Monday, November 18, 2013

-- Be empty of worrying --

မိုးသည္ ဝုန္းကနဲ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာ၍ တိ- ကနဲ ရပ္သည္..။ အိပ္ခန္းမွ မွန္တံခါးမ်ားကို တြန္းဖြင့္ထြက္ပါလ်င္ ဝရံတာသို႔ ေရာက္၏..။ ဝရံတာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ထင္က်န္ေနေသာ မိုးေရကြက္မ်ားေပၚ၌ ေျခဗလာက်င္းကာ ရပ္မိ၏..။ စိမ့္ေအးေသာ ေလသည္ လတ္ဆတ္သေယာင္ျပဳကာ သြဲ႕သြဲ႕တိုက္ခတ္ေနသည္..။

ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ၾကည့္ေငးမိသည္္..။ ပိန္းပိတ္ေမွာင္ ကင္းဘာ့စ္အမည္းခံတြင္ ေရာင္စံုနီယြန္မီးမ်ား ထြန္းညွိထားေသာ အထပ္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အေဆာက္ဦးတစ္ခုပံု မံႈဝါးဝါးးေပၚေနသည့္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ရုပ္လံုးႂကြႂကြ ရွိေန၏..။

စိုထိုင္းထိုင္းရွိေသာ ဝရံတာ လက္ရမ္းကို ကိုင္ဆုပ္၍ ေအာက္တည့္တည့္ကို ၾကည့္ပါလွ်င္- ေသးသြယ္သြယ္ ေစ်းလမ္းကေလးကို ျမင္ရသည္..။ ေန႔ခင္းအခ်ိန္မ်ားတြင္ ကၽြတ္ကၽြတ္ညံ ေရာင္းသူ ဝယ္သူမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေလ့ရွိေသာ သစ္သီးဆိုင္ငယ္ ေလးမ်ားမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ အသြင္တစ္မ်ိဳးႏွင့္ တိတ္တဆိတ္ ရွိေနွ၏..။

ယေန႔သည္ လျပည့္ည ျဖစ္သည္..။ တိမ္မည္းထု ေနာက္တြင္ ပုန္းကြယ္ဝွက္ေနေသာ ျပည့္လသည္ ရွိၿမဲရွိျငား.. မျမင္ရ..။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေငးျပန္သည္..။ အလင္းႏွင့္ အေမွာင္မွာ အတူတူသာလွ်င္ ျဖစ္သည္ဟု မဆီမဆိုင္ေတြး၏..။ ညာလက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ အရာတစ္ခု ရွိေနႏိုင္သည္္..။

ျမင္ကြင္းအားလံုးကို ခဏတာ ႏႈတ္ဆက္ကာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ပင္ မ်က္လႊာမ်ားကို ပိတ္လိုက္သည္..။ မိမိ ႏွလံုးခုန္သံကို က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားရသည္..။ အတက္အက်- စီးခ်က္ညီညီႏွင့္ ဟန္ခ်က္တက် ရွိ မေနေၾကာင္း ဆင္ျခင္မိ၏..။ စိတ္အာရံုသည္ သတိကပ္ေနရင္း၌ပင္ တလႈပ္လႈပ္ လူးလြန္႔ထ၏..။

ဥတုရာသီႏွင့္ အသြင္တူလာေသာ စိတ္အစဥ္သည္ မိနစ္ပိုင္းအခ်ိဳ႕၌ ေလးပင္ပင္ ရွိလာျပန္သည္..။ ထို ေလးပင္မႈကို အသာတၾကည္ ရွိခြင့္ ေပးမိေသာအခါ ေၾကာက္စိတ္ ဝင္လာ၏..။ ေၾကာက္လန္႔္စိတ္သည္ ေဒါသ တစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္..။ မေရတြက္ႏိုင္ေသာ ဆံျခည္မွ်င္မ်ားကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲေနေသာ စိတ္စကၠန္႔ပိုင္းေလး မ်ားသည္ ေလးလံထိုင္းမိႈင္းလြန္း ေနွသည္..။

ၾကည္လင္သန္႔စင္ေနျခင္း မရွိ- ေပါ့ပါး ရႊင္ျမဴးမႈ မဲ့ေနသည္..။ အတိတ္ကို တမ္းတစိတ္ျဖစ္သည္..။ အနာဂါတ္ကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ကူးေျပာင္းျပန္သည္..။ ဆႏၵေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီသည္ ထိုခဏေလး အတြင္းမွာပင္ ေမာပမ္းစြာ ျဖစ္တည္ေန၏..။ စိတ္အလူးအတိုင္း လိုက္ပါကူးမိေသာ္ ယခုသည္ အက်ည္းတန္စြာ ကြယ္ေပ်ာက္ေတာ့သည္..။

ထိုအရာမ်ားကို လႊတ္ခ် လိုသည္..။ ထိုအရာမ်ားထံမွ ထြက္ေျပးလိုသည္..။ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေျပာင္းလဲေနစဥ္ အတြင္းမွာပင္ ဖတ္ဖူးေသာ ရူမီ၏ ကဗ်ာတိုေလး တစ္ပုဒ္အား သတိရလာ၏..။ ညာလက္တြင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ တစ္စံုတရာကို လႊတ္ခ်ရင္း ႏႈတ္မွ ထိုကဗ်ာေလးကို ဖြဖြ ရြတ္ဆိုမိသည္..။

မည္သူမျပဳ မိမိမႈေသာ
ပူပင္ျခင္း၌ ၿငိတြယ္ကင္းေစ-

ဖြင့္ရန္မလို ပြင့္ေနပါ၍္
အကင္းပါးက အက်ဥ္းမက်ဟု...

ဗ်ာပါဒမွ ဖယ္ခြာခြဲထြက္
တိတ္ဆိတ္ျခင္း၌့္ ၿငိမ္ဝပ္ႏိုင္ေစ-

သတိကပ္လ်က္ ေသာကေလ်ာ့မူ
ေပါ့ပါးစိတ္ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္၏္..။


~ ႐ူမီ ~

အရာအားလံုးကို လႊတ္ခ်လိုက္ခ်ိန္ ထို ခဏတြင္.. မိုးရြာၿပီးစ တိုက်ိဳည စစ္စစ္သည္ ယခုမွ သူမထံ ေရာက္လာေတာ့သည္..။ ႏွလံုးခုန္သံ၏ ကာရံညီမႈ၌ စိတ္ႏွလံုးသည္ ရုတ္ကနဲ ျဖဴလႊေပါ့ပါး ၿငိမ္သက္သြားေတာ့၏..။

* ♥`•.¸¸.•´´•:*´¨`*:•.••.¸¸. ´´¯`•♥

မွတ္ခ်က္..။။ ရူမီ၏ ကဗ်ာေလးကို စကားလံုးအားျဖင့္ တိုက္ရိုက္ ျပန္ဆိုျခင္း မဟုတ္ပါ.. “အသိ” အားျဖင့္ ျပန္ဆိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္..

(ခင္ေလးငယ္) 2013/ 06/ 24

Be empty of worrying.
Think of who created thought!

Why do you stay in prison
when the door is so wide open?

Move outside the tangle of fear-thinking.
Live in silence.

Flow down and down in always
widening rings of being.

~ Rumi ~

No comments: