Monday, May 14, 2012

စ်ာပန



သိျခင္းရွိျခင္း ျဖစ္ပ်က္ျခင္း၌
က်ိုဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ ၾကည့္ျမင္ခက္၍
ဝိၪာဥ္သဲ့သဲ့ လႈပ္ဖူးသည္ ~ 


ေဝ့ဝဲလွမ္းလာ ေရာ္႐ြက္ဝါ၌
သူ႕အနိစၥ သခၤါရတို႔
ျဖဴစင္ဝင္းပ ရႊန္းျမ၏ ~ 


ရင္ဝယ္စြဲၿငိ ထိုအသိ၌
ဆင္ျခင္သံုးသပ္ ထပ္ခ်ပ္ကပ္ေသာ္ 
မိမိကိုယ္တိုင္ သိျမင္ႏိုင္၏
လႈပ္ဖူးဝိၪာဥ္ အရူးတည္း ~




(ခင္ေလးငယ္)

ခ်စ္ပါ.. ခ်စ္တတ္ပါေစ.. ခ်စ္ပါသည္။

တစ္ခါတရံတြင္ အရာအားလံုးသည္ ျဖစ္ခဲသလို ပ်က္ရန္ ဖ်က္ရန္ ခက္ခဲလွသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခါတရံတြင္မူ မထင္မွတ္သည့္ စကၠန္႔ပိုင္းေလးတစ္ခု အတြင္းမွာပင္ အေၾကာင္းအရာ အလံုးစံုတို႔သည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဦးတည္သြားတတ္ ၾကပါေသးသည္။ ၾကည့္ျမင္တတ္ရန္ လိုအပ္ ပါသည္။ ႏွလံုးသြင္းတတ္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ 

ထို႔ေနာက္ လက္ခံ ယူတတ္ ရန္ အလြန္ အေရးႀကီးေၾကာင္း ကၽြန္မေတြး မိ လာပါသည္။


ထိုျဖစ္ျခင္း၊ ပ်က္ျခင္း သေဘာသဘာဝတို႔ကို ကၽြန္မ၏ ေသးငယ္ေသာ ဦးေႏွာက္ေလးတစ္ခုျဖင့္ အလံုးစံုကို ၾကည္ျဖဴ စြာ အလိုက္ သင့္ လက္ခံယူတတ္ရန္ ေဝးေနပါေသးသည္။ တစ္ဆင့္ၿပိးတစ္ဆင့္၊ တစ္ထစ္ၿပိး တစ္ထစ္ သင္ၾကား ယူေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ တရား ဓမၼ ၌ ျငင္သာ သိမ္ေမြ႕စြာ ေမြ႕ေလ်ာ္ျခင္းျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေလ့လာ ထိုက္သာ စာေပမ်ား ဖတ္ယူျခင္းအားျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အေတြးအေခၚ ရင့္က်က္ခိုင္မာေသာ ကၽြန္မ ဝန္းက်င္ရွိ ေလးစား ထိုက္သူမ်ား၏ ဆံုးမစကားမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ဖတ္မွတ္ ၾကားနာ လက္ခံ နာယူရင္း ေထြျပား ႐ႈပ္ေထြးေသာ စိတ္၏သေဘာကို သဘာဝအေလ်ာက္ ေနထိုင္တတ္ရန္ ႀကိဳးစား က်င့္ေဆာင္ေန ဆဲ ကာလေလး တစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ပါေသးသည္။

လူ႔ အသိုက္ အဝန္း ၌ အလိုက္သင့္ ေခ်ာေမြ႕စြာ၊ ေပါပါးစြာ၊ ေနထိုင္တတ္.. ေနထိုင္ႏိုင္ရန္၊ ထိုက္သင့္ေသာ လက္ခံမႈႏွင့္ လက္ခံ ယူတတ္ ရန္ မွာ ကၽြန္မအတြက္ မလြယ္ကူလွ ေသးေသာ္ျငား လမ္းခုလပ္ေတာ့ ေရာက္ လုေနၿပီ။ စိတ္အလို ဆႏၵေၾကာင့္ ျဖစ္တည္ လာေသာ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အာသီသ၊ တဏွာ တို႔ျဖင့္ ကၽြန္မနပမ္းလံုး ေနရပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လြန္ ခဲ့ေလေသာ ႏွစ္အခ်ိဳ႕က ကၽြန္မႏွင့္ ယၡဳ ကၽြန္မ မတူပါ။

(၂၀၁၀) ခုႏွစ္က ကၽြန္မႏွင့္ (၂၀၁၁) ကၽြန္မသည္လည္း မတူပါ။ အနီးစပ္ဆံုး မိမိကိုယ္ကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ မိေသာအခါ မေန႔က ကၽြန္မႏွင့္ ယေန႔ကၽြန္မ သည္ပင္ လံုးဝမတူညီပါ။ မိနစ္ အပိုင္းျခားႏွင့္အမွ် ေျပာင္းလဲ၍ ေနတတ္ေသာ စိတ္၊ ခႏၶာႏွင့္ပင္ ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္မႈ လမ္းမ တစ္ခုေပၚသို႔ ဦးတည္၍ ကၽြန္မ လမ္းလွ်ာက္တတ္ လိုပါသည္။ (ကၽြန္မ စိတ္အစဥ္၏) ေျပာင္းလဲလာမႈ ျဖစ္စဥ္ ကို ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ ႏွလံုးသြင္း လက္ခံ ယူတတ္ရန္ လိုအပ္ ခ်က္ မ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။

ေကြ႕ေကာက္ သိမ္လွီေသာ လမ္းက်ဥ္း မ်ားစြာ၊ မာယာမ်ားသာ ေလွကားထစ္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ နက္႐ိႈင္း လြန္းေသာ ေျခာက္ကမ္းပါးေပါင္း မ်ားစြာရွိေသာ ထိုလမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ရဲရင့္စြာ နင္းေလွ်ာက္ေက်ာ္ျဖတ္ ၍ ေလာက လမ္းမ က်ယ္ တစ္ခု အေပၚသို႔ ေျခအစံုကို ခိုင္မာစြာ ခ်တတ္ႏိုင္ရန္ ကၽြန္မႀကိဳးစား ေနပါ သည္။ ေလာက လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ သိမ့္ေမြ႕စြာ၊ တည္ၿငိမ္စြာ၊ မွန္ကန္စြာ၊ ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ တတ္လိုပါသည္။ ေအးေဆး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းတတ္ရန္ ခိုင္ၿမဲေသာ ေျခအစံုကို ကၽြန္မ လိုအပ္ပါသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္း စြာ ကၽြန္မ မ်က္လႊာ ခ်လို ပါသည္။

ေလာကဓံတရား၏ မီးေတာက္မီးလွ်ံတို႔ကို ရဲဝံ့စြာ ၾကည့္ျမင္ႏိုင္ မည့္ မ်က္လံုးေလးတစ္စံု ကၽြန္မ လိုအပ္ပါသည္။ ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူ၊ လိုသူ၊ မလိုသူတို႔ကို လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲႏွင့္ အတည္ၿငိမ္ဆံုး ၿပံဳးျပတတ္ရန္ (လွပဘို႔ မလိုေသာ) ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ကၽြန္မ လိုပါ သည္။ မိတ္ေဆြ၊ မိတ္ေဆြ မဟုတ္သူ၊ ကၽြန္မကိုသိသူ၊ ကၽြန္မကမသိသူ၊ အသားအေရာင္တူသူ၊ ကြဲျပား သူ၊ ပညာ တတ္သူ၊ ပညာ မဲ့သူ၊ ၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာသူ၊ ခ်ိဳ႕တဲ့သူ၊ ကၽြန္မကို လိုလားသူ၊ ကၽြန္မကိုု မုန္းတီးသူ၊ လူအားလံုး ကို ခ်စ္ခင္ တတ္ရန္ ကၽြန္မ တြင္ ရွိေနသာ ႏွလံုးသားကို ပိုမိုျဖဴစင္ သန္႔ရွင္း လိုပါသည္။

(အလံုးစံု မျပည့္ဝေသးေသာ္လည္း) ႀကိဳးစားဆဲ ကာလ လမ္းခုလပ္ေလးမွာပင္ သဘာဝေလာကႏွင့္ အနီးစပ္ ဆံုး ေသာ သိရွိေနထိုင္ မႈ အသိတရား တစ္ခုျဖင့္ ျမင္ျမင္ သမွ် အျမင္အာ႐ံု၊ ၾကားၾကားသမွ် အၾကား အာ႐ံု၊ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း သေဘာ သဘာဝ တို႔ ၏ အေၾကာင္း အက်ိဳး အရာရာ ကို ခ်စ္ခင္စြာ၊ တန္ဖိုး ထား စြာ၊ လိႈက္လွဲ စြာ၊ ေလးစား စြာ၊ လက္ခံ သင္ယူရင္း...

ယေန႔... ယခု... ကၽြန္မေနထိုင္ေန ပါသည္။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

မွတ္ခ်က္။။ ကၽြန္မ ေတြးယူ က်င့္ႀကံေနေသာ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခု အား ခ်ေရးျခင္း သက္သက္ မွ်သာ။ “လူေတြကို ခ်စ္ပါ.. လူတိုင္း ကို ခ်စ္ပါ.. မ်ားမ်ားခ်စ္တတ္ပါေစ..” ဟု ခဏခဏ မွာတတ္သည့္ ခ်စ္ေသာ ေမြးသမိခင္ “ေမေမ” ႏွင့္ ကၽြန္မ၏ စိတ္ႏွလံုး ကို ပိုမိုသန္႔စင္လွပေစရန္ လမ္းျပသြန္သင္ ေပးတတ္ေလ့ ရွိေသာ “ကိုႀကီး” တို႔အား ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

(ခင္ေလးငယ္)

 

~ တစ္ပြင့္တည္း ~






အို.....
စံပယ္ ~ တဲ့လား..!!

