မုန္တိုင္းလြန္စ ေန႔တစ္ေန႔

“ေမေရ... ဒီေန႔ေတာ့ ဝယ္လို ႔ရႏိုင္တာေလးေတြ လိုက္ဝယ္ဖို႔ ေစ်းသြားမွ ျဖစ္မယ္... အေျခအေနက ဘာမွန္းမသိဘူးေလ.. အဝတ္လဲကြာ.. ေမနဲ႔ သမီးကို ေစ်းမွာ ခဏခ် ထားခဲ့မယ္... ဘဘႀကီးတို႔ အိမ္နဲ႔ ႀကီးျမတို႔အိမ္ အတြက္ ေသာက္ေရ နည္းနည္း သြားပို႔ ေပးမွျဖစ္မယ္.. ဓါတ္ဆီ ကလည္း ထုတ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေသးဘူး.. ဓါတ္ဆီ ပတ္႐ွာဝယ္ၿပီး အျပန္မွ ေစ်းဝင္ေခၚမယ္ေနာ္..” ဆိုတဲ႔ သမီးအေဖရဲ႕ စကားသံ အရွည္ႀကီးအဆံုးမွာ..

“ဟုတ္...” ဟု ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ ညိတ္ရင္း အိပ္ရာ ႏိုးကာစ ဆံပင္ စုတ္ဖြားေလး နဲ႔ သမီးကိုပါ အက်ႌလဲေပးလိုက္သည္..။

“ဇင္မာေရ အစ္မနဲ႔လိုက္ခဲ႔ရမယ္ေနာ္.. အိမ္ေနာက္က တံခါးေတြ ေသခ်ာပိတ္.. ဦးဦးကားေပၚ ေရတင္ေနတာလည္း ကူလိုက္ ပါဦး ကြယ္...” ဟု ဇင္မာ့ကို လွမ္းေျပာရင္း မၾကာမီပင္ အျပင္ထြက္ဖို႔ သမီးေရာ ကၽြန္မပါ အဆင္သင့္ျဖစ္ ေနခဲ့ၿပီ…။

မုန္တိုင္း အလြန္ ေန႔မ်ားထဲမွ ပထမဦးဆံုး အျပင္ထြက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔က တိုက္သြားတဲ႔ မုန္တိုင္းက တကယ့္ကို ေသြးပ်က္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ။ လွမ္းျမင္ရ တဲ့ ျမင္ကြင္းတိုင္းက ရင္ထဲကို မခ်ိမဆန္႔ ဝင္လာေနသည္။ ၿပိဳလဲေနေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးေတြ၊ ဓါတ္တိုင္ႀကီးေတြ၊ လြင့္စင္ျပန္႔က်ဲ ေနေသာ သြပ္ျပားေတြ၊ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ျဖစ္ေနေသာ မွန္ကြဲ အပိုင္းအစေတြ၊ အပံု႔လိုက္ ၿပိဳပ်က္ ေန ေသာ အိမ္ေသးေသးေလးေတြ၊ ျမင္ျမင္သမွ် အားလံုးက စိတ္မေကာင္းစရာအတိ..။ 

“ကို..” ကေတာ့ ဘီးေလးဘီး လိွမ္႔၍ရလို႔သာ ကားဟုေခၚလို႔ရေသာ ကားစုတ္ေလးကို သတိထားရင္း အပ်က္အစီးေတြကို ေကြ႕ဝိုက္ ေမာင္းႏွင္ ေနသည္..။ အခ်ိဳ႕ေနရာ ေရလွ်ံ၊ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာ လမ္းေတြပိတ္နဲ႔ ေစ်းသို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္..။ ကၽြန္မ မ်က္လႊာကိုခ်ကာ ဘုရားစာ တခ်ိဳ႕ တ၀က္ကို ရြက္ဆိုရင္း လိုက္ပါခဲ့သည္။ ျမင္ေနၾကမဟုတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက ငါးႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ သမီးေလး အတြက္ေတာ့့ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနသည္ ထင္၏။ 

