တစ္ခါတရံတြင္ အရာအားလံုးသည္ ျဖစ္ခဲသလို ပ်က္ရန္ ဖ်က္ရန္ ခက္ခဲလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါတရံတြင္မူ မထင္မွတ္သည့္ စကၠန္႔ပိုင္းေလးတစ္ခု အတြင္းမွာပင္ အေၾကာင္းအရာ အလံုးစံုတို႔သည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဦးတည္သြားတတ္ ၾကပါေသးသည္။ ၾကည့္ျမင္တတ္ရန္ လိုအပ္ ပါသည္။ ႏွလံုးသြင္းတတ္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္ လက္ခံ ယူတတ္ ရန္ အလြန္ အေရးႀကီးေၾကာင္း ကၽြန္မေတြး မိ လာပါသည္။
ထို႔ေနာက္ လက္ခံ ယူတတ္ ရန္ အလြန္ အေရးႀကီးေၾကာင္း ကၽြန္မေတြး မိ လာပါသည္။
ထိုျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာသဘာဝတို႔ကို ကၽြန္မ၏ ေသးငယ္ေသာ ဦးေႏွာက္ေလးတစ္ခုျဖင့္ အလံုးစံုကို ၾကည္ျဖဴ စြာ အလိုက္ သင့္ လက္ခံယူတတ္ရန္ ေဝးေနပါေသးသည္။ တစ္ဆင့္ၿပိးတစ္ဆင့္၊ တစ္ထစ္ၿပိး တစ္ထစ္ သင္ၾကား ယူေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ တရား ဓမၼ ၌ ျငင္သာ သိမ္ေမြ႕စြာ ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေလ့လာ ထိုက္သာ စာေပမ်ား ဖတ္ယူျခင္းအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္ခိုင္မာေသာ ကၽြန္မ ဝန္းက်င္ရွိ ေလးစား ထိုက္သူမ်ား၏ ဆံုးမစကားမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ဖတ္မွတ္ ၾကားနာ လက္ခံ နာယူရင္း ေထြျပား ႐ႈပ္ေထြးေသာ စိတ္၏သေဘာကို သဘာဝအေလ်ာက္ ေနထိုင္တတ္ရန္ ႀကိဳးစား က်င့္ေဆာင္ေန ဆဲ ကာလေလး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါေသးသည္။
လူ႔ အသိုက္ အဝန္း ၌ အလိုက္သင့္ ေခ်ာေမြ႕စြာ၊ ေပါပါးစြာ၊ ေနထိုင္တတ္.. ေနထိုင္ႏိုင္ရန္၊ ထိုက္သင့္ေသာ လက္ခံမႈႏွင့္ လက္ခံ ယူတတ္ ရန္ မွာ ကၽြန္မအတြက္ မလြယ္ကူလွ ေသးေသာ္ျငား လမ္းခုလပ္ေတာ့ ေရာက္ လုေနၿပီ။ စိတ္အလို ဆႏၵေၾကာင့္ ျဖစ္တည္ လာေသာ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အာသီသ၊ တဏွာ တို႔ျဖင့္ ကၽြန္မနပမ္းလံုး ေနရပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လြန္ ခဲ့ေလေသာ ႏွစ္အခ်ိဳ႕က ကၽြန္မႏွင့္ ယၡဳ ကၽြန္မ မတူပါ။
(၂၀၁၀) ခုႏွစ္က ကၽြန္မႏွင့္ (၂၀၁၁) ကၽြန္မသည္လည္း မတူပါ။ အနီးစပ္ဆံုး မိမိကိုယ္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ မိေသာအခါ မေန႔က ကၽြန္မႏွင့္ ယေန႔ကၽြန္မ သည္ပင္ လံုးဝမတူညီပါ။ မိနစ္ အပိုင္းျခားႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲ၍ ေနတတ္ေသာ စိတ္၊ ခႏၶာႏွင့္ပင္ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈ လမ္းမ တစ္ခုေပၚသို႔ ဦးတည္၍ ကၽြန္မ လမ္းလွ်ာက္တတ္ လိုပါသည္။ (ကၽြန္မ စိတ္အစဥ္၏) ေျပာင္းလဲလာမႈ ျဖစ္စဥ္ ကို ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးသြင္း လက္ခံ ယူတတ္ရန္ လိုအပ္ ခ်က္ မ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။