တစ္ခြန္းတည္း ၾကားယံုနဲ႔
တစ္ခင္းလံုး ထဲ ျပဳတ္- ျပဳတ္- က်ေနေတာ့တာ


သူ႔ ရနံ႔ေတြ နဲ႔ ထံုသင္း~
ဒါ... ကၽြန္မ စံပယ္ခင္း~




(ခင္ေလးငယ္)

ေစရာ ~

“လ” ေလးက ခပ္ေကြးေကြး... တိမ္ေတြက တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ ေျပးေဆာ့လို႔... ဒီည ေကာင္းကင္က ျပာမေနပါဘူး။ ခပ္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔... ၾကယ္ေလးေတြ တစ္လံုး.. ႏွစ္လံုး.. သံုးလံုး.... ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ရွိေန တာ ေသခ်ာ ေရၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အားလံုး တစ္ဆယ့္ သံုးလံုး တိတိ..။ လင္းတစ္ခါ မွိန္တစ္လွည့္နဲ႔ မွိတ္ တုတ္တုတ္..။ 

ေဆာင္း ရဲ႕ေလက ေအးစက္စက္.. ေလအေသာ့မွာ ညိဳေထြးေထြး ဆံႏြယ္ေတြကေဝ့ဝဲ... ပါးျပင္ေတြက တင္း ခနဲ... စိတ္ေတြက ေလးလံ လြန္းေနဆဲ...။ 

တစ္စံုတရာေပၚမွာ စီးေမ်ာေနတဲ့ တစ္စံုတရာဟာ နဂါးေငြ႕တန္းေတြလို ရစ္သိုင္းလို႔... မႈတ္ထုတ္မိတဲ့ သက္ျပင္း ဟာ ဘာ အေရာင္ ရွိေနလဲ ကၽြန္မ မသိ...။ နားလည္ရခက္တဲ့ အေရာင္ေတြကို နံမည္ တတ္ရ ေလာက္ေအာင္ အထိ ကၽြန္မဟာ စိတ္ရွည္သူ မဟုတ္..။ လ နဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ ၾကယ္ တစ္ပြြင့္ ကို ေငးေမာေနဖို႔ေတာ့ ကမၻာမွာ စိတ္အရွည္ဆံုး မိန္းမ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ ပါလိမ့္ မယ္...။ 


ကၽြန္မေဘး မွာ သီခ်င္းတစ္ပုိဒ္ ရွိခ်င္ရွိမယ္... တစ္ပိုင္းတစ္စ ကဗ်ာ ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္လည္း ရွိေနႏိုင္ တယ္.... ဒါမွမဟုတ္.... ရနံ႔ေလး တစ္ခု...!! ခ်ိဳအီအီအနံ႔ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္... ခါးသက္သက္ အနံ႔ ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့ မေဝခြဲႏိုင္ဘူး... ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အေတြးေတြ ခါးသက္သက္ ျဖစ္လို႔ေနတာေတာ့ အမွန္..။

အာေခါင္ေတြက ေျခာက္ကပ္ကပ္.. မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္မွာေတာ့ စိုစြတ္စြတ္...။ ေလ နဲ႔ အတူ ယိမ္းေနတဲ့ ဆံပင္ေတြက အ႐ိုင္းဆန္လာသလို... ေငးၾကည့္ေနမိတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ရဲ႕ အလင္း က စူးစူးလို႔ လာေနေပါ့...။ စိတ္ေတြ ကို စိတ္နဲ႔ကုစားဖို႔ စိတ္ေတြဟာ အဆိပ္သင့္ေနခဲ့ၿပီးသား..!! အမွတ္တရ ဆိုတာေတြကို အမွတ္ ရေနဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ တစ္ခုနဲ႔ သိပ္ကိုအမွတ္တရ ရွိေနျပန္ေရာ..။ 

တမ္းတ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကို ခူးဆြတ္ ဖို႔ ႐ူးေနတဲ့ အရာဟာ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေင့ါ ပဲ မဟုတ္လား..!! ေသခ်ာတယ္... တိတ္ဆိတ္ တဲ့ ညနဲ႔ လေကြးေကြး ဟာ ကၽြန္မကိုကယ္ဖို႔ သူရဲေကာင္းမဟုတ္... ၾကယ္ ကို တလို႔ ရသ တစ္ပုိဒ္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရွိတာ လည္း အမွန္ တရားေပါ့။ ဒါဟာ... အသက္ မဲ့တဲ့ တမ္းခ်င္းေသတစ္ပိုဒ္...။ 

အဓိပၸါယ္ ရွိဖို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ ဥာဏ္နဲ႔စဥ္းစားမွေတာ့ အခ်ီးအႏွီးေတြသာ လက္ထဲျပဳတ္က်လို႔ ကခုန္ေနၾက ...။ အဲ့ဒီ ၾကယ္ေပါ့.... ကၽြန္မ ကို ေငးေစ ခဲ့တာ... မွင္တက္ေအာင္ျပဳစားလို႔... ေဟာ... ၾကည့္..!! ခုေတာ့ စူး ရွရွ အလင္းေတြ နဲ႔ ရသ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ သိမ္းသြင္း ဖန္တီး လို႔ ေနျပန္တာ...။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္... ကၽြန္မ ဆက္ေငးေန မိဆဲ... ေတြးေန မိဆဲ... ေမ်ာလြင့္ေနၿမဲ...။ 

အမုန္း တရားေတြ နဲ႔ နာက်င္စြာ ပိုင္ႏိုင္စြာ မ်က္လံုး ေတြ ပိတ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ဒါဟာ.. အလကား....!! 

ေသြးေတာင့္ လာတဲ့ နာရီေတြေတာင္ ေလးပင္လို႔ ပ်င္းရိၿငီးတြားရင္း ရပ္တန္႔ကုန္ၾကေပါ့....!!

ေကာင္းကင္ ရယ္.. လေကြးေကြးရယ္.. ၾကယ္တစ္ပြင့္ရယ္.. မိန္းမတစ္ေယာက္ရယ္..။ ေငးေနတုန္း “ဝုန္း” ကနဲ ၾကယ္ကေၾကြ က်... မိန္းမ တစ္ေယာက္လည္း ႏြမ္းလ်စြာ ဒူးေထာက္ေျမခ...။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခါမိတဲ့ ေခါင္း နဲ႔ ေယာင္ယမ္းလို႔ မ်က္ဝန္းအမွိတ္မွာ စီးေၾကာင္း တစ္ခုက ပါးျပင္ေပၚမွာ ေႏြးခနဲ...!! 

လက္သြား တဲ့ ပုလဲပြင့္ေတြက လအေရာင္မွာ ဝင္းကနဲ..........................။

(ခင္ေလးငယ္)
 

Friday, May 11, 2012

~ ငွက္တစ္ေကာင္ ~

မခ်ဳပ္ၾကပါနဲ႔
အေႏွာင္အတြယ္ေတြကို မုန္းလြန္းလို႔ပါ ။

မတားၾကပါနဲ႔
အေတြးေတြကို လိုရာ လႊင့္ေနခ်င္လို႔ပါ ။

မပိတ္ပင္ၾကပါနဲ႔
စိတ္ေတြေနာက္ကို စိတ္ေတြလိုက္ေနခ်င္လို႔ပါ ။

မလိုက္ခဲ့ၾကပါနဲ႔
တစ္ေယာက္ထဲ ေနသားက်ေနၿပီးသားမို႔ပါ

နားလည္မႈ ~
အခ်စ္ ~
ဝန္တိုစိတ္ ~
ပိုင္ဆိုင္လိုျခင္း ~
ဂတိ ~
စာခ်ဳပ္ ~
လက္မွတ္ ~
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ~
အတိတ္ ~
ပစၥဳပၸန္ ~
ေနာင္ေရး ~
ဘာေတြလဲ.. ဘာေတြလဲ ကြယ္...!!

မလိုခ်င္ဘူး
ကိုယ့္အတၱေတြနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေမြ႕ေပ်ာ္ေနလို႔ပါ ။

မလိုအပ္ပါနဲ႔
ကိုယ္တိုင္က အတၱေတြနဲ႔ ထံုခ်ယ္ထားတဲ့ မိန္းမမို႔ပါ ။

ဝမ္းနည္းပါတယ္
ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္တည္း ေၾကကြဲစြာနဲ႔ အေတာင္ပံခတ္ ေနခ်င္လို႔ပါ ။

(ခင္ေလးငယ္)

Wednesday, May 9, 2012

~ မိတ္ေဆြတစ္ဦးႏွင့္ စကားစျမည္~

(A:)
ကဲ.. ကၽြန္မ ရွင့္ကို ေမးလိုတဲ့ ေမးခြန္း စပါၿပီ..။ ရွင္ ေျပာေျပာေနတဲ့ “သူ..” က ဘယ္လိုလူမ်ားပါလဲ..??

(B:)
ရွင္းရွင္းေလးပါဗ်..။ သူက က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး ေပါ့ ~ တကယ့္ ကေလးေလး ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ခၽြဲ တတ္ေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ဂ်စ္ေပေပ နဲ႔ ဆိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ မဆို သူ႕ကို ေမးရင္ ~ “ခ်စ္တယ္" လို႔ အၿမဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သူ႕မွာ ခ်စ္စရာ ဘယ္အခ်က္ေတြ ရွိသလဲလို႔ ေမးၾကမွာလား..!! တကယ္ က သူ လြတ္လပ္စြာ ျဖစ္တည္ေန တာေလးကိုက ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္ေနတာ ပါဗ်... ခ်စ္ျခင္း သက္သက္က သူ၊ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္၌က သူ ~ ပဲ။ သူ႕မွာ ခ်စ္စရာဆိုတဲ့ အျခား အခ်က္ သပ္သပ္ခြဲထြက္ မေနဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္... က်ေနာ္ သူ႕ကို ခ်စ္တာ က "သူ" ဆိုတဲ့ အားလံုးကို ခ်စ္တာ။  ခ်စ္ျခင္းကလည္း သူ၊ ခ်စ္တာကလည္း သူ၊ အခ်စ္ကိုယ္၌က သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ကုန္ေရာ ဆိုပါေတာ့ ~

(A:)
ရွင့္ ခ်စ္သူက ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ရွင့္ကို ပိုခ်စ္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ထင္ပါရဲ႕..!! ကၽြန္မ ေတြးၾကည့္တာပါ..။

(B:)
ဝါးးး “ဒါ့ေၾကာင့္ လည္း ပိုခ်စ္တာ” တဲ့လား ~~ အင္မတန္ ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ စကားပဲ။ ဟုတ္တယ္ ~ ခင္ဗ်ား သူ႕ဆီက ဘယ္ အခ်က္ေတြ ကို ေထာက္ျပမလဲ..!! သူ႔ကို ဘာေတြ လက္ညိႈးထိုးျပဦးမလဲ..!! အဲ့ဒီ ေထာက္ျပတဲ့ အခ်က္ ကို ျမင္ ရင္ က်ေနာ္ ပိုခ်စ္ မွာပဲ။ ေနာက္ တစ္ခ်က္ ေထာက္ျပဦးမလား..! က်ေနာ္ ပို~ ပို ~ ခ်စ္မွာပဲ.. ဘာလို႔ဆို ~ က်ေနာ္ သူ႕ကို ခ်စ္တာက - "ပို~ ပို ျပီး" ဆိုတဲ့ ပုဒ္ တစ္ခုသာ သံုးရပါလိမ့္မယ္။ ဒါလည္း အနီးစပ္ဆံုးပဲ။ ပိုပိုျပီး ခ်စ္လာဖို႔ ~ က်ေနာ္နဲ႔ သူ႔ၾကားမွာ ~ ပို ~ ပို ~ တိုးလာဖို႔~ ပိုခ်စ္ တယ္ဆုိတာပဲ ရွိတယ္။ ဥပမာ ေပးရရင္ အခ်ိန္ လိုေပါ့ဗ်ာ..တစ္ထစ္ တက္သြားတဲ့ နာရီလက္တံေလးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္ျပန္ မဆုတ္ဘူး.။ ဆုတ္လို႔လည္း မရဘူး ။ ေရွ႕ဆက္ျပီး တစ္တက္တက္ - ပိုတိုးသြားေနဖို႔ပဲ မဟုတ္လား..!! ေရွ႕ကို တစ္ထစ္ခ်င္း တက္သြား တယ္။ ပိုပိုျပီး တိုးသြားတယ္။ ပိုျပီးတိုးပြား သြားတာေလးကိုပဲ "ခ်စ္တယ္" လို႔ ဝိျဂိဳလ္ ျပဳရပါမယ္။  ~ဟုတ္တယ္ ~ ခင္ဗ်ား ဘယ္အခ်က္ ေထာက္ျပ ျပ ~ က်ေနာ္ သူ႕ကို ပို ပိုျပီး ခ်စ္ တယ္.. ဒါ အ႐ိုးရွင္းဆံုးပဲ။

(A:)
အမ်ားႀကီးပါရွင္.. ကၽြန္မ သူ႔ကို သိေနသေလာက္.. ျမင္ေနသေလာက္.. ေထာက္ျပခ်င္စရာေတြက အမ်ားႀကီးပဲေကာ...

