˙·••● Clouds and Waves ●••·˙ ‪Rabindranath‬ ‪Tagore‬

˙·••● တိမ္တိုက္မ်ား နွင့္ လိႈင္းကေလးမ်ား ●••·˙ ‪

ေမေမေရ ~~~ ☆彡

တိမ္တိုက္ေတြရဲ႕ ဟိုမွာဘက္ဆီက နတ္သားေလးေတြက သားကို လွမ္းေခၚေနၾကတယ္..။

“ငါတို႔ေတြက မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ ကစားတယ္.. ေရႊေရာင္ေနဝန္းႀကီး နဲ႔လည္း ကစားတယ္- ေငြေရာင္လဝန္းႀကီး နဲ႔လည္း ကစားၾကတာကြ..” တဲ့..။

“ဒါဆို ခင္ဗ်ားတို႔ဆီ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို လာရမွာလဲ..” လို႔ သားေမးေတာ့ ---- သူတို႔က.....

“ကမၻာႀကီးရဲ႕ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္း အစြန္းကိုလာ-
ေကာင္းကင္ဆီေမာ့လို႔ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႔တန္း-
ဒါဆို တိမ္ေတြဆီ မင္းကို သယ္သြားေပးမွာေပါ့......” ...............တဲ့...။

သား ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ------

“ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္မွာေစာင့္ေနရွာမွာ- ေမေမ့ကို ထားခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလာႏိုင္မွာလဲ...” လို႔ေပါ့...။

အဲ့ေတာ့ သူတို႔က သားကိုၿပံဳးျပၿပီး ဟိုးအေဝးႀကီးဆီ လြင့္ေမ်ာသြားၾကပါေရာ...!!

ဒီ့ထက္ ေကာင္းတဲ့ ကစားနည္း သား သိတယ္ ေမေမ ----

●●““ သားဟာ တိမ္တိုက္ကေလးသာဆို ေမေမဟာ လမင္းႀကီးေပါ့....!! သားလက္အစံုနဲ႔ ေမေမ့ကို ေႏြးေနေအာင္ ေပြ႕ေထြးထားမယ္ - သားတို႔ အိမ္ေလးရဲ႕ အမိုးဟာ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ - ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား.. ေမေမ....”” ●●
 

☩.☩.☩ ☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩ ☩.☩.☩.☩.☩.☩

ေမေမေရ ~~~ ☆彡

လိႈင္းေတြရဲ႕ ဟိုမွာဘက္ဆီက နတ္သားေလးေတြက သားကို လွမ္းေခၚေနၾကတယ္..။

“ငါတို႔ေတြက မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ ေတးဆိုညည္းရင္း ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မသိ ခရီးေတြ ဆင့္ကာဆင့္ကာသြား- ကစားၾကတာကြ..” တဲ့..။

“ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ဝင္ကစားရမွာလဲ..” လို႔ သားေမးေတာ့ ---- သူတို႔က......

“ကမ္းေျခရဲ႕ ဟိုး အစြန္းကိုလာ-
မ်က္ဝန္းအစံုကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္မွိတ္-
ဒါဆို လိႈင္းေတြက မင္းကို သယ္သြားေပးမွာေပါ့......” ...............တဲ့..။

သား ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ -----

“ေမေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္မွာပဲ ရွိေနေစခ်င္တာဗ်- ေမေမ့ကို ထားခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလာႏိုင္မွာလဲ...” လို႔ေပါ့..။ 

အဲ့ေတာ့ သူတို႔ ၿပံဳးၿပီး ကခုန္ရင္း ဟိုးအေဝးဆီ ထြက္သြားၾကပါေရာ...!!

ဒီ့ထက္ ေကာင္းတဲ့ ကစားနည္း သား သိတယ္ ေမေမ ----
  

●●““သားဟာ လိႈင္းကေလးသာဆို ေမေမဟာ ဆန္းၾကယ္လွပတဲ့ ကမ္းေျချပင္ႀကီးေပါ့...!! သားက ေမေမ့ရင္ခြင္ဆီ တစ္လိမ့္လိမ့္ တိုးဝင္ရင္း ေမေမ့ႏႈတ္ခမ္းျဖားမွာ ရယ္သံလြင္လြင္ေတြေလးေတြ ဖန္ဆင္းေပးဦးမွာ - သားတို႔ ဘယ္မွာရွိေနၾကတယ္ ဆိုတာ တစ္ေလာကလံုး ဘယ္သူသိႏိုင္မွာလဲ - ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား ေမေမ....”” ●●

..........................................................................
တဂိုး၏ ခ်စ္စရာ စာစုေလးအား ျမတ္ႏိုးေသာရင္ျဖင့္ ျပန္ဆိုပါသည္..။ (✿◠‿◠)
..........................................................................

■ ခင္ေလးငယ္ ■ 2014/ 11/ 03 

အရာရာ ☆彡

● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေကာင္းကင္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ တိမ္တိုက္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ၾကယ္ကေလး~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး သစ္ပင္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေနျခည္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ၿခံဳေစာင္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ျပတင္းေပါက္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အဘိဓာန္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ျမတ္ႏိုးရာ~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေလေျပ~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ မိုးစက္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ လေရာင္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ပင္မ ေသြးေၾကာ~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ေန႔~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ည~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အလင္းေရာင္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အေတာင္ပံတစ္စံု~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အသိ ဥာဏ္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္လံုးတစ္စံု~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဂစ္တာႀကိဳး ေျခာက္ေခ်ာင္း~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အၿပံဳးေလး~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဆံႏြယ္~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ၃၆၅~
● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ကဗ်ာ~ 

● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ကမၻာ~

● ေဖေဖဟာ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားထဲက အနမ္းတစ္ပြင့္ ။ ။

ခင္ေလးငယ္ ✿ 2013/ 07/ 16 

ေဖေဖ မရွိေတာ့ေသာ တစ္ဆယ့္ခြန္ႏွစ္ႏွစ္ေျမာက္ေန႔ သို႔ ေရးဖြဲ႕ပါသည္..။

˙·••● လူသား မိုးစက္ ●••·˙

တကယ္ဆို ကိုယ္ဟာ မိုးစက္ေလးေတြရဲ႕ တီးတိုးစကားဝိုင္းေလးကိုေတာင္ မပ်က္ေစခ်င္ခဲ့ သူရယ္..။ အဲ့ဒီလို သူတို႔ေနလာရင္း မိုးေရကြက္ကေလးအျဖစ္ အဆံုးသတ္ျခင္းဟာ သူတို႔ေတြရဲ႕ နိဗၺာန္ဘံုေလးလို႔ ေတြးေကာင္း ေတြးေနႏိုင္ၾကတယ္ မဟုတ္လား..!

ရုတ္ကနဲ ေလဟာ ပရမ္းပတာ တစ္ဟုန္တိုး ၾကမ္းရွလာခဲ့..။

လားရာ မတူမယ့္ ေနရာႏွစ္ခုဆီ လြင့္သြားႏိုင္တဲ့ မိုးစက္ေလး ႏွစ္စက္ဟာ အခ်င္းခ်င္း နႈတ္ဆက္ခြင့္မွ ရလိုက္ၾကပါ့မလား..! “ဟင့္အင္း.. မလုပ္ပါနဲ႔ သူတို႔ စကားဝိုင္းေလး မၿပီးျပတ္ေသးဘူးေလ..”

ညည္းတြားစကားေတာင္ မဆိုလိုက္ႏိုင္ခင္ လြင့္စင္ထြက္သြားၾကေပါ့..။
 

 

ဆိုးလိုက္တာ..! လို႔ ေကာင္းေကာင္းစြတ္စြဲႏိုင္ခြင့္ ရွိေပမယ့္ ရပ္တန္႔ဖို႔အထိ ကိုယ္ဟာ တားျမစ္ႏိုင္စြမ္းမွ မရွိခဲ့ပဲကြယ္..။ အရာတိုင္းဟာ သူ႔သေဘာသူ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခပ္ေမြ႕ေမြ႕ေဆာင္လို႔..။

● ရပ္ေပးၾကပါ ေအာ္လို႔ မရဘူး..။
● မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ ဆြဲထားခြင့္ မရွိဘူး..။
● ကိုယ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ နားခ်ခြင့္ မသာဘူး..။

လာခဲ့ၾကျခင္းဟာ ျပန္ထြက္သြားဖို႔ သက္သက္ပဲ...။ ထြက္ခြာသြားျခင္း ဟာလည္း ၿပီးေျမာက္သြားျခင္း မဟုတ္ဘူး..။ ျပန္လာရျခင္းဟာ အဆံုးမသတ္ႏိုင္ ရွိေနဦးမွာ..။

ကိုယ့္လိုပဲေပါ့..!! သူတို႔လည္း ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕တည္ရျခင္းမွာ ေႏွာင္တြယ္ခ်င္ၾကဦးမွာပဲ..။ မိုးစက္ေတြ အျဖစ္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရြာခ်င္ဦးမွာပဲ..။ ဆိုက္ပရာ့စ္ ပင္ျဖားထက္က မိုးေပါက္ေလး အျဖစ္လည္း တြယ္ဖက္ ခိုကပ္ေနခ်င္ေသးရဲ႕ မဟုတ္လား..။

မၿမဲျခင္းမွာ ကိုယ္တိုင္ ၿငိတြယ္ေနေနေသးသမွ် မၿမဲျခင္းသာ အၿမဲတည္ဆံုးတရား ရယ္လို႔ ကိုယ္ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လို ေျပာျပႏိုင္မွာလဲ..! ဒီသံသရာထဲ တစ္ဝဲလည္လည္နဲ႔ ဂ်ပ္ေအး သူ႔အေမရိုက္..။ ရိုက္လည္း ရိုက္ရိုက္ပဲေပါ့..။

ကိုယ္တို႔ေတြဟာ အျပန္အလွန္ ခ်ီးမြမ္းေထာပနာ ျပဳၾက လို႔-- ေျဖသိမ့္ၾက၊ ႏွစ္သိမ့္ၾက လို႔ရယ္--

“သိပ္ေတာ္တာပဲ..”
“အရမ္း လိုက္ဖက္လွပတာ..”
“ဝမ္းနည္း မေနပါနဲ႔ေတာ့ကြယ္္..”
“အားငယ္စရာ ဟုတ္မေနဘူးေလ..”
“ဒါေတြ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားလို႔ရတာေပါ့...”

 
ေၾကကြဲစရာေတာ့ အေတာ့္ကို ေကာင္းတယ္ရယ္..။ ေျဖသိမ့္ျခင္းဟာ ေႏြးေထြးမႈ ဆိုေပမယ့္.. ေျဖသိမ့္ျခင္းဟာ အေျဖမွန္ မဟုတ္ေသးဘူးပဲ...။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ဟာ သိေယာင္ေဆာင္ရင္း ေဝး..။ မိုးစက္ေလးေတြလည္း သိဟန္ေဆာင္ရင္း ေဝး..။ “တေဟးေဟး” နဲ႔ ေဝးသထက္ ေဝးေနၾကေတာ့တာ..။

ဒီမ်က္လံုးေတြနဲ႔ သာမန္ေလး ျမင္ႏိုင္ေနျခင္း ေတာထူထူေတြထဲ......
ႏြံထေနလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး“မွား”- ဗြက္ေပါက္ေနလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး“လား”- လို႔ပဲ မဟုတ္လား..!

ကိုယ္ဟာ ေျဖေတြးေလးနဲ႔ ခုထက္ထိ ေတာင္းဆုျပဳ ၾကည့္ ေနျပန္ေသးတာရယ္..။ မဟာ့ မဟာအမွားႀကီးကို အေထြးလိုက္ အၿပံဳလိုက္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ခပ္တည္တည္ ဆုပ္ကိုင္ရင္းေပါ့...

