~ ( ၁ ) ~
ေနဝင္ခ်ိန္နဲ႕ တစ္နာရီေက်ာ္ အကြာအေဝးမွာ ရွိေနပါေသးလ်က္ ေကာင္းကင္ဟာ မိႈင္းျပလိုက္တာ..။ ၾကမ္းရွရွ ေႏြေလရူးတို႔ သံစဥ္ကလည္း နရီစည္းခ်က္ သိပ္မက်..။ သစ္ပင္ႀကီးေတြက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ဆတ္ကနဲ သူတို႔ခႏၶာကို တုန္ခါတဲ့အခါ ေရႊအိုေရာင္ ရြက္ေျခာက္ေတြက လြင့္ၿပီး တစ္ဖြားဖြား ေႂကြက်ေပးရေပါ့..။ ေရာ္ရြက္ဝါေတြ ဖရို႕ဖရဲ သက္ဆင္းလာပံုက အရိုင္းဆန္ဆန္နဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တယ္..။
ဒီကုန္းအတက္ လမ္းသြယ္ေလးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လူသူသိပ္မရွိ..။ ခပ္မွန္မွန္ ေျခလွမ္းနဲ႔ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္ ကၽြန္မ ထိုင္ေနက် ခံုတန္းရွည္ေလးဆီ ေရာက္ေတာ့မွာ ရယ္..။ ေလအရွိန္က ျပင္းလာလိုက္ ေဖ်ာ့ေတာ့သြားလိုက္ ရွိေနဆဲပဲ..။ ေခါက္တင္ထားတဲ့ အကၤီ်လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲခ်ရင္း ေမာ့ၾကည့္မိတယ္..။ ငွက္အိမ္ေလးေတြနဲ႔ တူတဲ့ လမ္းေဘးမီးအိမ္ အစိမ္းေလးေတြက မီးလံုးေတြေတာ့ ထြန္းညွိမထားေသး..။
ဟင္.. ဒီလိုမိႈင္းညိဳ႕ေနပံုနဲ႔ ျမင္ရေနက် ငွက္ကေလးေတြ ရွိမွေနပါ့မလား..!! လႊတ္ကနဲ ေရရြတ္မိၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ၾကားသြားမွာ စိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္တယ္..။ ေျခစံုရပ္လို႔ ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာကို သတိတထား ၾကည့္္မိမွ ဟိုးအေရွ႕ အေတာ္လွမ္းလွမ္းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကို လွမ္းျမင္ရတယ္..။ မိႈင္းညိဳ႕ေနတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားလား အမ်ိဳးသမီးလား မခြဲျခားႏိုင္..။
တစ္ခါတေလ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာ လူတစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစေတာ့ ေတြ႕ရတတ္တယ္ မဟုတ္လား..။ အမ်ိဳးသားျဖစ္ျဖစ္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ျဖစ္ အေရးလည္း ႀကီးမွမေနပဲ..။ လားရာတူအတိုင္း အေရွ႕ကေန ေလွ်ာက္ေနမွေတာ့ သူလည္း ဒီလမ္းသြယ္အဆံုးက ပန္းၿခံဆီ ဦးတည္သြားေနသူပဲေပါ့..။ သူ႕ေျခလွမ္းက ေႏွးေကြးလြန္းတာလား ကၽြန္မကပဲ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းမိလ်က္သား ျဖစ္ေနတာမ်ိဳးလား မသိ..။ သတိထားမိခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ကၽြန္မ အေတာ္ေလး နီးလာၿပီ ဆိုရမယ္..။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ဆိုတာ ထင္ရွားလာတယ္..။
အညိဳေရာင္ သူ႔ဆံႏြယ္္ေတြဟာ ေက်ာလယ္နီးနီးအထိ ရွည္တယ္..။ ဆံပင္အံုလည္း ထူပံုရတယ္..။ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေပ်ာ့အိအိ ဘေလာက္စ္ေလး ဝတ္ထားတယ္..။ ေသးသြယ္ပါးလ်တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ ရွိတယ္..။ ေပါင္အလယ္ေလာက္ ရွိတဲ့ ေဘာင္းဘီအမည္းေရာင္ ဝတ္ထားတယ္..။ အသားျဖဴသူ ျဖစ္တယ္..။ ဘယ္ဘက္ေျခက်င္းဝတ္မွာ အနက္ေရာင္ခ်ိန္းႀကိဳးေလး ရွိတယ္..။ သူဟာ ငယ္ရြယ္သူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ျဖစ္မယ္လို႔ တစ္ထစ္ခ် ကၽြန္မ ခန္႔မွန္းလိုက္တယ္..။