(B:)
ဝါးးးးး 
ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ ~ လို႔ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္။  ခင္ဗ်ားမွာ သူ႔ကို ေထာက္ျပခ်င္စရာ မ်ားေလ~ က်ေနာ္ ခ်စ္ရတာ မ်ားလာေလေပါ့

(A:)
ရွင္ အဲ့တာေတာ့ ပိုၿပီ ထင္တယ္.......

(B:) 
ဟင့္အင္း ~ ခင္ဗ်ား အခုေျပာတဲ့ “ပို” ဆိုတဲ့ စကား က ~ ေစာနက "ပို" ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ မတူဘူး။ အခု ခင္ဗ်ား ေျပာတဲ့ "ပို" ဆိုတာ - က်ေနာ္ မဟုတ္တာကို အဟုတ္လုပ္ ေျပာတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာ။ ဟုတ္တယ္မွလား?? တကယ္က က်ေနာ္ မဟုတ္တာကို ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ မယံုရင္ ခင္ဗ်ား ခဏေလာက္ေလး က်ေနာ့ရင္ကို ၾကည့္ၾကည့္..!! ဒါမွမဟုတ္ ~ က်ေနာ့ခ်စ္သူ သူ႕ ရင္ထဲကို ၾကည့္ၾကည့္..!! ခင္ဗ်ားတို႔ မျမင္ဖူးတဲ့ အရာေလး ကို မုခ် ျမင္ရမွာပဲဆိုတာ က်ေနာ္ ေလာင္းရဲပါရဲ႕..။ အဲ့ဒါေလးကို ျမင္ရင္ ခင္ဗ်ား တို႔ သိမွာပဲ..။ တအံ့တဩ မိန္းေမာ သြားၾကမွာပဲ..။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘယ္လိုအရာကိုမွ ပူပန္စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ ရွိမေနၾကဘူး.. ျမင္ရဲ႕လား။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ထားရွိတဲ့ ခ်မ္းေျမ့စိတ္ကေလး တစ္ရံစာမွ မျပတ္လပ္ သြားဘူး ~ အဲ့ဒါေကာ ေတြ႕ရဲ႕လား။  တကယ္ လို႔ ခင္ဗ်ားမွာ ႏွလံုးေရာဂါေတြဘာေတြ ရွိမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေက်းဇူးျပဳျပီး မၾကည့္ပါနဲ႔ ~ က်ေနာ္ အဲ့လိုပဲ တားရလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔ဆို သူနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ ရင္ထဲမွာ အဲ့ဒီ အံ့ဩစရာ၊ မိန္းေမာသြားစရာ အရာေလးက တကယ္ ၾကည္ၾကည္ လင္လင္ေလး က်ိန္းေသ ရွိေနတယ္။ ခင္ဗ်ား ရင္ထဲ တစ္စံုတစ္ခု ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ 

(A:)
အိုးး ဆိုင္လို႔လား.....??

(B:)
ဆိုင္တာေပါ့ မိတ္ေဆြရဲ႕.. ခင္ဗ်ား ရုတ္တရက္ အသက္႐ႈရပ္သြားႏိုင္တယ္ ~ အဲ့ဒါ အတိအက်ပဲ။

(A:)
ကဲ.. ထားပါေတာ့.. ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ရွင္ ေျပာသလိုဆိုရင္ သာမာန္ ကၽြန္မ အေနနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္း အံ့ၾသစိတ္ေလး ျဖစ္မိပါရဲ႕။ ရွင့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ.. ရွင္ခ်စ္ႏိုင္တဲ့ အခ်စ္ဟာ ေသးေသးေလာက္ေတာ့ ပိုေနႏိုင္မလား လို႔ပါ။

(B:)
ဟင့္အင္း ~ က်ေနာ့ အထင္ ~ လိုေတာင္ လိုေနေသးတယ္ လို႔ ေျပာရမယ္။ ဘာလို႔ဆို ~ သူ႕ကို က်ေနာ္ ခ်စ္တာ ~ ေျပာျပလို႔ မွ မရဘဲကိုး..။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနတယ္.. ၾကည့္ၾကည့္ပါ... က်ေနာ္တို႔ ၾကည္လင္ေနတယ္.. ဘာအတားဆီး ဘယ္လိုေခါင္းစဥ္မ်ိဳး ေအာက္မွာမွ မဝင္ပါဘဲ- အရွင္းဆံုး ရွိေနတယ္။ အခုေလာက္ ေျပာျပေနတာေတာင္ က်ေနာ္ တို႔ တကယ္ခ်စ္တဲ့ အျဖစ္ ကို ေျခဖ်ား မထိေသး ဘူးဗ်..။ တစ္နည္းဆိုရရင္~ က်ေနာ္ အခုေျပာေနတာက~ တကယ့္အျဖစ္ကို အတိအက် ေျပာျပေနႏိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္း ျဖစ္ရင္ ~  ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပါ့ေပါ့ ေျပာေနတာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနဦးမွာ။

(A:)
ေကာင္းၿပီ ရွင္တို႔ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ စာေရးရမယ္။ ေမးစရာ အခ်က္ေတြ ရွိလာခဲ့ရင္ ရွင္ေျဖေပးႏိုင္မလား..??

(B:)
အိုး ~ သူ႕အေၾကာင္း၊ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း လား။ ~ က်ေနာ့ေခါင္းကို ေကာင္းေကာင္းရိုက္ခြဲထားခဲ့ရင္ေတာင္ ~ က်ေနာ္ ေျဖႏိုင္ ပါလိမ့္ဦးမယ္။ က်ေနာ့ရင္ကို ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ ခြဲထားဆဲ ရွိေနတယ္ ဆိုပါစို႔ ~ အဲ့အခ်ိန္ ဆိုရင္လည္း (က်ေနာ္ သိေနပါတယ္) က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း ေျဖႏိုင္တယ္။

(A:)
ရွင္ အခု ေျပာသြားတာေလး ေသခ်ာမွတ္ထားေနာ္ ကၽြန္မ ေမးစရာ ရွိလာရင္ေမးမယ္.. ကၽြန္မ သူ႔ကိုလည္း ပိုမို ေလ့လာၾကည့္ ပါရေစဦး။ ရွင္ေျပာတာ ဟုတ္မဟုတ္ေပါ့..!!

(B:)
ေကာင္းျပီ ~ ခင္ဗ်ားလည္း တစ္ခု ျပန္မွတ္ထားေပးပါ ~ က်ေနာ္ ေျပာျပျဖစ္ေကာင္း ေျပာျပမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ စကားလံုးေတြ၊ ေဝါဟာရေတြပါ။ တကယ့္ အျဖစ္၊ တကယ့္အခ်စ္က- ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ မေတြ႕ၾကံဳမိ မခ်င္း မသိမျမင္ပဲ ျဖစ္ေနေသးဦးမွာ~ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္ ၾကံဳေတြ႕မွသာ ေကာင္းေကာင္း သိႏိုင္မွာပါ။ အဲ့ဒါကို မွတ္ထားေပးပါ။ က်ေနာ္ သူ႕ကို ခ်စ္တာ က စကားလံုး မဟုတ္ဘူး။ ေဝါဟာရ၊ အေၾကာင္းအခ်က္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ ~.~.~.~.~ “သူ႔ ” ~.~.~.~.~ ကို “ခ်စ္တာ”။ အိုေခ !? ခင္ဗ်ား ဆႏၵရွိတဲ့ အခ်ိန္ ေမးႏိုင္ပါတယ္။

(A:)
စကားလံုးေတြ.. ေဝါဟာရေတြ... ကဲပါ ~ ဟုတ္ပါၿပီ.. ရွင္ေျပာတာ ကၽြန္မ သိတယ္.. သို႔ေသာ္ ကၽြန္မကေတာ့ စကားလံုးေတြ အျဖစ္ အသြင္ ေျပာင္းရလိမ့္မယ္..။ ဒါဟာ ကၽြန္မ စိတ္ဝင္စားတဲ့ အလုပ္မို႔ပဲ..။

(B:)
ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၾကိဳးစားမႈအတြက္ က်ေနာ္ ဝမ္းသာပါတယ္.. တကယ့္ အျဖစ္ကို မီမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သိေနတာေလး အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ အဲ့ဒါေလး အတြက္ေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။

(A:)
ကၽြန္မအလုပ္ ကၽြန္မလုပ္တာပါ..။ ရွင္ ခ်ီးမြမ္းဖို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဖို႔ အဲ့တာေတြ မလိုအပ္ လွပါဘူး..။ ကၽြန္မ ရွင္တို႔ကို စိတ္ဝင္စားတယ္.. ေအးျမတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ အေၾကာင္း သိလိုတယ္.. ေလ့လာေနဆဲ ~ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ရွင္တို႔ကို ေလ့လာေနတယ္ ဆိုတဲ့ ဒီ အလုပ္ကို ကၽြန္မ ဆက္လုပ္ေနပါတယ္.. ဒါေလးပါဘဲ..။

(B:)
အဟားး ျပီးဆံုးတဲ့ ေလ့လာမႈေတာ့ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်ေနာ..

(A:)
အတိုင္းတာ တစ္ခု အထိေတာ့ ကၽြန္မ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မွာပါ....

(B:)
ေကာင္းပါျပီ ~ ခင္ဗ်ားကို ေထာက္ကူေသာအားျဖင့္ ~ က်ေနာ္ လမ္းစတစ္ခုေလာက္ hint ေပးထားခ်င္ပါတယ္။

(A:)
ဟုတ္ၿပီ.......!!

(B:)
“က်ေနာ္တို႔” ဆိုတဲ့ အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မေလ့လာပါနဲ႔။

(A:)
ကၽြန္မ စိတ္ဝင္စားလ်က္......

