေကြ႕ေကာက္ သိမ္လီွေသာ ေနရာမ်ားလည္း ေရာေႏွာေနသည္..။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ သူမ အတြက္ ထိုလမ္းမ အားလံုးတို႔သည္ ၿငိမ္သက္္ျခင္း အားျဖင့္ ထပ္တူညီေန၏..။


(ခင္ေလးငယ္)
2012/ 10/ 04

Sunday, September 9, 2012

~ Unseen ~


“ဒီတံခါးကို ဘာလို႔ မဖြင့္တာလဲ..? ေလေကာင္းေလသန္႔ ရႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား..?? ”


ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က တံခါးတစ္ေပါက္ ထံ လက္ညိွဳးညႊန္ကာ ေမးခြန္း ထုတ္သည္။ ကၽြန္မ အေျဖကို မည္သည့္အခါမွ ရတတ္ေလ့ မရွိေသာ္လည္း ထိုသို႔ေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးႏွင့္ အလားတူ ေမးခြန္းမ်ားစြာကို သူမ ေမးျမန္းတတ္ေလ့ ရွိသည္မွာ ႏွစ္ခ်ီခဲ့ၿပီ..။ ကၽြန္မက လည္း ထံုးစံအတိုင္း သူမ လက္ညိွဳးညႊန္ရာကို လိုက္လံၾကည့္ကာ ခပ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ ၿပံဳးျပေလ့ရွိ၏။

မၾကာေသးခင္ လပိုင္းေလးက သူမေမးခဲ့ေသာ ေမးခြန္းေဟာင္း တစ္ခုကို ကၽြန္မ ျပန္သတိရ လာမိသည္..။ ထပ္တူက်ေသာ ေမးခြန္းပင္ျဖစ္၏။ ဖြင့္ျခင္း- ပိတ္ျခင္း- အျဖစ္သည္သာ ကြဲလြဲခဲ့၏..။ ထိုစဥ္က သူမ လက္ညိွဳး ညႊန္ခဲ့ရာသည္ ကၽြန္မ အိမ္ထမင္းစားခန္း စားပြဲေဘးမွ ျပတင္းေပါက္ က်ယ္ပင္..။ 


“ကိုယ္ မင္းအိမ္လာခ်ိန္တိုင္း ရာသီမေရြး ဒီျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ထားတာပဲ ေတြ႕ရတယ္ေနာ္ ~ ဘာလို႔ မပိတ္တာလဲ..!! မွန္ေတြက ၾကည္ေနတာပဲကို.. လိုက္ကာျဖဴေတြကို ဆြဲဖြင့္ထားယံုနဲ႔ ဒီျမင္ကြင္းကိုပဲ အတိုင္းသား ၾကည့္လို႔ ရတယ္ မဟုတ္လား..? ”



ျပတင္းေပါက္ကို တစ္လွည့္ သူမ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္လွည့္ ေငးေမာရင္း ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆိတ္ကာ ၿပံဳးေနခဲ့ ပါသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းသည္ ေမးခြန္းတိုင္းကို ထိုအႀကိမ္မ်ားတြင္ တစ္ခါမွ်သာ ေမးတတ္ေလ့ရွိ၏။ ကၽြန္မ အေျဖကို မရမခ်င္း ထပ္ကာ တလည္းလည္း သူမ မေမးတတ္ေပ။ သူမသည္ ေမးခြန္းမ်ားသာ ေမး၍ ကၽြန္မ၏ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမႈႏွင့္ ကၽြန္မ၏ အၿပံဳးမ်ားကို က်င့္သားရေန သူမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ကၽြန္မ၏ ႏႈတ္ဆိတ္မႈမွာ အေျဖတစ္ခု ရွိေနခဲ့ၿပီ။ ႏႈတ္ခမ္းျဖားမွ အၿပံဳးႏွင့္ အတူလည္း အေျဖရွိေနခဲ့ ပါ၏။ ဘာ့ေၾကာင့္ တံခါးေပါက္ေတြကို ဖြင့္ရ ပိတ္ရပါသလဲ ဟူသည့္ အေမးမ်ိဳးကို သူမအား ကၽြန္မ ရွင္းျပ ေျဖၾကားရန္ မလိုအပ္လွ..။ အကယ္၍ စကားလံုးမ်ားအျဖစ္ ကၽြန္မ သူ႔ကို ေျဖျပခဲ့သည္ ရွိေသာ္ျငား သူမ ေသခ်ာစြာ နားလည္ႏိုင္ လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ..။ သူမ ျမင္ႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္း၌ ရွိေသာ တံခါးမ်ားကိုသာ သူမ သိေန၍ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္မတြင္ ကၽြန္မ၏ သူငယ္ခ်င္း မသိေသာ တံခါးမ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။ ကၽြန္မ ထပ္ေျပာလိုပါသည္။ ထိုတံခါး အားလံုးတို႔သည္ သူမ ျမင္ႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ရွိမေနပါ။ သူမနည္းတူ ကၽြန္မ၏ တံခါးမ်ားကို မည္သူမွ ျမင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္မ၏ တံခါးမ်ားကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ တြန္းဖြင့္ မထားသလို ေသာ့ခတ္၍လည္း ပိတ္မထားပါ..။ ကၽြန္မ၏ တံခါးတိုင္းသည္ သူ႔အလို သူ႔ သဘာဝ အတိုင္းသာ လြတ္လပ္လွပ ေသသပ္စြာ ရွိေနပါလိမ့္မည္။

မည္သူ႔ကို မည္သည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားႏွင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ ကၽြန္မ ေျဖၾကား ျဖစ္ေတာ့မည္ မဟုတ္။

တြန္းဖြင့္ရန္ မလိုအပ္ေသာ ~
ဆြဲေစ့ရန္ မလိုအပ္ေသာ ~
ေသာ့ႏွင့္ခတ္ ပိတ္ခ်လိုက္ရန္ မလိုအပ္ေသာ ~

ကၽြန္မ၏ တံခါးမ်ားကို ကၽြန္မ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသည္။ ပိတ္ထားေသာ္ျငား ကၽြန္မ၏ ႐ႈ႐ိႈက္ျခင္း အတြက္ လံုေလာက္စြာ ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းေန ပါလိမ့္မည္။ ထို႔အတူ ဖြင့္ထားပါလွ်င္လည္း စိတ္အေႏွာက္ယွက္ ျဖစ္စရာ တစံုတရာမွ် ကၽြန္မတြင္ ရွိမည္ မဟုတ္ပါ။

ပိတ္ျခင္း- ဖြင့္ျခင္းတို႔၏ အလြန္ ~ ဟိုမွာဘက္ဆီ၌ တသီးတစ္သန္႔ ရွိ ေနပါေသာ... ကၽြန္မ၏ ထို တံခါးမ်ား အေၾကာင္းကို မည္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် နားလည္မည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မ ေက်နပ္ပါသည္။ 


(ခင္ေလးငယ္) 2012, March, 29 - 7:25pm



Friday, August 3, 2012

“ေတေလည” (သို႔မဟုတ္) “ကၽြန္မ ဘဝ အပိုင္းအစ ~ ၃”



သိန္းငွက္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အျမန္ႏႈန္းမ်ိဳးနဲ႔ ည- ဟာ တဟုန္ထိုး ဝဲပ်ံေနရဲ႕ ~

ဆာေလာင္ေနတဲ့ ညဟာ စူးရွရွ အလင္းတန္းေတြကို ေခါင္းခါ.. သူ႔ပါးစပ္ကို အက်ယ္ဆံုး ဟ- လို႔ ၾကယ္ပြင့္ေတြကို ဟတ္- ေနတယ္..။ တစ္ခါတုန္းက ခ်စ္စရာ ေတေလည ေတြဆီ ပ်ံသန္းၾကည့္ဖို႔ ည- ကို ေတာင္ပံ တပ္ေပး လိုက္မိသူဟာ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ပဲလား..!!

ဇေဝဇဝါ နဲ႔ သိပ္ေတာ့ မေရရာလွ ~ ။

================

အစိမ္းႏုေရာင္ ပါးပါးေလး လိမ္းသုတ္ထားၿပီး ေျမျပင္မွာ ျပားျပားဝပ္ ကပ္ေနတဲ့ “စိမ္းလဲ့လဲ့” လို႔ နံမည္ ခ်ိတ္ထားတဲ့ တိုက္ပုေလး တစ္လံုး...။ အဲ့ဒီ အိမ္ေလး ဧည့္ခန္း အထြက္မွာ ရွိေနတဲ့ သံဇကာကြက္နဲ႔ ဝရံတာေလးမွာ ေဖေဖ ဂစ္တာတီးေနတယ္..။

“ရွဴး.. တိုးတိုး”

ေမေမကေတာ့ ညေန ထမင္းဝိုင္းအတြက္ ဟင္းပြဲေတြ ျပင္လို႔.. အပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ မွန္ၾကည့္ၿပီး သနပ္ခါးေတြ လိမ္း..! ေလးတန္း ေက်ာင္းသူ ညီမငယ္ေလးက သူ႔ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး စကၠဴေလွေလးေတြ ေခါက္ေနရဲ႕..။

“တစ္ခု.. ႏွစ္ခု.. သံုး- ေလး ခု” ။
================

နီညိဳေရာင္ တိမ္တိုက္ေတြက ရွက္ရြံ႕ေနတဲ့ ညေနခင္းကို ျငင္ျငင္သာသာေလး ေပြ႕ခ်ီ ယူေဆာင္လာခဲ့ ခ်ိန္ေလးေပါ့ ~ မၾကာခင္မွာပဲ ညေနခင္းေလးဟာ အေမွာင္ထုထဲ တိုးဝင္ ကြယ္ေပ်ာက္ေရာ့မယ္..။

အိပ္တန္းတက္ရ ခါနီးမွာ သန္းေဝေနတဲ့ ငွက္တခ်ိဳ႕က ေလးတိေလးပင္နဲ႔ ဝတ္ေက်တန္းေက် ေတာင္ပံ ခတ္ၾက...။

“အားစိုက္လိုက္ပါကြာ နားခိုရာဆီ ေရာက္လုၿပီ”

 ================

ငွက္ေလးေတြရဲ႕ သန္းေဝသံဟာ ေဖေဖ့ ဂစ္တာသံ တိုးညက္ညက္ေလး ေအာက္မွာ ေပ်ာက္သြားျပန္ေကာ..! ေဖေဖ့ ဆီက သီခ်င္းသံေလး လြင့္လာတယ္.. ညေနတိုင္း ေမေမ့ကို ဆိုျပေနက် The Everly Brothers   ရဲ႕ သီခ်င္းေလး..



“Darling you can count on me
Till the sun dries up the sea
Until then I'll always be
Devoted to you
I'll be yours 'till endless time
I'll adore your charms sublime
Guess by now you know that I'm
Devoted to you
I'll never hurt you, I'll never lie
I'll never be untrue,
I'll never give you reason to cry
I'd be unhappy if you were blue
Through the years our love will grow
Like a river it will flow
It can't die because I'm so
Devoted to you

ေမေမ ေဖေဖ့ အနားေရာက္လာတယ္..။ ေမေမ ၿပံဳးေနတယ္..။ ေပ်ာ့အိအိ ျဖဴလြင့္လြင့္ ဘေလာက္ဇ္ အကၤ်ီေလး ဝတ္ထားတယ္..။ ေမေမ့ ပါးေလးေတြမွာ ေခၽြးစေလး အခ်ိဳ႕..။ အို ~~ သိပ္လွတာပဲ..။

“ဒယ္ဒီ ေနာက္မွ Devoted to you မယ္ ထ- ေတာ့ ေမေမ ထမင္းပြဲ အဆင္သင့္ ျဖစ္ပါၿပီ”

ေလေပြတစ္စက ၿခံထိပ္ဝ သၾကားပင္ႀကီးေပၚက ရြက္ေျခာက္ေတြကို တဖြဖြ ေႁခြျပ...။

“ရွဲ ကနဲ”

ေဖေဖကလည္း ေခၽြးေလးေတြ စို႔ေနတဲ့ ေမေမ့ နဖူးေလးထက္ကို အနမ္း တစ္စ ေႁခြခ်..။

================

ကၽြန္မရဲ႕ ညဟာ ဝိုင္းဝိုင္းစက္ေနတဲ့ လမင္းႀကီးကို ေကြ႕ကာ ဝိုက္ရင္း အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ပ်ံေနတယ္..။

အိမ္ကေလးေရွ႕မွာ ေမေမပ်ိဳးထားတဲ့ ပန္းခင္းပ်ိဳေလး က ၿငိမ္သက္လို႔ ~ အဝါေရာင္ ဝတ္ဆံေလးေတြနဲ႔ ပန္းအျဖဴေလးေတြက ည- ကို ေမာေမာ့ၾကည့္ၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးေတာ့ ေလေျပက ဝါးလံုးကြဲ ရယ္ေမာတယ္..။

ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ လုလုမွာ သခ်ာၤ တြက္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနခဲ့သလား..!! ဒါလည္း သိပ္ၿပီး မေသခ်ာလွ..။

ေလးတန္းေက်ာင္းသူ  ညီမေလး.. ခပ္လွမ္းလွမ္းက သူပိုင္ဆိုင္ရာ ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္ေနတာေတာ့ အေသအခ်ာ..။ ပန္းရင့္ေရာင္ ပန္းပြင့္ အႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ေမေမ ခ်ဳပ္ေပးထားတဲ့ ဖက္ေခါင္းအံုးေလးကို ခြထားတာလည္း အတိအက်..။

ကၽြန္မ ကုတင္ေပၚကို လွမ္းၾကည့္စရာ မလိုပဲ သိတယ္..။ ေခါင္းအုံးေအာက္မွာ ေမေမ မသိေအာင္ ထိုးဝွက္ထားတဲ့ ဝတၱဳ ႏွစ္အုပ္ ရွိေနမယ္..။ ေျခရင္းက ၿခံဳေစာင္ေလး ေအာက္မွာလည္း ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ ရွိေသးရဲ႕..။

“တစ္အုပ္.. ႏွစ္အုပ္” ။

================

ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးမိလိုက္ေလသလား မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ ည- ကို ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း အပိုင္သိမ္း..။ ဘာခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈမ်ိဳးနဲ႔ မွ ေႏွာင္ဖြဲ႕မထားျဖစ္ေတာ့..။ ေတာင္ပံတစ္စံု ရ ထားတဲ့ ည- ဟာ အိန္ဂ်ယ္လ္ တစ္ပါးပဲ..။ လြတ္လပ္ျခင္းကို အျပည့္အဝ စားသံုးေနတယ္..။

“ပ်ံလိုက္စမ္းပါ ကြယ္..”

ဝင္သက္ ထြက္သက္မွာ ၿငိတြယ္မႈ မရွိႏိုင္ေအာင္ စိတ္လိုလက္ရ သူ ေပ်ာ္ေနတယ္  ~

“ေပ်ာ္ပါးလိုက္စမ္းပါ ကြယ္”

ကၽြန္မကို အုပ္မိုးၿပီး ၿပံဳးၾကည့္ေနတဲ့ ည- ရဲ႕ အၿပံဳးေတြက သိပ္ခမ္းနားတာပဲ..။ ကၽြန္မ ခႏၶာ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း သူ႔ လိုပဲ ေပါ့ပါးသထက္ ေပါ့ပါး လာေပါ့..။ မ်က္လံုးေတြကို ဖိၿပီး မွိတ္ခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ ~ ~ ~

ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္က လြတ္ေျမာက္ျခင္းေတြနဲ႔ ဝဲပ်ံေနတဲ့ ည- ျဖစ္ေနေပါ့..။

=================

“ေဖေဖေရ ~~~”
“ေမေမေရ ~~~”

အသက္ကို အျပင္းဆံုး တစ္ခ်က္ ရိႈက္သြင္းၿပီး ေတေလ ည- တစ္စင္း အျဖစ္...  ကၽြန္မ ကိုယ္ေယာင္ ေဖ်ာက္ခ် လိုက္မိေတာ့တယ္..။

(ခင္ေလးငယ္)


ကၽြန္မ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ဘဝ အပိုင္းစေလးေတြ ရဲ႕ Link ပါ..။

Thursday, June 7, 2012

~ စီးဆင္းေနသည့္ ျမစ္တစ္စင္း ႏွင့္ တူေသာ ~



ျဖစ္ရပ္တိုင္းဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္တူ ျပန္က် မေနပါ။ သစ္လြင္မႈေတြသာ အၿမဲ ရွိေန~ ရွင္သန္ လန္းဆတ္ ေနပါတယ္။

အတိတ္ ဆိုတာကို အသိအာရံုမွာ တစ္ခ်က္ ျပန္တြယ္တာ လိုက္တာနဲ႔ အခု ခဏေလးရဲ႕ အလွဟာ အက်ည္းတန္ သြားပါလိမ့္မယ္။ အတိတ္ ရဲ႕ အညစ္အေၾကး (ဒါမွမဟုတ္) ပုပ္အက္အက္ အေရာင္ေတြ~ ဆိုးဝါးလွတဲ့ အနံ႔ေတြနဲ႔ သုတ္လိမ္း ခံလိုက္ရမွာပါပဲ..။


အနာဂတ္ ကို မွန္းေမ်ွာ္လိုက္ ျပန္ရင္ေကာ ဘာျဖစ္ႏိုင္ ပါေသးလဲ.?


အနာဂတ္ ဆိုတာကို တမ္းတ မွန္းေမွ်ာ္မိလိုက္တဲ့ စိတ္ေလးဟာ ကၽြန္မတို႔ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ အခု ခဏဆိုတဲ့ “အလွ” ေလးကို ေမ့ေလ်ာ့ သြားေစ ေတာ့ တာ ပဲေပါ့ ~

ဒါဟာ ~ ေၾကကြဲစရာ ~ စိတ္မေကာင္းစရာ ~ အေျခအေနေလး တစ္ခု ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္..။

ဒါ့ေၾကာင့္ လည္း ပစၥဳပၸန္ ခဏေလးတိုင္းဟာ သီးျခား ျဖစ္တည္ေနတယ္ ဆိုတာကို လက္ခံႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ လိုအပ္ပါလိမ့္မယ္..။ အျခား အျခားေသာ အခ်ိန္အခါေတြနဲ႔ အတူ မရွိသလို~ အတုလည္း မရွိပါဘူး~ အႏိႈင္းမဲ့ေလးသာ ျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ တေတြဟာလည္း အခ်ိန္တိုင္း၊ ခဏတိုင္း၊ တစ္တိုင္းတည္း ထပ္တူက် တူညီေန ပါသလား..?