သိမ္ေမြ႕စြာပဲ ျဖစ္တည္ ေနေနပါရေစဦး ~
သိမ္ေမြ႕စြာပဲ တစ္ဖန္ ျဖစ္တည္ လာပါရေစဦး ~ ရယ္လို႔

ေနာက္ထပ္--- ေနာက္ထပ္---- ေနာက္ထပ္ေပါင္း မ်ားစြာဆီ------

သနားစရာ သိပ္ေကာင္းေနၿပီ မဟုတ္လား..။ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ တပ္အပ္မသိ- မျမင္ႏိုင္သ၍- ဒီဆုေတာင္းပဲ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ပဲ့တင္ထပ္ ရေတာ့တာ..။

ဒီ ႏြံေတာထဲမွာ...
ဒီ နိစၥဓူဝေတြထဲမွာ...
ဒီ ဒြႏၵယာႀကီးထဲမွာ.....

အို... ရွက္စရာ... ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာကြယ္..!

သူရူးတစ္ေယာက္လို ခါးခါးသီးသီး ဟားတိုက္ ရယ္ေမာခ် ပစ္လိုက္ခ်ိန္အထိ.. သိမ္ေမြ႕စြာ“ ကို ကိုယ္ဟာ ဖက္တြယ္ထားဖို႔ ေပ်ာ္ေနလိုက္ေသး သတဲ့..။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ရွက္တယ္” ရွက္တယ္” ညည္းတြားရင္း-
အရပ္ေလးမ်က္နွာမွာ ရွက္တယ္” ရွက္တယ္” အသံေကာင္း ဟစ္ေအာ္ရင္း-

သံသရာကို ဆြဲဆန္႔ေနသူ---------- ရွက္တယ္” လို႔ လိမ္ညာသူ-------------

စစ္စစ္မွန္မွန္ မရွက္တတ္ေသးသူ မိုးတစ္ေပါက္သာ..။ ။

✿ ခင္ေလးငယ္

 

ဆည္းဆာေရာင္ သစ္တစ္ခက္အေၾကာင္း ★ (အပိုင္း- တစ္)

~ ( ၁ ) ~ 

 ေနဝင္ခ်ိန္နဲ႕ တစ္နာရီေက်ာ္ အကြာအေဝးမွာ ရွိေနပါေသးလ်က္ ေကာင္းကင္ဟာ မိႈင္းျပလိုက္တာ..။ ၾကမ္းရွရွ ေႏြေလရူးတို႔ သံစဥ္ကလည္း နရီစည္းခ်က္ သိပ္မက်..။ သစ္ပင္ႀကီးေတြက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ဆတ္ကနဲ သူတို႔ခႏၶာကို တုန္ခါတဲ့အခါ ေရႊအိုေရာင္ ရြက္ေျခာက္ေတြက လြင့္ၿပီး တစ္ဖြားဖြား ေႂကြက်ေပးရေပါ့..။ ေရာ္ရြက္ဝါေတြ ဖရို႕ဖရဲ သက္ဆင္းလာပံုက အရိုင္းဆန္ဆန္နဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တယ္..။

ဒီကုန္းအတက္ လမ္းသြယ္ေလးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူသူသိပ္မရွိ..။ ခပ္မွန္မွန္ ေျခလွမ္းနဲ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္ ကၽြန္မ ထိုင္ေနက် ခံုတန္းရွည္ေလးဆီ ေရာက္ေတာ့မွာ ရယ္..။ ေလအရွိန္က ျပင္းလာလိုက္ ေဖ်ာ့ေတာ့သြားလိုက္ ရွိေနဆဲပဲ..။ ေခါက္တင္ထားတဲ့ အကၤီ်လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲခ်ရင္း ေမာ့ၾကည့္မိတယ္..။ ငွက္အိမ္ေလးေတြနဲ႔ တူတဲ့ လမ္းေဘးမီးအိမ္ အစိမ္းေလးေတြက မီးလံုးေတြေတာ့ ထြန္းညွိမထားေသး..။

ဟင္.. ဒီလိုမိႈင္းညိဳ႕ေနပံုနဲ႔ ျမင္ရေနက် ငွက္ကေလးေတြ ရွိမွေနပါ့မလား..!! လႊတ္ကနဲ ေရရြတ္မိၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္တယ္..။ ေျခစံုရပ္လို႔ ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာကို သတိတထား ၾကည့္္မိမွ ဟိုးအေရွ႕ အေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို လွမ္းျမင္ရတယ္..။ မိႈင္းညိဳ႕ေနတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားလား အမ်ိဳးသမီးလား မခြဲျခားႏိုင္..။

တစ္ခါတေလ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာ လူတစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစေတာ့ ေတြ႕ရတတ္တယ္ မဟုတ္လား..။ အမ်ိဳးသားျဖစ္ျဖစ္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ျဖစ္ အေရးလည္း ႀကီးမွမေနပဲ..။ လားရာတူအတိုင္း အေရွ႕ကေန ေလွ်ာက္ေနမွေတာ့ သူလည္း ဒီလမ္းသြယ္အဆံုးက ပန္းၿခံဆီ ဦးတည္သြားေနသူပဲေပါ့..။ သူ႕ေျခလွမ္းက ေႏွးေကြးလြန္းတာလား ကၽြန္မကပဲ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းမိလ်က္သား ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးလား မသိ..။ သတိထားမိခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ကၽြန္မ အေတာ္ေလး နီးလာၿပီ ဆိုရမယ္..။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ဆိုတာ ထင္ရွားလာတယ္..။

အညိဳေရာင္ သူ႔ဆံႏြယ္္ေတြဟာ ေက်ာလယ္နီးနီးအထိ ရွည္တယ္..။ ဆံပင္အံုလည္း ထူပံုရတယ္..။ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေပ်ာ့အိအိ ဘေလာက္စ္ေလး ဝတ္ထားတယ္..။ ေသးသြယ္ပါးလ်တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ရွိတယ္..။ ေပါင္အလယ္ေလာက္ ရွိတဲ့ ေဘာင္းဘီအမည္းေရာင္ ဝတ္ထားတယ္..။ အသားျဖဴသူ ျဖစ္တယ္..။ ဘယ္ဘက္ေျခက်င္းဝတ္မွာ အနက္ေရာင္ခ်ိန္းႀကိဳးေလး ရွိတယ္..။ သူဟာ ငယ္ရြယ္သူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္မယ္လို႔ တစ္ထစ္ခ် ကၽြန္မ ခန္႔မွန္းလိုက္တယ္..။

ညာဖက္လက္ထဲမွာ လမ္းေဘးက ေကာက္ယူလာဟန္တူတဲ့ သစ္ေျခာက္ေလး တစ္ခက္ကို ကိုင္ထားတယ္..။ ေျခေထာက္ေတြကို မသယ္ခ်င့္သယ္ခ်င္ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေလးေလးပင္ပင္ သူေလွ်ာက္ေနတယ္..။ ေနာက္ကေန လိုက္ေလွ်ာက္ရင္း တစ္ပါးသူကို စပ္စပ္စုစုႏိုင္မိတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကို သိပ္ေတာ့ ဘဝင္မက်..။ ထားပါေလ.. မၾကာခင္ပဲ သူ႔ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ထားခဲ့ေတာ့မွာပဲဟာ..။

သူ႔အေရွ႕ ေရာက္သြားမယ့္ ကၽြန္မေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း သူလည္း စပ္စုႏိုင္ေသးတာပဲ မဟုတ္လား..။ အို... ေတာ္ပါ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့..!! အေတြးကို ျဖတ္ခ် သူ႔ကို ေက်ာ္တက္ခဲ့ၿပီး ပံုမွန္ပဲ ကၽြန္မ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္..။ ဒီေန႔ ရာသီဥတု မႈန္မိႈင္းပံုက မိုးရြာခါနီး တိမ္သားေတြ တက္ေနသလိုမ်ိဳး ဟုတ္မေနဘူး..။ မိုးရြာခ်လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ မထင္..။ ေန႔လည္က မိုးေလဝသ သတင္းမွာလည္း ရြာႏိုင္ေျခ ရွိတယ္ရယ္လို႔မွ ခန္႔မွန္းမထားၾကပဲ..။ လမ္းေဘးက အေလ့က် ပန္းပြင့္ေလးေတြကို ေငး၊ ရြက္ဝါအိုေတြအေၾကာင္း ေတြးရင္း ပန္းၿခံအဝင္ဝ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ..။

~ ( ၂ ) ~ 

 အရင္ေတြက တစ္ပါတ္မွာ သံုး၊ ေလး ခါေလာက္ ဒီပန္းၿခံကို ကၽြန္မ လာေနက်..။ မေရာက္ျဖစ္တာ ခုဆို တစ္လနီးပါး ရွိေလာက္ၿပီရယ္..။ ပန္းၿခံႀကီးဟာ အေတာ့္ကို ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တယ္ ဆိုရမယ္..။ ပန္းၿခံထဲက ခံုတန္းလ်ားရွည္ေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ထင္းရႈးပင္ႀကီးေတြ အၾကားထဲ ငုတ္လွ်ိဳးသြားမယ့္ ေနလံုးႀကီးကို ေငးၾကည့္ရတဲ့ အရသာကို ကၽြန္မ ခ်စ္တယ္..။ ပန္းၿခံရဲ႕ ညာဘက္အျခမ္းမွာရွိတဲ့ ထိုင္ခံုတန္းေလးလည္း ကၽြန္မကို သတိတရ ေမွ်ာ္ေနႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား..။ သူ႔အနားေရာက္မွ “ေဆာရီးကြယ္ တို႔ အလုပ္ေတြသိပ္မ်ားၿပီး မင္းကို ပစ္ထားမိတယ္္..” ဘာညာနဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ကၽြန္မ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာမွာေပါ့..။

ပန္းၿခံရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာ ဘံုေက်ာင္းအေသးစား လိုေလးရွိတယ္..။ ေဘးမွာ ဒီႏိုင္ငံရိုးရာ နတ္ကြန္းေလးေတြ၊ ရုပ္ထုေလးေတြ အစီအရီရွိတယ္..။ သူ႔ပတ္ပတ္လည္ တစ္ဝိုက္မွာ ရာသီမေရြး လွလွပပ ပြင့္ေနတဲ့ ေရာင္စံုပန္းရံုေတြ ရွိတယ္..။ အဲ့ဒီအျခမ္းမွာ လူေလး၊ ငါး၊ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ အၿမဲ ရွိေနတတ္တယ္..။ လူမျပတ္ဘူး ဆိုရမယ္..။ ညာဘက္ပိုင္း ေနရာေတြမွာေတာ့ အသြားအလာ မရွိသေလာက္ ရွင္းတယ္..။ ပန္းၿခံရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ ေလးငါးႏွစ္စာေလာက္ ကၽြန္မ အလြတ္ရေနၿပီးသား..။ ကၽြန္မအတြက္ အရာအားလံုးဟာ ထူးထူးေထြေထြ ဟုတ္မေနေတာ့..။ ျမင္ရေနက် ျမင္ကြင္းေတြထဲမွာ ရိုးအီမသြားတာဆိုလို႔ ေနညိဳခ်ိန္ေတြမွာ ေနလံုးႀကီးကို ထိုင္ၾကည့္ရတာ တစ္ခုပဲ ကၽြန္မမွာရွိတယ္..။

ထံုးစံအတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ညာဘက္ျခမ္းကိုပဲ ေကြ႕လာခဲ့တယ္..။ အျခားသူေတြ ထိုင္ေလ့မရွိတဲ့ ကၽြန္မထိုင္ေနက် ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္မယ္..။ ခံုေလးနဲ႔ အလြမ္းေလးဘာေလး သယ္မယ္..။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ တခါခါလုပ္ၿပီး သူနဲ႔စကားေျပာခ်င္ ေျပာမယ္..။ အျဖဴေရာင္ စာတစ္ရြက္ေပၚမွာ ျခစ္ခ်င္တာေလးေတြ ေကာက္ျခစ္မယ္..။ လမ္းေထာင့္ဆိုင္က ဝယ္လာတဲ့ မုန္႔ထုတ္ကို ေဖာက္မယ္..။ ငါးမုန္႔ေၾကာ္လို အရသာမ်ိဳးရွိတဲ့ အေခ်ာင္းေလးေတြကို ေခ်မယ္..။ ခိုေလးေတြ စားဖို႔ ျမက္ခင္းစပ္က ကြန္ကရစ္တံုးေတြေပၚ ခ်ထားေပးမယ္..။ သူတို႔ လာစားတာ ထိုင္ေငးရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမယ္..။