(B:)
သူ နဲ႔ က်ေနာ္ ဆိုတာဟာ ႏွစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း ~ တစ္ဦးတည္း ပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ သူ ခ်စ္ၾကတာဟာ - က်ေနာ္ ဟာ က်ေနာ္ ျဖစ္လို႔၊ သူဟာ သူျဖစ္လို႔ - ခ်စ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ဟာ သူျဖစ္ျပီး၊ သူဟာ က်ေနာ္ ျဖစ္ေနလို႔ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရနဲ႔ ကင္ပြန္း တပ္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒါေလး ထပ္မွတ္ ထားပါ။ ဒါေလးပါပဲ ~ ေအာင္ျမင္ပါေစ.။

(A:)
Thank you ပါ ~ က်န္တာ ကၽြန္မ ကိစၥ ျဖစ္သြားၿပီ..။
ထပ္ေျပာပါရေစ ~ ခုလို ေျပာျပတဲ့ ခဏေလးအတြက္ ရွင့္ကို ကၽြန္မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။

(B:)
ခင္ဗ်ားတို႔ သိလိုတဲ့ လြတ္လပ္ေအးျမတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာစစ္စစ္ကို တကယ္ သိႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ ~

(ခင္ေလးငယ္) 


Friday, May 4, 2012

ရုပ္ေသးရုပ္



မၿမဲျခင္းသာ ၿမဲလြန္းတဲ့ေလာက
ညဟာ ညတာ႐ွည္ရျပန္တယ္
အခ်စ္နဲ႔စ အလြမ္းနဲ႔ ဆံုးရမယ့္ဇာတ္
မ က ခ်င္လည္း ငါ... က... ရ... ေပါ႔...။

ႀကိဳး႐ႈပ္ေအာင္ ဆြဲတတ္တဲ့
ငါ႔ဘဝ ႀကိဳးဆြဲဆရာရဲ႕
မင္း အလိုက် ငါ က ေနမိမွေတာ့
ငါ႔ က ကြက္ဟာ လွပါဦးမလား..!!

ငါ႔ က ကြက္ကို ငါႏိုင္ဖို႔
ႀကိဳးစား က ရင္း က ကြက္ ေတြေပ်ာက္
ေငါက္ ကနဲ လည္း ရပ္မရ
ငါ႔ကို ေႏွာင္တြယ္ထားတဲ႔ ႀကိဳး
႐ွည္လြန္း မက ႐ွည္ဖို႔ မင္း ပ်ိဳးေနမွေတာ့
အထပ္ထပ္ၿငိတာ ဆန္းတယ္လို႔ မဆိုသာ...။

အသက္ ကို ဖြဖြ႐ွဴရင္း
ဒုတိယ က ကြက္ကို က ဖို႔စနင္း
ေျခအခ် မွာ လမ္းေပ်ာက္ကာ
ကူပါ ကယ္ပါ တစာစာလည္း မေအာ္သာေပါ႔..။

ငါ႔ ႀကိဳးဆြဲဆရာရယ္~
မင္း က....
ငါ႔လက္ကို မ ငါ႔ေခါင္းက ထ
ငါ႔ေခါင္းကို မ ငါ႔ေျခက ႂကြ
ေနာက္ဆံုးေတာ့~
ငါဟာ အပံု႔လိုက္ လဲ.. ၿပိဳ.. က်...။

ငါ႔ ႀကိဳးဆြဲဆရာေရ~
ငါ႔မ်က္ရည္က်
မင္း လိုတာလည္း မရမွေတာ့
အနိစၥ သေဘာကုိ နမ္း႐ိႈက္
ငါ့ႀကိဳးေတြ ကို ျဖတ္ကိုက္
ကဲ........... မင္း
မၿမဲျခင္းတရား ကို သက္ေသျပလိုက္...။

(ခင္ေလးငယ္)
Thursday, March 19, 2009 ~ 11:49 AM

Wednesday, May 2, 2012

ဘဝရဲ႕ အပိုင္းအစ (၁)


~~~ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ခံစားမႈ ~~~

ဒီေရေတြလို တက္လိုက္က်လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မစိတ္ေတြရဲ႕ ေ႐ြ႕လ်ားမႈကို ဘယ္လိုမွန္အရိပ္မွာ ပံုေဖာ္ၾကည့္လို႔ ျမင္ရ ႏိုင္ပါသလဲ..!! ေလၿငိမ္ေနတဲ့ ေရကန္ေသ တစ္ခုက သဲ့သဲ့ေလးမွ လႈပ္ခတ္မႈမရွိတဲ့ ေရျပင္လို၊ ေဒါသေတြနဲ႔ ခက္ထန္ေနတဲ့ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေရလိႈင္းေတြလို၊ ၿငိမ္သက္သြားလိုက္ ပရမ္းပတာ လႈပ္႐ွားသက္ဝင္လာလိုက္ ျဖစ္ေနဆဲ ကၽြန္မ ႏွလံုးခုန္သံေတြရဲ႕ အသံေဝ့ဖ္ေတြကိုေရာ ဘယ္လိုကရိယာမ်ိဳးနဲ႔ တိုင္းယူလို႔ ရႏိုင္ပါသလဲ..!!

ရႏိုင္တယ္ပဲ ဆိုပါဦးေလ.. ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္လို႔ ျမင္ႏိုင္ မျမင္ႏိုင္ ကၽြန္မနားေတြနဲ႔ နားေထာင္လို႔ ၾကားႏိုင္ မၾကားႏိုင္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ကိုယ္တိုင္ယံုၾကည္မႈ မရွိျပန္ဘူး။ ေသြးေလ ေျခာက္ျခားတဲ့ ညေတြမွာ သတိမထား မိလိုက္ပါပဲ “ေဖေဖေရ..” လို႔ ေယာင္ေယာင္ၿပီး ေအာ္ေခၚမိတဲ့ ကၽြန္မအသံကို ေဖေဖ ၾကားႏိုင္မွာတဲ့လား။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ အားရေက်နပ္မႈ မရွိျခင္း သက္သက္ေတြနဲ႔ ေဖေဖ့ကို ခုတေလာ သိပ္ကိုတမ္းတေနမိျခင္းပါပဲ..။

မေတာက္တေခါက္သာ တီးတတ္တဲ့ ဂစ္တာ.. ႀကိဳးေတြ မညီခ်ိန္မွာ ေဖေဖ့ လက္ေခ်ာင္း ႐ွည္ သြယ္သြယ္ေတြကို ကၽြန္မ တမ္းတမိတယ္ ေဖေဖ..။ ကၽြန္မ လက္ေခ်ာင္း ေသးေသးေလး ေတြကို စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဂစ္တာေကာ့ဒ္ေလး တစ္ခုကို စသင္ေပးခဲ့ တုန္းက ပံုရိပ္ေတြက ေလေပြေတြလို ကၽြန္မကို ေပြ႕ဖက္လို႔...။ ကၽြန္မနဖူးနဲ႔ ပါးေလးေတြကို နမ္းတိုင္း ရတတ္တဲ့ ေဖေဖ့ ႏႈတ္ခမ္းက ေဆးလိပ္နံ႔ေတြကို ကၽြန္မ လြမ္းဆြတ္လိုက္တာ..။

ေဖေဖက ကၽြန္မ မသိေအာင္စဖို႔ ေနာက္ကြယ္က တိတ္တိတ္ေလး လာခဲ့ခ်ိန္တိုင္း ေဆးလိပ္နံ႔ေတြ စြဲကပ္ေနတဲ့ ေဖေဖ့ ကိုယ္နံ႔ေလးကို ကၽြန္မက ႀကိဳရေနခဲ့ၿပီးၿပီ..။ ကၽြန္မဟာ ေဖေဖ့သမီးလို႔ ေထြေထြထူးထူး ဘယ္သူ႔ကိုမွ လိုက္ေျပာစရာမလိုပဲ ႐ုပ္ရည္ေကာ ဝါသနာ အမူအက်င့္ေတြပါ အားလံုး တူေနခဲ့တာေလ..။ ကေလးေလး ဘဝကတည္းက အပ်ိဳႀကီးဖားဖား ျဖစ္တဲ့အထိ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ေရာက္တိုင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တစ္ထည္ကိုဝတ္လို႔ ေဖေဖ သြားေလရာေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္တတ္တဲ့ ဖေအတူသမီး..။

ေဖေဖ ခရီးထြက္တဲ့ ေတာထဲေတာင္ထဲ ခရီးၾကမ္းၾကမ္း ရာသီဥတု ၾကမ္းၾကမ္းေတြမွာ ေဖေဖနဲ႔ အတူတူ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ ဖူးတဲ့ေန႔ေတြ...။ အိမ္မွာ က်န္ေနခဲ့တတ္တဲ့ ေမေမ့ ဟင္းေတြကို လြမ္းဆြတ္ရင္း ေဖေဖနဲ႔ကၽြန္မ စကားထိုင္ေျပာဖူးတဲ့ ညေတြမွာ ေဖေဖက ဂစ္တာေလးကို သဲ့သဲ့တီးေနခဲ့တာ..။ ေတာေတာင္ဆိုတာ ေဖေဖ့သမီး ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ မစိမ္းခဲ့တဲ့ အရာေတြပါပဲ...။ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ သစ္ေတာေတြထဲမွာ ဘြတ္ဖိနပ္ အထူႀကီးစီးထားတဲ့ ေဖေဖ လမ္းေတြေလွ်ာက္တိုင္း ကၽြန္မ ေဖေဖ့လက္ ကို တြဲခိုထားရင္း တူတူေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတာ..။


ေဖေဖ အမ်ားဆံုး ဝတ္တတ္ တဲ့ ဂ်ာကင္ႀကီး တစ္ခု ကို ခုထက္ ထိတိုင္ ကၽြန္မ အျမတ္တႏိုး သိမ္းထား မိေနဆဲ ဆိုတာ လည္း ေဖေဖ မသိ ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး..။ ေဖေဖ သြားေလရာ ကို ယူသြား တတ္တဲ့ ဂစ္တာေလးက အိမ္ ေသးေသး ေလး တစ္လံုးထဲက ကၽြန္းစားပြဲ ပုေလး ေဘးမွာ ေထာင္ ထား လွ်က္ ေပါ့..။ ကၽြန္မ လည္း ရွိေနဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ တဲ့ အဲ့ဒီ အိမ္ေလး ထဲမွာ ခုဆို ဖုန္ေလး ေတြ တက္ေန မွာပဲ..။ ေဖေဖ့ ဂစ္တာ အို ေလး ရဲ႕ ေခၚသံကို ကၽြန္မ အိပ္မက္ မွာ တစ္ခါ တစ္ခါ ၾကားရ တတ္ေသး တယ္..။ ေဖေဖ့ သမီး ကၽြန္မ လက္ေတြ ကို သူ ေမွ်ာ္ေနတာ သိေနတယ္..။

"ခြင့္လႊတ္ေပး ပါ ေဖေဖ့ ဂစ္တာအိုေလးေရ... ကၽြန္မ ဘဝ တစ္ခု အတြက္ လမ္းေမာေတြ ေလွ်ာက္ေန ရလို႔ပါ..။"

