~ ညအေရာင္ ~

ညရဲ႕ အေရာင္က ပံုစံတူ ထုဆစ္ထားဆဲ....။ အရင္အတိုင္းေတြနဲ႔ ထပ္တူက်လ်က္...။ အပူရွိန္ ျပင္းေနတာရယ္- ခပ္ေသာ့ေသာ့ ေလေျပ မရွိတဲ့ အခ်က္ရယ္ အဲ့ဒီ ႏွစ္ခုစလံုးဟာ ေႏြညရဲ႕ သရုပ္မွန္ မဟုတ္လား..။ အတၱတရားနဲ႔ သစၥာတည္တဲ့ ေႏြညဟာ သူ႔အတၱနဲ႔သူ စူးစူးရွရွ ေက်နပ္ေနပံုရတယ္..။

ဒီလိုနဲ႔ ေႏြညဟာ သူမကို တစ္ဆစ္ဆစ္ ကိုက္ေတာ့တာပဲ..။ လူကို ၿမိဳမေယာင္ ေလွာင္ေျပာင္ျပန္ရဲ႕.။ ရယ္စရာ ေကာင္းတာက တကယ္တမ္း သူမဟာ ေႏြညရဲ႕ ဝမ္းဗိုက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီးသားရယ္..။ ဘယ္ေလာက္မ်ား မုန္းစရာလဲကြယ္..!!

ညာသံေပးၿပီး ဘယ္က ဝိုက္တယ္..။ ႏြယ္တစ္ပင္လို ရစ္ေခြ ပတ္တယ္..။ ေစြ႕ကနဲ ဆံႏြယ္ေတြ ၾကားထဲ..။ လွစ္ကနဲ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ အေပၚ..။ ျငင္းဆန္ခ်ိန္ မေပးပဲ အိပ္စက္ရာ ေမြ႕ရာထက္က ခႏၶာတစ္ကိုယ္လံုးကို ေကာင္းကင္ယံဆီ္ ေပြ႕ခ်ီေခၚေဆာင္ျပန္ရဲ႕..။ ေႏြညဟာ ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ရွိလွတယ္..။ သူမကေတာ့ အလြမ္းေတြ တစ္နင့္တစ္ပိုးနဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ညိွဳးေလ်ာ့ေလ်ာ့..။

ၾကယ္ေတြက နီးလာလိုက္- ေဝး ေဝးသြားလိုက္နဲ.။ ပူပူအိုက္အိုက္မွာ တူတူပုန္းတမ္း ကစားေနတဲ့ ၾကယ္ေလးေကြက ခ်စ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား..။ ပါးလ်လ် တိမ္လႊာေတြဟာ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး ေႏြညနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ရွိလြန္းေနသလိုပဲ..။ အဲ့လို ထင္မိခ်ိန္ သူမႏႈတ္ခမ္း ႏွစ္လႊာဟာ ဘယ္လို သႏၱာန္မ်ား ရွိေနခဲ့ပါလိမ့္..!! ေသေသသပ္သပ္နဲ႔ ၿပံဳးရိပ္သမ္းေန ခဲ့မယ္ေတာ့ မထင္..။ 

ၾကယ္ေတြနဲ႔ တိမ္လႊာပါးေတြဆီကေန ရြက္ဝါေျခာက္ေတြရွိရာကို ရုတ္ကနဲ ထိုးစိုက္ခ်တယ္..။ သူဟာ အေတာ့္ကို ပါးပါးနပ္နပ္ရွိသူပါပဲ..။ ေရာ္ရြက္ဝါေတြထက္ သူမ ခႏၶာကို လႊတ္ခ်ေပးလိုက္တာမ်ား တကယ့္ကို ဖြဖြသက္သက္ ညင္ညင္သာသာေလး..။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ အေပ်ာ္တစ္စ မသိမသာေလး သူမရင္မွာ ျဖတ္ေျပးသြားခဲ့ ထင္ရဲ႕..။ 

ဟိုဟိုဒီဒီ အေတြးအစမွာပဲ သူဟာ လူးလူးလြန္႔လြန္႔ နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာ ျပန္တယ္..။ ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလေျပတစ္စကို ယူေဆာင္ လာခဲ့တယ္..။ လက္ေဆာင္... တဲ့..။ မညာတမ္း ဝန္ခံရရင္ျဖင့္ ေက်းဇူးတင္စိတ္ေလး နည္းနည္းေတာ့ ျဖစ္မိသြားတယ္..။ ဒီလို ေလေျပေတြေပါ့..!! အဲ့ဒီလို ေလေျပေတြနဲ႔ သူ႔လိုပဲေပါ့...!!