အင္မတန္သြက္လက္တဲ့ သမီးေလးေတာင္ မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ၿငိမ္သက္ လြန္းေနသည္။ သမီးေလး အေတြးမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေတြမ်ား က်န္ရွိေနေလဦးမလား..!! ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မီးစက္ေလးႏွင့္ မေန႔က ေရေလး နည္းနည္း တင္၍ ရလိုက္ေသာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလး ကို ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ 

“တစ္ပတ္စာ နီးနီးေတာ့ ေလာက္မွာပါေနာ္..” ဆိုတဲ့ “ကို႔” အသံၾကားမွ ပိုက္ဆံအိတ္ ပါးပါးေလးကို ငံု႔ၾကည့္ကာ ႏြမ္းလ် ေဖ်ာ့ေတာ့စြာျဖင့္.....
“အင္း..”
ဟု ေျဖရင္း သက္ျပင္း အခ်မွာပင္ ေစ်းေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ သတိထား မိေတာ႔သည္။

သမီးေလးကို မတတ္သာလို႔သာ ေခၚခဲ့ရေပမယ္႔ ေနာင္တက ရခ်င္ခ်င္။ အၿပိဳအပ်က္ မ်ားၾကားတြင္ ရေအာင္ ဖြင့္ထားေသာ ေစ်းေလးက တိုးမေပါက္..။ အလုအယက္ ၾကပ္သိပ္႐ႈပ္ေထြးစြာႏွင့္ ဆူညံလို႔ေနသည္။ သမီးေလးလက္ကို တင္းေနေအာင္စြဲယူရင္း အပူေတြ ကိုယ္စီ ေထြးပိုက္ထားသည့္ လူေတြၾကား တိုးေ၀ွ႔ဝင္ခဲ႔သည္။ ၾကက္ဥ တစ္လံုးကို ၃၅၀ က်ပ္တဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အဆင့္ကို ခုန္တက္သြားၿပီ။ 

လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ႏြမ္းဖတ္ ရိသဲ့ေနသည့္ တစ္ေထာင္တန္ အေဟာင္းေလး ငါးရြက္ကို ကၽြန္မ ျဖန္႔ၾကည့္မိ လိုက္ေသးသည္။ ႐ွိတာေလးႏွင့္ ရသေလာက္ အျမန္ဆံုး တိုးဝယ္ၿပီး ျပန္ထြက္ ႐ံုသာ..။ “တစ္ပတ္စာ ေလာက္ေတာ့..” ဟု ေျပာသြားခဲ့ေသာ “ကို႔..” စကားကို သတိရမိရင္း ကၽြန္မ ဝယ္လို႔ရလိုက္တာက သံုးရက္စာပင္ မ႐ွိေပ။ အေတြး မ်ားစြာႏွင့္ သက္ျပင္းကို ဖြဖြခ်ရင္း ေစ်းမွအထြက္ မထင္မွတ္တဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုက ကၽြန္မရင္ဝကို လာ ေဆာင့္ သည္။ ေျမာင္းေဘး က ေျမႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကေသာ မည္းညစ္ ေခ်ာက္ကပ္ေနသည့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္..။ 

အ႐ိုးေပၚ အရည္တင္ မ်က္ႏွာေလးက ေၾကေၾကကြဲကြဲႏွင့္ ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။ လိုအပ္တာထက္ ပိုျပဴး ေနသည္ဟု ထင္ရသည့္ မ်က္လံုးေလး တစ္စုံက ကၽြန္မကို ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ ျဖစ္သြားေစသည္။ အႀကီးမေလးက သူ႔ေမာင္ေလးဟု ယူဆရေသာ ကေလးငယ္၏ ေက်ာကုန္းကို ကုတ္ေပးေနသည္။ ျခင္ဖုေလးေတြကို ကုတ္ရင္း ႀကီးလာဟန္တူေသာ အနာလိုလို အပိန္႔ အႀကီးႀကီး ေတြႏွင့္ ကေလးငယ္က ယားလြန္း၍လား ဆာေလာင္၍ လားမသိ... က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုလို႔ ေနသည္။