~~~ ေဖေဖနဲ႔ အတူတူ ~~~


ဆင္ေတြကို စီးၿပီး ႏွစ္ညအိပ္ သံုးညအိပ္ ခရီးေတြရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းမႈ ရသကို ကၽြန္မ အပ်ိဳေပါက္ျဖစ္ခါစ အ႐ြယ္မွာ စ ႀကံဳဖူးေနၿပီ..။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ေငြေပးဝယ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေဖေဖနဲ႔ အတူတူ ယူခဲ့ဖူးတဲ့ ေဖေဖ့သမီး ကၽြန္မဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ကံေကာင္းခဲ့ပါလဲ..!! ေဖေဖ့ တပည့္ေတြ ခ်က္ေကၽြးတဲ့ ေတာဟင္းပူပူေတြရဲ႕ အနံ႔ေတြက ခုေတာင္.. ကၽြန္မေဘးမွာ ေမႊးပ်ံ႕လို႔ေနေသး...။ ထူးထူးဆန္းဆန္း ဟင္းေတြကို ေဖေဖနဲ႔ တူတူ လိုက္စားခဲ့တာလည္း ကၽြန္မပါပဲ.. ေတာေၾကာင္သားေၾကာ္တို႔ ယုန္သားက်ပ္တိုက္တို႔ ေမ်ာက္ေခ်းခါးတို႔ ဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ ဘာဟုတ္ေသးလို႔လဲ..။

ေႁမြသားေၾကာ္ကိုေတာ့ စားဖူးတယ္ ရွိေအာင္ ျမည္းၾကည့္ခဲ့တုန္းက ေဖေဖက ၿပံဳးၿပီး ကၽြန္မကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တာေလ..။ အနက္ေရာင္ မဟုတ္တဲ့ မီးခိုးေရာင္ ေဖေဖ့မ်က္လံုးေတြထဲက ဖိတ္လွ်ံလာတဲ့ အၾကင္နာ ေမတၱာေတြက မီးပံုေဘးမွာ ထိုင္ေနခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ ပါးေလးေတြကိုေတာင္ မီးခိုးေရာင္ေတြ သန္းေစခဲ့ေသးလား..!! မီလာရွီကာ စိုင္းေဗဒါ ဆိုတဲ့ ဦးေနေအာင္ရဲ႕ ႐ုပ္ရွင္ထဲက ျပကြက္ေတြလို ဆင္ဖမ္းေနတာကို ေဖေဖ့လက္ေတြ တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လို႔ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္းၾကည့္ရင္း အသက္႐ွဴေတြ မွားခဲ့ရတာေပါ့..။

ဆင္မႀကီးေတြ ကိုယ္ဝန္လြယ္တဲ့ အခါ ကိုယ္ဝန္သည္ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ေနာက္ဆင္တစ္ေကာင္ဟာ သြားေလရာ လိုက္ေပးတတ္တာကို ေဖေဖ့ တပည့္ေတြ ႐ွင္းျပေပးတုန္းက ကၽြန္မ အဲ့ဒီဆင္ႀကီးကို အလိုလိုေလးစားလို႔..။ ဖမ္းလာတဲ့ ဆင္႐ိုင္းတစ္ေကာင္ကို သူမာန္ခ်တဲ့ အထိ က်ံဳးသြင္းယူရတာေတြ ပထမဦးဆံုး ၾကည့္ဖူးတဲ့ ညက ကၽြန္မ အိပ္မရခဲ့တာ ေဖေဖသိခဲ့တယ္ မဟုတ္လား ေဖေဖ..။ ဆင္႐ိုင္းတစ္ေကာင္ မာန္မခ် မခ်င္း က်ံဳးထဲကေန ထုတ္ေပးလို႔ မရတာကို ေသခ်ာ နားမလည္တတ္ေသးခင္ အခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ မွာ မ်က္ရည္ေတြဝဲလို႔..။


သူ႔ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမႈေတြ အတြက္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ သူေအာ္တာေတြ.. သံႀကိဳးအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ထူးခတ္ထားတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို ႐ုန္းထားရာက စီးက်လာတဲ့ ေသြးေတြနဲ႔ ဒါဏ္ရာေတြေၾကာင့္ ကၽြန္မမွာ ထမင္းေတြ နင္လို႔...။ အစာေကၽြးေတာ့လည္း မာန္မခ်မျခင္း မစားဘူး တင္းထားတယ္..။ သူမာန္ခ်ခ်ိန္ေရာက္တဲ့ အထိ သူ႔ကို ကိုင္တြယ္မဲ့ ဆင္ဦးစီးက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ယူရတာ..။ မာန္စ ခ်ခ်ိန္မွာ ဆင္တစ္ေကာင္ဟာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လို ႏူးညံ့လာတာမ်ိဳးေပါ့..။ အ႐ိုင္းဆင္တစ္ေကာင္ ဘဝကေန ႏူးညံ့လာတဲ့ ဆင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္လာခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ တစ္ပတ္တိတိ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္..။

 ဒီလို အခ်ိန္ေပးၾကည့္ဖို႔ ကၽြန္မရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈကို လိုက္ေရာေပးခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့ေမးေစ့ကို ေက်းဇူးတင္စြာ ေမာ့နမ္းမိေတာ့ ေဖေဖက ေက်နပ္လို႔..။ ကၽြန္မေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ဖြဖြေလး ဖြရင္း ငံု႔ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ေဖေဖ့မ်က္ဝန္းေတြကို ကၽြန္မ မွတ္မိေနေသးတယ္..။ သမီးဆႏၵ တစ္ခုကို ျဖည့္ေပးလိုက္ရတဲ့ အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပီတိကို ေဖေဖက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စားသံုးေန လိုက္တာေလ...။

ေဖေဖနဲ႔ အတူတူ ေတာထဲလိုက္သြားခဲ့တဲ့ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ခရီး ကၽြန္မေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဆင္မေလး တစ္ေကာင္ေမြးခဲ့တာ ကၽြန္မ ဘဝမွာ ေမ့မရဆံုးဆိုတာ ေဖေဖသာရွိေနေသးရင္ တူတူျပန္ေျပာခ်င္တယ္..။ ဆင္ဦးစီး ဦးဦးက ကၽြန္မနံမည္ ႏွစ္လံုးကို ယူၿပီး ဆင္ေပါက္စေလးကို နံမည္ေပးေတာ့ ေဖေဖက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေနခဲ့တာ..။ ေဖေဖ့သြားရွည္ရွည္ေတြ ေပၚေအာင္ရယ္တိုင္း ေဖေဖ့မ်က္ႏွာက ကၽြန္မျဖစ္ျဖစ္သြားသလို..။ ေဖေဖ့ႏႈတ္ခမ္းေဘးက တြန္႔ဝိုက္သြားတဲ့ အေကြးေလးေတြနဲ႔ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာက သိပ္ေယာက်္ား ပီသတာပဲ..။ အနည္းငယ္ အေနာက္တိုင္း ဆန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ေဖေဖဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ မိသားစုကို အၾကင္နာတတ္ဆံုး ဟီ႐ိုးတစ္ေယာက္လို ျမတ္ႏိုးဖြယ္ အေကာင္းဆံုး လူသား..။ ကၽြန္မရင္ကို အေႏြးေထြး အလံုၿခံဳေစဆံုး ေယာက်္ား..။

ဆင္ဦးစီးႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္သတ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုး ဆင္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို ျပခဲ့တုန္းက သူ႔ မ်က္လံုးေတြထဲကို အၾကာႀကီး ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ခဲ့မိတယ္..။ ေဖေဖကေတာ့ အခါတိုင္းေတြထက္ပိုၿပီး ကၽြန္မလက္ေတြကို တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ဆြဲရင္း ကၽြန္မ ပုခံုးေတြကို ဖက္ထားခဲ့တာ..။ ေရႊခဲ ဆိုတဲ့ သူ႔နံမည္ ကို ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး..။ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္မၾကည့္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ပကတိျဖဴစင္ေနတဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို လဲ့ေနတာ သိပ္လွေနခဲ့တယ္..။ သူသာ ကၽြန္မနဲ႔ စကားေျပာတတ္မယ္ ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးခဲ့မိခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္မ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ သမီးပဲ ရွိေသးတာ..။