တကယ္က သူတို႔ေတြကို အစာေကၽြးခြင့္ မရွိဘူးရယ္..။ “ငွက္မ်ားကို အစားမေကၽြးရ၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမည္..” လို႔ ေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ပန္းျခံထဲက ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိတယ္..။ ဘာလို႔ ဆိုတာကို ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေအာက္နားမွာ အေသးစိပ္ ရွင္းထားပါေသးတယ္..။ ငွက္ကေလးေတြ လာမစားရင္ အစာေတြက်န္မယ္..။ အမိႈက္ျဖစ္မယ္..။ ရွင္းသန္႔ ေဖြးျဖဴေနတဲ့ ခံုတန္းလ်ားေတြေပၚမွာ ငွက္ေလးေတြက အညစ္အေက်းစြန္႔မယ္..။ ဒီေတာ့ သန္႔ရွင္းမႈ ေလ်ာ့နည္းမယ္ စသျဖင့္ေပ့ါေလ..။ ဘယ္လို ရွင္းျပထားထား ကၽြန္မကေတာ့ ခပ္တည္တည္ လိုက္နာေလ့မရွိ..။

ခုခ်ိန္ထိေတာ့ တစ္ခါမွ ဒဏ္ေငြ မေဆာင္ရ ဖူးေသးဘူး..။ လုပ္ခ်င္တဲ့့ အရာေလးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္ လုပ္မယ္.။ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ၿပီ ဆိုရင္ ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာပဲ ဒူးႏွစ္ဘက္ကို အဝိုက္လိုက္ေကြး တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ရင္း မ်က္လံုးေတြကို ၁၀မိနစ္ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ခဏမွိတ္ထားမယ္..။ ေက်ာကို မတ္မတ္ထားရင္း အသက္ကို ဝေအာင္ ရႈမယ္- ျပန္ထုတ္မယ္..။ ဒါကလည္း ဒီေနရာေလး ေရာက္လာတိုင္း ကၽြန္မ လုပ္ျဖစ္ေနက် လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ အက်င့္ေလးတစ္ခုပဲရယ္..။

 ~ ( ၃ ) ~ 

 မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း အေရွ႕တည့္တည့္ကေန ကၽြန္မကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုကို ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရတယ္..။ အဲ့လို ရင္ဆိုင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုခံစားရႏိုင္လဲလို႔ တျခားသူေတြ ေတြးမိဖူးၾကလားမသိ..။ ကၽြန္မေတာ့ တစ္ခါမွ မေတြးဖူးခဲ့..။ အခု ကၽြန္မလိုပဲ “ဆတ္” ကနဲ တစ္ခဏေတာ့ လန္႔ဖ်ပ္ေတာင့္တင္း သြားမွာပဲ မဟုတ္လား..!!

ဟုတ္တယ္..။ လမ္းမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီး..။ သူ ကၽြန္မကို အဲ့လို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္..။ အသက္ ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ရႈသြင္းလိုက္ရင္း သူ႔ကို ၿပံဳးျပလိုက္တယ္..။ သူကေတာ့ ျပန္ၿပံဳးမျပခဲ့..။ ရွိေစေပါ့..။ ကၽြန္မ အေရွ႕မွာ မရပ္ရလို႔ ဘယ္ဥပေဒမ်ိဳးမွ ရွိမေနပဲ..။ ဒီေနရာမွာ သူလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရပ္ေနႏိုင္ခြင့္ ရွိတာပဲေလ..။ ကၽြန္မ အၾကည့္ လႊဲလိုက္တယ္..။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ခိုေလးေတြ အစာေကာက္ေနၾကၿပီ..။

 ေလျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ေဝွ႕တယ္..။ ဘယ္ဘက္ခံုတန္းရွည္ ႏွစ္ခံုေက်ာ္ေဘး အပင္ႀကီးဆီက အျဖဴေရာင္ ပန္းပြင့္တခ်ိဳ႕ ေႂကြက်သြားတယ္..။ ခဏေလး အတြင္းမွာ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမက ခေရပင္ႀကီးေတြကို လြမ္းဆြတ္စိတ္က လွပ္ကနဲ ျဖတ္ေျပးေသးတယ္..။ အေရွ႕ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္မဆီမွာ ရွိမေနေတာ့ဘူး..။ ေႂကြသြားတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြကို သူလည္း ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ ေငးလို႔..။

သူ႔ပံုစံက မ်က္လံုးေတြဖြင့္ၿပီး အိပ္မက္မက္ေနသူ တစ္ေယာက္လိုပဲ..။ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာေတြထဲကလို အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး လမ္းထေလွ်ာက္သူ ဆိုတာ သူ႔လိုမ်ိဳးမ်ားလား..။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဖြင့္ထားတာပဲဟာ..။ ပါးလွပ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို တင္းတင္းရင္းရင္း ေစ့ထားတယ္..။ ေလအေဝွ႕မွာ ဆံႏြယ္ညိဳေတြ ဝဲလြင့္ၿပီး သူ႔ပုခံုးေတြေပၚ ျပန္က်သြားတာ သိပ္လွတာပဲ..။ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြ သူ႔မွာရွိတယ္..။ ညာလက္ထဲမွာ သစ္ေျခာက္ခက္ေလးကို အခုထိ သူကိုင္ထားေနတုန္း..။

အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ကၽြန္မနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္..။ သူနဲ႔ကၽြန္မ အကြာေဝးက လက္သံုးကမ္းစာ ေလာက္ပဲ ရွိလိမ့္မယ္..။

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> (အပိုင္း- ႏွစ္) ဆက္ေရးပါမည္..။ 

 ခင္ေလးငယ္ ::: 2014/ 06/ 03 ::: 

Tranquility (3) ~

တုပ္ေႏွာင္၍လည္း မထား- အခ်ည္ေႏွာင္ခံ အျဖစ္ႏွင့္လည္း ရွိမေနပါ..။ 

ကၽြန္မတို႔၏ မေလ်ာ့မတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္ဖဝါးႏွစ္စံု အၾကားတြင္ ၿမဲၿမံေသာအရာတစ္ခု ရွိသည္မွာ အတိအက်..။ ထိုအရာကို စကားလံုးအျဖစ္ ေဖာ္ေဆာင္ရပါလ်င္ အမ်ားက ႀကိဳး- ဟု ပမာျပဳ ၾကေပလိမ့္မည္..။ 

ဟင့္အင္း... ဟု ကၽြန္မ ျငင္းဆိုလိုပါသည္..!! 

 ★☆★ ☆★☆ ★☆★ ☆★☆ ★☆★ ☆★☆ 

 ( ၁ ) 

ညွိဳးႏြမ္း၍ ေသြ႕ေျခာက္စျပဳေနေသာ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ အျဖစ္ကို ျမင္မိေသး၏..။ ဝန္းက်င္တြင္ ရွင္းသန္႔ ပါးလႊာေသာ ေလထုမရွိ..။ တိမ္တိုက္တို႔ မရွိ..။ မိုးသားတို႔ မရွိ..။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးရနံ႔ကိုမရ..။ ဤသို႔ျဖင့္ သူသည္ တစ္ရိပ္ရိပ္ ျမင့္တက္လာေသာ အားငယ္စိတ္ႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ေလွာင္ပိတ္ထားသူ ပန္းတစ္ပြင့္ ျဖစ္လာခဲ့သည္..။ ခႏၶာ တစ္ကိုယ္လံုး ရဲရဲနီ ေသြးညွီစတို႔ႏွင့္ အညစ္ေၾကးတို႔ ဖံုးအုပ္ေနသည္ဟု သူ ထင္သည္..။ ႏုပါးလႊာတြင္ ေႏြးပူေသာ ျမစ္ႏွစ္စင္း တို႔ကို အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ စီးဆင္းခြင့္ ေပးခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္..။ 

ထိုပန္းကေလးသည္ အတိတ္ကို ေလွ်ာက္သည္..။ အနာဂါတ္ကို ေၾကာက္သည္..။ ပစၥဳပၸန္ကို မၾကည့္..။ ခဏတိုင္းကို မျမင္..။ သူ႔အတြက္ ေနျခည္သည္ မေႏြး..။ လေရာင္သည္လည္း မေအး..။ ပန္းကေလးသည္ ထြက္ေပါက္ မသိ၍ ေသာ့ေပ်ာက္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ ပါလိမ့္မည္..။ ေလာက၏ နာရီတို႔သည္သာ တစ္ခ်တ္ခ်တ္ႏွင့္ ျမည္တြန္ၿမဲ ျမည္တြန္လ်က္ အေရွ႕သို႔ ယြန္းသည္..။ သူသည္ကား အလ်ားအနံမဲ့၊ ကိုယ္ထည္မဲ့၊ ပံုသဏၭာန္မဲ့၊ အရိပ္မဲ့ ရပ္ၿမဲရပ္လ်က္သာ ရွိေနခဲ့၏..။

 ေန႔၊ ရက္၊ လတို႔ အနည္းငယ္ အေရာင္ေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ..။ ရပ္တန္႔ေနပါလ်က္ သြားခဲ့သည္ဆိုေၾကာင္းကိုမူ နည္းနည္း ရွင္းရခက္ပါလိမ့္မည္..။ ပန္းကေလး သူကိုယ္တိုင္ပင္ သတိမူမိခဲ့ဟန္မတူ..။ မႈန္ျပေအးျမေသာ အလင္းတစ္စသည္ ပန္းကေလးကို ကြက္၍ တစ္ခဏတာမွ် အုပ္မိုးသည္..။ ငိုက္ျမည္းက်ေနေသာ လည္တိုင္ကေလး မဆိုသေလာက္ ေမာ့လာႏိုင္ေသာအခါ ပန္းကေလးသည္ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၿပံဳးရိပ္သန္း ခဲ့သည္..။ သူသည္ ထိုအျဖစ္ေလးကို တျမတ္တႏိုး ရွိသြားခဲ့၏..။ 

ရပ္တန္႔ေနသမွ် ေဖြရွာခဲ့ေသာ အလင္းေရာင္ မွ်င္မွ်င္ေလးကို ျမင္ေတြ႕ခ်ိန္၌ သူ ခ်စ္သည္..။ တစ္ခဏတာတြင္ ရွင္သန္ေနထိုင္ျခင္း မျပဳခဲ့ေသာ အခ်ိန္အခ်ိဳ႕ကို ႏွေမ်ာတသျဖစ္မိ၏..။ ေနာင္တရိပ္ သန္းလာေသာအခါ ျပန္လည္ညွိဳး က်ေတာ့မေယာင္ ျဖစ္သည္..။ ထိုအျဖစ္ကို ပန္းကေလးသည္ သိမ္ေမြ႕ ညင္သာစြာ ကိုင္တြယ္တတ္စ ျပဳလာခဲ့ၿပီ..။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ညြတ္က်သြားေသာ လည္တိုင္အား ေဖးကိုင္ ဦးေမာ့ေပးသူ အလင္းေရာင္ေလးကို “တစ္ခဏ” ဟု ပန္းကေလးက အမည္နာမျပဳ၏..။ 

( ၂ )