ေကြ႕ေကာက္ သိမ္လွီေသာ လမ္းက်ဥ္း မ်ားစြာ၊ မာယာမ်ားသာ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ နက္႐ိႈင္း လြန္းေသာ ေျခာက္ကမ္းပါးေပါင္း မ်ားစြာရွိေသာ ထိုလမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ရဲရင့္စြာ နင္းေလွ်ာက္ေက်ာ္ျဖတ္ ၍ ေလာက လမ္းမ က်ယ္ တစ္ခု အေပၚသို႔ ေျခအစံုကို ခိုင္မာစြာ ခ်တတ္ႏိုင္ရန္ ကၽြန္မႀကိဳးစား ေနပါ သည္။ ေလာက လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ သိမ့္ေမြ႕စြာ၊ တည္ၿငိမ္စြာ၊ မွန္ကန္စြာ၊ ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ တတ္လိုပါသည္။ ေအးေဆး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းတတ္ရန္ ခိုင္ၿမဲေသာ ေျခအစံုကို ကၽြန္မ လိုအပ္ပါသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္း စြာ ကၽြန္မ မ်က္လႊာ ခ်လို ပါသည္။
ေလာကဓံတရား၏ မီးေတာက္မီးလွ်ံတို႔ကို ရဲဝံ့စြာ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ မည့္ မ်က္လံုးေလးတစ္စံု ကၽြန္မ လိုအပ္ပါသည္။ ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူ၊ လိုသူ၊ မလိုသူတို႔ကို လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲႏွင့္ အတည္ၿငိမ္ဆံုး ၿပံဳးျပတတ္ရန္ (လွပဘို႔ မလိုေသာ) ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ကၽြန္မ လိုပါ သည္။ မိတ္ေဆြ၊ မိတ္ေဆြ မဟုတ္သူ၊ ကၽြန္မကိုသိသူ၊ ကၽြန္မကမသိသူ၊ အသားအေရာင္တူသူ၊ ကြဲျပား သူ၊ ပညာ တတ္သူ၊ ပညာ မဲ့သူ၊ ၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာသူ၊ ခ်ိဳ႕တဲ့သူ၊ ကၽြန္မကို လိုလားသူ၊ ကၽြန္မကိုု မုန္းတီးသူ၊ လူအားလံုး ကို ခ်စ္ခင္ တတ္ရန္ ကၽြန္မ တြင္ ရွိေနသာ ႏွလံုးသားကို ပိုမိုျဖဴစင္ သန္႔ရွင္း လိုပါသည္။
လူ႔ အသိုက္ အဝန္း ၌ အလိုက္သင့္ ေခ်ာေမြ႕စြာ၊ ေပါပါးစြာ၊ ေနထိုင္တတ္.. ေနထိုင္ႏိုင္ရန္၊ ထိုက္သင့္ေသာ လက္ခံမႈႏွင့္ လက္ခံ ယူတတ္ ရန္ မွာ ကၽြန္မအတြက္ မလြယ္ကူလွ ေသးေသာ္ျငား လမ္းခုလပ္ေတာ့ ေရာက္ လုေနၿပီ။ စိတ္အလို ဆႏၵေၾကာင့္ ျဖစ္တည္ လာေသာ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အာသီသ၊ တဏွာ တို႔ျဖင့္ ကၽြန္မနပမ္းလံုး ေနရပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လြန္ ခဲ့ေလေသာ ႏွစ္အခ်ိဳ႕က ကၽြန္မႏွင့္ ယၡဳ ကၽြန္မ မတူပါ။
(၂၀၁၀) ခုႏွစ္က ကၽြန္မႏွင့္ (၂၀၁၁) ကၽြန္မသည္လည္း မတူပါ။ အနီးစပ္ဆံုး မိမိကိုယ္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ မိေသာအခါ မေန႔က ကၽြန္မႏွင့္ ယေန႔ကၽြန္မ သည္ပင္ လံုးဝမတူညီပါ။ မိနစ္ အပိုင္းျခားႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲ၍ ေနတတ္ေသာ စိတ္၊ ခႏၶာႏွင့္ပင္ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈ လမ္းမ တစ္ခုေပၚသို႔ ဦးတည္၍ ကၽြန္မ လမ္းလွ်ာက္တတ္ လိုပါသည္။ (ကၽြန္မ စိတ္အစဥ္၏) ေျပာင္းလဲလာမႈ ျဖစ္စဥ္ ကို ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးသြင္း လက္ခံ ယူတတ္ရန္ လိုအပ္ ခ်က္ မ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။