 ေ႐ႊခဲ ကိုယ္တိုင္ကေကာ အသိလြတ္ခ်ိန္မွာ သတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔သခင္ ႏွစ္ေယာက္ကို တစ္ခါတေလမွာ သတိမ်ား ရေနမိမလားလို႔ ကေလးအေတြးနဲ႔ ကၽြန္မ ေတြးေနမိခဲ့တာ အဲ့ဒီတစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုး..။ သူ႔အစြယ္ေတြကို ျဖတ္ထားတယ္ဆိုေပမယ္႔ က်န္ေနေသးတဲ့ အပိုင္းမွာေတာင္ ျဖဴလဲ့ၿပီး သန္မာေနလိုက္တာေလ..။ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက ကၽြန္မ ေ႐ႊခဲႀကီးကို မေၾကာက္မိသလို မုန္းတီးစိတ္လည္းမရွိခဲ့ျပန္ဘူး..။ သူနဲ႔ စကားေတြ ေျပာခ်င္စိတ္ကသာ ကၽြန္မ အိပ္မက္ထဲအထိ စိုးမိုးလို႔...။

~~~ အၿပံဳးကို ေထြးပိုက္ျခင္း ~~~

ေဖေဖေပးခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႔ ကံေကာင္းခဲ့လြန္းသူ ကၽြန္မ...။ ေဖေဖ့ရယ္သံေတြနဲ႔ အတူတူ ခုထက္ထိ ကၽြန္မ လိုက္ရယ္ေနမိဆဲ..။ ေဖေဖ့ ဂစ္တာသံ ညက္ညက္ေလးမွာ သီခ်င္းေတြ လိုက္ဆိုေနမိဆဲ..။ ေဆးလိပ္နံ႔ေတြ သင္းေနတဲ့ ေဖေဖ့ပါးေတြကို ကၽြန္မ ေမာ့ေမာ့ၿပီး နမ္းေနမိဆဲ...။ ကၽြန္မအေတြးထဲမွာ ေမေမက ေဖေဖ့ကို “ကို... ေရ..” လို႔ ေခၚလိုက္ခ်ိန္တိုင္း ကၽြန္မ လိုက္လိုက္ၿပံဳးမိေနဆဲ..။ ႀကိဳးမညီတဲ့ ဂစ္တာ တစ္လက္ကို ေကာက္ကိုင္ လိုက္မိခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ေဘးမွာ ေဖေဖ မ်ားရွိေနေလမလားလို႔ ေခါင္းငဲ့ ရွာေနမိဆဲ..။

ကၽြန္မ အားေတြငယ္လာခ်ိန္တိုင္း မ်က္လံုးတစ္စံုကို မွိတ္လို႔ ေဖေဖ့ရင္မွာ တိုးေဝွ႔ေနမိဆဲ..။ ကၽြန္မ ေခါင္းမာလြန္းလို႔ ေမေမက “ဖေအတူ သမီး.... သြားး....” လို႔ ခ်စ္စႏိုး ေအာ္ေငါက္ ထုတ္ခ်ိန္တိုင္း ေက်နပ္မႈေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ေခါင္းခါရယ္ေမာမိဆဲ..။

အထူးဆန္းဆံုးကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ဘဝျခားသြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေဖေဖ့ကို လြမ္းဆြတ္တိုင္း ရင္ခုန္သံေတြ ႏူးညံ့စြာနဲ႔ ကၽြန္မ ၿပံဳးေနမိျခင္းပါပဲ..။ ေဖေဖ့ကို တမ္းတမိတိုင္း ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ မ်က္ရည္မက်တတ္...။ ေဖေဖ့ကို ျမင္ေတြ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ ငိုမိမွာ မဟုတ္ဖူး ေဖေဖ...။ ကၽြန္မသိပ္ခ်စ္တဲ့ ေဖေဖဟာ ႐ုပ္ခႏၶာတစ္ခုသာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတာေလ...။ ဘယ္အရာနဲ႔မွ လဲလွယ္လို႔ မရႏိုင္တဲ့ ႏူးညံ့မႈေတြနဲ႔ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေဖေဖ ရွင္သန္ေနဆဲမို႔ပါ...။

ဒီလထဲမွာပဲ ေဖေဖ ဟိုးအေဝးႀကီးကို ႀကိဳထြက္သြားႏွင့္တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ..။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အားရေက်နပ္မႈ မရွိျခင္း သက္သက္ေတြနဲ႔ ေဖေဖ့ကို ခုတေလာ သိပ္ကို တမ္းတေနမိတာ အမွန္ပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ မငိုဘူး ေဖေဖ..။ ေဖေဖ့ကို လြမ္းဆြတ္ခ်ိန္တိုင္း ဖေအတူသမီး ကၽြန္မ.... တစ္ေယာက္ထဲ အလွပဆံုး ၿပံဳးေနတယ္ဆိုတာ........။


(ခင္ေလးငယ္)

ဖြင့္ဟခ်က္...။ ။ ကၽြန္မဘဝ၏ အႀကီးမားဆံုးေသာ ဆံုး႐ံွဳးမႈတစ္ခု ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ (ဇူလိုင္လ၊ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ရက္) ဆိုေသာ ေန႔စြဲ တစ္ခုသို႔ ေရးဖြဲ႕ပါသည္..။

2010 June Idea Magazine  တြင္ သို႔ ~  ေဖေဖ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေရးခဲ့ဖူးပါသည္။

Tuesday, May 1, 2012

လမ္းခြဲတဲ႔ည


 
ညဟာ...
တိမ္လႊာကင္းလို႔ လ စသာတယ္..။
လက္လက္ထ လ ေရာင္မွာ မိႈင္းျပျပ မ်က္ဝန္းနဲ႔ အစျပဳေတာ့
ေယာင္မွားမွင္သက္..ဝစီပိတ္ကို စ က်င့္လိုက္တယ္..။

လက္ဖ်ားေတြေအးစက္ အသံမဲ့ စကားက ဗံုးတစ္လံုးအလား
ေျမျပင္က်ယ္ဟာ မီးထေတာက္ဖို႔ ႏွလံုးသားကို တည္ၾကက္လုပ္ေတာ့
မဲ့ၿပံဳးေလးေတာင္ မၿပံဳးမိေအာင္အံကိုႀကိတ္လို႔ အႀကံကိုထုတ္တယ္...။

အဲ့ဒီည... ကမၻာေျမကို သြက္သြက္ခါေစဖို႔ ဆာေကးတစ္ခြက္
တိုက္..
လိုက္..
တယ္.....။

ကဲ... ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ...!!

အျမည္းမ႐ွိတဲ့ ကမၻာဟာ အနမ္းေတြ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္နဲ႔
အလြမ္းေတြက ဝုန္းဒိုင္းက်ဲ နာက်ဥ္ျခင္းေတြ လွ်ပ္လိုထ အလက္
တရားပ်က္မယ့္ မိုးၿခိမ္းသံနဲ႔အတူ မ်က္ရည္ေတြ ႐ြာအခ်မွာ
႐ုတ္တရက္ပါပဲ....
မင္းကိုငါ လမ္းခြဲ

ႏႈတ္.. ဆက္.. တယ္... "ကေဝ"။

(ခင္ေလးငယ္)

ကေဝ တမ္းခ်င္း


ေတာနက္မ်က္မည္းမွာ
အာ႐ံုတလြဲနဲ႔
စိတ္ေတြျဖန္႔က်က္ ေနလိုက္တာ..။

အေမာတႀကီး ေျပးကပ္လာတဲ့ ေလ-တစ္စ
ကိုယ့္ဆံႏြယ္ေတြကို အဖြမွာ
ေယာင္ၿပီး တ မိတယ္ “ကေဝ”..။

လက္သြားတဲ့ အၿပံဳးက
ရင္ဘတ္ကေန အန္ထြက္က်လာလို႔
ျပန္သိမ္းခ်ိန္ေတာင္ မရခဲ့..။

ကိုယ္မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္အနားမွာ
ရွိေနခဲ့တာလား..!
ရွိေနေပးတာလား..!
ရွိေနေပးဦးမွာလား..!!

ဆႏၵကို ကိုယ္ခ်မျပပါဘူး
သိမ္းထားတဲ့ ေလးနက္မႈေတြနဲ႔
ေတြေဝရတာေလာက္ လွတဲ့အရာ
ဒီကမၻာမွာ မရွိမွေတာ့
အလွကို ျငင္းပယ္ဖို႔အထိ
မ႐ူးသြပ္ခ်င္တာ အမွန္..။

ဒီအတိုင္းေလးပဲ ေကာင္းပါတယ္
ရနံ႔မပ်ယ္မယ္႔ ပန္းတစ္ပြင့္
ရင္မွာဝင့္ေနတာ က်က္သေရရွိလို႔ပါ
ႏြမ္းမွာစိုးတယ္ “ကေဝ”..။

အမွတ္တရ သံစဥ္တစ္ပုဒ္ကို
သိမ္းထားမွာေပါ့
သတိရတဲ့အခါ ထုတ္ၾကည့္ဖို႔ ~

ဒီလိုနဲ႔... ထပ္ၿပီး
ေတာနက္မ်က္မည္းမွာ
အာ႐ံုတလြဲနဲ႔
စိတ္ေတြျဖန္႔က်က္ မိဦးမယ္..။


(ခင္ေလးငယ္)

ဧရာဝတီရဲ႕ အမွတ္တရ ပံုရိပ္မ်ား


( Day - 1 )
လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္က ျမန္မာျပည္ကို အလည္ျပန္ခဲ့တဲ့ ေန႔ေလးေတြကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္ ေနမိပါတယ္....!! အဲ့ဒီေန႔က ဧရာဝတီရဲ႕ေကာင္းကင္မွာ တစ္ေနကုန္ တိမ္တိုက္ေတြဖံုးၿပီး မိုးေတြက မၿပိဳပါပဲ အံု႔ေနခဲ့တာေလ~  ေနလံုးႀကီးကို မျမင္လိုက္ရဘဲ အေမွာင္ေတြ ႀကီးစိုးသြားမွာကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ကင္မရာကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ဆုေတြေတာင္းလိုက္ရတာ~ ကၽြန္မ ဆုေတာင္းေလး ျပည့္ခဲ့ပါတယ္... ေနဝင္ခ်ိန္အေရာက္ တိမ္ေတြ ခပ္က်ဲက်ဲ ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ ရိုက္ယူခဲ့တဲ့ ပံုေလးကို ခံစားၾကည့္ေပးပါ...။


( Day - 2 )
အေပၚက ပံုေလးကလည္း ကၽြန္မ အင္မတန္ခ်စ္တဲ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဧရာဝတီပါပဲ... သူ႔ ရင္ခြင္စီးေၾကာင္း နံရံမွာ ေမးတင္ရင္း အိပ္တန္းတက္ဖို႔ ေနဝင္ခ်ိန္ေလးကိုု ေစာင့္ေနတဲ့ ေလွငယ္ေလးေတြေပါ့....။ ကင္မရာက အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ သူတို႔ေလးေတြ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္သြားမွာကို စိုးရိမ္စြာနဲ႔ တိုးတိုးေလး ရင္ခုန္ရင္း ကၽြန္မလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနခဲ့တယ္~  မင္းတို႔ေလးေတြ လန္႔သြားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါေနာ္..။


( Day - 3 )
အဲ့ဒီညေနရဲ႕ ေနဝင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဧရာဝတီကို မိုးထားတဲ့ တိမ္ေလးေတြက ရဲရဲဝံ့ဝံ့နဲ႔ ေတာက္ပလို႔ ေနခဲ့ရဲ႕~  ေနမင္းႀကီးရဲ႕ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ တိမ္ေလးေတြ လွခဲ့တာလား.. ဒါမွမဟုတ္... တိမ္ေလးေတြေၾကာင့္ ေနမင္းႀကီးရဲ႕ အဖိုးတန္မႈကို ေလာကႀကီးက ပိုၿပီး တန္ဖိုးထားတတ္ သြားတာမ်ိဳးမ်ားလား...!! ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါေလ~  ေနမင္းႀကီးရယ္ တိမ္ေလးေတြရယ္~ ကို ေက်းဇူးတင္ရင္း သူတို႔ရဲ႕ ေတာက္ပမႈေတြ အားလံုးအတြက္ ကၽြန္မ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ဦးညႊတ္ခဲ့ပါတယ္..:)


                                   (ခင္ေလးငယ္)

ကေဝတစ္ေကာင္နဲ႔ ေဆာင္းတစ္ည


ကေဝကိုက္တဲ႔ ေဆာင္းတစ္ည ~  (Was Posted On Tuesday, April 21, 2009)