 ေလာက၏လမ္းမ်ား ဟိုဟိုသည္သည္၌ ျပန္လည္ လန္းဆတ္ကာစ ပန္းတစ္ပြင့္ကို ျမင္ေတြ႕ရသည္..။ တစ္ရံတစ္ခါတြင္ ဒူးညြတ္က်သည္..။ ေငြ႕ရည္ၾကည္တို႔ႏွင့္ လွ်ံျပည့္လာေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား ရွိသည္..။ စိုးရိမ္ ထိတ္လန္႔မႈေတြ ရွိသည္..။ တြန္႔ဆုတ္ေတြေဝမႈမ်ား ရွိသည္..။ ဆြံ႕အ ဝမ္းနည္း ျပန္သည္..။ နာမက်န္းေသာ ခႏၶာ၌လည္း အရံႈးေပးမတတ္ အားငယ္တတ္ေသးသည္..။ အခါခါ က်ရံႈး၍ အခါခါ ေမာပန္းျပန္သည္..။ 

ထိုသို႔ေသာ အခ်ိန္္တိုင္း၌ သူခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ တစ္ခဏေပၚသို႔ တက္၍ရပ္သည္..။ ခဏေလးကို သိျခင္းသည္ သူ၏ ေဆးျဖစ္သည္..။ ခဏေလးကို ျမင္ျခင္းသည္ သူ၏ ခ်မ္းေျမ့ေအးျမမႈ ျဖစ္သည္..။ ထို ခဏတာသည္ပင္ ပန္းကေလး ကိုယ္တိုင္၏ အၿပံဳးအရယ္ စစ္စစ္မ်ား ျဖစ္လာေတာ့၏..။ ခဏေလးတိုင္းတြင္ ေနထိုင္ျခင္းဟူေသာ ေနျခည္ျဖင့္ သူ႔ကိုယ္ကို လႊမ္းၿခံဳေႏြးေထြးေစသည္..။ တစ္ခဏတြင္ ေနထိုင္ျခင္း လေရာင္ကို ေသာက္ခ်ိဳးယူရင္း သူ႔ကိုယ္သူ ေအးျမေစသည္..။ 

သူသည္ အလင္းတန္း မွ်င္မွ်င္ေလးကို တမ္းတမ္းမက္မက္ လိုက္လံေဖြရွာသူ မဟုတ္ေတာ့..။ ကာလရွည္ၾကာ မြတ္သိပ္မႈမ်ား မရွိေတာ့..။ အလင္းကို တမ္းတ၍ အေမွာင္ကို ေၾကာက္မေနေတာ့..။ တစ္ပါးေနရာဆီမွ အလင္းကို ေတာင္းခံ ေမွ်ာ္လင့္သူ မဟုတ္ေတာ့..။ ပန္းကေလး ကိုယ္တိုင္သည္ အလင္းေရာင္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ..။ ခဏတာဆိုသည့္ ပန္းရထားေပၚ၌ လိုက္ပါ စီးနင္းရင္း ေလာကခရီးထဲ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ တိုးဝင္သူ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ..။ ထိုရထားေပၚ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီးသား ခရီးသည္အားလံုးကိုလည္း ၾကည္လင္လွပစြာ သူၿပံဳးျပႏိုင္ခဲ့ေလၿပီ..။ အတိတ္တြင္ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဒုကၡအရိပ္ဆိုး အသြင္သဏၭာန္ အမ်ိုးမ်ိဳးတို႔ကို ပိတ္ကားထက္၌္ ၾကည့္ေနသကဲ့သို႔ သူ ျပန္ၾကည့္တတ္ခဲ့ၿပီ..။ 

ပန္းသည္ ပြင့္ျခင္း၌ အဆံုးရွိလား..! ေႂကြလြင့္ျခင္း၌ အဆံုး ရွိပါသလား..!! ကိုယ္တိုင္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေမးျပဳခဲ့ေသာ ထိုေမးခြန္းကို သူ ျပန္လည္ ရုပ္သိမ္းလိုက္ေတာ့သည္..။ ပန္းတစ္ပြင့္၏ ဘဝခရီး၌ ပြင့္ျခင္း ေႂကြလြင့္ျခင္း အားလံုးသည္ ဥပါဒ္၊ ဌီ၊ ဘင္တို႔၏ သဘာဝမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း သူသိခဲ့ၿပီ..။ ပြင့္လန္းျခင္းႏွင့္ ေႂကြလြင့္ျခင္းအၾကား တစ္ခဏတိုင္း၌ ေပါ့ပါးလြတ္ေျမာက္စြာ သူ ေနထိုင္တတ္ခဲ့ၿပီ..။ ဤသို႔ ေနထိုင္ျခင္းသည္သာ ဟိုမွာဘက္ကမ္းအတြက္ အခရာက်ေသာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္ေၾကာင္း လည္း ပန္းကေလး ေကာင္းစြာ နားလည္သြားၿပီ ျဖစ္၏..။ 

★☆★ ☆★☆ ★☆★ ☆★☆ ★☆★ ☆★

 ေနျခည္ၿဖိဳးေျဖာက္ တစ္မိုးေသာက္မွာ 

ထေျမာက္ႏုိးၾကား ခရီးသြားတြက္ 

ရထားဆုိက္ေရာက္ခဲ့ၿပီတကား....။ 

~ မာေရးသွ်င္ ~

က်စ္လ်စ္လွပေသာ ထိုကဗ်ာတိုေလးကို ကၽြန္မခ်စ္ေသာ အစ္ကိုတစ္ဦးထံမွ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရခဲ့ဖူးသည္..။ ထိုခဏ၌ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာႏွင့္ ေက်ေက်နပ္နပ္ေလးပင္ ကၽြန္မၿပံဳးခဲ့၏..။ ခဏတိုင္း၌ အရိုးရွင္းဆံုး သက္ဝင္လႈပ္ရွား ေနထိုင္လ်က္ရွိေသာ ဘဝလက္တြဲေဖာ္ ေမာင့္ကိုလည္း ထိုခဏေလးမ်ားႏွင့္ အတူ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ကၽြန္မရခဲ့သည္..။ အင္မတန္ ရိုးရွင္းလွပါသည္..။ ကၽြန္မတို႔၏ ဆံုဆည္းရာသည္ “ခဏေလးမ်ား” သာ ျဖစ္၏..။ 

 ကၽြန္မႏွင့္ ေမာင္သည္ ခ်ည္ေႏွာင္မထားပါဘဲ ၿမဲၿမံသည္..။ တုပ္ေႏွာင္မထားေသာ္ျငား တင္းက်ပ္စြာ ရွိေနသည္..။ ကၽြန္မတို႔၏ မေလ်ာ့မတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ လက္ဖဝါးႏွစ္စံု အၾကားတြင္ ၿမဲၿမံေသာအရာတစ္ခု ရွိသည္မွာ အတိအက်..။ ထိုအရာကို စကားလံုးအျဖစ္ ေဖာ္ေဆာင္ရပါလ်င္ အမ်ားက ႀကိဳး- ဟု ပမာျပဳ ၾကေပလိမ့္မည္..။ 

ဟင့္အင္း... ဟု ကၽြန္မ ျငင္းဆိုလိုပါသည္..!! 

တုပ္ေႏွာင္၍လည္း မထား- အခ်ည္ေႏွာင္ခံ အျဖစ္ႏွင့္လည္း ရွိမေန..။ ကၽြန္မတို႔ကို ၿမဲၿမံေစေသာ တင္းက်ပ္ေစပါေသာ ထိုအရာသည္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း မဟုတ္ပါ..။ 

ၾကည္လင္ေအးျမေသာ၊ ေပါ့ပါးရွင္းသန္႔ေသာ၊ ခိုင္မာက်စ္လ်စ္ေသာ၊ ပကတိ ၿမဲၿမံေသာ၊ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ၊ လြတ္လပ္ျဖဴစင္ေသာ “တစ္ခဏေလး” မ်ားသာ ျဖစ္၏..။ 

★ ခင္ေလးငယ္ ::: 2014/ 05/ 18 ::: 

“ပိေတာက္၊ က်ီးကန္း၊ ခ်ယ္ရီ၊ ပန္းႏုေရာင္၊ ဝိဉာဥ္၊ နာရီ၊ ေကာ္ဖီ၊ ၿငိမ္ဆိတ္ျခင္း..”

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ဟာ နာရီသံခ်ပ္ခ်ပ္ေအာက္က ညမွာ

တိတ္တဆိတ္ ငါ့ကို ေသာက္ဖို႔ အေရာက္လာခဲ့သတဲ့..။

ငါ့လိပ္ျပာက တခမ္းတနား ျပင္ဆင္တုန္း

အိပ္မက္မွာ ဝိဉာဥ္ေခၚသံ သဲ့သဲ့ လႈပ္တယ္..။

မျဖစ္စေလာက္ ပန္းႏုေရာင္သန္းယံုေလးသန္းတဲ့ ခ်ယ္ရီပြင့္လႊာေတြထက္ 

ဖြဖြနင္းခ်လိုက္ဖို႔ အားငယ္ေနတုန္းလား မာရီယာ..?

မင္းလည္း “မင္း” မဟုတ္ဘူး ေဆြးမေနနဲ႔ေတာ့ မာရီယာ
ငါလည္း “ငါ” မဟုတ္ခဲ့တာ ရွင္းျပဖို႔ နည္းနည္းခက္ဦးမယ္..။

အားလံုးဟာ အတူပါမလာတဲ့ နာမ္စားေတြနဲ႔ ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြ သက္သက္
ေဟာ....
ငါတို႔ လက္ေတြမွာ ဗလာ
ဒါ လြမ္းစရာမွ မဟုတ္တာ..။

ေနပါဦးကြယ္..!!
မၾကာခင္ပဲ က်ီးေတြ အာေတာ့မယ္..
ပိေတာက္ေတြလည္း ေႂကြဦးမယ္..

ဒီလိုနဲ႔~~~
သံသရာေတြ အထပ္ထပ္လည္ခဲ့ၾကတယ္..။

ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 04/ 16 ::

တစ္ဖန္ ~

ရေတာင့္ရခဲ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကို ကၽြန္မကပဲ သံသယေတြနဲ႔ ရွိေနတာလား..! ျဖစ္ႏိုင္ေခ်နည္းၿပီး လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပမရတဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြကပဲ တေစၦေကာင္ေတြကို မိုးလံုးျပည့္ ေမြးခ်လိုက္တာလား -

ေသခ်ာတာက မေရမရာနဲ႔ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနခဲ့ၿပီ..။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္မ တအံ့တၾသ ခ်စ္တယ္..။

~~~~~~~~~~~~~~~~

ေဟာဟို ကမ္းစပ္မွာ လိႈင္းပုတ္သံေတြ ေတာေျခာက္ေနတယ္..။

“တေစၦညေတြ ေရာက္လာျပန္ၿပီ..”

ဟိုမွာသဲ့သဲ့ ဒီမွာယဲ့ယဲ့နဲ႔ တဆစ္ဆစ္ ႀကီးထြားလာလိုက္တာမ်ား- ရြက္ဝါေၾကြေတြေတာင္ ခိုနားရာမဲ့..။ လက္ပြန္းတတီး ရွိေနခဲ့ဖူးသူဟာ ကၽြန္မပဲ..။ သူတို႔ရဲ႕ တြန္႔လိပ္ေကြးေကာက္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး သဏၭာန္ေတြက ကၽြန္မ မ်က္လႊာေတြအၾကား ေျပေျပျပစ္ျပစ္ တိုးဝင္ေပါ့..။

ရုတ္ရုတ္သဲသဲ တေစၦေတြရဲ႕ပြဲမွာ ေကာင္းကင္ယံက ၾကယ္ပြင့္ေလးအခ်ိဳ႕ တုန္ရီစြာ စိုးရြံ႕ၾကရဲ႕..။ ၾကယ္ေလးေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ခႏၶာကိုေခၽြေတာ့ ပင္လယ္တစ္ျပင္လံုးဟာ ၾကယ္ေတြနဲ႔ ေဝရ..။ ဒီလိုနဲ႔ တရိပ္ရိပ္ဆိုသလို တေစၧညဟာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ကဗ်ာဆန္လာ ေတာ့တာရယ္..။

သူတို႔အားလံုးဟာ အျဖဴေရာင္ျဖစ္တယ္..။ အနီေရာင္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေၾကာင္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ခဲ့ၿပီးသား..။ စိမ့္ကနဲ႔ တိုးဝင္စီးေမ်ာလာတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ေပါ့ပါးမႈကို ကၽြန္မ ေသြးေၾကာေတြကလည္း အလိုက္တသင့္ လက္ခံလို႔္.. လို႔ ဆိုရမလို..။

တေစၦေတြဆီမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ သင္ၾကားစရာေတြ မရွိဘူးလို႔ ဘယ္အရာနဲ႔ တိုင္းထြာ ေကာက္ခ်က္ခ်မလဲ..! ေတြးၾကည့္ယံုေလးနဲ႔ ညစ္က်ယ္မယ္လို႔ ထင္ျမင္လိုက္တာဟာ တစ္ဖက္သတ္ဆန္တာ မဟုတ္လားလို႔ ကၽြန္မဘာသာ နားခ်ေနသံ ျပန္ၾကားတယ္..။

ဘာလို႔မ်ား ထိတ္လန္႔ေနၾကမွာလဲ..!! သူတို႔ ေရြ႕လ်ားမႈဟာ ရႈပ္ေထြးေနသေယာင္ ရွိေပမယ့္ မာန္အဟုန္ မပါဘူး..။ မာနကင္းတယ္..။ အလ်ားလိုက္- ေဒါင္လိုက္- အဝိုက္လိုက္- ထက္ေအာက္- အို~~ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖဴလႊလႊေလးေတြရယ္..။

ရွိၾကပါေစ.. ေရြ႕လ်ားေနၾကပါေစ.. ကခုန္ေနၾကပါေစ.. အဲ့ဒီအရာ အားလံုးဟာ ကိုယ္စီကိုယ္စီရဲ႕ ေၾကကြဲမႈကို သရုပ္ေဖာ္ေနျခင္း သက္သက္ပဲ..။ သူတို႔မွာ အသံတိတ္ေတးသြား လွလွေတြရွိရဲ႕..။ အဆိပ္အေတာက္ ကင္းတဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း ရွိရဲ႕..။

သူတို႔ ~ ငံ့လင့္ေနၾကတယ္..။ ေစာင့္စားေနၾကတယ္..။ မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ ဆာေလာင္ေနၾကတယ္..။ ေတာင့္တေနၾကတယ္..။ အဲ့ဒီအရာ အားလံုးရဲ႕ ဦးတည္မႈက တစ္ခုတည္းေသာ ေမတၱာတရားထံပဲ ျဖစ္တယ္..။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရိုးသားလဲ..! ဂ႐ုဏာသက္စရာ ေကာင္းလိုက္လဲကြယ္..!

မညီညာတဲ့့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ လက္ကေလးေတြ ကမ္းလင့္ေနတာ အႏၱရာယ္ ျပဳဖို႔ မဟုတ္ဘူး..။ ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းလို႔ ဘယ္လို လက္နက္မ်ိဳးကိုမွ ထိကိုင္ႏိုင္စြမ္း မရွိသူဟာ သူတို႔ပဲ မဟုတ္လား..။

~~~~~~~~~~~~~~~~

ဒါဆိုရင္.. ကၽြန္မ..! အိုးးး.. ဒါဟာ ရွက္ရြံ႕စရာ အျဖစ္ပဲ..!!

ငံ့လင့္မႈကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္တယ္..။ ေစာင့္စားမႈကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္တယ္..။ ဆာေလာင္မႈကို ျဖည့္တင္းႏိုင္တယ္..။ ေတာင့္တမႈကို သိစိတ္နဲ႔ ျမင္ၾကည့္ႏိုင္တယ္..။ ၾကည္ၾကည္စင္စင္ ေမတၱာေတြကို ေဝငွႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား..။

အားငယ္စိုးရြံ႕အထီးက်န္စိတ္နဲ႔ ေတြေဝေငးေမာသူ- အသိနဲ႔ သတိ လစ္ဟာမႈမွာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ျပဳတ္ျပဳတ္က်တတ္သူ- ကၽြန္မဟာ.. တကယ္တမ္း ဆိုရင္ လွလွပပ မေယာင္ရာ ဆီလူးသူ သက္သက္ရယ္ေပါ့..။

ဒီလိုနဲ႔ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ အက္ကြဲသံ မွိန္မွိန္ေလးေတြအၾကား ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ျပန္ေတြ႕တယ္..။ စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီေတြ သိန္း- သန္းခ်ီ ကာလေရြ႕လ်ားလို႔ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ခဲ့တဲ့ သက္ရွိ အရာဝတၱဳတစ္ခုဟာ ကၽြန္မ ျဖစ္ခဲ့တယ္..။

အလိမ့္အလိမ့္ အေခါက္ေခါက္နဲ႔ အထပ္ထပ္ခါခါ က်ိဳးက်ဖူးတဲ့ ေျခေထာက္ေတြ ခိုင္မာေနေအာင္ ျပန္လည္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ တေစၧေတြဆီက ရွာေတြ႕တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပရ အခက္သား..။

ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေန ႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား..! ကၽြန္မမွာ အဲ့လိုညေတြ ခဏခဏရွိတယ္..။ ဘယ္လိုျဖစ္ေစ မၾကာမၾကာ ဆိုသလို အလည္ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ကၽြန္မ တေစၦညေတြကို ကၽြန္မ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာပဲ...။

ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 01/ 18 ::

လြမ္းရင့္ေရာ္ေႂကြ

ျမတ္ႏိုးစံုစြာ
ပန္းေမြ႕ယာ၌
ေပ်ာ္ကာအိပ္စက္
ေမ်ွာ္ရခက္..။

ေမာင့္လက္တူယွဥ္
စြဲယူစဥ္က
ၾကင္နာအိပ္မက္
တြယ္ရခက္..။

သက္လ်ာမယ့္ကို
ခြန္းတံု႔ဆို၍
ညင္သာေပြ႕ဖက္
ဖယ္ရခက္..။


ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 03/ 18 ::

“ If we know how to breath, no one will steal our peace.”

အသိျခင္း ေပါင္းစပ္

တရံမလပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရွိခိုက္

တစ္ယူဇနာ မျခားေစ

အခ်ိန္နာရီ မသိေစ

ကာရံတံတိုင္းလည္း မခံေစ..။

တရံတစ္ခါမယ္

မုန္တိုင္းရယ္ ထန္ ဒီေရက မာန္ႂကြ

ဟိုေနရာ တို႔တို႔ ဒီေနရာ ထိထိ

ကလိတိတိ ျမားမိုးတို႔ သည္းရြာေတာ့

ကြယ္~~ လာစမ္းဟဲ့..!! တဲ့

ေမာင္က ရင္ေကာ့ ကၽြန္မ ေခါင္းေမာ့လို႔

ၾကည္သာေမြ႕ေမြ႕ တိုးေဝွ႕ေလွ်ာက္ခိုက္

လမ္းဟာ ၾကမ္းခ်င္တိုင္းလည္း ၾကမ္းခဲ့တယ္..။

အဲ့ဒီ လမ္းထက္

ေဟာသည္ ႏွလံုးအစံုရဲ႕

ဝင္သက္ ထြက္သက္တိုင္း

ဟန္ခ်က္ညီညီ ကာရန္လည္းက်

မရိုင္းမယဥ္ေပါ့ပါးေသာ ေမတၱာအားႏွင့္

တစ္ေယာက္အရိပ္ တစ္ေယာက္

ေကာက္ယူေပြ႕ေထြး ေႏြးေအးေစလ်က္

ေျခတစ္လွမ္းခ်င္း သတိပန္း ခ်ခင္း

ခဏတိုင္းမွာ ဖြဖြနင္းရင္း ဆက္ေလွ်ာက္တယ္..။

ဒီလိုနဲ႔

လြတ္္လပ္ျခင္းေတး သံၿပိဳင္ေႂကြးလို႔...

ၾကည္လင္စိတ္နဲ႔ မ်က္လႊာတို႔ မိွတ္လို႔...

ျမားအစင္းစင္းကို ရင္ဆိုင္ၿဖိဳခြင္း

အလင္းထံစူးစိုက္ ျမတ္ႏိုးစြာ ဦးခိုက္ရင္းပဲ

(ကၽြန္မတို႔)

တိတ္တဆိတ္ လွမ္းေလွ်ာက္ ေနၾကဆဲ..။

ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 03/ 06 :: 

with my Beloved Husband..!! ♥♥

13 ~

:::::::::::::::: (၁) ::::::::::::::::

အခန္း နံပါတ္ တစ္ဆယ့္သံုး..!! ေစ့ယံုေလး ေစ့ထားတဲ့ တံခါးကို ဖြဖြတြန္း ဝင္လိုက္တယ္..။ အၿပံဳးတစ္ခ်က္ လက္ကနဲ ထေတာက္သြားတာ မွန္တစ္ခ်ပ္မွာ ျမင္လိုက္ရသလိုပဲ..။ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၿပီးကာမွ မွန္ခ်ပ္ထဲကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး..။ အဝိုင္းလိုက္ ရွိေနတဲ့ ရွတတ မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႔ ပိပိရိရိ အနားသပ္သြားတဲ့ “ဟက္..” ဆိုတဲ့ ရယ္သံတစ္စ အဲ့ဒီမွန္မွာ ေတြ႕တယ္..။ တကယ့္ ခဏေလးပဲ..။ ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္..။

:::::::::::::::: (၂) ::::::::::::::::

ကဗ်ာမဆန္လိုက္တာကြယ္..! ေလတိုးသံသဲ့သဲ့က သြဲ႕သြဲ႕ညင္သာ ေဝ့ဝဲေနပါလ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္း လွမ္းေခၚသံက ေစာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ႏိုင္တယ္..။ “ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ တစ္ဆယ့္သံုး..” တဲ့..။ အလံုပိတ္ အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ မဟုတ္ဘူး..။ အရိုင္းဆန္ဆန္ စိမ္းညိဳ႕ေနတဲ့ ေတာအုပ္ပဲ..။ သူ႔သေဘာသူေဆာင္တဲ့ အစိမ္းရင့္ရင့္ေတြက ေဝ..။ အနားဖ်ားေတြ ေကာ့လိပ္တြန္႔ေၾကေနတဲ့ မညီမညာ ညိဳဝါဝါေတြလည္း ေႂကြလို႔..။

စိမ္းလဲ့ျခင္းနဲ႔ ညိဳေျခာက္ျခင္းတို႔ရဲ႕ ၾကားခံဟာ ပါးပါးလြလြ ခဏေလးပဲ မဟုတ္လား..။ မီးခိုးရိပ္ ေကာင္းကင္ဟာ နီက်င္က်င္ႏိုင္ လာတယ္..။ ေတာေတာင္ထဲမွာ ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္ ေထာင္ထားတာ ျမင္ရတယ္..။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ မွန္က်ယ္ႀကီး တစ္ခ်ပ္ရွိေနတာ သဘာဝ မက်ဘူးလို႔ ရွင္တို႔ ထင္သလား..! မယံု မရွိၾကစမ္းပါနဲ႔..။

ခပ္မတ္မတ္ ခႏၶာနဲ႔ မ်က္လံုးေတြကို ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ ေမွးစင္းထားတဲ့ သႏၲာန္..။ ဒီလို မူဟန္ကို ပိုင္ဆိုင္သူ ဘယ္သူမို႔လဲ..? ပိုင္ရွင္ မရွိဘူး..။ ကိုယ္တိုင္လည္း မပိုင္ ဘယ္သူမွလည္း ပိုင္ဆိုင္မႈ ျပဳလို႔မရ..။ ဒါကိုမ်ား တစ္ဆယ့္သံုး အေရွ႕မွာ “ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္..” တဲ့..။ ဘယ္ေလာက္ အေပါစားဆန္သလဲ..! ဘယ္ရင္အံုထဲ ဆစ္ကနဲ တစ္ခ်က္ ေအာင့္ထင္ရဲ႕..။

မွန္ခ်ပ္ထဲကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ခ်င္လာတယ္..။ စိတ္ (ဒါမွမဟုတ္) ခႏၶာအင္အား ဘယ္ေလာက္ သံုးရမွာပါလိမ့္..!

“စိတ္..”..?
“ခႏၶာအင္အား..”..?

ႏွစ္ခုလံုး ထည့္ေတြးဖို႔ လိုမလို ဘယ္သူမွ ျပဌာန္းမထားဘူး မဟုတ္လား- လို႔ ခပ္ရြတ္ရြတ္ေတြးတယ္..။ ကြဲကြဲျပားျပား ရွိေနပါလ်က္ သဲကြဲဖို႔ ေဝဝါးေနတာ ရွက္ဖို႔ သိပ္ေကာင္းတာပဲ..။

:::::::::::::::: (၃) ::::::::::::::::

“ဟယ္လို..” ဆိုတဲ့ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အသံတစ္စသာ မွန္ထဲမွာ ျဖတ္ေျပးသြားတာ ျမင္ရမယ္..။ ခဏေလးနဲ႔ ရိပ္ကနဲ ေပ်ာက္သြားတာလည္း ေတြ႕ရမယ္..။ မယံု မရွိစမ္းပါနဲ႔..။ က်န္တဲ့အရာေတြ ဘာမွ မရွိဘူး..။ တစ္ဆယ့္သံုး ဆိုတာလည္း ရွိမေနဘူး..။ မွန္တစ္ခ်ပ္ပဲ တစ္ကယ္ရွိတယ္..။ သဘာဝလည္း က်တယ္ ဆိုတာပဲ..။

:::::::::::::::: (၄) ::::::::::::::::

ယံု..။။

ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 03/ 08 ::

◀ အဟက္..!! ▶

ကိေလသာ တဏွာမွာ
သူေကာ ငါပါ
သာသာယာယာပဲ..။

ဒီလိုနဲ႔...
.
.
.
သူမေၾကာက္- ငါမေၾကာက္
ငရဲတံခါးကို ေခါက္ၾကေတာ့တယ္..။


ခင္ေလးငယ္ ::: 2013/ 09/ 14

ႏွင္းဆီငယ္ (သို႔မဟုတ္)

ႏွင္းဆီငယ္ (သို႔မဟုတ္) “လရိပ္” ဖတ္ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ျဖစ္ ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာ ~

ေဝခ်င္လည္းေဝ- ေၾကြခ်င္လည္း ေၾကြေနေကာေပါ့..။

စားသံုးသူ မဟုတ္ဘူး
ရႈရိႈက္သူလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး
အလွၾကည့္သူ သက္သက္ဆိုလည္း “မွားတယ္..” ။

အရာရာကို သိ- ေနေပးယံုနဲ႔
ကိုယ့္မွာ ျပည့္စံုေနခဲ့..။

ဆူးလည္း သူ႔ အတိုင္း-
ႏူးညံ့မႈလည္း သူ႔ အတိုင္း-
လန္းျဖာလည္း သူ႔ အတိုင္း-
ညိွုးငယ္လည္း သူ႔ အတိုင္း-

အလိုက္တသင့္ေပါ့ မႏွင္းဆီ..။

ဘယ္သို႔ ေနေန
ဘယ္လို ေဝေဝ
ဘယ္သူပဲ ေျခြေျခြ
ဖူး-
ပြင့္-
ေဝ-
ေၾကြသက္ခ်ိန္ထိ အစြမ္းကုန္ “သိပ္လွတယ္”..။

ဘယ္လိုလဲ မႏွင္းဆီ
ရွင္သန္သြားခဲ့တယ္ မဟုတ္လား..?

ၾကည့္ေနယံုနဲ႔
ရင္ခြင္လႊာ တစ္ေၾကာ တစ္ေတာလံုး ျဖစ္တည္
ကိုယ့္အသိမွာတင္ အရသာ ရွိခဲ့ေပါ့..။

ကိုယ့္မွာေတာ့~~

စဥ္ထာဝရ
ေက်းဇူးတင္လ်က္ပဲ မႏွင္းဆီ..။

(ခင္ေလးငယ္)
2013/ 03/ 13 @10: 00 AM

~ Still missing you, BIRD ~

ငွက္ဟာ ငွက္ရဲ႕ ဉာဥ္အတိုင္း အရွိန္ယူတုန္း
ေကာင္းကင္ဟာ (ရုတ္တရက္) သူ႔ဆီပ်ံလာတယ္..။

ေတာင္ပံေတြ ျဖန္႔က်က္
လိုလိုလားလား ဆီးႀကိဳဖက္ရင္း..
ေကာင္းကင္ဘံုဆီ (အတူတကြ) ထိုးတက္သြားလိုက္တာ ~~~

ဒီကေန႔အထိ....

“သူ”
.
.
.
ျပန္မလာေတာ့ဘူး..။

ေမွ်ာ္သူေတြ လည္ဆန္႔ေနဆဲ-- မင္းေတြ႕လား “ငွက္”..။

ခင္ေလးငယ္ ~ 2013/ 08/ 14

ထူးအိမ္သင္ ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔တြင္ ကိုငွက္အား လြမ္းဆြတ္ျခင္းအားျဖင့္ ေရးခဲ့သည္..။ 

“အိုဘယ့္ အသင္”

တီးတိုးသဲ့သဲ့ ညည္းတြားမိသည္..။  ထို႔ေနာက္ ႏႈတ္မွဖြဖြ ရြတ္ဆိုမိျပန္၏..။ 

 “အေပၚယံ..”

ကၽြန္မ စိတ္ႏွလံုးအသိ၏ အဝန္းဝိုင္းထဲ၌ ထိုစကားလံုး မရွိ..။ ထိုႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္ တူႏိုင္ပါေသာ အေၾကာင္းအားလည္း ကၽြန္မ မျပဳ..။

ေကာင္းကင္ယံ၌ ညိဳမိႈင္းမိႈင္းတိမ္တိုက္ အခ်ိဳ႕ ဥဒဟို ေမ်ာလြင့္လ်က္ ရွိသည္..။ ကၽြန္မ၏ နာရီအခ်ိဳ႕ ႏွစ္ခ်ီ၍ တိတ္တဆိတ္ ၿငိမ္ဝပ္ေနသည္မွာ ရွည္ၾကာခဲ့ၿပီ..။

ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မသာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္~~ ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မကိုသာ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါသည္..။

ကၽြန္မ မဟုတ္ေသာ အသင္သူသည္ ကၽြန္မအား နားလည္ရန္ ၾကည့္ျမင္ျခင္းငွာ မျဖစ္ႏိုင္ သကဲ့သို႔.. ကၽြန္မသည္ အသင့္အတြက္ မွား/မွန္ သံုးသပ္ရန္ ပုစၥာတစ္ပုဒ္လည္း ဟုတ္မေနပါ..။

“. . . . အိုဘယ့္ အသင္ . . . . ”

┊　　┊　　┊　　┊     ☆

┊　　┊　　┊　　★

┊　　┊　　☆

┊　　★

☆

ရင္၌တည္ေသာ အရာကိုသာ လည္ေခ်ာင္းတြင္ အသံအျဖစ္ျပဳပါေလာ့..!!

ထို႔ေနာက္ ရင္ႏွလံုးအိမ္မွ လာေသာ စကားမ်ားကိုသာ အသင့္ဝန္းက်င္၌ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဖူးပြင့္ေစပါေလာ့..!!

အသင္သည္ “အေပၚယံ..” မ်ားကို ဖယ္ကာ- အသင့္ကိုယ္အသင္ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါေလာ့..!!

တီးတိုးသဲ့သဲ့ ညည္းတြားမိသည္..။  ထို႔ေနာက္ ႏႈတ္မွဖြဖြ ရြတ္ဆိုမိျပန္၏..။

                                      (ခင္ေလးငယ္) 2013/ 06/ 20

-- Be empty of worrying --

မိုးသည္ ဝုန္းကနဲ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာ၍ တိ- ကနဲ ရပ္သည္..။ အိပ္ခန္းမွ မွန္တံခါးမ်ားကို တြန္းဖြင့္ထြက္ပါလ်င္ ဝရံတာသို႔ ေရာက္၏..။ ဝရံတာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထင္က်န္ေနေသာ မိုးေရကြက္မ်ားေပၚ၌ ေျခဗလာက်င္းကာ ရပ္မိ၏..။ စိမ့္ေအးေသာ ေလသည္ လတ္ဆတ္သေယာင္ျပဳကာ သြဲ႕သြဲ႕တိုက္ခတ္ေနသည္..။

ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ၾကည့္ေငးမိသည္္..။ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ ကင္းဘာ့စ္အမည္းခံတြင္ ေရာင္စံုနီယြန္မီးမ်ား ထြန္းညွိထားေသာ အထပ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အေဆာက္ဦးတစ္ခုပံု မံႈဝါးဝါးးေပၚေနသည့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ရုပ္လံုးႂကြႂကြ ရွိေန၏..။

စိုထိုင္းထိုင္းရွိေသာ ဝရံတာ လက္ရမ္းကို ကိုင္ဆုပ္၍ ေအာက္တည့္တည့္ကို ၾကည့္ပါလွ်င္- ေသးသြယ္သြယ္ ေစ်းလမ္းကေလးကို ျမင္ရသည္..။ ေန႔ခင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြတ္ကၽြတ္ညံ ေရာင္းသူ ဝယ္သူမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေလ့ရွိေသာ သစ္သီးဆိုင္ငယ္ ေလးမ်ားမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ အသြင္တစ္မ်ိဳးႏွင့္ တိတ္တဆိတ္ ရွိေနွ၏..။

ယေန႔သည္ လျပည့္ည ျဖစ္သည္..။ တိမ္မည္းထု ေနာက္တြင္ ပုန္းကြယ္ဝွက္ေနေသာ ျပည့္လသည္ ရွိၿမဲရွိျငား.. မျမင္ရ..။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေငးျပန္သည္..။ အလင္းႏွင့္ အေမွာင္မွာ အတူတူသာလွ်င္ ျဖစ္သည္ဟု မဆီမဆိုင္ေတြး၏..။ ညာလက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ အရာတစ္ခု ရွိေနႏိုင္သည္္..။

ျမင္ကြင္းအားလံုးကို ခဏတာ ႏႈတ္ဆက္ကာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ပင္ မ်က္လႊာမ်ားကို ပိတ္လိုက္သည္..။ မိမိ ႏွလံုးခုန္သံကို က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားရသည္..။ အတက္အက်- စီးခ်က္ညီညီႏွင့္ ဟန္ခ်က္တက် ရွိ မေနေၾကာင္း ဆင္ျခင္မိ၏..။ စိတ္အာရံုသည္ သတိကပ္ေနရင္း၌ပင္ တလႈပ္လႈပ္ လူးလြန္႔ထ၏..။

ဥတုရာသီႏွင့္ အသြင္တူလာေသာ စိတ္အစဥ္သည္ မိနစ္ပိုင္းအခ်ိဳ႕၌ ေလးပင္ပင္ ရွိလာျပန္သည္..။ ထို ေလးပင္မႈကို အသာတၾကည္ ရွိခြင့္ ေပးမိေသာအခါ ေၾကာက္စိတ္ ဝင္လာ၏..။ ေၾကာက္လန္႔္စိတ္သည္ ေဒါသ တစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္..။ မေရတြက္ႏိုင္ေသာ ဆံျခည္မွ်င္မ်ားကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲေနေသာ စိတ္စကၠန္႔ပိုင္းေလး မ်ားသည္ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းလြန္း ေနွသည္..။

ၾကည္လင္သန္႔စင္ေနျခင္း မရွိ- ေပါ့ပါး ရႊင္ျမဴးမႈ မဲ့ေနသည္..။ အတိတ္ကို တမ္းတစိတ္ျဖစ္သည္..။ အနာဂါတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ကူးေျပာင္းျပန္သည္..။ ဆႏၵေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီသည္ ထိုခဏေလး အတြင္းမွာပင္ ေမာပမ္းစြာ ျဖစ္တည္ေန၏..။ စိတ္အလူးအတိုင္း လိုက္ပါကူးမိေသာ္ ယခုသည္ အက်ည္းတန္စြာ ကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့သည္..။

ထိုအရာမ်ားကို လႊတ္ခ် လိုသည္..။ ထိုအရာမ်ားထံမွ ထြက္ေျပးလိုသည္..။ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေျပာင္းလဲေနစဥ္ အတြင္းမွာပင္ ဖတ္ဖူးေသာ ရူမီ၏ ကဗ်ာတိုေလး တစ္ပုဒ္အား သတိရလာ၏..။ ညာလက္တြင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ တစ္စံုတရာကို လႊတ္ခ်ရင္း ႏႈတ္မွ ထိုကဗ်ာေလးကို ဖြဖြ ရြတ္ဆိုမိသည္..။

မည္သူမျပဳ မိမိမႈေသာ
ပူပင္ျခင္း၌ ၿငိတြယ္ကင္းေစ-

ဖြင့္ရန္မလို ပြင့္ေနပါ၍္
အကင္းပါးက အက်ဥ္းမက်ဟု...