အခုလို ေသြ႕ေျခာက္ေနတဲ့ ေႏြညေတြဟာ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေမေမ့အိမ္အိုေလးထဲမွာ စိုစိုေျပေျပ ရွိခဲ့ဖူးသတဲ့..။

                                           ( ခင္ေလးငယ္ )

သယ္ေဆာင္လာတဲ့ မိုးေရ စိုရႊဲရႊဲမွာေပါ့။ သူ႕အလြမ္းေတြက နင့္နင့္နဲနဲ တဖြဲဖြဲပဲ။ တယုတယနဲ႔ သူ ပုခံုးထမ္း သယ္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔- လက္စမသတ္ရေသးတဲ့ ေႏြည ပန္းခ်ီကားကို သူ ေရးဆြဲခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေရာက္သြားရဲ႕။ ဆြဲလာခဲ့တာ ဘဝတစ္ေလ်ာက္လံုးပဲရယ္။ 

အခုေတာ့ အဲ့ပန္းခ်ီကားဟာ ေဆးသားေတြမွိန္ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ တိုက္စားသြားၾကၿပီ။ သူ႕ အနားသတ္မွာ- ေကာင္းကင္ျပင္က ၾကယ္ေရာင္ေတြနဲ႔ အေရာင္ေဖ်ာ့ေနခဲ့ၿပီ။ ဒီပန္းခ်ီကားမွာ တိမ္သားေတြ မပါဘူး။ အဲ့ေတာ့ သူ႕ ဒီပန္းခ်ီကားမွာ မိုးမရြာဘူး။ ဒါကို ဘယ္သူ မွ နားလည္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ 

သြားၾကပါေလ။ လက္ျဖစ္တစ္တြက္ အတြင္းမွာပဲ ~ အိမ္လြမ္းသူေတြ အသေခ်ၤ အသခ်ၤာ ေမ်ာပါသြားၾကပါေလ။ သူသာ တစ္ေယာက္တည္း။ ေက်ာက္အငူရဲ႕ အစြန္းမွာ ေနမယ္။ အလြမ္းေတြကို တဖြဖြ ေရတြက္မယ္။ 

စကၠဴေလွငယ္ေတြ ေခါက္မယ္။ လိႈင္းပုတ္သံေတြ တျဖတ္ျဖတ္ နားေထာင္မယ္။ ၾကယ္ေရာင္ေတြကို တလက္လက္ ေငးေမာၾကည့္ ေနဦးမယ္။ ဖေယာင္းတိုင္ငယ္ေလး ေလာက္ေတာင္ မရွိတဲ့ အလင္းမ်ိဳးနဲ႔ ဒီပန္းခ်ီကားကို သူ႕ ေပ်ာက္လုလု ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ အနားသတ္မယ္။

အို ~ အိမ္လြမ္းသူ အေပါင္းတို႔။ လိႈင္းေလေတြၾကား အသင္တို႔ ေမ်ာပါသြားၾကပါေလ။ ဒီေႏြေႏွာင္းရဲ႕ ပန္းခ်ီကား လွပေစႏိုင္ဖို႔ အသင္တို႔ အေဝး ေျပးထြက္သြားၾကပါေလ။ ေႏြၿပီးခဲ့ၿပီ။ မိုးေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ဘာမ်ား အဆန္းတၾကယ္ ရွိေနပါလိမ့္မလဲ။ 

မိုးစက္ေတြ ဖြဖြ စိုေနတဲ့ သူ႔ပန္းခ်ီကားကို မ်က္ရည္ေတြလား ေဆးစက္ေတြလား မကြဲျပားတဲ့ အသိနဲ႔ အနားသတ္လိုက္တယ္။ တိမ္သားေတြ အလြင့္မွာေပါ့။ သူမရဲ႕ အလြမ္းကို လူသူေလးပါး မျမင္ေအာင္ သူ႔ရင္ထဲ အသာအယာ လိပ္သိမ္းမိလိုက္တယ္။ 

မ်က္ရည္စေတြ တိတ္ပါေစေတာ့ ~ ရြက္ဝါေတြလည္း စိမ္းေတာ့ေလ။ တိမ္သားေတြလည္း ရြာေတာ့ေလ။

                                                 ( ေဇယ် )

★★ အိမ္လြမ္းေနသူကၽြန္မ နဲ႔ ေမာင္- အမွတ္တရ အတူ ေရးျဖစ္တဲ့ စာစုေလးေတြပါ..။ ★★ 

                                               <2013/ 08/ 10>