ဒီည အေတာ္ေလး ေအးတယ္.. ဒီဂရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇီး႐ိုး..!! အခ်ိန္က ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ကာစ ၁၂း၃၅ ေလာက္ရွိမယ္..။ အျပင္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း..။ လြတ္လပ္မႈေတြ နဲ႔ အားပါးတရ ပ်ံသန္းေနဆဲ “ဝုန္း..” ဆိုၿပီး အရမ္းလွတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ မ်က္လံုး ေ႐ွ႕ မွာ ေပၚလာတယ္.. ဒါ ႐ိုး႐ိုးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး... ဘယ္လိုပါလိမ့္..!!

သူ႔ကို ျမင္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလန္႔တၾကား သိလိုက္ၿပီ.. “ကေဝမ” တစ္ေယာက္ဆိုတာ... သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပညာေတြ စျပတယ္.. ၁၂ႀကိဳး.. ၁၃ႀကိဳး.. ၆ႀကိဳး.. ၅ႀကိဳး... အိုး.. ဟို႔..!! အကုန္စံုသြားတာပဲ.. ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ၾကည့္ ရင္းနဲ႔ ၾကက္သီးေတြ ထေနတယ္.. သူ ႀကိဳးလြဲသြားမွာကိုေလ..။ ဘယ္ရမလဲ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဒါမ်ိဳး မေၾကာက္လို႔ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ႐ြာ႐ိုး ထြက္ေလွ်ာက္ လာတာပဲ မဟုတ္လား..!! ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီ ေလာကသား ဆိုတာကို သူသိပံုမရဘူး.. ဒါေပမယ္႔ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က လိုင္းေတာ့ မတူဘူး..။ အထီးက်န္က်န္ နဲ႔ ထြက္လာတာေတာ့ တူပံု ရတယ္..။

ကၽြန္ေတာ္က ၁၅ ကို ေဘာင္တက္ထားတဲ့ ေသသူ ျဖစ္ေန ၿပီးသား.. ဒါေပမယ္႔  သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ အလစ္ မေပးရဲဘူး..။ သူက မ်က္လံုး ေတာက္ေတာက္ေတြနဲ႔.. ကၽြန္ေတာ့္ ဝွက္ဖဲကို စိတ္ဝင္စားေနတယ္.. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေမွာက္ထားတဲ့ တစ္ခ်ပ္ကို မွန္းထားၿပီးသား..။

မရည္႐ြယ္ပါဘူး.. စိန္ေခၚသလို အၾကည့္ေတြ နဲ႔ စ လာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဝွက္ဖဲကို လွန္ျပလိုက္ တယ္ဗ်ာ..။ သူ စကၠန္႔ဝက္ေလာက္ အသက္႐ွဴ ရပ္သြားတယ္.. ဘာမ်ား ျဖစ္ႏိုင္လဲ ဆိုၿပီးေပါ့..!!

ကၽြန္ေတာ္ ဝွက္ထားတဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ Queen ကို ၾကည့္ၿပီး.. ပထမ သူၿပံဳးတယ္.. ေနာက္.. ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ေအာ္ရယ္ရင္း သူ႔ King တစ္ပါးကို ခပ္ႂကြားႂကြားေလး လွမ္းျပတယ္..။ ေသေနသူခ်င္း အတူတူ ေနာက္ဆံုး သူကိုယ္တိုင္ ဝန္ခံသြားခဲ့တယ္.. Queen ျဖစ္မယ္လို႔ သူ.. ထင္မထားခဲ့ပါဘူး တဲ့..!! သူ႔ပညာ ျမင့္မျမင့္ မေသခ်ာေပမယ္႔ လံုးဝ မနိမ့္ဘူး ဆိုတာ ေၾကာက္ခမန္း လိလိ ကၽြန္ေတာ္ သိေနျပန္ တယ္..။

ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း သူ႔သားေကာင္ျဖစ္ေအာင္ တျခားနည္းေတြ ေျပာင္းၿပီး အမ်ဳိးမ်ိဳး ပညာစမ္း ဖမ္းစားေန ေသးတာ.!! သူ႔ရဲ႕ ရာဇဝင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုနဲ႔ မသိမသာ ခိုးၾကည့္ေတာ့.. ဟိုက္႐ွားဘားးး.. မနည္း ပါလား..!! သူ႔ စက္ကြင္းမွာမိလို႔ ခစားေန ၾကတဲ့ သူေတြ.. ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါမသြားေအာင္ သတိနဲ႔ အသက္ေတြ ႐ွဴၿပီး ရင္ တလွပ္လွပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေန ခဲ့ရတယ္..။

တစ္ခ်က္မွ အလစ္ေပးလို႔ မရသလို ေျခခ် မွားလို႔ မျဖစ္ဖူးေလ..။ ဒီလိုနဲ႔ ညသန္းေခါင္ အခ်ိန္ဟာလည္း နက္သထက္ နက္လို႔လာၿပီ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ရေတာ့မယ္.. စကားစကို ျဖတ္.. လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ျပန္ခဲ့တယ္..။ ဘာလို႔မွန္း မသိဘူး ေလတစ္ခ်က္ခၽြန္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္..။ အျပန္လမ္းမွာ လြတ္ေအာင္ ႐ုန္းခဲ့ႏိုင္တာလား..!! ၿငိတြယ္ က်န္ခဲ့တာလား..!! ေဝေဝဝါးဝါး ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ံုမွာ ကေဝမ ကပ္ပါ လာတယ္...။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ လာၿပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ အသက္ကို တစ္ဝႀကီး ႐ွဴရင္း ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ခ် လိုက္တယ္..။ “ျဖတ္” ကနဲ မ်က္လံုးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္ကိုယ္လံုး တဆစ္ဆစ္နဲ႔ နာက်ဥ္ကိုက္ခဲလို႔..။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၉း၃၀..။ “ဟိုက္..!! သြားၿပီ... အလုပ္သြားဖို႔ ေနာက္က်ေနၿပီ..” ကၽြန္ေတာ္ အလန္႔တၾကား ေရ႐ြတ္ရင္း ၿပံဳးလိုက္တယ္.. ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ညက ကေဝမ တစ္ေယာက္ အကိုက္ခံ ခဲ့ရ တာပါလား..!!

ေသခ်ာတယ္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ တစ္ခ်က္ပါသြား ခဲ့ၿပီ... အဲ့ဒီ က.. ေဝ.. မ.. ဆီ.. ကို....။


ကေဝ တစ္ေကာင္သို႔ ~  (Was Posted On Sunday, April 19, 2009)


ကေဝမ တဲ့.!! စြတ္စြဲတာလား..! တင္စားတာလား..! သေရာ္တာလား..! ျမႇင့္ေပးတာလား..! သတ္မွတ္ လိုက္တာ လား..! မင္း ခ်ျပ လိုက္တာ လား..! ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္နားဝမွာေတာ့ ခ်ိဳခဲ့ပါတယ္..။ မင္း ကိုယ္တိုင္ကေကာ ကေဝ တစ္ေကာင္ပဲ မဟုတ္လား ကြယ္..!! ကေဝဟာ ကေဝညိႇဳ႕တာ ျပန္ခံရေတာ့ စုန္းေတြ ထေတာက္လိုက္တာ အဲ့ဒီည ေကာင္းကင္ တစ္ခုလံုး အေရာင္ေတြ စံုၿပီး လက္လက္ကို ထလို႔..။

အနီေရာင္ ေတာက္ေတာက္ေတြ နဲ႔ အျပာေရာင္ေတြ လႊမ္း အသြား စိတ္ႏွစ္ခု ရဲ႕ ရင္ဘတ္ေတြမွာ ခရမ္းပုပ္ ေရာင္ ရင့္ရင့္ေတြ က ေနရာယူလို႔ ၿပံဳးၾကတယ္..။ ပညာခ်င္း ၿပိဳင္တာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး..။ ဒါဟာ ႀကိဳးနံပါတ္ အသစ္တစ္ခုကို အတူတကြ သင္ယူၾကတာ မ်ိဳးေလကြာ..။ အဲ့လို မင္း မထင္ဘူးလား..!! အို... မင္းဘယ္လိုထင္ထင္ပါ ဒါကို ကိုယ္ စိတ္မဝင္စားဘူး သိလား..! ႀကိဳးလြဲ သြားမွာကို စိုးရိမ္စိတ္ေတြ နဲ႔ မင္း ရွိေနခဲ့တယ္ ဆိုတာ..။

မင္းလိုပါပဲ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း အသက္ေတာင္ ဝဝ မရႈခဲ့မိပါဘူး..။ သင္ယူေနတဲ့ ႀကိဳးကြက္ေတြ လြတ္ထြက္ သြားမွာစိုးလို႔ေပါ့..။ ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ကေဝၿပံဳးေတာ့ မၿပံဳးနဲ႔ ကိုယ့္ဆရာေရ~  ကေဝခ်င္း ေျချမင္ေအာင္ ပညာေတာ့ မစမ္းဘူး..။ အႏုျမဴေရာင္ထက္ ေတာက္တဲ့ အေရာင္ေတြ ကြန္႔ျမဴးတဲ့ ညမွာ မင္းနဲ႔ကိုယ္ဟာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ ေသြးေသာက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ ဟုတ္..!!

မင္း ျငင္းဖို႔ ႀကိဳးစားမယ္ေတာ့ ကိုယ္မထင္ဘူး ကေဝေရ..။ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို တင္းေနေအာင္ မင္း ေစ့ထားေနမွာ ကိုယ္သိေနတယ္..။ လႊတ္ခ်လိုက္ပါ.. ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အရာေတြကိုေပါ႔..။ မင္း ေတြးမေတြးေတာ့ ကိုယ္မသိဘူး.. ကိုယ္ေတာ့ အသစ္ တက္လိုက္တဲ့ ႀကိဳးအေၾကာင္းနဲ႔ အေတြးေတြက ခ်ာခ်ာလည္ မူးေနာက္ လို႔..။

ကဲ.. မင္းဘယ္လိုထင္လဲ ကေဝ..!! ကိုယ္တို႔ ေနာက္တစ္ႀကိဳး အတတ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ရခဲ့တာလား..!! ေလ့လာဆဲ အဆင့္လား..!! ဒါမွမဟုတ္ မင္းေရာ ကိုယ္ပါ ၿပိဳင္တူ ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့ၾက တာလား...!! ကေဝေတြေတာ့ ႀကိဳးေတြရႈပ္လို႔ ႐ုပ္ေသးေတြျဖစ္လိုျဖစ္..။

ဟား.. ဟား.. ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေဝမ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကေဝတစ္ေကာင္ကို သတိထားလိုက္မိၿပီ ဆိုတာေလးပါပဲ..။ ကိုယ္ကေတာ့ လံုးဝ ပညာစမ္းမွာ မဟုတ္ဘူး..။ ကစားဖို႔ကိုလည္း ကိုယ္ စိတ္မဝင္စားပါဘူး ဒါ.. အေသအခ်ာပဲ..။ ကေဝေတြ မွာလည္း ရင္ဘတ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ဆိုတာ မင္း ေမ့ထားဖို႔ မႀကိဳးစားေလနဲ႔..။

ဒါဟာ ေပါ႔ေပါ႔ေလး မဟုတ္ဖူး ကိုယ္႔ ကေဝေရ ~

နားလည္မႈေတြ နဲ႔ ရင္းထားတဲ့ အရာေတြ အမ်ားႀကီးဆိုတာ မင္းလည္းအသိ ကိုယ္လည္း အသိနဲ႔ မို႔ပါပဲ.......။

