~ အိမ္ျပန္သူ ~

ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရစပ္မွာ ေျခဆင္းထိုင္ခဲ့သူ လူရြယ္က ခၽြတ္ထားတဲ့ သူ႔ ဖိနပ္ကို ေကာက္စီးဖို႔ မတ္တပ္ ရပ္လိုက္တယ္..။

ဆိုင္းဆရာ့ စကား ခဏငွားသံုးရင္ ဒါဟာ.. “ပတ္စာခြာ ဖ်ာလိပ္” အဲ့ဒီေန႔အတြက္ သူ႔ အိမ္ျပန္ဖို႔ ျဖစ္တယ္..။

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ရထားႀကီးစီး အိမ္ျပန္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ ျပန္ျခင္းလည္း ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ေနတယ္..။

ကၽြန္မ စီးေနတာ.. ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ရထားပဲ- မေက်နပ္ဘူး။ ငယ္က စီးဖူးတဲ့ ရထားလို “ေဘာ္ဘူး” မျမည္ဘူး။ “ဂ်ံဳးဂံ်ဳး ဂ်က္ဂ်က္” ခုတ္သံ မၾကားရဘူး..။ ေနာက္.. ကၽြန္မ လိုအပ္တဲ့ အဟုန္ႏႈန္းနဲ႔ ခုတ္ေမာင္း မေပးႏိုင္ေသးဘူး..။


ဒါကိုပဲ ရထားလို႔ ေခၚရင္း တို႔လို႔တန္းလန္း လက္ေတြေျမွာက္ထားလ်က္ အိပ္ငိုက္ေနၾက ေသးတယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ျပန္ရျပန္ၿပီ..။


““ဒီေနရာမွာ တိတိပပ သိေနတာ ရွိတယ္- ရထား ခုတ္ေမာင္းသူဟာလည္း အိမ္ျပန္ေနတဲ့ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ပဲ ရယ္..””


တစ္ကိုယ္ေရတိုက္ခန္း က်ဥ္းေလးေသာ့ကို ဖြင့္တာလည္း ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္း မမွတ္မိဘူး..။ မွတ္မိႏိုင္စရာလည္း မရွိဘူး။ ကၽြန္မ မမွတ္မိဘူးဆိုတာ ေအးေအးေဆးေဆး သိ- ေနေပးလိုက္ေတာ့ ပြဲၿပီးသြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မရိုးႏိုင္စြာ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္တယ္..။


“အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီလို႔ ဘယ္သူ ေအာ္ေျပာသလဲ..?” မေရာက္ေသးဘူ။ ျပန္တုန္း..ဒီလိုနဲ႔ ျပန္ေနတုန္း..။ ျပန္ျပန္ ေနရတုန္း..။


မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္- တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ- ရွည္ရွည္လ်ားလ်ား- ေထြေထြျပားျပား- ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္- တိုးလွ်ိဳး ငုတ္ကူး- နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ကိုယ့္အသိကိုယ္ ပ်ိဳးခင္းၿပီး အိမ္... ျပန္ ျပန္တယ္..။


အိမ္က “ထြက္” တယ္..။
အလုပ္ “သြား” တယ္..။
ထမင္း “စား” တယ္..။
“အိပ္” တယ္..။


ဘယ္သူေတြ ဘယ္လို ေျပာေျပာ- ေျပာေစ.. ကၽြန္မ မျငင္းပါဘူး..။ လက္ခံေပး ထားတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေန႔ေန႔ ညည အိမ္ျပန္ျခင္း တစ္ခုပဲ လုပ္ေနတာရယ္..။


တစ္ကိုယ္စာ ပတ္ပတ္လည္ကို ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္မိတိုင္း ျဖည့္စရာေတြက အမ်ားသား..။ ဒါေပါ့..!! လိုအပ္ေနေသး တာကိုး..။


ကၽြန္မ ျဖည့္မိသလား.? ျပည့္သြားသလား.? ဟုတ္ၿပီ. ျဖည့္ဖူးမယ္- တစ္ခါတရံ ျပည့္ဖူးတယ္- ဆိုဦးေတာ့.. ေသခ်ာပါတယ္ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ေနဆဲပဲ..။


ျပန္စရာ မလိုအပ္ေတာ့ခ်ိန္ ေရာက္တဲ့အထိ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ေနတုန္းပါပဲ..။


အိမ္ျပန္ေနတယ္..။ အိမ္အျပန္လမ္းကို ျမင္ေနၿပီးသား ကၽြန္မဟာ အိမ္ျပန္သူသာ ျဖစ္ပါတယ္..။

(ခင္ေလးငယ္)

2013/ 03/ 14