တစ္ဖန္ ~

ရေတာင့္ရခဲ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ကို ကၽြန္မကပဲ သံသယေတြနဲ႔ ရွိေနတာလား..! ျဖစ္ႏိုင္ေခ်နည္းၿပီး လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပမရတဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈေတြကပဲ တေစၦေကာင္ေတြကို မိုးလံုးျပည့္ ေမြးခ်လိုက္တာလား -

ေသခ်ာတာက မေရမရာနဲ႔ တစ္ခုခု မွားယြင္းေနခဲ့ၿပီ..။ ဒါေပမယ့္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ကၽြန္မ တအံ့တၾသ ခ်စ္တယ္..။

~~~~~~~~~~~~~~~~

ေဟာဟို ကမ္းစပ္မွာ လိႈင္းပုတ္သံေတြ ေတာေျခာက္ေနတယ္..။

“တေစၦညေတြ ေရာက္လာျပန္ၿပီ..”

ဟိုမွာသဲ့သဲ့ ဒီမွာယဲ့ယဲ့နဲ႔ တဆစ္ဆစ္ ႀကီးထြားလာလိုက္တာမ်ား- ရြက္ဝါေၾကြေတြေတာင္ ခိုနားရာမဲ့..။ လက္ပြန္းတတီး ရွိေနခဲ့ဖူးသူဟာ ကၽြန္မပဲ..။ သူတို႔ရဲ႕ တြန္႔လိပ္ေကြးေကာက္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး သဏၭာန္ေတြက ကၽြန္မ မ်က္လႊာေတြအၾကား ေျပေျပျပစ္ျပစ္ တိုးဝင္ေပါ့..။

ရုတ္ရုတ္သဲသဲ တေစၦေတြရဲ႕ပြဲမွာ ေကာင္းကင္ယံက ၾကယ္ပြင့္ေလးအခ်ိဳ႕ တုန္ရီစြာ စိုးရြံ႕ၾကရဲ႕..။ ၾကယ္ေလးေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ခႏၶာကိုေခၽြေတာ့ ပင္လယ္တစ္ျပင္လံုးဟာ ၾကယ္ေတြနဲ႔ ေဝရ..။ ဒီလိုနဲ႔ တရိပ္ရိပ္ဆိုသလို တေစၧညဟာ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ကဗ်ာဆန္လာ ေတာ့တာရယ္..။

သူတို႔အားလံုးဟာ အျဖဴေရာင္ျဖစ္တယ္..။ အနီေရာင္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေၾကာင္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ခဲ့ၿပီးသား..။ စိမ့္ကနဲ႔ တိုးဝင္စီးေမ်ာလာတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ေပါ့ပါးမႈကို ကၽြန္မ ေသြးေၾကာေတြကလည္း အလိုက္တသင့္ လက္ခံလို႔္.. လို႔ ဆိုရမလို..။

တေစၦေတြဆီမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ သင္ၾကားစရာေတြ မရွိဘူးလို႔ ဘယ္အရာနဲ႔ တိုင္းထြာ ေကာက္ခ်က္ခ်မလဲ..! ေတြးၾကည့္ယံုေလးနဲ႔ ညစ္က်ယ္မယ္လို႔ ထင္ျမင္လိုက္တာဟာ တစ္ဖက္သတ္ဆန္တာ မဟုတ္လားလို႔ ကၽြန္မဘာသာ နားခ်ေနသံ ျပန္ၾကားတယ္..။

ဘာလို႔မ်ား ထိတ္လန္႔ေနၾကမွာလဲ..!! သူတို႔ ေရြ႕လ်ားမႈဟာ ရႈပ္ေထြးေနသေယာင္ ရွိေပမယ့္ မာန္အဟုန္ မပါဘူး..။ မာနကင္းတယ္..။ အလ်ားလိုက္- ေဒါင္လိုက္- အဝိုက္လိုက္- ထက္ေအာက္- အို~~ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖဴလႊလႊေလးေတြရယ္..။

ရွိၾကပါေစ.. ေရြ႕လ်ားေနၾကပါေစ.. ကခုန္ေနၾကပါေစ.. အဲ့ဒီအရာ အားလံုးဟာ ကိုယ္စီကိုယ္စီရဲ႕ ေၾကကြဲမႈကို သရုပ္ေဖာ္ေနျခင္း သက္သက္ပဲ..။ သူတို႔မွာ အသံတိတ္ေတးသြား လွလွေတြရွိရဲ႕..။ အဆိပ္အေတာက္ ကင္းတဲ့ ကဗ်ာေတြလည္း ရွိရဲ႕..။

သူတို႔ ~ ငံ့လင့္ေနၾကတယ္..။ ေစာင့္စားေနၾကတယ္..။ မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ ဆာေလာင္ေနၾကတယ္..။ ေတာင့္တေနၾကတယ္..။ အဲ့ဒီအရာ အားလံုးရဲ႕ ဦးတည္မႈက တစ္ခုတည္းေသာ ေမတၱာတရားထံပဲ ျဖစ္တယ္..။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရိုးသားလဲ..! ဂ႐ုဏာသက္စရာ ေကာင္းလိုက္လဲကြယ္..!

မညီညာတဲ့့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ လက္ကေလးေတြ ကမ္းလင့္ေနတာ အႏၱရာယ္ ျပဳဖို႔ မဟုတ္ဘူး..။ ေဖ်ာ့ေတာ့လြန္းလို႔ ဘယ္လို လက္နက္မ်ိဳးကိုမွ ထိကိုင္ႏိုင္စြမ္း မရွိသူဟာ သူတို႔ပဲ မဟုတ္လား..။