ညာဖက္လက္ထဲမွာ လမ္းေဘးက ေကာက္ယူလာဟန္တူတဲ့ သစ္ေျခာက္ေလး တစ္ခက္ကို ကိုင္ထားတယ္..။ ေျခေထာက္ေတြကို မသယ္ခ်င့္သယ္ခ်င္ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေလးေလးပင္ပင္ သူေလွ်ာက္ေနတယ္..။ ေနာက္ကေန လိုက္ေလွ်ာက္ရင္း တစ္ပါးသူကို စပ္စပ္စုစုႏိုင္မိတဲ့ ကိုယ့္စိတ္ကို သိပ္ေတာ့ ဘဝင္မက်..။ ထားပါေလ.. မၾကာခင္ပဲ သူ႔ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ထားခဲ့ေတာ့မွာပဲဟာ..။
သူ႔အေရွ႕ ေရာက္သြားမယ့္ ကၽြန္မေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း သူလည္း စပ္စုႏိုင္ေသးတာပဲ မဟုတ္လား..။ အို... ေတာ္ပါ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့..!! အေတြးကို ျဖတ္ခ် သူ႔ကို ေက်ာ္တက္ခဲ့ၿပီး ပံုမွန္ပဲ ကၽြန္မ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္..။ ဒီေန႔ ရာသီဥတု မႈန္မိႈင္းပံုက မိုးရြာခါနီး တိမ္သားေတြ တက္ေနသလိုမ်ိဳး ဟုတ္မေနဘူး..။ မိုးရြာခ်လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မ မထင္..။ ေန႔လည္က မိုးေလဝသ သတင္းမွာလည္း ရြာႏိုင္ေျခ ရွိတယ္ရယ္လို႔မွ ခန္႔မွန္းမထားၾကပဲ..။ လမ္းေဘးက အေလ့က် ပန္းပြင့္ေလးေတြကို ေငး၊ ရြက္ဝါအိုေတြအေၾကာင္း ေတြးရင္း ပန္းၿခံအဝင္ဝ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ..။
~ ( ၂ ) ~
အရင္ေတြက တစ္ပါတ္မွာ သံုး၊ ေလး ခါေလာက္ ဒီပန္းၿခံကို ကၽြန္မ လာေနက်..။ မေရာက္ျဖစ္တာ ခုဆို တစ္လနီးပါး ရွိေလာက္ၿပီရယ္..။ ပန္းၿခံႀကီးဟာ အေတာ့္ကို ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔တယ္ ဆိုရမယ္..။ ပန္းၿခံထဲက ခံုတန္းလ်ားရွည္ေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ထင္းရႈးပင္ႀကီးေတြ အၾကားထဲ ငုတ္လွ်ိဳးသြားမယ့္ ေနလံုးႀကီးကို ေငးၾကည့္ရတဲ့ အရသာကို ကၽြန္မ ခ်စ္တယ္..။ ပန္းၿခံရဲ႕ ညာဘက္အျခမ္းမွာရွိတဲ့ ထိုင္ခံုတန္းေလးလည္း ကၽြန္မကို သတိတရ ေမွ်ာ္ေနႏိုင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား..။ သူ႔အနားေရာက္မွ “ေဆာရီးကြယ္ တို႔ အလုပ္ေတြသိပ္မ်ားၿပီး မင္းကို ပစ္ထားမိတယ္္..” ဘာညာနဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ကၽြန္မ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာမွာေပါ့..။
ပန္းၿခံရဲ႕ ဘယ္ဘက္အျခမ္းမွာ ဘံုေက်ာင္းအေသးစား လိုေလးရွိတယ္..။ ေဘးမွာ ဒီႏိုင္ငံရိုးရာ နတ္ကြန္းေလးေတြ၊ ရုပ္ထုေလးေတြ အစီအရီရွိတယ္..။ သူ႔ပတ္ပတ္လည္ တစ္ဝိုက္မွာ ရာသီမေရြး လွလွပပ ပြင့္ေနတဲ့ ေရာင္စံုပန္းရံုေတြ ရွိတယ္..။ အဲ့ဒီအျခမ္းမွာ လူေလး၊ ငါး၊ ဆယ္ေယာက္ေလာက္ အၿမဲ ရွိေနတတ္တယ္..။ လူမျပတ္ဘူး ဆိုရမယ္..။ ညာဘက္ပိုင္း ေနရာေတြမွာေတာ့ အသြားအလာ မရွိသေလာက္ ရွင္းတယ္..။ ပန္းၿခံရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ ေလးငါးႏွစ္စာေလာက္ ကၽြန္မ အလြတ္ရေနၿပီးသား..။ ကၽြန္မအတြက္ အရာအားလံုးဟာ ထူးထူးေထြေထြ ဟုတ္မေနေတာ့..။ ျမင္ရေနက် ျမင္ကြင္းေတြထဲမွာ ရိုးအီမသြားတာဆိုလို႔ ေနညိဳခ်ိန္ေတြမွာ ေနလံုးႀကီးကို ထိုင္ၾကည့္ရတာ တစ္ခုပဲ ကၽြန္မမွာရွိတယ္..။
ထံုးစံအတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ညာဘက္ျခမ္းကိုပဲ ေကြ႕လာခဲ့တယ္..။ အျခားသူေတြ ထိုင္ေလ့မရွိတဲ့ ကၽြန္မထိုင္ေနက် ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္မယ္..။ ခံုေလးနဲ႔ အလြမ္းေလးဘာေလး သယ္မယ္..။ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ တခါခါလုပ္ၿပီး သူနဲ႔စကားေျပာခ်င္ ေျပာမယ္..။ အျဖဴေရာင္ စာတစ္ရြက္ေပၚမွာ ျခစ္ခ်င္တာေလးေတြ ေကာက္ျခစ္မယ္..။ လမ္းေထာင့္ဆိုင္က ဝယ္လာတဲ့ မုန္႔ထုတ္ကို ေဖာက္မယ္..။ ငါးမုန္႔ေၾကာ္လို အရသာမ်ိဳးရွိတဲ့ အေခ်ာင္းေလးေတြကို ေခ်မယ္..။ ခိုေလးေတြ စားဖို႔ ျမက္ခင္းစပ္က ကြန္ကရစ္တံုးေတြေပၚ ခ်ထားေပးမယ္..။ သူတို႔ လာစားတာ ထိုင္ေငးရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမယ္..။
တကယ္က သူတို႔ေတြကို အစာေကၽြးခြင့္ မရွိဘူးရယ္..။ “ငွက္မ်ားကို အစားမေကၽြးရ၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမည္..” လို႔ ေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ပန္းျခံထဲက ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ရွိတယ္..။ ဘာလို႔ ဆိုတာကို ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေအာက္နားမွာ အေသးစိပ္ ရွင္းထားပါေသးတယ္..။ ငွက္ကေလးေတြ လာမစားရင္ အစာေတြက်န္မယ္..။ အမိႈက္ျဖစ္မယ္..။ ရွင္းသန္႔ ေဖြးျဖဴေနတဲ့ ခံုတန္းလ်ားေတြေပၚမွာ ငွက္ေလးေတြက အညစ္အေက်းစြန္႔မယ္..။ ဒီေတာ့ သန္႔ရွင္းမႈ ေလ်ာ့နည္းမယ္ စသျဖင့္ေပ့ါေလ..။ ဘယ္လို ရွင္းျပထားထား ကၽြန္မကေတာ့ ခပ္တည္တည္ လိုက္နာေလ့မရွိ..။
ခုခ်ိန္ထိေတာ့ တစ္ခါမွ ဒဏ္ေငြ မေဆာင္ရ ဖူးေသးဘူး..။ လုပ္ခ်င္တဲ့့ အရာေလးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဆက္တိုက္ လုပ္မယ္.။ စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ၿပီ ဆိုရင္ ခံုတန္းရွည္ေပၚမွာပဲ ဒူးႏွစ္ဘက္ကို အဝိုက္လိုက္ေကြး တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ရင္း မ်က္လံုးေတြကို ၁၀မိနစ္ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ခဏမွိတ္ထားမယ္..။ ေက်ာကို မတ္မတ္ထားရင္း အသက္ကို ဝေအာင္ ရႈမယ္- ျပန္ထုတ္မယ္..။ ဒါကလည္း ဒီေနရာေလး ေရာက္လာတိုင္း ကၽြန္မ လုပ္ျဖစ္ေနက် လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ အက်င့္ေလးတစ္ခုပဲရယ္..။
~ ( ၃ ) ~
မ်က္လံုးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း အေရွ႕တည့္တည့္ကေန ကၽြန္မကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုကို ရုတ္တရက္ ျမင္လိုက္ရတယ္..။ အဲ့လို ရင္ဆိုင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုခံစားရႏိုင္လဲလို႔ တျခားသူေတြ ေတြးမိဖူးၾကလားမသိ..။ ကၽြန္မေတာ့ တစ္ခါမွ မေတြးဖူးခဲ့..။ အခု ကၽြန္မလိုပဲ “ဆတ္” ကနဲ တစ္ခဏေတာ့ လန္႔ဖ်ပ္ေတာင့္တင္း သြားမွာပဲ မဟုတ္လား..!!
ဟုတ္တယ္..။ လမ္းမွာ ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီး..။ သူ ကၽြန္မကို အဲ့လို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္..။ အသက္ ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ရႈသြင္းလိုက္ရင္း သူ႔ကို ၿပံဳးျပလိုက္တယ္..။ သူကေတာ့ ျပန္ၿပံဳးမျပခဲ့..။ ရွိေစေပါ့..။ ကၽြန္မ အေရွ႕မွာ မရပ္ရလို႔ ဘယ္ဥပေဒမ်ိဳးမွ ရွိမေနပဲ..။ ဒီေနရာမွာ သူလည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရပ္ေနႏိုင္ခြင့္ ရွိတာပဲေလ..။ ကၽြန္မ အၾကည့္ လႊဲလိုက္တယ္..။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ခိုေလးေတြ အစာေကာက္ေနၾကၿပီ..။
ေလျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ေဝွ႕တယ္..။ ဘယ္ဘက္ခံုတန္းရွည္ ႏွစ္ခံုေက်ာ္ေဘး အပင္ႀကီးဆီက အျဖဴေရာင္ ပန္းပြင့္တခ်ိဳ႕ ေႂကြက်သြားတယ္..။ ခဏေလး အတြင္းမွာ ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမက ခေရပင္ႀကီးေတြကို လြမ္းဆြတ္စိတ္က လွပ္ကနဲ ျဖတ္ေျပးေသးတယ္..။ အေရွ႕ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္မဆီမွာ ရွိမေနေတာ့ဘူး..။ ေႂကြသြားတဲ့ ပန္းပြင့္ေတြကို သူလည္း ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ ေငးလို႔..။
သူ႔ပံုစံက မ်က္လံုးေတြဖြင့္ၿပီး အိပ္မက္မက္ေနသူ တစ္ေယာက္လိုပဲ..။ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာေတြထဲကလို အိပ္မက္ေယာင္ၿပီး လမ္းထေလွ်ာက္သူ ဆိုတာ သူ႔လိုမ်ိဳးမ်ားလား..။ ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး..။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ဖြင့္ထားတာပဲဟာ..။ ပါးလွပ္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို တင္းတင္းရင္းရင္း ေစ့ထားတယ္..။ ေလအေဝွ႕မွာ ဆံႏြယ္ညိဳေတြ ဝဲလြင့္ၿပီး သူ႔ပုခံုးေတြေပၚ ျပန္က်သြားတာ သိပ္လွတာပဲ..။ မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြ သူ႔မွာရွိတယ္..။ ညာလက္ထဲမွာ သစ္ေျခာက္ခက္ေလးကို အခုထိ သူကိုင္ထားေနတုန္း..။
အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ကၽြန္မနဲ႔ မတိမ္းမယိမ္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္..။ သူနဲ႔ကၽြန္မ အကြာေဝးက လက္သံုးကမ္းစာ ေလာက္ပဲ ရွိလိမ့္မယ္..။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> (အပိုင္း- ႏွစ္) ဆက္ေရးပါမည္..။
ခင္ေလးငယ္ ::: 2014/ 06/ 03 :::