ဗ်ာပါဒမွ ဖယ္ခြာခြဲထြက္
တိတ္ဆိတ္ျခင္း၌့္ ၿငိမ္ဝပ္ႏိုင္ေစ-

သတိကပ္လ်က္ ေသာကေလ်ာ့မူ
ေပါ့ပါးစိတ္ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္၏္..။

~ ႐ူမီ ~

အရာအားလံုးကို လႊတ္ခ်လိုက္ခ်ိန္ ထို ခဏတြင္.. မိုးရြာၿပီးစ တိုက်ိဳည စစ္စစ္သည္ ယခုမွ သူမထံ ေရာက္လာေတာ့သည္..။ ႏွလံုးခုန္သံ၏ ကာရံညီမႈ၌ စိတ္ႏွလံုးသည္ ရုတ္ကနဲ ျဖဴလႊေပါ့ပါး ၿငိမ္သက္သြားေတာ့၏..။

* ♥`•.¸¸.•´´•:*´¨`*:•.••.¸¸. ´´¯`•♥

မွတ္ခ်က္..။။ ရူမီ၏ ကဗ်ာေလးကို စကားလံုးအားျဖင့္ တိုက္ရိုက္ ျပန္ဆိုျခင္း မဟုတ္ပါ.. “အသိ” အားျဖင့္ ျပန္ဆိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္..။

(ခင္ေလးငယ္) 2013/ 06/ 24

Be empty of worrying.
Think of who created thought!

Why do you stay in prison
when the door is so wide open?

Move outside the tangle of fear-thinking.
Live in silence.

Flow down and down in always
widening rings of being.

~ Rumi ~

~~ သမီးေရ ~~

မယိုင္မလဲ ထားဆဲစိတ္နဲ႔

ဘဝရဲ႕ဒဏ္ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံကြယ့္...

ျဖစ္နဲ႔ပ်က္ၾကား ထူးျခားမဲ့ကာ

မၿမဲျခင္းသာ မွန္တရားကြယ့္...

ေၾကြးေဟာင္းေပၚတိုင္း ရဲရဲသာဆပ္

တစ္ရံမလပ္ သတိကပ္ကြယ့္...

ျဖစ္ပ်က္ကြာလို႔ အမည္ေျပာင္းလည္း

ႀကံဳတိုင္းေပ်ာ္ေပ်ာ္ သာဓုေခၚကြယ့္...

ေၾကြးသစ္မထပ္ စြန္းထင္းလပ္လို႔

အားငယ္စိတ္ဖယ္ ေပါ့ပါးေစကြယ့္...

ဝမ္းႏွင့္လြယ္ေမြး ေမေမ့ေသြးမို႔

သတၱိသြန္းေလာင္း အားသစ္ေျပာင္း၍

သံသရာဆံုး အသိသံုးဟု

ထပ္ခါတလဲ မွာေနဆဲေလ

ေဝးက ေမ့သမီး ၾကားႏိုင္ေစ..။.

ခင္ေလးငယ္ ~ 2013/ 08/ 21

 ေမေမ့ေမတၱာ ေမေမ့စကားမ်ားအား လြမ္းဆြတ္သတိရရင္း ~ အားငယ္မိေသာ ေန႔ရက္မ်ားထဲမွ မိမိကိုယ္တိုင္သို႔ ခြန္အားေပး ေရးဖြဲ႕ပါသည္..။
 

~ ညအေရာင္ ~

ညရဲ႕ အေရာင္က ပံုစံတူ ထုဆစ္ထားဆဲ....။ အရင္အတိုင္းေတြနဲ႔ ထပ္တူက်လ်က္...။ အပူရွိန္ ျပင္းေနတာရယ္- ခပ္ေသာ့ေသာ့ ေလေျပ မရွိတဲ့ အခ်က္ရယ္ အဲ့ဒီ ႏွစ္ခုစလံုးဟာ ေႏြညရဲ႕ သရုပ္မွန္ မဟုတ္လား..။ အတၱတရားနဲ႔ သစၥာတည္တဲ့ ေႏြညဟာ သူ႔အတၱနဲ႔သူ စူးစူးရွရွ ေက်နပ္ေနပံုရတယ္..။

ဒီလိုနဲ႔ ေႏြညဟာ သူမကို တစ္ဆစ္ဆစ္ ကိုက္ေတာ့တာပဲ..။ လူကို ၿမိဳမေယာင္ ေလွာင္ေျပာင္ျပန္ရဲ႕.။ ရယ္စရာ ေကာင္းတာက တကယ္တမ္း သူမဟာ ေႏြညရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီးသားရယ္..။ ဘယ္ေလာက္မ်ား မုန္းစရာလဲကြယ္..!!

ညာသံေပးၿပီး ဘယ္က ဝိုက္တယ္..။ ႏြယ္တစ္ပင္လို ရစ္ေခြ ပတ္တယ္..။ ေစြ႕ကနဲ ဆံႏြယ္ေတြ ၾကားထဲ..။ လွစ္ကနဲ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ အေပၚ..။ ျငင္းဆန္ခ်ိန္ မေပးပဲ အိပ္စက္ရာ ေမြ႕ရာထက္က ခႏၶာတစ္ကိုယ္လံုးကို ေကာင္းကင္ယံဆီ္ ေပြ႕ခ်ီေခၚေဆာင္ျပန္ရဲ႕..။ ေႏြညဟာ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ရွိလွတယ္..။ သူမကေတာ့ အလြမ္းေတြ တစ္နင့္တစ္ပိုးနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ညိွဳးေလ်ာ့ေလ်ာ့..။

ၾကယ္ေတြက နီးလာလိုက္- ေဝး ေဝးသြားလိုက္နဲ.။ ပူပူအိုက္အိုက္မွာ တူတူပုန္းတမ္း ကစားေနတဲ့ ၾကယ္ေလးေကြက ခ်စ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား..။ ပါးလ်လ် တိမ္လႊာေတြဟာ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး ေႏြညနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ရွိလြန္းေနသလိုပဲ..။ အဲ့လို ထင္မိခ်ိန္ သူမႏႈတ္ခမ္း ႏွစ္လႊာဟာ ဘယ္လို သႏၱာန္မ်ား ရွိေနခဲ့ပါလိမ့္..!! ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ ၿပံဳးရိပ္သမ္းေန ခဲ့မယ္ေတာ့ မထင္..။ 

ၾကယ္ေတြနဲ႔ တိမ္လႊာပါးေတြဆီကေန ရြက္ဝါေျခာက္ေတြရွိရာကို ရုတ္ကနဲ ထိုးစိုက္ခ်တယ္..။ သူဟာ အေတာ့္ကို ပါးပါးနပ္နပ္ရွိသူပါပဲ..။ ေရာ္ရြက္ဝါေတြထက္ သူမ ခႏၶာကို လႊတ္ခ်ေပးလိုက္တာမ်ား တကယ့္ကို ဖြဖြသက္သက္ ညင္ညင္သာသာေလး..။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ အေပ်ာ္တစ္စ မသိမသာေလး သူမရင္မွာ ျဖတ္ေျပးသြားခဲ့ ထင္ရဲ႕..။ 

ဟိုဟိုဒီဒီ အေတြးအစမွာပဲ သူဟာ လူးလူးလြန္႔လြန္႔ နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာ ျပန္တယ္..။ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလေျပတစ္စကို ယူေဆာင္ လာခဲ့တယ္..။ လက္ေဆာင္... တဲ့..။ မညာတမ္း ဝန္ခံရရင္ျဖင့္ ေက်းဇူးတင္စိတ္ေလး နည္းနည္းေတာ့ ျဖစ္မိသြားတယ္..။ ဒီလို ေလေျပေတြေပါ့..!! အဲ့ဒီလို ေလေျပေတြနဲ႔ သူ႔လိုပဲေပါ့...!!

အခုလို ေသြ႕ေျခာက္ေနတဲ့ ေႏြညေတြဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေမေမ့အိမ္အိုေလးထဲမွာ စိုစိုေျပေျပ ရွိခဲ့ဖူးသတဲ့..။

                                           ( ခင္ေလးငယ္ )

သယ္ေဆာင္လာတဲ့ မိုးေရ စိုရႊဲရႊဲမွာေပါ့။ သူ႕အလြမ္းေတြက နင့္နင့္နဲနဲ တဖြဲဖြဲပဲ။ တယုတယနဲ႔ သူ ပုခံုးထမ္း သယ္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔- လက္စမသတ္ရေသးတဲ့ ေႏြည ပန္းခ်ီကားကို သူ ေရးဆြဲခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေရာက္သြားရဲ႕။ ဆြဲလာခဲ့တာ ဘဝတစ္ေလ်ာက္လံုးပဲရယ္။ 

အခုေတာ့ အဲ့ပန္းခ်ီကားဟာ ေဆးသားေတြမွိန္ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ တိုက္စားသြားၾကၿပီ။ သူ႕ အနားသတ္မွာ- ေကာင္းကင္ျပင္က ၾကယ္ေရာင္ေတြနဲ႔ အေရာင္ေဖ်ာ့ေနခဲ့ၿပီ။ ဒီပန္းခ်ီကားမွာ တိမ္သားေတြ မပါဘူး။ အဲ့ေတာ့ သူ႕ ဒီပန္းခ်ီကားမွာ မိုးမရြာဘူး။ ဒါကို ဘယ္သူ မွ နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

သြားၾကပါေလ။ လက္ျဖစ္တစ္တြက္ အတြင္းမွာပဲ ~ အိမ္လြမ္းသူေတြ အသေခ်ၤ အသခ်ၤာ ေမ်ာပါသြားၾကပါေလ။ သူသာ တစ္ေယာက္တည္း။ ေက်ာက္အငူရဲ႕ အစြန္းမွာ ေနမယ္။ အလြမ္းေတြကို တဖြဖြ ေရတြက္မယ္။ 

စကၠဴေလွငယ္ေတြ ေခါက္မယ္။ လိႈင္းပုတ္သံေတြ တျဖတ္ျဖတ္ နားေထာင္မယ္။ ၾကယ္ေရာင္ေတြကို တလက္လက္ ေငးေမာၾကည့္ ေနဦးမယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ငယ္ေလး ေလာက္ေတာင္ မရွိတဲ့ အလင္းမ်ိဳးနဲ႔ ဒီပန္းခ်ီကားကို သူ႕ ေပ်ာက္လုလု ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ အနားသတ္မယ္။

အို ~ အိမ္လြမ္းသူ အေပါင္းတို႔။ လိႈင္းေလေတြၾကား အသင္တို႔ ေမ်ာပါသြားၾကပါေလ။ ဒီေႏြေႏွာင္းရဲ႕ ပန္းခ်ီကား လွပေစႏိုင္ဖို႔ အသင္တို႔ အေဝး ေျပးထြက္သြားၾကပါေလ။ ေႏြၿပီးခဲ့ၿပီ။ မိုးေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ဘာမ်ား အဆန္းတၾကယ္ ရွိေနပါလိမ့္မလဲ။ 

မိုးစက္ေတြ ဖြဖြ စိုေနတဲ့ သူ႔ပန္းခ်ီကားကို မ်က္ရည္ေတြလား ေဆးစက္ေတြလား မကြဲျပားတဲ့ အသိနဲ႔ အနားသတ္လိုက္တယ္။ တိမ္သားေတြ အလြင့္မွာေပါ့။ သူမရဲ႕ အလြမ္းကို လူသူေလးပါး မျမင္ေအာင္ သူ႔ရင္ထဲ အသာအယာ လိပ္သိမ္းမိလိုက္တယ္။ 

မ်က္ရည္စေတြ တိတ္ပါေစေတာ့ ~ ရြက္ဝါေတြလည္း စိမ္းေတာ့ေလ။ တိမ္သားေတြလည္း ရြာေတာ့ေလ။

                                                 ( ေဇယ် )

★★ အိမ္လြမ္းေနသူကၽြန္မ နဲ႔ ေမာင္- အမွတ္တရ အတူ ေရးျဖစ္တဲ့ စာစုေလးေတြပါ..။ ★★ 

                                               <2013/ 08/ 10>

~ ကိုယ္တည္းရႈပ္မိ အျပစ္ရွိ၏ ~

...