ဟင့္အင္း..!! တူမေန ပါဘူး..။ အစဥ္ ေျပာင္းလဲၿမဲ ေျပာင္းလဲလို႔ ေနေနပါတယ္။ ဒါဟာ သဘာဝလည္း က်ပါတယ္ ~

အခု ခဏ အခု စကၠန္႔ေလးကို အရင္အတိတ္ မွာ ရရွိခဲ့ဖူး လို႔လား..!! မရခဲ့ဖူး ပါဘူး။ အခုဆိုတဲ့ ဒီခဏေလးကို ေနာင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး..။

**ကၽြန္မတို႔ေတြ ~ အခု စကၠန္႔ေလးကို အရိုးရွင္းဆံုး ေနထိုင္ၾကည့္ ၾကရေအာင္ပါ**

**ကၽြန္မတို႔ေတြ ~ ဒီ ခဏေလးကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ၾကည့္ျမင္ ၾကရေအာင္ပါ**

**ကၽြန္မတို႔ေတြ ~ “ေနထိုင္” “ၾကည့္ျမင္” လိုက္တဲ့ ခ်မ္းေျမ့မႈေလးကို အခုပဲ “သိ” ၾကရေအာင္ပါ**

(ခင္ေလးငယ္)
2012/ 06 /06

Monday, May 14, 2012

စ်ာပန



သိျခင္းရွိျခင္း ျဖစ္ပ်က္ျခင္း၌
က်ိုဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ ၾကည့္ျမင္ခက္၍
ဝိၪာဥ္သဲ့သဲ့ လႈပ္ဖူးသည္ ~ 


ေဝ့ဝဲလွမ္းလာ ေရာ္႐ြက္ဝါ၌
သူ႕အနိစၥ သခၤါရတို႔
ျဖဴစင္ဝင္းပ ရႊန္းျမ၏ ~ 


ရင္ဝယ္စြဲၿငိ ထိုအသိ၌
ဆင္ျခင္သံုးသပ္ ထပ္ခ်ပ္ကပ္ေသာ္ 
မိမိကိုယ္တိုင္ သိျမင္ႏိုင္၏
လႈပ္ဖူးဝိၪာဥ္ အရူးတည္း ~




(ခင္ေလးငယ္)

ခ်စ္ပါ.. ခ်စ္တတ္ပါေစ.. ခ်စ္ပါသည္။

တစ္ခါတရံတြင္ အရာအားလံုးသည္ ျဖစ္ခဲသလို ပ်က္ရန္ ဖ်က္ရန္ ခက္ခဲလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါတရံတြင္မူ မထင္မွတ္သည့္ စကၠန္႔ပိုင္းေလးတစ္ခု အတြင္းမွာပင္ အေၾကာင္းအရာ အလံုးစံုတို႔သည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဦးတည္သြားတတ္ ၾကပါေသးသည္။ ၾကည့္ျမင္တတ္ရန္ လိုအပ္ ပါသည္။ ႏွလံုးသြင္းတတ္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ 

ထို႔ေနာက္ လက္ခံ ယူတတ္ ရန္ အလြန္ အေရးႀကီးေၾကာင္း ကၽြန္မေတြး မိ လာပါသည္။


ထိုျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာသဘာဝတို႔ကို ကၽြန္မ၏ ေသးငယ္ေသာ ဦးေႏွာက္ေလးတစ္ခုျဖင့္ အလံုးစံုကို ၾကည္ျဖဴ စြာ အလိုက္ သင့္ လက္ခံယူတတ္ရန္ ေဝးေနပါေသးသည္။ တစ္ဆင့္ၿပိးတစ္ဆင့္၊ တစ္ထစ္ၿပိး တစ္ထစ္ သင္ၾကား ယူေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ တရား ဓမၼ ၌ ျငင္သာ သိမ္ေမြ႕စြာ ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေလ့လာ ထိုက္သာ စာေပမ်ား ဖတ္ယူျခင္းအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္ခိုင္မာေသာ ကၽြန္မ ဝန္းက်င္ရွိ ေလးစား ထိုက္သူမ်ား၏ ဆံုးမစကားမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ဖတ္မွတ္ ၾကားနာ လက္ခံ နာယူရင္း ေထြျပား ႐ႈပ္ေထြးေသာ စိတ္၏သေဘာကို သဘာဝအေလ်ာက္ ေနထိုင္တတ္ရန္ ႀကိဳးစား က်င့္ေဆာင္ေန ဆဲ ကာလေလး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါေသးသည္။

လူ႔ အသိုက္ အဝန္း ၌ အလိုက္သင့္ ေခ်ာေမြ႕စြာ၊ ေပါပါးစြာ၊ ေနထိုင္တတ္.. ေနထိုင္ႏိုင္ရန္၊ ထိုက္သင့္ေသာ လက္ခံမႈႏွင့္ လက္ခံ ယူတတ္ ရန္ မွာ ကၽြန္မအတြက္ မလြယ္ကူလွ ေသးေသာ္ျငား လမ္းခုလပ္ေတာ့ ေရာက္ လုေနၿပီ။ စိတ္အလို ဆႏၵေၾကာင့္ ျဖစ္တည္ လာေသာ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အာသီသ၊ တဏွာ တို႔ျဖင့္ ကၽြန္မနပမ္းလံုး ေနရပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လြန္ ခဲ့ေလေသာ ႏွစ္အခ်ိဳ႕က ကၽြန္မႏွင့္ ယၡဳ ကၽြန္မ မတူပါ။

(၂၀၁၀) ခုႏွစ္က ကၽြန္မႏွင့္ (၂၀၁၁) ကၽြန္မသည္လည္း မတူပါ။ အနီးစပ္ဆံုး မိမိကိုယ္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ မိေသာအခါ မေန႔က ကၽြန္မႏွင့္ ယေန႔ကၽြန္မ သည္ပင္ လံုးဝမတူညီပါ။ မိနစ္ အပိုင္းျခားႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲ၍ ေနတတ္ေသာ စိတ္၊ ခႏၶာႏွင့္ပင္ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈ လမ္းမ တစ္ခုေပၚသို႔ ဦးတည္၍ ကၽြန္မ လမ္းလွ်ာက္တတ္ လိုပါသည္။ (ကၽြန္မ စိတ္အစဥ္၏) ေျပာင္းလဲလာမႈ ျဖစ္စဥ္ ကို ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးသြင္း လက္ခံ ယူတတ္ရန္ လိုအပ္ ခ်က္ မ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။

ေကြ႕ေကာက္ သိမ္လွီေသာ လမ္းက်ဥ္း မ်ားစြာ၊ မာယာမ်ားသာ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ နက္႐ိႈင္း လြန္းေသာ ေျခာက္ကမ္းပါးေပါင္း မ်ားစြာရွိေသာ ထိုလမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ရဲရင့္စြာ နင္းေလွ်ာက္ေက်ာ္ျဖတ္ ၍ ေလာက လမ္းမ က်ယ္ တစ္ခု အေပၚသို႔ ေျခအစံုကို ခိုင္မာစြာ ခ်တတ္ႏိုင္ရန္ ကၽြန္မႀကိဳးစား ေနပါ သည္။ ေလာက လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ သိမ့္ေမြ႕စြာ၊ တည္ၿငိမ္စြာ၊ မွန္ကန္စြာ၊ ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ တတ္လိုပါသည္။ ေအးေဆး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းတတ္ရန္ ခိုင္ၿမဲေသာ ေျခအစံုကို ကၽြန္မ လိုအပ္ပါသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္း စြာ ကၽြန္မ မ်က္လႊာ ခ်လို ပါသည္။

ေလာကဓံတရား၏ မီးေတာက္မီးလွ်ံတို႔ကို ရဲဝံ့စြာ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ မည့္ မ်က္လံုးေလးတစ္စံု ကၽြန္မ လိုအပ္ပါသည္။ ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူ၊ လိုသူ၊ မလိုသူတို႔ကို လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲႏွင့္ အတည္ၿငိမ္ဆံုး ၿပံဳးျပတတ္ရန္ (လွပဘို႔ မလိုေသာ) ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ကၽြန္မ လိုပါ သည္။ မိတ္ေဆြ၊ မိတ္ေဆြ မဟုတ္သူ၊ ကၽြန္မကိုသိသူ၊ ကၽြန္မကမသိသူ၊ အသားအေရာင္တူသူ၊ ကြဲျပား သူ၊ ပညာ တတ္သူ၊ ပညာ မဲ့သူ၊ ၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာသူ၊ ခ်ိဳ႕တဲ့သူ၊ ကၽြန္မကို လိုလားသူ၊ ကၽြန္မကိုု မုန္းတီးသူ၊ လူအားလံုး ကို ခ်စ္ခင္ တတ္ရန္ ကၽြန္မ တြင္ ရွိေနသာ ႏွလံုးသားကို ပိုမိုျဖဴစင္ သန္႔ရွင္း လိုပါသည္။

(အလံုးစံု မျပည့္ဝေသးေသာ္လည္း) ႀကိဳးစားဆဲ ကာလ လမ္းခုလပ္ေလးမွာပင္ သဘာဝေလာကႏွင့္ အနီးစပ္ ဆံုး ေသာ သိရွိေနထိုင္ မႈ အသိတရား တစ္ခုျဖင့္ ျမင္ျမင္ သမွ် အျမင္အာ႐ံု၊ ၾကားၾကားသမွ် အၾကား အာ႐ံု၊ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း သေဘာ သဘာဝ တို႔ ၏ အေၾကာင္း အက်ိဳး အရာရာ ကို ခ်စ္ခင္စြာ၊ တန္ဖိုး ထား စြာ၊ လိႈက္လွဲ စြာ၊ ေလးစား စြာ၊ လက္ခံ သင္ယူရင္း...