                      (ခင္ေလးငယ္)

မုန္တိုင္းလြန္စ ေန႔တစ္ေန႔


ေမေရ... ဒီေန႔ေတာ့ ဝယ္လို ႔ရႏိုင္တာေလးေတြ လိုက္ဝယ္ဖို႔ ေစ်းသြားမွ ျဖစ္မယ္... အေျခအေနက ဘာမွန္းမသိဘူးေလ.. အဝတ္လဲကြာ.. ေမနဲ႔ သမီးကို ေစ်းမွာ ခဏခ် ထားခဲ့မယ္... ဘဘႀကီးတို႔ အိမ္နဲ႔ ႀကီးျမတို႔အိမ္ အတြက္ ေသာက္ေရ နည္းနည္း သြားပို႔ ေပးမွျဖစ္မယ္.. ဓါတ္ဆီ ကလည္း ထုတ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေသးဘူး.. ဓါတ္ဆီ ပတ္႐ွာဝယ္ၿပီး အျပန္မွ ေစ်းဝင္ေခၚမယ္ေနာ္..” ဆိုတဲ႔ သမီးအေဖရဲ႕ စကားသံ အရွည္ႀကီးအဆံုးမွာ..

“ဟုတ္...” ဟု ေခါင္းကို ဆတ္ကနဲ ညိတ္ရင္း အိပ္ရာ ႏိုးကာစ ဆံပင္ စုတ္ဖြားေလး နဲ႔ သမီးကိုပါ အက်ႌလဲေပးလိုက္သည္..။

“ဇင္မာေရ အစ္မနဲ႔လိုက္ခဲ႔ရမယ္ေနာ္.. အိမ္ေနာက္က တံခါးေတြ ေသခ်ာပိတ္.. ဦးဦးကားေပၚ ေရတင္ေနတာလည္း ကူလိုက္ ပါဦး ကြယ္...” ဟု ဇင္မာ့ကို လွမ္းေျပာရင္း မၾကာမီပင္ အျပင္ထြက္ဖို႔ သမီးေရာ ကၽြန္မပါ အဆင္သင့္ျဖစ္ ေနခဲ့ၿပီ…။

မုန္တိုင္း အလြန္ ေန႔မ်ားထဲမွ ပထမဦးဆံုး အျပင္ထြက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔က တိုက္သြားတဲ႔ မုန္တိုင္းက တကယ့္ကို ေသြးပ်က္ ေခ်ာက္ခ်ားစရာ။ လွမ္းျမင္ရ တဲ့ ျမင္ကြင္းတိုင္းက ရင္ထဲကို မခ်ိမဆန္႔ ဝင္လာေနသည္။ ၿပိဳလဲေနေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးေတြ၊ ဓါတ္တိုင္ႀကီးေတြ၊ လြင့္စင္ျပန္႔က်ဲ ေနေသာ သြပ္ျပားေတြ၊ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ျဖစ္ေနေသာ မွန္ကြဲ အပိုင္းအစေတြ၊ အပံု႔လိုက္ ၿပိဳပ်က္ ေန ေသာ အိမ္ေသးေသးေလးေတြ၊ ျမင္ျမင္သမွ် အားလံုးက စိတ္မေကာင္းစရာအတိ..။ 

“ကို..” ကေတာ့ ဘီးေလးဘီး လိွမ္႔၍ရလို႔သာ ကားဟုေခၚလို႔ရေသာ ကားစုတ္ေလးကို သတိထားရင္း အပ်က္အစီးေတြကို ေကြ႕ဝိုက္ ေမာင္းႏွင္ ေနသည္..။ အခ်ိဳ႕ေနရာ ေရလွ်ံ၊ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာ လမ္းေတြပိတ္နဲ႔ ေစ်းသို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္..။ ကၽြန္မ မ်က္လႊာကိုခ်ကာ ဘုရားစာ တခ်ိဳ႕ တ၀က္ကို ရြက္ဆိုရင္း လိုက္ပါခဲ့သည္။ ျမင္ေနၾကမဟုတ္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြက ငါးႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ သမီးေလး အတြက္ေတာ့့ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနသည္ ထင္၏။ 

အင္မတန္သြက္လက္တဲ့ သမီးေလးေတာင္ မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ၿငိမ္သက္ လြန္းေနသည္။ သမီးေလး အေတြးမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေတြမ်ား က်န္ရွိေနေလဦးမလား..!! ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ မီးစက္ေလးႏွင့္ မေန႔က ေရေလး နည္းနည္း တင္၍ ရလိုက္ေသာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလး ကို ေက်းဇူးတင္ေနမိသည္။ 

“တစ္ပတ္စာ နီးနီးေတာ့ ေလာက္မွာပါေနာ္..”
ဆိုတဲ့ “ကို႔” အသံၾကားမွ ပိုက္ဆံအိတ္ ပါးပါးေလးကို ငံု႔ၾကည့္ကာ ႏြမ္းလ် ေဖ်ာ့ေတာ့စြာျဖင့္.....
“အင္း..”
ဟု ေျဖရင္း သက္ျပင္း အခ်မွာပင္ ေစ်းေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ သတိထား မိေတာ႔သည္။

သမီးေလးကို မတတ္သာလို႔သာ ေခၚခဲ့ရေပမယ္႔ ေနာင္တက ရခ်င္ခ်င္။ အၿပိဳအပ်က္ မ်ားၾကားတြင္ ရေအာင္ ဖြင့္ထားေသာ ေစ်းေလးက တိုးမေပါက္..။ အလုအယက္ ၾကပ္သိပ္႐ႈပ္ေထြးစြာႏွင့္ ဆူညံလို႔ေနသည္။ သမီးေလးလက္ကို တင္းေနေအာင္စြဲယူရင္း အပူေတြ ကိုယ္စီ ေထြးပိုက္ထားသည့္ လူေတြၾကား တိုးေ၀ွ႔ဝင္ခဲ႔သည္။ ၾကက္ဥ တစ္လံုးကို ၃၅၀ က်ပ္တဲ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက တစ္ခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ အဆင့္ကို ခုန္တက္သြားၿပီ။ 

လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ႏြမ္းဖတ္ ရိသဲ့ေနသည့္ တစ္ေထာင္တန္ အေဟာင္းေလး ငါးရြက္ကို ကၽြန္မ ျဖန္႔ၾကည့္မိ လိုက္ေသးသည္။ ႐ွိတာေလးႏွင့္ ရသေလာက္ အျမန္ဆံုး တိုးဝယ္ၿပီး ျပန္ထြက္ ႐ံုသာ..။ “တစ္ပတ္စာ ေလာက္ေတာ့..” ဟု ေျပာသြားခဲ့ေသာ “ကို႔..” စကားကို သတိရမိရင္း ကၽြန္မ ဝယ္လို႔ရလိုက္တာက သံုးရက္စာပင္ မ႐ွိေပ။ အေတြး မ်ားစြာႏွင့္ သက္ျပင္းကို ဖြဖြခ်ရင္း ေစ်းမွအထြက္ မထင္မွတ္တဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးတစ္ခုက ကၽြန္မရင္ဝကို လာ ေဆာင့္ သည္။ ေျမာင္းေဘး က ေျမႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ေနၾကေသာ မည္းညစ္ ေခ်ာက္ကပ္ေနသည့္ ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္..။ 

အ႐ိုးေပၚ အရည္တင္ မ်က္ႏွာေလးက ေၾကေၾကကြဲကြဲႏွင့္ ကၽြန္မကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။ လိုအပ္တာထက္ ပိုျပဴး ေနသည္ဟု ထင္ရသည့္ မ်က္လံုးေလး တစ္စုံက ကၽြန္မကို ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ ျဖစ္သြားေစသည္။ အႀကီးမေလးက သူ႔ေမာင္ေလးဟု ယူဆရေသာ ကေလးငယ္၏ ေက်ာကုန္းကို ကုတ္ေပးေနသည္။ ျခင္ဖုေလးေတြကို ကုတ္ရင္း ႀကီးလာဟန္တူေသာ အနာလိုလို အပိန္႔ အႀကီးႀကီး ေတြႏွင့္ ကေလးငယ္က ယားလြန္း၍လား ဆာေလာင္၍ လားမသိ... က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုလို႔ ေနသည္။

“ဘုရား.. ဘုရား..!! သူတို႔မိဘေတြေရာ..!! သူတို႔ေမာင္ႏွမ..!! ျပန္စရာအိမ္..!! စားစရာ...!! ဟင့္အင္း..!!” ကၽြန္မ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ကြဲအက္ လာလိုက္တာ အသက္ရွဴလို႔ပင္ မဝေတာ့။ သမီးေလးလက္ကို ပိုမိုတင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ပါသမွ် ေလးႏွင့္ သံုးရက္စာမ႐ွိတ႐ွိ ဝယ္လာေသာ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ အႀကီးႀကီး ႏွစ္လံုးကို ဘယ္ညာဆြဲ၍ ကိုင္ထားေသာ ဇင္မာ႔ လက္ထဲက အိတ္တစ္လံုးဆီ ကၽြန္မလက္ အလိုလို ေရာက္သြားခဲ့ၿပီ။ ဆတ္ကနဲ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ဆြဲယူကာ ထို ကေလးမ လက္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္မိသည္။ 

 မထင္မွတ္ပါပဲ ဝင္းလက္သြားခဲ့ေသာ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးေတြကို ကၽြန္မၾကာၾကာ မၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ လူေတြ တိုးေဝွ႔ လို႔ လာျပန္ သည္..။ သမီးႏွင့္ ႐ြယ္တူမရွိတရွိ ေကာင္မေလး.. ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္သားခန္႔သာ ရွိဦးမည့္ သူ႔ေမာင္ေလးရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြက ကၽြန္မအေတြးမွာ ကပ္၍ လိုက္ပါလာခဲ႔ၿပီ....။ သမီးလက္ေလးေတြကို ဆြဲကိုင္ယူရင္း လူၾကားထဲက တိုးအထြက္ မထင္မွတ္ပဲ မိုးစက္ အႀကီးႀကီး ေတြႏွင့္ မိုးခပ္ႀကဲႀကဲ ရြာခ်လိုက္သည္။ မိုးသားေတြကို ေမာ႔ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းျပန္ အခ် ကၽြန္မတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ “ကို..”..။  

ဆတ္ကနဲ ေခါင္းညိတ္ျပတဲ႔ “ကို႔” မ်က္ဝန္းေတြက ညိဳေမွာင္ရီေဝလို႔..။ ပုခံုးေပၚကို ဖြဖြေလးလာတင္သည့္ “ကို႔” လက္ဖမိုးကို ကၽြန္မ လက္ေလးတစ္ဖက္ႏွင့္ ျပန္လည္ ျဖစ္ညႇစ္ထားလိုက္မိသည္။ သက္ျပင္း ခ်သံႏွင့္အတူ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၾကည့္ေန သည့္ “ကို႔” မ်က္လံုးေတြထဲမွာ စာနာသနားစိတ္နဲ႔ အၾကင္နာ တရား ေတြ ေရာႁပြမ္းလို႔ေနသည္ပဲ...။

မိုးသား မည္းမည္းေတြက ထစ္ခ်ဳန္းသံႏွင့္အတူ အၿငိဳးႀကီးေနဆဲ.. ရန္လိုေနဆဲ..။ အက်ႌလက္ျပတ္ေလးနဲ႔ သမီးက သူ႔လက္ေမာင္းေပၚက မိုးစက္ေတြကို လက္ေသးေသးေလးႏွင့္ သတ္ခ်ရင္း...
“မိုးစက္ေလးေတြ ကလည္း ေအးလိုက္တာေနာ္ ေမေမ..” တဲ့။ ကၽြန္မ ေယာင္ရမ္းၿပီး ေခါင္းညိတ္ ျပလိုက္မိသည္ထင္၏..။

တကယ္တမ္း ကၽြန္မ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ေပၚက မိုးစက္ေတြ ပူေႏြးေနၾကတယ္ဆိုတာ...။

(ခင္ေလးငယ္)


မွတ္ခ်က္။ ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္က ေရးခဲ့ဖူးေသာ နာဂစ္ေႁခြအၿပီး နံနက္ခင္း တစ္ခင္းစာျပကြက္ ဝတၳဳတိုေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္...။