“ဘုရား.. ဘုရား..!! သူတို႔မိဘေတြေရာ..!! သူတို႔ေမာင္ႏွမ..!! ျပန္စရာအိမ္..!! စားစရာ...!! ဟင့္အင္း..!!” ကၽြန္မ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ကြဲအက္ လာလိုက္တာ အသက္ရွဴလို႔ပင္ မဝေတာ့။ သမီးေလးလက္ကို ပိုမိုတင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ပါသမွ် ေလးႏွင့္ သံုးရက္စာမ႐ွိတ႐ွိ ဝယ္လာေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အႀကီးႀကီး ႏွစ္လံုးကို ဘယ္ညာဆြဲ၍ ကိုင္ထားေသာ ဇင္မာ႔ လက္ထဲက အိတ္တစ္လံုးဆီ ကၽြန္မလက္ အလိုလို ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဆတ္ကနဲ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ဆြဲယူကာ ထို ကေလးမ လက္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္မိသည္။ 

 မထင္မွတ္ပါပဲ ဝင္းလက္သြားခဲ့ေသာ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးေတြကို ကၽြန္မၾကာၾကာ မၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ လူေတြ တိုးေဝွ႔ လို႔ လာျပန္ သည္..။ သမီးႏွင့္ ႐ြယ္တူမရွိတရွိ ေကာင္မေလး.. ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္သားခန္႔သာ ရွိဦးမည့္ သူ႔ေမာင္ေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြက ကၽြန္မအေတြးမွာ ကပ္၍ လိုက္ပါလာခဲ႔ၿပီ....။ သမီးလက္ေလးေတြကို ဆြဲကိုင္ယူရင္း လူၾကားထဲက တိုးအထြက္ မထင္မွတ္ပဲ မိုးစက္ အႀကီးႀကီး ေတြႏွင့္ မိုးခပ္ႀကဲႀကဲ ရြာခ်လိုက္သည္။ မိုးသားေတြကို ေမာ႔ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းျပန္ အခ် ကၽြန္မတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ “ကို..”..။  

ဆတ္ကနဲ ေခါင္းညိတ္ျပတဲ႔ “ကို႔” မ်က္ဝန္းေတြက ညိဳေမွာင္ရီေဝလို႔..။ ပုခံုးေပၚကို ဖြဖြေလးလာတင္သည့္ “ကို႔” လက္ဖမိုးကို ကၽြန္မ လက္ေလးတစ္ဖက္ႏွင့္ ျပန္လည္ ျဖစ္ညႇစ္ထားလိုက္မိသည္။ သက္ျပင္း ခ်သံႏွင့္အတူ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေန သည့္ “ကို႔” မ်က္လံုးေတြထဲမွာ စာနာသနားစိတ္နဲ႔ အၾကင္နာ တရား ေတြ ေရာႁပြမ္းလို႔ေနသည္ပဲ...။

မိုးသား မည္းမည္းေတြက ထစ္ခ်ဳန္းသံႏွင့္အတူ အၿငိဳးႀကီးေနဆဲ.. ရန္လိုေနဆဲ..။ အက်ႌလက္ျပတ္ေလးနဲ႔ သမီးက သူ႔လက္ေမာင္းေပၚက မိုးစက္ေတြကို လက္ေသးေသးေလးႏွင့္ သတ္ခ်ရင္း...
“မိုးစက္ေလးေတြ ကလည္း ေအးလိုက္တာေနာ္ ေမေမ..” တဲ့။ ကၽြန္မ ေယာင္ရမ္းၿပီး ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္မိသည္ထင္၏..။

တကယ္တမ္း ကၽြန္မ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ေပၚက မိုးစက္ေတြ ပူေႏြးေနၾကတယ္ဆိုတာ...။

(ခင္ေလးငယ္)

မွတ္ခ်က္။ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္က ေရးခဲ့ဖူးေသာ နာဂစ္ေႁခြအၿပီး နံနက္ခင္း တစ္ခင္းစာျပကြက္ ဝတၳဳတိုေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္...။