ယေန႔... ယခု... ကၽြန္မေနထိုင္ေန ပါသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

မွတ္ခ်က္။။ ကၽြန္မ ေတြးယူ က်င့္ႀကံေနေသာ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခု အား ခ်ေရးျခင္း သက္သက္ မွ်သာ။ “လူေတြကို ခ်စ္ပါ.. လူတိုင္း ကို ခ်စ္ပါ.. မ်ားမ်ားခ်စ္တတ္ပါေစ..” ဟု ခဏခဏ မွာတတ္သည့္ ခ်စ္ေသာ ေမြးသမိခင္ “ေမေမ” ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ စိတ္ႏွလံုး ကို ပိုမိုသန္႔စင္လွပေစရန္ လမ္းျပသြန္သင္ ေပးတတ္ေလ့ ရွိေသာ “ကိုႀကီး” တို႔အား ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

(ခင္ေလးငယ္)

 

~ တစ္ပြင့္တည္း ~






အို.....
စံပယ္ ~ တဲ့လား..!!

တစ္ခြန္းတည္း ၾကားယံုနဲ႔
တစ္ခင္းလံုး ထဲ ျပဳတ္- ျပဳတ္- က်ေနေတာ့တာ


သူ႔ ရနံ႔ေတြ နဲ႔ ထံုသင္း~
ဒါ... ကၽြန္မ စံပယ္ခင္း~




(ခင္ေလးငယ္)

ေစရာ ~

“လ” ေလးက ခပ္ေကြးေကြး... တိမ္ေတြက တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ ေျပးေဆာ့လို႔... ဒီည ေကာင္းကင္က ျပာမေနပါဘူး။ ခပ္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔... ၾကယ္ေလးေတြ တစ္လံုး.. ႏွစ္လံုး.. သံုးလံုး.... ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ရွိေန တာ ေသခ်ာ ေရၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အားလံုး တစ္ဆယ့္ သံုးလံုး တိတိ..။ လင္းတစ္ခါ မွိန္တစ္လွည့္နဲ႔ မွိတ္ တုတ္တုတ္..။ 

ေဆာင္း ရဲ႕ေလက ေအးစက္စက္.. ေလအေသာ့မွာ ညိဳေထြးေထြး ဆံႏြယ္ေတြကေဝ့ဝဲ... ပါးျပင္ေတြက တင္း ခနဲ... စိတ္ေတြက ေလးလံ လြန္းေနဆဲ...။ 

တစ္စံုတရာေပၚမွာ စီးေမ်ာေနတဲ့ တစ္စံုတရာဟာ နဂါးေငြ႕တန္းေတြလို ရစ္သိုင္းလို႔... မႈတ္ထုတ္မိတဲ့ သက္ျပင္း ဟာ ဘာ အေရာင္ ရွိေနလဲ ကၽြန္မ မသိ...။ နားလည္ရခက္တဲ့ အေရာင္ေတြကို နံမည္ တတ္ရ ေလာက္ေအာင္ အထိ ကၽြန္မဟာ စိတ္ရွည္သူ မဟုတ္..။ လ နဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ ၾကယ္ တစ္ပြြင့္ ကို ေငးေမာေနဖို႔ေတာ့ ကမၻာမွာ စိတ္အရွည္ဆံုး မိန္းမ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ ပါလိမ့္ မယ္...။ 


ကၽြန္မေဘး မွာ သီခ်င္းတစ္ပုိဒ္ ရွိခ်င္ရွိမယ္... တစ္ပိုင္းတစ္စ ကဗ်ာ ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္လည္း ရွိေနႏိုင္ တယ္.... ဒါမွမဟုတ္.... ရနံ႔ေလး တစ္ခု...!! ခ်ိဳအီအီအနံ႔ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္... ခါးသက္သက္ အနံ႔ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မေဝခြဲႏိုင္ဘူး... ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အေတြးေတြ ခါးသက္သက္ ျဖစ္လို႔ေနတာေတာ့ အမွန္..။

အာေခါင္ေတြက ေျခာက္ကပ္ကပ္.. မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္မွာေတာ့ စိုစြတ္စြတ္...။ ေလ နဲ႔ အတူ ယိမ္းေနတဲ့ ဆံပင္ေတြက အ႐ိုင္းဆန္လာသလို... ေငးၾကည့္ေနမိတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ရဲ႕ အလင္း က စူးစူးလို႔ လာေနေပါ့...။ စိတ္ေတြ ကို စိတ္နဲ႔ကုစားဖို႔ စိတ္ေတြဟာ အဆိပ္သင့္ေနခဲ့ၿပီးသား..!! အမွတ္တရ ဆိုတာေတြကို အမွတ္ ရေနဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ တစ္ခုနဲ႔ သိပ္ကိုအမွတ္တရ ရွိေနျပန္ေရာ..။ 

တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကို ခူးဆြတ္ ဖို႔ ႐ူးေနတဲ့ အရာဟာ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေင့ါ ပဲ မဟုတ္လား..!! ေသခ်ာတယ္... တိတ္ဆိတ္ တဲ့ ညနဲ႔ လေကြးေကြး ဟာ ကၽြန္မကိုကယ္ဖို႔ သူရဲေကာင္းမဟုတ္... ၾကယ္ ကို တလို႔ ရသ တစ္ပုိဒ္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရွိတာ လည္း အမွန္ တရားေပါ့။ ဒါဟာ... အသက္ မဲ့တဲ့ တမ္းခ်င္းေသတစ္ပိုဒ္...။ 

အဓိပၸါယ္ ရွိဖို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ ဥာဏ္နဲ႔စဥ္းစားမွေတာ့ အခ်ီးအႏွီးေတြသာ လက္ထဲျပဳတ္က်လို႔ ကခုန္ေနၾက ...။ အဲ့ဒီ ၾကယ္ေပါ့.... ကၽြန္မ ကို ေငးေစ ခဲ့တာ... မွင္တက္ေအာင္ျပဳစားလို႔... ေဟာ... ၾကည့္..!! ခုေတာ့ စူး ရွရွ အလင္းေတြ နဲ႔ ရသ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ သိမ္းသြင္း ဖန္တီး လို႔ ေနျပန္တာ...။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္... ကၽြန္မ ဆက္ေငးေန မိဆဲ... ေတြးေန မိဆဲ... ေမ်ာလြင့္ေနၿမဲ...။ 

အမုန္း တရားေတြ နဲ႔ နာက်င္စြာ ပိုင္ႏိုင္စြာ မ်က္လံုး ေတြ ပိတ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ဒါဟာ.. အလကား....!! 

ေသြးေတာင့္ လာတဲ့ နာရီေတြေတာင္ ေလးပင္လို႔ ပ်င္းရိၿငီးတြားရင္း ရပ္တန္႔ကုန္ၾကေပါ့....!!

ေကာင္းကင္ ရယ္.. လေကြးေကြးရယ္.. ၾကယ္တစ္ပြင့္ရယ္.. မိန္းမတစ္ေယာက္ရယ္..။ ေငးေနတုန္း “ဝုန္း” ကနဲ ၾကယ္ကေၾကြ က်... မိန္းမ တစ္ေယာက္လည္း ႏြမ္းလ်စြာ ဒူးေထာက္ေျမခ...။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခါမိတဲ့ ေခါင္း နဲ႔ ေယာင္ယမ္းလို႔ မ်က္ဝန္းအမွိတ္မွာ စီးေၾကာင္း တစ္ခုက ပါးျပင္ေပၚမွာ ေႏြးခနဲ...!! 

လက္သြား တဲ့ ပုလဲပြင့္ေတြက လအေရာင္မွာ ဝင္းကနဲ..........................။

(ခင္ေလးငယ္)
 

Friday, May 11, 2012

~ ငွက္တစ္ေကာင္ ~

မခ်ဳပ္ၾကပါနဲ႔
အေႏွာင္အတြယ္ေတြကို မုန္းလြန္းလို႔ပါ ။

မတားၾကပါနဲ႔
အေတြးေတြကို လိုရာ လႊင့္ေနခ်င္လို႔ပါ ။

မပိတ္ပင္ၾကပါနဲ႔
စိတ္ေတြေနာက္ကို စိတ္ေတြလိုက္ေနခ်င္လို႔ပါ ။

မလိုက္ခဲ့ၾကပါနဲ႔
တစ္ေယာက္ထဲ ေနသားက်ေနၿပီးသားမို႔ပါ

နားလည္မႈ ~
အခ်စ္ ~
ဝန္တိုစိတ္ ~
ပိုင္ဆိုင္လိုျခင္း ~
ဂတိ ~
စာခ်ဳပ္ ~
လက္မွတ္ ~
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ~
အတိတ္ ~
ပစၥဳပၸန္ ~
ေနာင္ေရး ~
ဘာေတြလဲ.. ဘာေတြလဲ ကြယ္...!!

မလိုခ်င္ဘူး
ကိုယ့္အတၱေတြနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေမြ႕ေပ်ာ္ေနလို႔ပါ ။

မလိုအပ္ပါနဲ႔
ကိုယ္တိုင္က အတၱေတြနဲ႔ ထံုခ်ယ္ထားတဲ့ မိန္းမမို႔ပါ ။

ဝမ္းနည္းပါတယ္
ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္တည္း ေၾကကြဲစြာနဲ႔ အေတာင္ပံခတ္ ေနခ်င္လို႔ပါ ။

(ခင္ေလးငယ္)

Wednesday, May 9, 2012

~ မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္ စကားစျမည္~

(A:)
ကဲ.. ကၽြန္မ ရွင့္ကို ေမးလိုတဲ့ ေမးခြန္း စပါၿပီ..။ ရွင္ ေျပာေျပာေနတဲ့ “သူ..” က ဘယ္လိုလူမ်ားပါလဲ..??