~~~~~~~~~~~~~~~~

ဒါဆိုရင္.. ကၽြန္မ..! အိုးးး.. ဒါဟာ ရွက္ရြံ႕စရာ အျဖစ္ပဲ..!!

ငံ့လင့္မႈကို ျဖည့္စြမ္းႏိုင္တယ္..။ ေစာင့္စားမႈကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္တယ္..။ ဆာေလာင္မႈကို ျဖည့္တင္းႏိုင္တယ္..။ ေတာင့္တမႈကို သိစိတ္နဲ႔ ျမင္ၾကည့္ႏိုင္တယ္..။ ၾကည္ၾကည္စင္စင္ ေမတၱာေတြကို ေဝငွႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား..။

အားငယ္စိုးရြံ႕အထီးက်န္စိတ္နဲ႔ ေတြေဝေငးေမာသူ- အသိနဲ႔ သတိ လစ္ဟာမႈမွာ ေပါ့ေပါ့ဆဆ ျပဳတ္ျပဳတ္က်တတ္သူ- ကၽြန္မဟာ.. တကယ္တမ္း ဆိုရင္ လွလွပပ မေယာင္ရာ ဆီလူးသူ သက္သက္ရယ္ေပါ့..။

ဒီလိုနဲ႔ ပဲ့တင္ထပ္ေနတဲ့ အက္ကြဲသံ မွိန္မွိန္ေလးေတြအၾကား ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ ျပန္ေတြ႕တယ္..။ စကၠန္႔၊ မိနစ္၊ နာရီေတြ သိန္း- သန္းခ်ီ ကာလေရြ႕လ်ားလို႔ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ခဲ့တဲ့ သက္ရွိ အရာဝတၱဳတစ္ခုဟာ ကၽြန္မ ျဖစ္ခဲ့တယ္..။

အလိမ့္အလိမ့္ အေခါက္ေခါက္နဲ႔ အထပ္ထပ္ခါခါ က်ိဳးက်ဖူးတဲ့ ေျခေထာက္ေတြ ခိုင္မာေနေအာင္ ျပန္လည္ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ တေစၧေတြဆီက ရွာေတြ႕တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပရ အခက္သား..။

ဒ႑ာရီတစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေန ႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား..! ကၽြန္မမွာ အဲ့လိုညေတြ ခဏခဏရွိတယ္..။ ဘယ္လိုျဖစ္ေစ မၾကာမၾကာ ဆိုသလို အလည္ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တဲ့ ကၽြန္မ တေစၦညေတြကို ကၽြန္မ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာပဲ...။

ခင္ေလးငယ္ :: 2014/ 01/ 18 ::