ေကြ႕ေကာက္ သိမ္လွီေသာ လမ္းက်ဥ္း မ်ားစြာ၊ မာယာမ်ားသာ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ နက္႐ိႈင္း လြန္းေသာ ေျခာက္ကမ္းပါးေပါင္း မ်ားစြာရွိေသာ ထိုလမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ရဲရင့္စြာ နင္းေလွ်ာက္ေက်ာ္ျဖတ္ ၍ ေလာက လမ္းမ က်ယ္ တစ္ခု အေပၚသို႔ ေျခအစံုကို ခိုင္မာစြာ ခ်တတ္ႏိုင္ရန္ ကၽြန္မႀကိဳးစား ေနပါ သည္။ ေလာက လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ သိမ့္ေမြ႕စြာ၊ တည္ၿငိမ္စြာ၊ မွန္ကန္စြာ၊ ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ တတ္လိုပါသည္။ ေအးေဆး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းတတ္ရန္ ခိုင္ၿမဲေသာ ေျခအစံုကို ကၽြန္မ လိုအပ္ပါသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္း စြာ ကၽြန္မ မ်က္လႊာ ခ်လို ပါသည္။
ေလာကဓံတရား၏ မီးေတာက္မီးလွ်ံတို႔ကို ရဲဝံ့စြာ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ မည့္ မ်က္လံုးေလးတစ္စံု ကၽြန္မ လိုအပ္ပါသည္။ ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူ၊ လိုသူ၊ မလိုသူတို႔ကို လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲႏွင့္ အတည္ၿငိမ္ဆံုး ၿပံဳးျပတတ္ရန္ (လွပဘို႔ မလိုေသာ) ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ကၽြန္မ လိုပါ သည္။ မိတ္ေဆြ၊ မိတ္ေဆြ မဟုတ္သူ၊ ကၽြန္မကိုသိသူ၊ ကၽြန္မကမသိသူ၊ အသားအေရာင္တူသူ၊ ကြဲျပား သူ၊ ပညာ တတ္သူ၊ ပညာ မဲ့သူ၊ ၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာသူ၊ ခ်ိဳ႕တဲ့သူ၊ ကၽြန္မကို လိုလားသူ၊ ကၽြန္မကိုု မုန္းတီးသူ၊ လူအားလံုး ကို ခ်စ္ခင္ တတ္ရန္ ကၽြန္မ တြင္ ရွိေနသာ ႏွလံုးသားကို ပိုမိုျဖဴစင္ သန္႔ရွင္း လိုပါသည္။
(အလံုးစံု မျပည့္ဝေသးေသာ္လည္း) ႀကိဳးစားဆဲ ကာလ လမ္းခုလပ္ေလးမွာပင္ သဘာဝေလာကႏွင့္ အနီးစပ္ ဆံုး ေသာ သိရွိေနထိုင္ မႈ အသိတရား တစ္ခုျဖင့္ ျမင္ျမင္ သမွ် အျမင္အာ႐ံု၊ ၾကားၾကားသမွ် အၾကား အာ႐ံု၊ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း သေဘာ သဘာဝ တို႔ ၏ အေၾကာင္း အက်ိဳး အရာရာ ကို ခ်စ္ခင္စြာ၊ တန္ဖိုး ထား စြာ၊ လိႈက္လွဲ စြာ၊ ေလးစား စြာ၊ လက္ခံ သင္ယူရင္း...
ယေန႔... ယခု... ကၽြန္မေနထိုင္ေန ပါသည္။
ယေန႔... ယခု... ကၽြန္မေနထိုင္ေန ပါသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
မွတ္ခ်က္။။ ကၽြန္မ ေတြးယူ က်င့္ႀကံေနေသာ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခု အား ခ်ေရးျခင္း သက္သက္ မွ်သာ။ “လူေတြကို ခ်စ္ပါ.. လူတိုင္း ကို ခ်စ္ပါ.. မ်ားမ်ားခ်စ္တတ္ပါေစ..” ဟု ခဏခဏ မွာတတ္သည့္ ခ်စ္ေသာ ေမြးသမိခင္ “ေမေမ” ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ စိတ္ႏွလံုး ကို ပိုမိုသန္႔စင္လွပေစရန္ လမ္းျပသြန္သင္ ေပးတတ္ေလ့ ရွိေသာ “ကိုႀကီး” တို႔အား ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
(ခင္ေလးငယ္)
No comments:
Post a Comment