(B:)
ရွင္းရွင္းေလးပါဗ်..။ သူက က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး ေပါ့ ~ တကယ့္ ကေလးေလး ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ခၽြဲ တတ္ေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ဂ်စ္ေပေပ နဲ႔ ဆိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ မဆို သူ႕ကို ေမးရင္ ~ “ခ်စ္တယ္" လို႔ အၿမဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူ႕မွာ ခ်စ္စရာ ဘယ္အခ်က္ေတြ ရွိသလဲလို႔ ေမးၾကမွာလား..!! တကယ္ က သူ လြတ္လပ္စြာ ျဖစ္တည္ေန တာေလးကိုက ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္ေနတာ ပါဗ်... ခ်စ္ျခင္း သက္သက္က သူ၊ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္၌က သူ ~ ပဲ။ သူ႕မွာ ခ်စ္စရာဆိုတဲ့ အျခား အခ်က္ သပ္သပ္ခြဲထြက္ မေနဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္... က်ေနာ္ သူ႕ကို ခ်စ္တာ က "သူ" ဆိုတဲ့ အားလံုးကို ခ်စ္တာ။  ခ်စ္ျခင္းကလည္း သူ၊ ခ်စ္တာကလည္း သူ၊ အခ်စ္ကိုယ္၌က သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုန္ေရာ ဆိုပါေတာ့ ~

(A:)
ရွင့္ ခ်စ္သူက ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ရွင့္ကို ပိုခ်စ္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕..!! ကၽြန္မ ေတြးၾကည့္တာပါ..။

(B:)
ဝါးးး “ဒါ့ေၾကာင့္ လည္း ပိုခ်စ္တာ” တဲ့လား ~~ အင္မတန္ ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ စကားပဲ။ ဟုတ္တယ္ ~ ခင္ဗ်ား သူ႕ဆီက ဘယ္ အခ်က္ေတြ ကို ေထာက္ျပမလဲ..!! သူ႔ကို ဘာေတြ လက္ညိႈးထိုးျပဦးမလဲ..!! အဲ့ဒီ ေထာက္ျပတဲ့ အခ်က္ ကို ျမင္ ရင္ က်ေနာ္ ပိုခ်စ္ မွာပဲ။ ေနာက္ တစ္ခ်က္ ေထာက္ျပဦးမလား..! က်ေနာ္ ပို~ ပို ~ ခ်စ္မွာပဲ.. ဘာလို႔ဆို ~ က်ေနာ္ သူ႕ကို ခ်စ္တာက - "ပို~ ပို ျပီး" ဆိုတဲ့ ပုဒ္ တစ္ခုသာ သံုးရပါလိမ့္မယ္။ ဒါလည္း အနီးစပ္ဆံုးပဲ။ ပိုပိုျပီး ခ်စ္လာဖို႔ ~ က်ေနာ္နဲ႔ သူ႔ၾကားမွာ ~ ပို ~ ပို ~ တိုးလာဖို႔~ ပိုခ်စ္ တယ္ဆုိတာပဲ ရွိတယ္။ ဥပမာ ေပးရရင္ အခ်ိန္ လိုေပါ့ဗ်ာ..တစ္ထစ္ တက္သြားတဲ့ နာရီလက္တံေလးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္ မဆုတ္ဘူး.။ ဆုတ္လို႔လည္း မရဘူး ။ ေရွ႕ဆက္ျပီး တစ္တက္တက္ - ပိုတိုးသြားေနဖို႔ပဲ မဟုတ္လား..!! ေရွ႕ကို တစ္ထစ္ခ်င္း တက္သြား တယ္။ ပိုပိုျပီး တိုးသြားတယ္။ ပိုျပီးတိုးပြား သြားတာေလးကိုပဲ "ခ်စ္တယ္" လို႔ ဝိျဂိဳလ္ ျပဳရပါမယ္။  ~ဟုတ္တယ္ ~ ခင္ဗ်ား ဘယ္အခ်က္ ေထာက္ျပ ျပ ~ က်ေနာ္ သူ႕ကို ပို ပိုျပီး ခ်စ္ တယ္.. ဒါ အ႐ိုးရွင္းဆံုးပဲ။

(A:)
အမ်ားႀကီးပါရွင္.. ကၽြန္မ သူ႔ကို သိေနသေလာက္.. ျမင္ေနသေလာက္.. ေထာက္ျပခ်င္စရာေတြက အမ်ားႀကီးပဲေကာ...

(B:)
ဝါးးးးး 
ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ ~ လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္။  ခင္ဗ်ားမွာ သူ႔ကို ေထာက္ျပခ်င္စရာ မ်ားေလ~ က်ေနာ္ ခ်စ္ရတာ မ်ားလာေလေပါ့

(A:)
ရွင္ အဲ့တာေတာ့ ပိုၿပီ ထင္တယ္.......

(B:) 
ဟင့္အင္း ~ ခင္ဗ်ား အခုေျပာတဲ့ “ပို” ဆိုတဲ့ စကား က ~ ေစာနက "ပို" ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ မတူဘူး။ အခု ခင္ဗ်ား ေျပာတဲ့ "ပို" ဆိုတာ - က်ေနာ္ မဟုတ္တာကို အဟုတ္လုပ္ ေျပာတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာ။ ဟုတ္တယ္မွလား?? တကယ္က က်ေနာ္ မဟုတ္တာကို ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မယံုရင္ ခင္ဗ်ား ခဏေလာက္ေလး က်ေနာ့ရင္ကို ၾကည့္ၾကည့္..!! ဒါမွမဟုတ္ ~ က်ေနာ့ခ်စ္သူ သူ႕ ရင္ထဲကို ၾကည့္ၾကည့္..!! ခင္ဗ်ားတို႔ မျမင္ဖူးတဲ့ အရာေလး ကို မုခ် ျမင္ရမွာပဲဆိုတာ က်ေနာ္ ေလာင္းရဲပါရဲ႕..။ အဲ့ဒါေလးကို ျမင္ရင္ ခင္ဗ်ား တို႔ သိမွာပဲ..။ တအံ့တဩ မိန္းေမာ သြားၾကမွာပဲ..။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘယ္လိုအရာကိုမွ ပူပန္စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ ရွိမေနၾကဘူး.. ျမင္ရဲ႕လား။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထားရွိတဲ့ ခ်မ္းေျမ့စိတ္ကေလး တစ္ရံစာမွ မျပတ္လပ္ သြားဘူး ~ အဲ့ဒါေကာ ေတြ႕ရဲ႕လား။  တကယ္ လို႔ ခင္ဗ်ားမွာ ႏွလံုးေရာဂါေတြဘာေတြ ရွိမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေက်းဇူးျပဳျပီး မၾကည့္ပါနဲ႔ ~ က်ေနာ္ အဲ့လိုပဲ တားရလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔ဆို သူနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ အံ့ဩစရာ၊ မိန္းေမာသြားစရာ အရာေလးက တကယ္ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ေလး က်ိန္းေသ ရွိေနတယ္။ ခင္ဗ်ား ရင္ထဲ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ 

(A:)
အိုးး ဆိုင္လို႔လား.....??

(B:)
ဆိုင္တာေပါ့ မိတ္ေဆြရဲ႕.. ခင္ဗ်ား ရုတ္တရက္ အသက္႐ႈရပ္သြားႏိုင္တယ္ ~ အဲ့ဒါ အတိအက်ပဲ။

(A:)
ကဲ.. ထားပါေတာ့.. ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ရွင္ ေျပာသလိုဆိုရင္ သာမာန္ ကၽြန္မ အေနနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္း အံ့ၾသစိတ္ေလး ျဖစ္မိပါရဲ႕။ ရွင့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ.. ရွင္ခ်စ္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္ဟာ ေသးေသးေလာက္ေတာ့ ပိုေနႏိုင္မလား လို႔ပါ။

(B:)
ဟင့္အင္း ~ က်ေနာ့ အထင္ ~ လိုေတာင္ လိုေနေသးတယ္ လို႔ ေျပာရမယ္။ ဘာလို႔ဆို ~ သူ႕ကို က်ေနာ္ ခ်စ္တာ ~ ေျပာျပလို႔ မွ မရဘဲကိုး..။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနတယ္.. ၾကည့္ၾကည့္ပါ... က်ေနာ္တို႔ ၾကည္လင္ေနတယ္.. ဘာအတားဆီး ဘယ္လိုေခါင္းစဥ္မ်ိဳး ေအာက္မွာမွ မဝင္ပါဘဲ- အရွင္းဆံုး ရွိေနတယ္။ အခုေလာက္ ေျပာျပေနတာေတာင္ က်ေနာ္ တို႔ တကယ္ခ်စ္တဲ့ အျဖစ္ ကို ေျခဖ်ား မထိေသး ဘူးဗ်..။ တစ္နည္းဆိုရရင္~ က်ေနာ္ အခုေျပာေနတာက~ တကယ့္အျဖစ္ကို အတိအက် ေျပာျပေနႏိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္း ျဖစ္ရင္ ~  ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေျပာေနတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနဦးမွာ။

(A:)
ေကာင္းၿပီ ရွင္တို႔ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ စာေရးရမယ္။ ေမးစရာ အခ်က္ေတြ ရွိလာခဲ့ရင္ ရွင္ေျဖေပးႏိုင္မလား..??

(B:)
အိုး ~ သူ႕အေၾကာင္း၊ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း လား။ ~ က်ေနာ့ေခါင္းကို ေကာင္းေကာင္းရိုက္ခြဲထားခဲ့ရင္ေတာင္ ~ က်ေနာ္ ေျဖႏိုင္ ပါလိမ့္ဦးမယ္။ က်ေနာ့ရင္ကို ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ခြဲထားဆဲ ရွိေနတယ္ ဆိုပါစို႔ ~ အဲ့အခ်ိန္ ဆိုရင္လည္း (က်ေနာ္ သိေနပါတယ္) က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း ေျဖႏိုင္တယ္။

(A:)
ရွင္ အခု ေျပာသြားတာေလး ေသခ်ာမွတ္ထားေနာ္ ကၽြန္မ ေမးစရာ ရွိလာရင္ေမးမယ္.. ကၽြန္မ သူ႔ကိုလည္း ပိုမို ေလ့လာၾကည့္ ပါရေစဦး။ ရွင္ေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ေပါ့..!!

(B:)
ေကာင္းျပီ ~ ခင္ဗ်ားလည္း တစ္ခု ျပန္မွတ္ထားေပးပါ ~ က်ေနာ္ ေျပာျပျဖစ္ေကာင္း ေျပာျပမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ စကားလံုးေတြ၊ ေဝါဟာရေတြပါ။ တကယ့္ အျဖစ္၊ တကယ့္အခ်စ္က- ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ မေတြ႕ၾကံဳမိ မခ်င္း မသိမျမင္ပဲ ျဖစ္ေနေသးဦးမွာ~ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႕မွသာ ေကာင္းေကာင္း သိႏိုင္မွာပါ။ အဲ့ဒါကို မွတ္ထားေပးပါ။ က်ေနာ္ သူ႕ကို ခ်စ္တာ က စကားလံုး မဟုတ္ဘူး။ ေဝါဟာရ၊ အေၾကာင္းအခ်က္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ~.~.~.~.~ “သူ႔ ” ~.~.~.~.~ ကို “ခ်စ္တာ”။ အိုေခ !? ခင္ဗ်ား ဆႏၵရွိတဲ့ အခ်ိန္ ေမးႏိုင္ပါတယ္။

(A:)
စကားလံုးေတြ.. ေဝါဟာရေတြ... ကဲပါ ~ ဟုတ္ပါၿပီ.. ရွင္ေျပာတာ ကၽြန္မ သိတယ္.. သို႔ေသာ္ ကၽြန္မကေတာ့ စကားလံုးေတြ အျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းရလိမ့္မယ္..။ ဒါဟာ ကၽြန္မ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အလုပ္မို႔ပဲ..။

(B:)
ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၾကိဳးစားမႈအတြက္ က်ေနာ္ ဝမ္းသာပါတယ္.. တကယ့္ အျဖစ္ကို မီမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သိေနတာေလး အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ အဲ့ဒါေလး အတြက္ေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။

(A:)
ကၽြန္မအလုပ္ ကၽြန္မလုပ္တာပါ..။ ရွင္ ခ်ီးမြမ္းဖို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဖို႔ အဲ့တာေတြ မလိုအပ္ လွပါဘူး..။ ကၽြန္မ ရွင္တို႔ကို စိတ္ဝင္စားတယ္.. ေအးျမတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ အေၾကာင္း သိလိုတယ္.. ေလ့လာေနဆဲ ~ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ရွင္တို႔ကို ေလ့လာေနတယ္ ဆိုတဲ့ ဒီ အလုပ္ကို ကၽြန္မ ဆက္လုပ္ေနပါတယ္.. ဒါေလးပါဘဲ..။

(B:)
အဟားး ျပီးဆံုးတဲ့ ေလ့လာမႈေတာ့ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်ေနာ..

(A:)
အတိုင္းတာ တစ္ခု အထိေတာ့ ကၽြန္မ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွာပါ....

(B:)
ေကာင္းပါျပီ ~ ခင္ဗ်ားကို ေထာက္ကူေသာအားျဖင့္ ~ က်ေနာ္ လမ္းစတစ္ခုေလာက္ hint ေပးထားခ်င္ပါတယ္။

(A:)
ဟုတ္ၿပီ.......!!

(B:)
“က်ေနာ္တို႔” ဆိုတဲ့ အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မေလ့လာပါနဲ႔။

(A:)
ကၽြန္မ စိတ္ဝင္စားလ်က္......

(B:)
သူ နဲ႔ က်ေနာ္ ဆိုတာဟာ ႏွစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း ~ တစ္ဦးတည္း ပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ သူ ခ်စ္ၾကတာဟာ - က်ေနာ္ ဟာ က်ေနာ္ ျဖစ္လို႔၊ သူဟာ သူျဖစ္လို႔ - ခ်စ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ဟာ သူျဖစ္ျပီး၊ သူဟာ က်ေနာ္ ျဖစ္ေနလို႔ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရနဲ႔ ကင္ပြန္း တပ္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒါေလး ထပ္မွတ္ ထားပါ။ ဒါေလးပါပဲ ~ ေအာင္ျမင္ပါေစ.။

(A:)
Thank you ပါ ~ က်န္တာ ကၽြန္မ ကိစၥ ျဖစ္သြားၿပီ..။
ထပ္ေျပာပါရေစ ~ ခုလို ေျပာျပတဲ့ ခဏေလးအတြက္ ရွင့္ကို ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။

(B:)
ခင္ဗ်ားတို႔ သိလိုတဲ့ လြတ္လပ္ေအးျမတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာစစ္စစ္ကို တကယ္ သိႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ ~

(ခင္ေလးငယ္) 


Friday, May 4, 2012

ရုပ္ေသးရုပ္



မၿမဲျခင္းသာ ၿမဲလြန္းတဲ့ေလာက
ညဟာ ညတာ႐ွည္ရျပန္တယ္
အခ်စ္နဲ႔စ အလြမ္းနဲ႔ ဆံုးရမယ့္ဇာတ္
မ က ခ်င္လည္း ငါ... က... ရ... ေပါ႔...။

ႀကိဳး႐ႈပ္ေအာင္ ဆြဲတတ္တဲ့
ငါ႔ဘဝ ႀကိဳးဆြဲဆရာရဲ႕
မင္း အလိုက် ငါ က ေနမိမွေတာ့
ငါ႔ က ကြက္ဟာ လွပါဦးမလား..!!

ငါ႔ က ကြက္ကို ငါႏိုင္ဖို႔
ႀကိဳးစား က ရင္း က ကြက္ ေတြေပ်ာက္
ေငါက္ ကနဲ လည္း ရပ္မရ
ငါ႔ကို ေႏွာင္တြယ္ထားတဲ႔ ႀကိဳး
႐ွည္လြန္း မက ႐ွည္ဖို႔ မင္း ပ်ိဳးေနမွေတာ့
အထပ္ထပ္ၿငိတာ ဆန္းတယ္လို႔ မဆိုသာ...။

အသက္ ကို ဖြဖြ႐ွဴရင္း
ဒုတိယ က ကြက္ကို က ဖို႔စနင္း
ေျခအခ် မွာ လမ္းေပ်ာက္ကာ
ကူပါ ကယ္ပါ တစာစာလည္း မေအာ္သာေပါ႔..။

ငါ႔ ႀကိဳးဆြဲဆရာရယ္~
မင္း က....
ငါ႔လက္ကို မ ငါ႔ေခါင္းက ထ
ငါ႔ေခါင္းကို မ ငါ႔ေျခက ႂကြ
ေနာက္ဆံုးေတာ့~
ငါဟာ အပံု႔လိုက္ လဲ.. ၿပိဳ.. က်...။

ငါ႔ ႀကိဳးဆြဲဆရာေရ~
ငါ႔မ်က္ရည္က်
မင္း လိုတာလည္း မရမွေတာ့
အနိစၥ သေဘာကုိ နမ္း႐ိႈက္
ငါ့ႀကိဳးေတြ ကို ျဖတ္ကိုက္
ကဲ........... မင္း
မၿမဲျခင္းတရား ကို သက္ေသျပလိုက္...။