 

ဟိုဟိုသည္သည္၊ အေတြးကူလို႔
မွန္ေဆာင္နန္းထက္၊ လိုက္ကာလွစ္လ်က္
ေႏြညယံမွာ၊ ေမွ်ာ္မွန္းကာတမ္း
ခင့္အလြမ္းကို၊ ပုန္းသည့္လမင္း သိခဲ့သည္..။

မွန္အိမ္ကမီး၊ ထိန္ထိန္ညီးႏွင့္
ေက်ာင္းေတာ္တြင္း၌၊ ႀကိဳးစားခိုက္ဟု
ေဖာ့ကာေတြးလ်က္၊ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ
ၿပံဳးျဖာပါက ေက်နပ္ပီတိ ေမာင္ရွိေလမည္..။

သိသာသိျငား၊ လမင္းကိုရွက္
ေခါင္းမာလ်က္ႏွင့္၊ ၿပံဳးရခက္၏
ေၾသာ္ ~~
ခင့္ဒုကၡႏွင့္ ခင္ေပတည္း..။

.

ခင္ေလးငယ္ ::: 2013/ 08/ 18 :::

~ ဘယ္လိုလဲကြယ္ ~

ကိုယ္တိုင္နင္းဖို႔ ကိုယ္တိုင္ခင္းၿပီး
ျပန္ၿဖိဳခံရတဲ့ စစ္တြင္းသံုး တံတားေတြလို
ဘုရားသခင္ လက္ဖဝါးထဲက တိမ္တိုက္ညိဳေတြ
ကိုယ့္အေပၚ သည္းႀကီးမည္းႀကီး တစ္ဝုန္းဝုန္း ရြာခ်-

အဲ့သလိုပဲ...
အတိတ္ဘဝကံရဲ႕ သကၠရာဇ္အိုေတြ ၿပိဳက်ေစခ်င္ခဲ့တာ
စြန္႔စြန္႔စားစား ဒီစိတ္ေဇာ အကပ္ (မာတိကာလွန္. နိဒါန္းပ်ိဳးတုန္း)
အိပ္မက္ေတြသာ ပ်ိဳမ်စ္စြာနဲ႔ ညတိုင္းညတိုင္း ရပ္ရပ္သြား သတဲ့..။

ကဲ.........!!

 

ခင္ေလးငယ္ ::: 2013/ 08/ 21:::

◀ Sunday Morning of Tokyo ▶

တနဂၤေႏြ နံနက္ခင္းသည္ အရုဏ္ဦး ေနေရာင္ႏုအစား မိုးဖြဲဖြဲႏွင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ခဲ့၏..။ တိုက်ိဳသည္ ေႏြေႏွာင္းသို႔ ကူးစျပဳေနၿပီ..။

သင့္တင့္သည့္ ရာသီဥတုေၾကာင့္ အိပ္ရာ မဝင္ခင္ ဖြင့္ထားခဲ့ေသာ ကုတင္ေခါင္းရင္းမွ မွန္တံခါးမ်ားကို အသာဆြဲပိတ္ရင္း ဦးညြတ္မိသည္..။ ဤသို႔ျဖင့္ မီးခိုးႏုေရာင္ တနဂၤေႏြသည္ ကၽြန္မကို စတင္ သိမ္းပိုက္ေတာ့၏..။

                                       . . . ☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩ . . .

ကၽြန္မကို အဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဆံုးေသာ အေရာင္သည္ မီးခိုးေရာင္ ျဖစ္သည္..။ ကၽြန္မ ပိုင္ဆိုင္ေသာ အသံုးအေဆာင္၊ အဝတ္အစား အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရည္ရြယ္၍ ဝယ္ခဲ့သည္ မဟုတ္ေသာ္ျငား ထိုအေရာင္ေလးမ်ား ျဖစ္ေနတတ္သည္..။

ႏွစ္သက္ရာ အေရာင္မ်ားအေၾကာင္း မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕ ေျပာဖူးသည္ကို သတိတရ ရွိလာမိသည္..။ ေတာက္ပေသာ အေရာင္မ်ားကို ျငင္းဆန္ေလ့ ရွိသူမွာ ကၽြန္မျဖစ္၏..။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က “ဘယ္အေရာင္ကို အႀကိဳက္ဆံုးလဲ..” ဟူေသာ ေမးခြန္း အေမးခံရခ်ိန္တြင္ ခ်က္ခ်င္း မေျဖႏိုင္ပဲ ဆြံ႕အ ေနခဲ့ဖူးသည္ကို အမွတ္ရေသးသည္..။

မည္သည့္ အခ်ိန္မွစကာ မီးခိုးႏွင့္ ကၽြန္မ တစ္သားတည္း ရွိေနခဲ့သည္ မသိ..။ သူငယ္ခ်င္း၏ ေမးခြန္းအား ေျဖဆိုရန္ အႏွစ္သက္ဆံုးအေရာင္ကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စဥ္းစား ယူခဲ့ရဖူးပါသည္..။ ကိုယ္တိုင္ တိတိပပ သိလိုက္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မပိုင္ဆိုင္ေသာ အဝတ္ဗီရိုသည္ မီးခိုးေရာင္ အျပည့္ျဖင့္ ေနရာယူထားၿပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့၏..။

ကၽြန္မ အိမ္ခန္းေလးထဲရွိ စားပြဲပုေလးမွ အစ၊ ကြန္ျပဴတာ စင္ေလးေပၚအဆံုး ဟိုဟိုသည္သည္၌လည္း သူတို႔ရွိေနတတ္သည္..။ ႏု၊ ရင့္ အနည္းငယ္ဆီ ကြဲျပားသည့္ ထိုအေရာင္ေလးတိုင္းကို ကၽြန္မ ခ်စ္သည္..။ ကၽြန္မသည္ လက္သည္းနီဆိုးျခင္းကို အႏွစ္သက္ႀကီး မဟုတ္လွ..။ သို႔ေသာ္ ေငြမွင္ေရာင္ သန္းေသာ ခဲေရာင္ လက္သည္းနီ တစ္ေရာင္တည္းကိုမူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ သံုးတတ္ေလ့ရွိသည္မွာ ယခုတိုင္ျဖစ္၏..။

မီးခိုးေရာင္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မည္သို႔ေသာ အတိတ္အေၾကာင္းအရာမွ် ကၽြန္မတြင္ မရွိခဲ့ဖူး..။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေစ်းဝယ္ထြက္ေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ထိုအေရာင္ ပစၥည္းမ်ားထံသာ လက္လွမ္းေလ့ရွိေသာ ကၽြန္မအား သူတို႔ ၿပံဳး၍ ၾကည့္ေလ့ ရွိၾက၏..။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မတို႔ မဂၤလာ ဆြမ္းေကၽြးေန႔တြင္ဝတ္မည့္ ျမန္မာဝတ္စံုကို ရန္ကုန္တြင္ေနေသာ တူမေလး တစ္ေယာက္က “ဘယ္အေရာင္ဝတ္မွာလဲ တီ..” ဟု ဝယ္ရန္ ေမးတုန္းက ျဖစ္သည္..။

မဆိုင္းမတြပင္ မီးခိုးေရာင္ဟု ကၽြန္မေျဖခဲ့ပါသည္..။ ဝတ္စံု ဝယ္ေပးမည့္ ထိုတူမေလးသည္ ၾကားၾကားခ်င္း အင္တင္တင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေသး၏..။ အနည္းငယ္ ေတာက္ပေသာ အေရာင္မ်ိဳး ေရြးခ်ယ္ရန္ နားခ်ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတြင္ အေလ်ာ့ေပး လိုက္ေရာကာ ကၽြန္မႏွစ္သက္ေသာ အေရာင္ေလးကိုပင္ ကၽြန္မႏွင့္ ေမာင့္အတြက္ မဂၤလာ လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူ ဝယ္ ပို႔ေပးခဲ့သည္..။

မီးခိုးေရာင္တြင္ မည္သည့္ ဂုုဏ္သတၱိမ်ိဳး ပိုင္ဆိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္မ မသိသလို စိတ္လည္း မဝင္စားပါ..။ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ထိုအေရာင္ေလး၏ ေကာင္းက်ိဳး ဆိုးက်ိဳး စသည္သည္ ကၽြန္မအတြက္ အေရးမႀကီး..။ ဆန္းက်ယ္မႈမပါ အယူဝါဒစြဲ ကင္းကင္းႏွင့္ ကၽြန္မ သူ႔ကို ခ်စ္သည္..။ ရိုးရွင္းစြာ သူ႕ထံ၌ ကၽြန္မ တြယ္ၿငိသည္..။ ထိုမွ်ႏွင့္ပင္ ကၽြန္မအတြက္ လံုေလာက္သည္..။ ကၽြန္မေတြးရန္ က်န္အရာမ်ား ဘာမွ လိုအပ္မေန..။


                                        . . . ☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩.☩ . . .

ဟိုဟိုသည္သည္ အေတြးမ်ားႏွင့္ ရွိေနခဲ့ေသာ ကၽြန္မ၏ မီးခိုးႏု တိုက်ိဳသည္ မီးခိုးရင့္အျဖစ္ ကူးေျပာင္း၏..။ မိုးဖြဲေလးမ်ားသည္လည္း ပိုမိုစိပ္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္..။ အံု႔မိႈင္းေနေသာ ဤမနက္ခင္းမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္မစိတ္အစဥ္သည္ ထံုထိုင္းမေနပဲ ေပါ့ပါး လန္းဆတ္၍ပင္ ေနေသး၏..။

မည္သို႔ျဖစ္ေစ မီးခိုးႏွင့္ ျခယ္သေသာ တိုက်ိဳ တနဂၤေႏြသည္ ကၽြန္မအတြက္ အႏုစိပ္လွပေသာ ပန္းခ်ီတစ္ကားျဖစ္သည္..။ တန္ဖိုးတထားႏွင့္ ကၽြန္မ အျမတ္တႏိုး ရွိရ၏..။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ထိုလက္ေဆာင္ေလးႏွင့္ ႏိုးထခြင့္ျပဳခဲ့သည့္ တိိုက်ိဳအားလည္း လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါသည္..။

 

                                        ✿ ခင္ေလးငယ္ ~ 2013/ 09/ 08 ✿