(ခင္ေလးငယ္)
Thursday, March 19, 2009 ~ 11:49 AM

Wednesday, May 2, 2012

ဘဝရဲ႕ အပိုင္းအစ (၁)


~~~ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ ~~~

ဒီေရေတြလို တက္လိုက္က်လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြရဲ႕ ေ႐ြ႕လ်ားမႈကို ဘယ္လိုမွန္အရိပ္မွာ ပံုေဖာ္ၾကည့္လို႔ ျမင္ရ ႏိုင္ပါသလဲ..!! ေလၿငိမ္ေနတဲ့ ေရကန္ေသ တစ္ခုက သဲ့သဲ့ေလးမွ လႈပ္ခတ္မႈမရွိတဲ့ ေရျပင္လို၊ ေဒါသေတြနဲ႔ ခက္ထန္ေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေရလိႈင္းေတြလို၊ ၿငိမ္သက္သြားလိုက္ ပရမ္းပတာ လႈပ္႐ွားသက္ဝင္လာလိုက္ ျဖစ္ေနဆဲ ကၽြန္မ ႏွလံုးခုန္သံေတြရဲ႕ အသံေဝ့ဖ္ေတြကိုေရာ ဘယ္လိုကရိယာမ်ိဳးနဲ႔ တိုင္းယူလို႔ ရႏိုင္ပါသလဲ..!!

ရႏိုင္တယ္ပဲ ဆိုပါဦးေလ.. ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လို႔ ျမင္ႏိုင္ မျမင္ႏိုင္ ကၽြန္မနားေတြနဲ႔ နားေထာင္လို႔ ၾကားႏိုင္ မၾကားႏိုင္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္ယံုၾကည္မႈ မရွိျပန္ဘူး။ ေသြးေလ ေျခာက္ျခားတဲ့ ညေတြမွာ သတိမထား မိလိုက္ပါပဲ “ေဖေဖေရ..” လို႔ ေယာင္ေယာင္ၿပီး ေအာ္ေခၚမိတဲ့ ကၽြန္မအသံကို ေဖေဖ ၾကားႏိုင္မွာတဲ့လား။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ အားရေက်နပ္မႈ မရွိျခင္း သက္သက္ေတြနဲ႔ ေဖေဖ့ကို ခုတေလာ သိပ္ကိုတမ္းတေနမိျခင္းပါပဲ..။

မေတာက္တေခါက္သာ တီးတတ္တဲ့ ဂစ္တာ.. ႀကိဳးေတြ မညီခ်ိန္မွာ ေဖေဖ့ လက္ေခ်ာင္း ႐ွည္ သြယ္သြယ္ေတြကို ကၽြန္မ တမ္းတမိတယ္ ေဖေဖ..။ ကၽြန္မ လက္ေခ်ာင္း ေသးေသးေလး ေတြကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဂစ္တာေကာ့ဒ္ေလး တစ္ခုကို စသင္ေပးခဲ့ တုန္းက ပံုရိပ္ေတြက ေလေပြေတြလို ကၽြန္မကို ေပြ႕ဖက္လို႔...။ ကၽြန္မနဖူးနဲ႔ ပါးေလးေတြကို နမ္းတိုင္း ရတတ္တဲ့ ေဖေဖ့ ႏႈတ္ခမ္းက ေဆးလိပ္နံ႔ေတြကို ကၽြန္မ လြမ္းဆြတ္လိုက္တာ..။

ေဖေဖက ကၽြန္မ မသိေအာင္စဖို႔ ေနာက္ကြယ္က တိတ္တိတ္ေလး လာခဲ့ခ်ိန္တိုင္း ေဆးလိပ္နံ႔ေတြ စြဲကပ္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ ကိုယ္နံ႔ေလးကို ကၽြန္မက ႀကိဳရေနခဲ့ၿပီးၿပီ..။ ကၽြန္မဟာ ေဖေဖ့သမီးလို႔ ေထြေထြထူးထူး ဘယ္သူ႔ကိုမွ လိုက္ေျပာစရာမလိုပဲ ႐ုပ္ရည္ေကာ ဝါသနာ အမူအက်င့္ေတြပါ အားလံုး တူေနခဲ့တာေလ..။ ကေလးေလး ဘဝကတည္းက အပ်ိဳႀကီးဖားဖား ျဖစ္တဲ့အထိ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ေရာက္တိုင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တစ္ထည္ကိုဝတ္လို႔ ေဖေဖ သြားေလရာေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္တတ္တဲ့ ဖေအတူသမီး..။

ေဖေဖ ခရီးထြက္တဲ့ ေတာထဲေတာင္ထဲ ခရီးၾကမ္းၾကမ္း ရာသီဥတု ၾကမ္းၾကမ္းေတြမွာ ေဖေဖနဲ႔ အတူတူ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ ဖူးတဲ့ေန႔ေတြ...။ အိမ္မွာ က်န္ေနခဲ့တတ္တဲ့ ေမေမ့ ဟင္းေတြကို လြမ္းဆြတ္ရင္း ေဖေဖနဲ႔ကၽြန္မ စကားထိုင္ေျပာဖူးတဲ့ ညေတြမွာ ေဖေဖက ဂစ္တာေလးကို သဲ့သဲ့တီးေနခဲ့တာ..။ ေတာေတာင္ဆိုတာ ေဖေဖ့သမီး ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ မစိမ္းခဲ့တဲ့ အရာေတြပါပဲ...။ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ သစ္ေတာေတြထဲမွာ ဘြတ္ဖိနပ္ အထူႀကီးစီးထားတဲ့ ေဖေဖ လမ္းေတြေလွ်ာက္တိုင္း ကၽြန္မ ေဖေဖ့လက္ ကို တြဲခိုထားရင္း တူတူေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတာ..။


ေဖေဖ အမ်ားဆံုး ဝတ္တတ္ တဲ့ ဂ်ာကင္ႀကီး တစ္ခု ကို ခုထက္ ထိတိုင္ ကၽြန္မ အျမတ္တႏိုး သိမ္းထား မိေနဆဲ ဆိုတာ လည္း ေဖေဖ မသိ ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး..။ ေဖေဖ သြားေလရာ ကို ယူသြား တတ္တဲ့ ဂစ္တာေလးက အိမ္ ေသးေသး ေလး တစ္လံုးထဲက ကၽြန္းစားပြဲ ပုေလး ေဘးမွာ ေထာင္ ထား လွ်က္ ေပါ့..။ ကၽြန္မ လည္း ရွိေနဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ တဲ့ အဲ့ဒီ အိမ္ေလး ထဲမွာ ခုဆို ဖုန္ေလး ေတြ တက္ေန မွာပဲ..။ ေဖေဖ့ ဂစ္တာ အို ေလး ရဲ႕ ေခၚသံကို ကၽြန္မ အိပ္မက္ မွာ တစ္ခါ တစ္ခါ ၾကားရ တတ္ေသး တယ္..။ ေဖေဖ့ သမီး ကၽြန္မ လက္ေတြ ကို သူ ေမွ်ာ္ေနတာ သိေနတယ္..။

"ခြင့္လႊတ္ေပး ပါ ေဖေဖ့ ဂစ္တာအိုေလးေရ... ကၽြန္မ ဘဝ တစ္ခု အတြက္ လမ္းေမာေတြ ေလွ်ာက္ေန ရလို႔ပါ..။"

~~~ ေဖေဖနဲ႔ အတူတူ ~~~


ဆင္ေတြကို စီးၿပီး ႏွစ္ညအိပ္ သံုးညအိပ္ ခရီးေတြရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းမႈ ရသကို ကၽြန္မ အပ်ိဳေပါက္ျဖစ္ခါစ အ႐ြယ္မွာ စ ႀကံဳဖူးေနၿပီ..။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေငြေပးဝယ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေဖေဖနဲ႔ အတူတူ ယူခဲ့ဖူးတဲ့ ေဖေဖ့သမီး ကၽြန္မဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကံေကာင္းခဲ့ပါလဲ..!! ေဖေဖ့ တပည့္ေတြ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ေတာဟင္းပူပူေတြရဲ႕ အနံ႔ေတြက ခုေတာင္.. ကၽြန္မေဘးမွာ ေမႊးပ်ံ႕လို႔ေနေသး...။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဟင္းေတြကို ေဖေဖနဲ႔ တူတူ လိုက္စားခဲ့တာလည္း ကၽြန္မပါပဲ.. ေတာေၾကာင္သားေၾကာ္တို႔ ယုန္သားက်ပ္တိုက္တို႔ ေမ်ာက္ေခ်းခါးတို႔ ဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ..။

ေႁမြသားေၾကာ္ကိုေတာ့ စားဖူးတယ္ ရွိေအာင္ ျမည္းၾကည့္ခဲ့တုန္းက ေဖေဖက ၿပံဳးၿပီး ကၽြန္မကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တာေလ..။ အနက္ေရာင္ မဟုတ္တဲ့ မီးခိုးေရာင္ ေဖေဖ့မ်က္လံုးေတြထဲက ဖိတ္လွ်ံလာတဲ့ အၾကင္နာ ေမတၱာေတြက မီးပံုေဘးမွာ ထိုင္ေနခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ ပါးေလးေတြကိုေတာင္ မီးခိုးေရာင္ေတြ သန္းေစခဲ့ေသးလား..!! မီလာရွီကာ စိုင္းေဗဒါ ဆိုတဲ့ ဦးေနေအာင္ရဲ႕ ႐ုပ္ရွင္ထဲက ျပကြက္ေတြလို ဆင္ဖမ္းေနတာကို ေဖေဖ့လက္ေတြ တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လို႔ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္းၾကည့္ရင္း အသက္႐ွဴေတြ မွားခဲ့ရတာေပါ့..။

ဆင္မႀကီးေတြ ကိုယ္ဝန္လြယ္တဲ့ အခါ ကိုယ္ဝန္သည္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေနာက္ဆင္တစ္ေကာင္ဟာ သြားေလရာ လိုက္ေပးတတ္တာကို ေဖေဖ့ တပည့္ေတြ ႐ွင္းျပေပးတုန္းက ကၽြန္မ အဲ့ဒီဆင္ႀကီးကို အလိုလိုေလးစားလို႔..။ ဖမ္းလာတဲ့ ဆင္႐ိုင္းတစ္ေကာင္ကို သူမာန္ခ်တဲ့ အထိ က်ံဳးသြင္းယူရတာေတြ ပထမဦးဆံုး ၾကည့္ဖူးတဲ့ ညက ကၽြန္မ အိပ္မရခဲ့တာ ေဖေဖသိခဲ့တယ္ မဟုတ္လား ေဖေဖ..။ ဆင္႐ိုင္းတစ္ေကာင္ မာန္မခ် မခ်င္း က်ံဳးထဲကေန ထုတ္ေပးလို႔ မရတာကို ေသခ်ာ နားမလည္တတ္ေသးခင္ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ မွာ မ်က္ရည္ေတြဝဲလို႔..။


သူ႔ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမႈေတြ အတြက္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သူေအာ္တာေတြ.. သံႀကိဳးအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ထူးခတ္ထားတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို ႐ုန္းထားရာက စီးက်လာတဲ့ ေသြးေတြနဲ႔ ဒါဏ္ရာေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ ထမင္းေတြ နင္လို႔...။ အစာေကၽြးေတာ့လည္း မာန္မခ်မျခင္း မစားဘူး တင္းထားတယ္..။ သူမာန္ခ်ခ်ိန္ေရာက္တဲ့ အထိ သူ႔ကို ကိုင္တြယ္မဲ့ ဆင္ဦးစီးက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ယူရတာ..။ မာန္စ ခ်ခ်ိန္မွာ ဆင္တစ္ေကာင္ဟာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လို ႏူးညံ့လာတာမ်ိဳးေပါ့..။ အ႐ိုင္းဆင္တစ္ေကာင္ ဘဝကေန ႏူးညံ့လာတဲ့ ဆင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ တစ္ပတ္တိတိ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္..။

 ဒီလို အခ်ိန္ေပးၾကည့္ဖို႔ ကၽြန္မရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈကို လိုက္ေရာေပးခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ေမးေစ့ကို ေက်းဇူးတင္စြာ ေမာ့နမ္းမိေတာ့ ေဖေဖက ေက်နပ္လို႔..။ ကၽြန္မေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ဖြဖြေလး ဖြရင္း ငံု႔ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့မ်က္ဝန္းေတြကို ကၽြန္မ မွတ္မိေနေသးတယ္..။ သမီးဆႏၵ တစ္ခုကို ျဖည့္ေပးလိုက္ရတဲ့ အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပီတိကို ေဖေဖက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စားသံုးေန လိုက္တာေလ...။

ေဖေဖနဲ႔ အတူတူ ေတာထဲလိုက္သြားခဲ့တဲ့ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ခရီး ကၽြန္မေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆင္မေလး တစ္ေကာင္ေမြးခဲ့တာ ကၽြန္မ ဘဝမွာ ေမ့မရဆံုးဆိုတာ ေဖေဖသာရွိေနေသးရင္ တူတူျပန္ေျပာခ်င္တယ္..။ ဆင္ဦးစီး ဦးဦးက ကၽြန္မနံမည္ ႏွစ္လံုးကို ယူၿပီး ဆင္ေပါက္စေလးကို နံမည္ေပးေတာ့ ေဖေဖက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနခဲ့တာ..။ ေဖေဖ့သြားရွည္ရွည္ေတြ ေပၚေအာင္ရယ္တိုင္း ေဖေဖ့မ်က္ႏွာက ကၽြန္မျဖစ္ျဖစ္သြားသလို..။ ေဖေဖ့ႏႈတ္ခမ္းေဘးက တြန္႔ဝိုက္သြားတဲ့ အေကြးေလးေတြနဲ႔ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာက သိပ္ေယာက်္ား ပီသတာပဲ..။ အနည္းငယ္ အေနာက္တိုင္း ဆန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ေဖေဖဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ မိသားစုကို အၾကင္နာတတ္ဆံုး ဟီ႐ိုးတစ္ေယာက္လို ျမတ္ႏိုးဖြယ္ အေကာင္းဆံုး လူသား..။ ကၽြန္မရင္ကို အေႏြးေထြး အလံုၿခံဳေစဆံုး ေယာက်္ား..။

ဆင္ဦးစီးႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္သတ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုး ဆင္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ျပခဲ့တုန္းက သူ႔ မ်က္လံုးေတြထဲကို အၾကာႀကီး ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ခဲ့မိတယ္..။ ေဖေဖကေတာ့ အခါတိုင္းေတြထက္ပိုၿပီး ကၽြန္မလက္ေတြကို တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ဆြဲရင္း ကၽြန္မ ပုခံုးေတြကို ဖက္ထားခဲ့တာ..။ ေရႊခဲ ဆိုတဲ့ သူ႔နံမည္ ကို ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး..။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္မၾကည့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပကတိျဖဴစင္ေနတဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို လဲ့ေနတာ သိပ္လွေနခဲ့တယ္..။ သူသာ ကၽြန္မနဲ႔ စကားေျပာတတ္မယ္ ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးခဲ့မိခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ သမီးပဲ ရွိေသးတာ..။

 ေ႐ႊခဲ ကိုယ္တိုင္ကေကာ အသိလြတ္ခ်ိန္မွာ သတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔သခင္ ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ခါတေလမွာ သတိမ်ား ရေနမိမလားလို႔ ကေလးအေတြးနဲ႔ ကၽြန္မ ေတြးေနမိခဲ့တာ အဲ့ဒီတစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုး..။ သူ႔အစြယ္ေတြကို ျဖတ္ထားတယ္ဆိုေပမယ္႔ က်န္ေနေသးတဲ့ အပိုင္းမွာေတာင္ ျဖဴလဲ့ၿပီး သန္မာေနလိုက္တာေလ..။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက ကၽြန္မ ေ႐ႊခဲႀကီးကို မေၾကာက္မိသလို မုန္းတီးစိတ္လည္းမရွိခဲ့ျပန္ဘူး..။ သူနဲ႔ စကားေတြ ေျပာခ်င္စိတ္ကသာ ကၽြန္မ အိပ္မက္ထဲအထိ စိုးမိုးလို႔...။

~~~ အၿပံဳးကို ေထြးပိုက္ျခင္း ~~~

ေဖေဖေပးခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႔ ကံေကာင္းခဲ့လြန္းသူ ကၽြန္မ...။ ေဖေဖ့ရယ္သံေတြနဲ႔ အတူတူ ခုထက္ထိ ကၽြန္မ လိုက္ရယ္ေနမိဆဲ..။ ေဖေဖ့ ဂစ္တာသံ ညက္ညက္ေလးမွာ သီခ်င္းေတြ လိုက္ဆိုေနမိဆဲ..။ ေဆးလိပ္နံ႔ေတြ သင္းေနတဲ့ ေဖေဖ့ပါးေတြကို ကၽြန္မ ေမာ့ေမာ့ၿပီး နမ္းေနမိဆဲ...။ ကၽြန္မအေတြးထဲမွာ ေမေမက ေဖေဖ့ကို “ကို... ေရ..” လို႔ ေခၚလိုက္ခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္မ လိုက္လိုက္ၿပံဳးမိေနဆဲ..။ ႀကိဳးမညီတဲ့ ဂစ္တာ တစ္လက္ကို ေကာက္ကိုင္ လိုက္မိခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ေဘးမွာ ေဖေဖ မ်ားရွိေနေလမလားလို႔ ေခါင္းငဲ့ ရွာေနမိဆဲ..။

ကၽြန္မ အားေတြငယ္လာခ်ိန္တိုင္း မ်က္လံုးတစ္စံုကို မွိတ္လို႔ ေဖေဖ့ရင္မွာ တိုးေဝွ႔ေနမိဆဲ..။ ကၽြန္မ ေခါင္းမာလြန္းလို႔ ေမေမက “ဖေအတူ သမီး.... သြားး....” လို႔ ခ်စ္စႏိုး ေအာ္ေငါက္ ထုတ္ခ်ိန္တိုင္း ေက်နပ္မႈေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ေခါင္းခါရယ္ေမာမိဆဲ..။

အထူးဆန္းဆံုးကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဘဝျခားသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေဖေဖ့ကို လြမ္းဆြတ္တိုင္း ရင္ခုန္သံေတြ ႏူးညံ့စြာနဲ႔ ကၽြန္မ ၿပံဳးေနမိျခင္းပါပဲ..။ ေဖေဖ့ကို တမ္းတမိတိုင္း ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ရည္မက်တတ္...။ ေဖေဖ့ကို ျမင္ေတြ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ ငိုမိမွာ မဟုတ္ဖူး ေဖေဖ...။ ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေဖေဖဟာ ႐ုပ္ခႏၶာတစ္ခုသာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတာေလ...။ ဘယ္အရာနဲ႔မွ လဲလွယ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ႏူးညံ့မႈေတြနဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေဖေဖ ရွင္သန္ေနဆဲမို႔ပါ...။

ဒီလထဲမွာပဲ ေဖေဖ ဟိုးအေဝးႀကီးကို ႀကိဳထြက္သြားႏွင့္တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ..။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အားရေက်နပ္မႈ မရွိျခင္း သက္သက္ေတြနဲ႔ ေဖေဖ့ကို ခုတေလာ သိပ္ကို တမ္းတေနမိတာ အမွန္ပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ မငိုဘူး ေဖေဖ..။ ေဖေဖ့ကို လြမ္းဆြတ္ခ်ိန္တိုင္း ဖေအတူသမီး ကၽြန္မ.... တစ္ေယာက္ထဲ အလွပဆံုး ၿပံဳးေနတယ္ဆိုတာ........။


(ခင္ေလးငယ္)

ဖြင့္ဟခ်က္...။ ။ ကၽြန္မဘဝ၏ အႀကီးမားဆံုးေသာ ဆံုး႐ံွဳးမႈတစ္ခု ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ (ဇူလိုင္လ၊ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ရက္) ဆိုေသာ ေန႔စြဲ တစ္ခုသို႔ ေရးဖြဲ႕ပါသည္..။

2010 June Idea Magazine  တြင္ သို႔ ~  ေဖေဖ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။